θα σε αυτοκτονήσω με λουκουμόσκονη

Κάποια πιθανή σχέση με τον λουκουμοθάνατο του Καραγκιόζη;

Σε κάποιο έργο ο Καραγκιόζης ονειρεύεται να αυτοκτονήσει τρώγοντας λουκούμια μέχρι σκασμού. Έκτοτε ο λουκουμοθάνατος ψιλοαυτονομήθηκε και λέγεται σε περιπτώσεις ηδονικών θανάτων (ή που τους φανταζόμαστε ηδονικούς), π.χ. νταμπλάς από πολυφαγία ή πάνω στο σεξ.

Μάλλον αυτό είναι που λες είναι επικρατέστερο ως προς την προέλευση! Ο «ΑΓΚΑΛΙΤΣΑΣ» περισσότερο στο χαβαλέ αρμόζει (ή και στη διάδοση της φράσης).

Παρεμπιπτόντως, σήμερα χάσαμε την πατρότητα του Καραγκιόζη! Τον καταχώρισε η ΟΥΝΕΣΚΟ στα Τούρκικα πολιτιστικά προιόντα! Και οι υπερπατριώτες μας σκούζουν από το πρωί! Απ'τη μια, είναι ψιλοστενάχωρο, δεν λέω, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας! «Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, λουλούδια θέλει ο ψ...ος μας....»;

Τι μαλακίες!

Ο ελληνικός Καραγκιόζης είναι αναμφισβήτητα ελληνικός, έχει πάρει τελείως διαφορετικό δρόμο από τον τούρκικο κι έχει ταυτιστεί με τον Νεοέλληνα. Αλλά από την άλλη είναι γνωστό ότι προέρχεται από τον τούρκικο. Αυτή η κατοχύρωση είναι ακριβώς τόσο άδικη όσο θα ήταν κι η αντίστροφη, να τον γράφανε σ' εμάς. Πρέπει δηλαδή να τον γράψουν οπωσδήποτε σε κάποιον; Τι τους ενοχλούσε έτσι όπως ήτανε;

Άσχετο: πνίχτε τον με λουκουμόσκονη.

Όχι και τόσο άσχετο τελικά, παίζει ένα σχετικό σχόλιο εκεί που παραπέμπω.

βλέπετε και το μεγάλο φαγοπότι (ιταλ ταινια)
οσο για τον καρα γκιοζ να μην παραπονιέτε κανείς αξίζουμε ότι ψηφίζ.........

Αντιγράφω σχετικό απόσπασμα απο το «Καραγκιόζης: ο λαϊκός ήρωας» του Λόρενς Ντάρελ, σε μετάφραση Ντίνας Νίκα (περιοδικό Το Δέντρο, τεύχος 1634 ίσως όμως πρόκειται για ψευδεπίγραφο κείμενο):> Ο Ζαριάν [...] συζητάει ευγενικά για την τέχνη του θεάτρου σκιών. Έχει συναντήσει τον Καραγκιόζη με διαφορετική εικόνα στην Τουρκία και στη Μέση Ανατολή. Εκεί, ο μικρόσωμος μαυρομάτης, στη θέση του τεράστιου κι' ευκίνητου χεριού του, είχε έναν φαλλό των ίδιων διαστάσεων.

Στα ελληνικά δέν είναι πιά σύμβολο πορνογραφικών βωμολοχιών, αλλα κάτι πιό πολύπλοκο η προσωποποίηση του Έλληνα. Ο Καραγκιόζης είναι γόνιμο θέμα. Ο εθνικός χαρακτήρας λέει ο Ζαριάν-- βασίζεται στις δημουργίες του θεάτρου. Ο Χάξλεϊ παρατηρεί κάπου οτι οι Άγγλοι δέν ήξεραν πώς θά 'πρεπε να συμπεριφέρεται ένας Άγγλος, μέχρι που δημιουργήθηκε ο Φάλσταφ· τώρα ο εθνικός τους χαρακτήρας έχει επιβληθεί τόσο, ωστε όλοι ξέρουν τί να περιμένουν απο τον μέσο Άγγλο. Αλλα τί γίνεται με τους Έλληνες; Ο εθνικός τους χαρακτήρας βασίζεται στην ιδέα ενός φτωχού και καταπιεσμένου μικρόσωμου άνδρα, που τα καταφέρνει με όλους χάρη στην καπατσοσύνη του. Πρόσθεσε σ' αυτό το αλάτι του αυτοϋποτιμητικού χιούμορ κι' έχεις τον αθάνατο Έλληνα. Έναν άνδρα παρορμητικό, καυχησιάρη, που δέν ανέχεται τη βραδύτητα, που κάνει γρήγορες συμπάθειες, έναν άνδρα εφευρετικό. Ταυτόχρονα ήρωα και δειλό· έναν άνδρα που βασανίζεται ανάμεσα στο φυσικό και ηρωικό του δαιμόνιο και στη στείρα δύναμη του λογικού συλλογισμού. Και όσο θυμάμαι τον Καραγκιόζη διαχειρός Σκαρίμπα... (ούφφφ...)

Καλά, τί να πρωτοπείς για τον Καραγκιόζη και τί έχει σημάνει κατα καιρούς για την ελλάδα ώσπου να καταλήξει λήμμα στο σλάνγκ τζι άρ. Πού 'σαι ρε Χότζα όταν σε χρειαζόμαστε;!...

Αιδώ

Για τους πιο νέους και λιγότερο επαϊοντες, επανέρχομαι δίκην αρχειοφύλακα: Στη δεκαετία του '60, η λουκουμόσκονη ταυτιζόταν σχεδόν αποκλειστικά με τους γκέι (τότε, χάριν ευπρεπείας, τους λέγαμε ντίνγκι-ντάνγκες, κουνιστούς, γυναικωτούς, θηλυπρεπείς, αδελφές του ελέους, κ.ά., οι πιο τολμηροί που δε φοβόμασταν το πιπέρι στο στόμα, τους λέγαμε πούστηδες). Οταν οι στρέιτ μπανίζανε καμιά αρκούντως εμφανή κουνιστρόνα (τότε δεν υπήρχανε ντραγκ και τραβέστες), το κλασικό κράξιμο (με απαραίτητα χαριτωμένο σπάσιμο του καρπού και τσιριχτή φωνή) ήταν:
Καλέέέέ ... σκοτώώώώστε τη με λουκουμόόόσκονη!!!
Η σχέση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ότι οι όχι και τόσο φανατικοί άντρες συνήθως τρελαινόντουσαν (τρελαίνονται;) για γλυκά, ζαχαρωτά, λουκούμια, λικεράκια πουστριλέ, και τα τοιαύτα.

Γεια σου βρε Ντινόσαυρε με τα ωραία σου :-)

Σχετικότατο, patsis! Το επιβεβαιώνει και ο Ντίνος!
Το αγνοούσα, αλλά είμαι τυχερός, πραγματικά που αυτό με οδήγησε στον ορισμό του HODJAS! Υποκλίνομαι και καταπίνω τα @@ μου....