«Εγώ είμαι εργατόπαιδο κι εσύ της Νομικής»: στίχος από παλιό λαλά. Σε αυτό και καλούα ο τζες είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ένας ταπεινός και καταφρονεμένος, που τόλμησε και σήκωσε το βλέμμα του στην διανοούμενη δικηγόρα-του-μπι, που το μόνο που την νοιάζει είναι τα μαθήματά της. Έχει ελπίδες μαζί της ο Βαγγέλης από την Ελευσίνα (λέμε τώρα) με τα χέρια λερωμένα από τα φτωχά πλην τίμια γράσα; Ούτε καν.
Σε μια κουβέντα ή κατάσταση όπου ο ένας στριμώχνεται, η επίκληση της ασυμβατότητας των συνομιλητών (υπαρκτή ή φανταστική) έχει ως στόχο να περάσει στο ντούκου το ότι ουσιαστικά βγήκε μαλάκας. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται με την απαξίωση του θέματος, αλλά και του άλλου που, μέχρι εκείνη την ώρα, έχει το πάνω χέρι στη συζήτηση ή γενικώς.
Η υφέρπουσα κλάψα σε φάση «τι να κάνουμε κύριε, ασφαλώς και έχεις δίκιο πράγμα που ήταν αναμενόμενο γιατί εσύ είσαι ανώτερος μορφωτικά ενώ εγώ δεν ξέρω από επιστήμες συνεπώς η τάξη των πραγμάτων διατηρείται», είναι απλά για ξεκάρφωμα. Στην πραγματικότητα υπερισχύει η έννοια του «δεν μας νοιάζει που έχεις δίκιο, δεν είσαι ένας από μας, είσαι από τους άλλους, τους μορφωμένους, να πα να κάνεις παρέα με το σινάφι σου, εδώ δε σε θέλουμε, χχχκ φτου, και που πιάσαμε κουβέντα μαζί σου χατήρι σου κάναμε, που θα μας βγάλεις και ψεύτες».
Λέγεται και σε μη δικηγόρους. Προφ :P
Ο Κανέλος που (δεν) αγάπησε τη Λουλού, συνέντευξη στο indymedia: Σιγά μην ερωτευόμουν εγώ -ο αλανιάρης- τη λουλού! Γιατί εγώ είμ' εργατόπαιδο κι εσύ της Νομικής, ρε Λουλού... Το ξέρω πως δεν φταις εσύ που γεννήθηκες έτσι. Ούτε και η Τσέσικα Ράμπιτ έφταιγε που ήταν μοιραία. Έτσι την σχεδίασαν. Αλλά είμαστε διαφορετικοί, ρε συ Λουλού, και ως εκ τούτου ασύμβατοι. Πώς λέει το άζμα: Εγώ είμ' ένα Μάκιντος, κι εσύ ένα PC, γι' αυτό είμαστ' ασύμβατοι, μωρό μου εγώ κι εσύ!
Ποια είναι η Μάρα βρε παιδιά μου:
Αυτοί είναι «εργατόπαιδα» και αυτή της Νομικής... Έτσι δεν είπε χθες η κυρία Μάρα;; Επειδή είναι της Νομικής (μαύρα μεσάνυχτα έχει) «Το ΠΑΣΟΚ πρέπει ν' αποδείξει ότι στη Βουλή έγινε νοθεία»!!...
7 σχόλια
betatzis
Ακριβέστατες κοινωνικές παρατηρήσεις με χειρουργικό νυστέρι, μέιντ μπάι μες.
Περί κλισέ ο λόγος :
«Εγω είμαι εργατόπαιδο/μα έχω ψυχή μεγάλη/είμαι παιδάκι του λαού/της Παναγιάς και του θεού/και με θερμή αγκάλη» τραγούδησε ο Πάνος Γαβαλάς σε στίχους του K. Βίρβου και μουσική του Απόστολου Kαλδάρα.
Aκόμα και ο Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε «το μπλουζ του εργατόπαιδου» :
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες, στο πάρκο με τα περιστέρια, με τον αλήτη που μπλεξες τι γύρευες, αφρόψαρο στα φουσκονέρια.
Το θέμα είναι που τελειώνει η πραγματικότητα και αρχίζει το κλισέ ;;.
Και βέβαια για την εποχή που γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι (αρχές ογδόντα), έλεγε την αλήθεια.
Σήμερα όμως είναι μεγαλύτερες οι πιθανότητες ένας «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου» να έχει λύσει το βιοποριστικό του και να είναι και άνετος, σε σύγκριση με ένα καημένο επιστημονάκο που τελειώνει την σχολή και αντιμετωπίζει την κόλαση των εργασιακών εκεί έξω.
Σήμερα ο ρατσισμός και η προκατάληψη συναντιέται συχνά από την ανάποδη : «Εγώ έχω λεφτά και άντε να κουρεύεσαι χαρτογιακά που δεν ξέρεις από πεζοδρόμιο και πραγματική ζωή»
Βλ. και σχόλια στο φοβερό παράδειγμα που έγραψε πάλι η Μεσ, στο λήμμα
betatzis
Συνέχεια από το προηγούμενο
.... στο λήμμα κλέφτης.
Να πούμε ότι το τραγουδι είναι του μέγιστου Μανώλη Ρασούλη, που συχνά προσπάθησε να σπάσει τα κλισέ αυτά με στίχους όπως :
Τι κι αν είσαι απ΄ τη Λιβύη εργατάκι και φτωχό, πιάσ΄το νταχτιρντί να γίνει μπατιρντί κανονικό.
(μες δεν μπορώ να δω τα λίνκια)
betatzis
Με τη βοήθεια του Χαν,διαπιστώνω ότι έκανα λάθος.
Και ο Σιδηρόπουλος κονταροχτυπήθηκε με τα κλισέ, αφού το μπλουζ του εργατόπαιδου λέει :
Συνέχεια αδικημένος αισθανόμουνα πως μ' είχαν κοροϊδέψει στα παραμύθια είχα μείνει της τιμής και τιμημένης εργατιάς ώσπου μια μέρα τις ανάγκες μου που άτσαλα με είχαν δραπετέψει μια αγάπη ανέβασα στη θέση τους απ' όλα και απ' όλους πιο ψηλά
Το απόσπασμα που εγώ παράθεσα από μνήμης είναι από «το μπλουζ του αποχωρισμού», όχι από «το μπλουζ του εργατόπαιδου».
Φχαριστώ Χαν.
HODJAS
[I]αλλάξανε τα γούστα σου
και μπερδεψες τα μπλούζια σου
έφτασες τεσσαράκοντα
και φχαριστάς τον Χάνκοντα[/I]
:-Ρ
betatzis
παρά μία τεσσαράκοντα θα σου δώσω άμα σε βρω παπάρα χότζα : -)
poniroskylo
Έχει αποτυπωθεί το χάσμα αυτό και από τον Αργύρη Μπακιρτζή στους δυο πρώτους στίχους από το Το πολλαπλό σου είδωλο:
[I]Συχνάζεις στο «Μικρό καφέ»
κι εγώ στη Μυροβόλο[/I]
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε
όπου Μυροβόλος κλασικό ζαχαροπλαστείο/μπουγατσατζίδικο και Μικρό Καφέ καφετέρια ψιλοκοσμική/ψιλοκουλτουριάρικη, αμφότερα και τα δυο στην Καβάλα. Για τους υπόλοιπους στίχους και διάφορα πραγματολογικά στοιχεία δείτε εδώ.
betatzis
Πέθανε ο Μανώλης Ρασούλης, μέγας σλάνγκος, λεξιπλάστης, όξω καρδιά τιραμισουρρρεαλιστής, καταδιωχθείς από το «νταλαροπανταζιστάν» (δική του λέξη), εμπνευστής του λήμματος και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα ......... Ένα απλό σχολιάκι για να καταγραφεί το γεγονότο στο σάιτ (κάνουμε και ρεπορτάζ)