Αν έχει περάσει από τα χέρια σου δεν το ξεχνάς ποτέ. Αν το χαλάσεις, το νοσταλγείς. Σου θυμίζει την εποχή που ήταν «το πολύτιμο σου» αποκούμπι. Όσοι τα χάλασαν πριν τον 2ο Π.Π. το σκυλομετάνιωσαν, ακόμη το φυσάν και δεν κρυώνει.
Και λάμπει και είναι χρυσό. Ανήκει στην περίφημη οικογένεια των φλουροειδών. Πρόκειται για την περίφημη Γαλλική λίρα (6,45γρ, 90.0% χρυσό), κοπής από 1899-1914, χαρακτηριστικό της οποίας ήταν η απεικόνιση του συμπαθούς ορνιθοειδούς στην μία της όψη.
Λόγω της αξίας του αντικειμένου, το κοκοράκι ξέφυγε γρήγορα από την αργκό και υιοθετήθηκε από όλους. Ήταν εξάλλου και ένας τρόπος διαχωρισμού της Γαλλικής λίρας από την Αγγλική, που είχε μεγαλύτερη αξία.
Κάθε σπιτικό που «σεβόταν τον εαυτό του», κυρίως μικρασιάτικης καταγωγής, είχε και ένα κοκοράκι για καιρό ανάγκης. Αναγκαίο συστατικό της προίκας της κόρης. Μπορούσε να γίνει και δώρο από νονό σε βαπτιστικό ή από παππού σε εγγονό.
Φυλάσσεται σε πουγκί, χωμένο μέσα σε μπαούλο στην πίσω δεξιά γωνία κάτω από τις βαριές κουβέρτες και κάνει απίστευτο ήχο όταν ... δεν νοιώθει μοναξιά.
Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο κορυφαίος Λογοθετίδης στο «Ένα βότσαλο στη λίμνη», είναι «κίτρινο-κίτρινο!»
«Αυγουστίνε, να δεις πόσα κοκοράκια (λίρες) μαζέψαμε εμείς, ενώ εσύ με το Ευαγγέλιο μάζεψες μόνο δύο». «Ναι,» τους απαντώ, «μάζεψα μόνο δύο. Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, εγώ τα μάζεψα με ελευθερία, ενώ εσείς τα μαζέψατε με τη βία».
Από την σελίδα του Αυγ. Καντιώτη.
1 σχόλιο
iron
μπράβο, μπήκες φουριόζος και με το δεξί όντως!