σαολίν

Άψογος ορισμός. Πρβλ. σπανιώλης, μπεστογκόμενα, Ίφκινθος.

φίλε Khan για τους Ικαριώτες γκρούβαλος , όρος που βγήκε και εκτός των τειχών του νησιού.

δεν είναι αυτοί που μοιάζουν με ολίν;

Καταντά εκνευριστικό το σκάλωμα των αλτερνιάρηδων και λοιπών φρικιών με την Ισπανία, στο βαθμό που αγνοούν κάθε ιστορική προοπτική. Το σκάλωμα με την Ισπανία δεν είναι χτεσινό ούτε προχτεσινό, οφείλει να σχετικοποιηθεί και να ιστορικοποιηθεί, καθώς αποτελεί τρόπον τινά πάγιο χαρακτηριστικό πολλών ρομαντικών ή νεορομαντικών τάσεων. Πρώτοι οι γάλλοι Ρομαντικοί των αρχών του 19ου κατασκεύασαν την Ισπανία που τους ταίριαζε, προβάλλοντας πάνω της τα δικά τους κολλήματα και εμμονές, σπεύδουν να οικειοποιηθούν τον ισπανικό μύθο και κρατούν κυρίως από αυτόν τις αντιθέσεις: σοβαρότητα / αυστηρότητα - ευθυμία, βιαιότητα / ευγένεια, Καστίλη / Ανδαλουσία, ΔονΚιχώτης / Σάντσος, ραστώνη / ενεργητικότητα κλπ. Ρίχνουν ένα μάλλον οριενταλιστικό βλέμμα στην Ισπανία, ως μια χώρα μυστηριώδη και εξωτική. Τα κλισέ και οι κοινοί τόποι αφθονούν στα κείμενά τους: έρωτας αλα ισπανικά, πάθος, ζήλεια, σκληρότητα, θρησκεία, βία, ηρωισμός, τορεαδόρ και ταύροι, μοιραίες γυναίκες, Ιερά Εξέταση και φανατισμός των καλογέρων, μαύρες μαντίλες κλπ. Τότε είναι που επανανακαλύπτεται και η ζωγραφική μιας ισπανικής «σχολής», της οποίας ιδρυτής είναι φυσικά ο Γκρέκο. Αργότερα θα έρθουν οι μοντερνιστές της Βαρκελώνης και ο Πικάσο, η αναρχοσυνδικαλιστική παράδοση, οι επαναστατικές περγαμηνές της Φουέντε Οβεχούνα, η παρωδία των θείων και πολλά ακόμη.

νομίζω ότι όλοι οι και καλά ψαγμένοι σήμερα απλώς επαναλαμβάνουν με κάποιον τρόπο (όπως τον περιγράφεις) την ιστορία των επιρροών κλπ, με λάθος, ελλιπή και αναποτελεσματικό ίσως τρόπο, απλώς γιατί δεν ξέρουν, δεν έμαθαν ποτέ, δεν τους διδάξαν ποτέ σωστά και το μόνο που μάθαν από τους γονείς τους και την πρόσφατη διανόηση είναι να βιώνουν ένα τεράστιο ταμπού σχετικά με όποιο πνευματικό προϊόν της Δύσης, με την εύκολη πρόφαση ότι η Δύση με όλ' αυτά κατέληξε μόνο και μόνο σε έναν χίτλερ και ένα ολοκαύτωμα, ένα μέρος της αλήθειας δηλαδή. Ολέθριο συμπέρασμα κκτγμ, το οποίο καπηλευόμενο και τον μοντερνισμό κάθε τι κλασικό κλπ. (Νομίζω ότι ο Ματίς ήταν αυτός που έκλεισε την σχολή του (ή παραιτήθηκε) επειδή συνειδητοποίησε ότι η τέχνη του, παρότι προϊόν μεγάλης εσωτερικής διαδρομής του, καταντούσε μια ευκολία για τον τεμπέλη καλλιτέχνη ο οποίος απλώς μιμούνταν το τελευταίο προϊόν αυτής της διαδρομής, το φαινομενικά εύκολο, το μοντέρνο).

Από μία άποψη είναι αξιοπαρατήρητο το ότι παρά την ελλειπή παιδεία τους οι σημερινές γενιές αναγκάζονται, έστω και με αποτέλεσμα την ημιμάθεια, να αποδεχθούν με δική τους πια πρωτοβουλία (κι ας λέγεται μόδα αυτό) όσα απαρνήθηκε ο μεταπολεμικός κόσμος και οι γόνοι αυτών. Από μια άλλη άποψη χάθηκε πολύτιμος χρόνος στην εξέλιξη της δυτικής πνευματικής πορείας. Από μια τρίτη άποψη διάγουμε ένα απαραίτητο στάδιο.

συνεχίζω την παρένθεση περί Ματίς που είπε το εξής: Η αφηρημένη τέχνη μου φαίνεται ότι αποτελεί μια επικίνδυνη τάση. Υπακούει στο πνεύμα της ευκολίας.

α και ντισκλέιμερ, δεν τον έχω για θεό, τον ψιλοβαριέμαι κιόλα, μην κολλήσουμε σε κάτι τέτοιο, ούτε στον Ματίς γενικά, παρένθεση ήντουνα.

παρόμοια φάση ήταν κ η κάργα αφαίρεση στη μουσική, νομίζω, που διήνυσε μια περίοδο ακρότητας με αυτήν την τάση.

δεν έχω εντρυφήσει, αλλά νομίζω ότι αυτές οι τάσεις είναι θνησιγενείς, με την έννοια ότι το αποτέλεσμα, αποκομμένο από την διαδικασία που το γέννησε, είναι εύκολο, οπότε με δεδομένη την εμπορευματοποίηση της τέχνης κ τον φετιχισμό του εμπορεύματος (δεν έχει να κάνει, αλλά έτσι για το νέημ-ντρόπινγκ κ την ημιμάθεια) οδηγεί στον τάχιστο εκφυλισμό αυτής της τάσης, μέσω της εκμετάλλευσης της από ψαγμενίζοντες τύπου αυτών που περιγράφει ο τζόναρος παρακάτω.

(νομίζω κ οι τρεις συμφωνούμε, οπότε ας αρχίσουμε να παίζουμε ο ένας το πουλί του άλλου όπως κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες μεταξύ τους.)

@τζον: χρωστάς το νέημ-ντρόπινγκ εδώ κ καιρό, χρωστάω την ημιμάθεια ως σχόλιο αποκάτω.

Το κόλλημα με τη Βαρκελώνη είναι όντως υπαρκτό, και το σημαντικότερό είναι τ' ότι οι ίδιοι οι Βαρκελωνέζοι έχουν αίσθηση και εκμεταλλεύονται αγρίως την εμπορική και τουριστική του αξία.

Είχα πάει κι εγώ πριν από μερικά χρόνια, και η εντύπωση που αποκόμισα είναι πως όλη η πόλη είναι ένα τεράστιο τουριστικό πάρκο, για όλα τα γούστα, τις ιδεολογίες και πεποιθήσεις. Όχι για όλα τα βαλάντια πάντως, αλλά θεωρώ πως πρέπει να την δεις από κοντά μόνο και μόνο για να την απομυθοποιήσεις πλήρως.

Απ' την άλλη, φίλοι που έχουν ταξιδέψει και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα της Ισπανίας έχουν πολλές καλές αναμνήσεις -και για να προλάβω τον τζόνι, με ένα-δύο εξαιρέσεις, ούτε αλτέρνια είναι, ούτε σαολίν. :) Επίσης, θα συμφωνήσω μαζί του στ' ότι η Ισπανομανία είναι διαδεδομένη στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο -για Η.Π.Α. δεν ξέρω, αν και γενικά οι αμερικάνοι θεωρούν την Ευρώπη και τη Μεσόγειο εξωτικό μέρος, οπότε μπορεί και να υφίσταται κι εκεί.

θα συμφωνήσω με τους παραπάνω και θα προσθέσω πως το κόλλημα των και καλά ψαγμένων είναι τα κόπμλεξ μας (των Ελλήνων). Όλοι γνωρίζουμε τα κακώς κείμενα της χώρας που ζούμε με την διαφορά όμως πως οτιδήποτε ισπανικό , γαλλικό , αγγλικό δεν το αναγορεύουμε αμέσως σε γαμάτο. Τα ίδια σκατά είναι πάνω κάτω παντού. Υ.Γ. πάντως πολλοί είμαστε , ανάμεσά τους κι εγώ σαολίν , το θέμα είναι να μην το επιδεικνύεις , να μην ξεφεύγεις ...

@ γκεζού. To name droppin' θα το πραγματευθώ (αν ποτέ) εντός της εληνέζικης πραγματικότητας, ως σύμπτωμα μιας ευρύτερης νεοπλουτίστικης, μπιζνεζολαμογίστικης πετροκωστοπουλικής κουλτούρας που άνθισε περίπου απο τις αρχές των ενενήντας και ως ηγεμονικό πολιτισμικό πρότυπο έλαβε τέλος ας πούμε οριστικά γύρω στο 2008, με την κρίση κ.τ.τ. και της οποίας παραμένουν ακόμη κάποια θλιβερά μουσειακού τύπου απολιθώματα τύπου κανάκη. Αναστοχαστικά, δεν αρνούμαι φυσικά οτι έχω μολυνθεί κι ο ίδιος σε ένα βαθμό από αυτό το κλίμα. Σχόλιο περί ημιμάθειας νομίζω θα κολλάει μόνο στην περίπτωση που το πάω αλλού το θέμα του νέιμ ντρόπιν, δηλ. στην μεταμοντερνιάρικη κουλτούρα του αποσπασματικού και της παπαρολογίας.

χαχαχα τζιζ!

από την άλλη, ακόμα και οι μη σαολίν είναι (να τολμήσω να πω είμαστε) καταδικασμένοι σε ένα βαθμό σε μια σχετική ημιμάθεια (ή καλύτερα σε μια περιορισμένη γνώση), καθότι η γνώση πια είναι ένα αχανές πεδίο το οποίο δεν έχουμε τον χρόνο (κυρίως) να επεξεργαστούμε. Πχ δεν γίνεσαι Λεονάρντο σήμερα, καλά καλά ούτε Τζορτζ Στάινερ. Θυμίζω δε, ότι σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό φοιτητών (έξω) τη βγάζει με αμφιταμινοειδή (νόμιμα) για να ανταπεξέλθει στο βάρος αυτό (σε συνδυασμό με την απαίτηση της εποχής για επιδόσεις). αυτό και γεια σας της γιαγιάς σας προς το μπαρδόν.

τι ωραία, μας παίξαν κι άλλοι το πουλί!!!!!

ε, πάν' το κ κατά κει ρε συ τζώνυ, αλλιώς πάν' το όπου θες κ θα το πάρω εγώ από κει που το πήγες κ θα το πάω εκεί που θέλω ;)

μου είχανε πει για βαρκελωνέζο που είχε πάει σερβία κ δίδασκε ισπανικά. σταμάτησε να συστήνεται ως καταλανός κ τό 'παιζε ισπανός χωρίς καθόλου τύψεις όταν κατάλαβε πως αρκούσε το «είμαι ισπανός» για να σκιστεί στο πήδημα.

εδώ πάντως, γαλλία, δεν έχω αντιληφθεί κόλλημα με ισπανία στο ίδιο βεληνεκές όσο ελλάδα, ενδεχομένως κ σε βόρεια ιταλία το αριστερο-αλτερνατιβίζον κομμάτι που έχει μυθοποιήσει μάλλον την ισπανία όσο κ ο αριστερο-αλτερνατιβίζων νεοέλλην.

@ καντμους, μα φυσικά αγαπητέ, η Ισπανία τους χωράει όλους, κατά καιρούς υπήρξαν πολλές διαφορετικές προσλήψεις (αχ αυτή η λέξη τη λατρεύω!) της Ισπανίας απο τους πλέον ετερόκλητους χώρους, προτάθηκαν ένα σωρό «ερμηνείες» για την ουσία του ισπανισμού, που εντέλει είναι αλληλοσυμπληρούμενες και ουχί αλληλοαποκλειόμενες, όπως λες και συ στα περί τουριστικής βαρκελώνης. Ξέχασα να πω πιο πάνω οτι πριν τους Ρομαντικούς η επανανακάλυψη της Ισπανίας χρεώνεται στον θετικισμό / επιστημονισμό / ταξινομητισμό του Διαφωτισμού, που κωλοκαιγόταν να καλύψει όλα τα «κενά» της ανθρώπινης γνώσης, να ενσωματώσει την Ισπανία στο ευρωπαϊκό αφήγημα.. Σταθμός απο την άποψη αυτή είναι το περίφημο Ισπανικό Μουσείο στο Λούβρο, η πρώτη μεγάλη συλλογή έργων ισπανικής τέχνης που συγκροτήθηκε κατ' επιθυμία του Λουί-Φιλίπ, του βασιλιά-πολίτη των αστών, κάπου στα 1820 κάτι.

α, για τις ΗΠΑ, νομίζω χαρακτηριστικό είναι το βίκυ-χριστίνα-βίσκα ελ μπάρτσα του (μορφωμένου ρε πούστη μου) γούντυ άλλεν, που είναι ένα τουριστικό έκτρωμα που μπορεί να αρέσει μόνο σε τέτοιου τύπου άτομα.

μαζίσ.

και βαστάτε γερά, δεν θ' αντέξει να μη μπουκάρει σε λίγο ο Χοτα με κανα σεντονομανιφέστο του. περιμένω εναγωνίως.

Για Γαλλία δεν μπορώ να ξέρω, αλλά Σκανδιναβία-Γερμανία (με ολίγον τι Βόρεια Ευρώπη γενικότερα) την ακούνε μια χαρά με την προοπτική της Ισπανίας.

Πάντως έχει ενδιαφέρον: Το εναλλακτιλίκι σε παλιότερες δεκαετίες είχε ως σημεία αναφοράς τη Βόρεια Αφρική και την Ινδία (και σε μικρότερο βαθμό την Τζαμάικα) σήμερα έχει την Ευρωπαϊκή Μεσόγειο -σωστή επίσης και η αναφορά στην Βόρεια Ιταλία. Μην ξεχνάμε και την Ίμπιζα, αν και υποθέτω πως αυτή τραβάει κόσμο για άλλους λόγους.

Αυτό όμως απ' την άλλη είναι εκ του ασφαλούς, με την έννοια πως κι οι ίδιοι οι (συνειδητοποιημένοι ή μη) σαολίν έχουν γνώση και συνείδηση ως προς το τρέντι του εγχειρήματος. Υποθέτω πως σε μερικά χρόνια οι διαδρομές θα αλλάξουν, οπότε παίζει να δεις κοσμοσυρροές σε τίποτα απομακρυσμένα χωριά των Βαλκανίων ή της Τουρκίας, ή σε τίποτε απίθανα ξερονήσια.

Mr cadmus αυτό που λες υπάρχει ήδη για τ΄σεκαρε τι παίζει με Ντουμπρόβνικ Κροατία , Κωνσταντινούπολη και γενικά road trip στα Βαλκάνια , κυρίως το κάνουν πολλοί Βορειοελλαδίτες ή φοιτητές που σπουδάζουν Β. Ελλάδα.

Εγώ συμφωνώ pantos με όλους σας.

Αλλά και στη Βαρκελώνη δεν είναι άσχημα, εμένα μ'αρέσει, βρίσκεις ακόμα κάτι γεράκους που λένε ωραίες ιστορίες για τον εμφύλιο, υπάρχουν οι ωραίοι τρελλοί που μιλούν για την ανεξαρτησία της Καταλωνίας, η CNT/FAI έχει φοβερά γραφεία, οι γκόμενες (όχι Καταλανές) είναι φοβερές (και είναι τόσες πολλές!), οι τάπας και το κρασί σε γειτονιές φοβερές), έχει φοβερή μουσική σκηνή, ιδίως ska, γουστάρω να κάνω βόλτες σε στενά που θυμίζουν σουκ αράβικα (κομπλέ με άραβες και φαγητά, γλυκά, προιόντα), κλπ, κλπ. Κι αν βγεις πιό έξω από την πόλη, είναι καλά επίσης.

Σωστός παντί, γνωρίζω μια τουλάχιστον μεγάλη παρέα που κάθε τρεις και λίγο κανονίζει βαλκανικά τουρ - και ουχί μόνο σικάτες δαλματικές ακτές αλλά και χαρκόρ βαλκάνια, βοσνίες ερζεγοβίνες και ρέστα. Οι άνθρωποι αυτοί ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ δεν πηγαίνουν στα ελληνικά νησιά, ούτε καν Ιφκίνθους και άγονες γραμμές, καθότι εκεί του πιάνουν λένε τον κώλο (και δεν έχουν άδικο) ενώ στα Βαλκάνια η ζωή είναι ΠΑΦΜΘΗΝΗ, τρως σε κυριλάουα εστιατόρια φιλέτα με 5 ευρώ και πίτσες με 2, ξενοδοχεία και όλα τα σχετικά. Βέβαια όλο το κόνσεπτ δυσκολεύει λόγω ασταθών πολιτικών συνθηκών σε κοτσυφοπέδια και ρέστα, νομίζω πως άμα σταθεροποιηθούν τα πράγματα θα έχουμε κύμα, ιδίως η σερβία έχει πολλούς φίλους, λένε και πως οι σέρβες είναι τα ωραιότερα μουνιά - δεν έχω δει προσωπικά δεν ξέρω..

αν πας βελιγράδι θα σου φύγει ο τάκος, τζόναρε.

Όντως Τζίζα...

το πιο εκνευριστικό πάντως είναι πωε θέλουν να κάνουν τουλάχιστον την Αθήνα πόλη αντίγραφο. βλέπε Ατενίστας. Δεν λέω οι πόλεις μας είναι χειρότερες κι από την Καμπούλ και πρέπει να τις φτιάξουμε , αλλά ποιος χρειάζεται 2 Βαρκελώνες ή 3 Βερολίνα;

Και λίγα λες Τζίζα...

Αν και να πω την αμαρτία μου, δεν βλέπω κατά πόσο τα Βαλκάνια θα μπορούσαν ν' αποκτήσουν την τρέντι αίγλη της Ισπανίας (π.χ.) κι αυτό λόγω της γλώσσας και τίποτε άλλο. Από προσωπική εμπειρία, οι βαλκανικές γλώσσες είναι τρελό λούκι (ακόμη και τα κατασυκοφαντημένα ρουμάνικα) και τα αγγλικά (ως lingua franca της εποχής μας) των κατοίκων είναι ακόμη σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Απ' την άλλη, υποθέτω πως αυτό θ' αλλάξει ταχύτατα αν το τουρισταριό αρχίσει να μπουκάρει σε ορδές.

Κάτι φίλοι ετοιμάζουν βαλκανοτουρνέ με βανάκι, πέρυσι το έκαναν InteRail, και ψήνομαι ιδιαίτερα να τους ακολουθήσω.

Αυτό που τους έκανε μεγάλη εντύπωση είναι το ότι υπάρχει διάχυτη σε όλους τους βαλκανικούς λαούς αυτή η ιδιαίτερη ιδέα μιας πολιτιστικής-πολιτισμικής σύνδεσης που ίσως, και μπορεί να ήταν υπερβολικοί σε αυτό, ξεπερνά ακόμη και αυτής που νιώθουμε οι έλληνες για την δύση και τους δυτικούς γενικότερα. Ιδιαίτερα στο Βελιγράδι, μαντεύω και για θρησκευτικούς λόγους, και μόνο το ότι είσαι έλληνας μπορούσε να σου εξασφαλίσει απείρως ευκολότερη πρόσβαση σε μη τουριστικά μέρη, καλύτερη επικοινωνία με ντόπιους (ιθαγενείς, την είπα την μαλακία μου :) καθώς και κάποια άλλα «τυχερά» που δεν τα πολυπιστεύω μεν, μιας και ο συγκεκριμένος που μου τα είπε είναι ολίγον τι παπατζής, αποτελούν το νάμπερ ουάν κίνητρο για να τους ακολουθήσω αυτό το καλοκαίρι δε.

Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία και οι χώρες των εγγύτερων σε εμάς βαλκανίων προσπαθούν να προωθήσουν τουρισμό με την κλασσική δυτική έννοια και ότι αυτό συνεπάγεται, αλλά μπορείς άνετα να κάνεις τουρισμό με την αλτέρνατιβ (καταραμένη λέξη) έννοια ακόμη ευτυχώς.

Όσο για την Ισπανία, θα έλεγα ότι πλέον είναι πασέ, αν και ακόμη φιγουράρει υψηλά στις προτιμήσεις των διαφόρων αλτερνιών (καταραμένο παράγωγο) μιας και η Κούβα τείνει να πάρει μορφή «new black». Δεν ξέρω αν είναι για καθαρά πολιτικούς ή νοσταλγικούς/ουτοπικούς/κωλαρικούς λόγους αλλά όλο και περισσότεροι κατευθύνονται προς την εκεί κατεύθυνση.

Όντως είναι τρεντ η Κούβα στη λογική να πάμε τώρα να προλάβουμε να δούμε και κανάν Κάστρο, όσο είναι καστροϊκή η Κούβα να κάνουμε το προσκύνημα πριν το τέλος εποχής. Επίσης αξίζουν τα δάση της κεντρικής Σερβίας, κάτι Κοπαόνικ και Ζλάτιμπορ, όπουέχει κάνει και μια πολιτεία- έθνικ χωριό ο Κούστουριτσα και κάνει και φεστιβάλια σινεμά και βλέπεις διάφορους ηθοποιούς τ. Τζόνι Ντεπ, Σάλμα Χάγιεκ σ' ένα χωριουδάκι.

φίλε Khan ο Κάστρο έφυγε οριστικά από την Κ.Ε. , ελπίζω να μην γίνουν ξανά πλωτό μπουρδέλο των αμερικανοτσολιάδων

καλέ στην Κούβα τρέχαν όλα τα γιαπάκια από τα ενενήνταζ για να γαμήσουν μουλάτες, δεν είναι πολύ φρέσκο τρεντ και δεν έχει πια να κάνει με πολιτικοτέτοια.

Στα δε βαλκάνια κάναν από παλιά αυτοκινητοδιακοπές κάποιοες ψευτοαριστερές οικογένειες, τότε στα εβδομήνταζ και ογδόνταζ.

πάντως θεωρώ ότι τα ταξίδια είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε σε αυτή τη ρημάδα. Από και και πέρα το πώς τα νοεί ο καθένας, ε είναι του καθενού.

Φίλτατε Κνάσο, δεν ξέρω κατά πόσο όντως ευσταθούν τα περί πολιτιστικής-πολιτισμικής σύνδεσης. Λίγο χοντροκομμένο και γενικόλογο μου φαίνεται, όχι ντε και καλά για τους Σέρβους, αλλά για σχέσεις μεταξύ οποιονδήποτε λαών. Τα περί φθηνής ζωής παλιά πάντως, απ' ότι μου'χουν πει τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει οι τιμές, αν και υποτίθεται πως και πάλι συμφέρει απ' το να πας σε οποιοδήποτε μέρος του εσωτερικού.

Πάντως παλιά οι σέρβοι φοιτητές είχαν ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο:

[I]- Τι είναι κοντό, χοντρό και άσχημο;
- Η ελληνίδα φοιτήτρια...[/I]

Θυμάμαι έναν μπάρμαν σε μπητς μπαρ των φοιτητικών μου χρόνων, κοντεύει πια δεκαετία. Επιβλητικός τύπος, συχνά ευερέθιστος και λίγο μυστήριος. Όταν πια με τον καιρό η παρέα μου είχαμε πιει μπροστά του (και μαζί του, πού και πού) δυόμισι κριθαροχώραφα μπύρες, εξομολογήθηκε ότι, μετά από πνευματικές αναζητήσεις, σκεφτόταν σοβαρά, σε μια ανατολίτικη ημερολογιακή συγκυρία που επρόκειτο να συμβεί μετά από 3-4 χρόνια, μια συναστρία ή κάτι τέτοιο, να μπει σε ένα μοναστήρι σαολίν.

Αυτό το σχόλιο και η γουλιά από το ποτό που το συνοδεύει είναι στην υγειά του, με την ευχή να είναι ακόμα κάπου εδώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

(Αν ο συγκεκριμένος εμπίπτει στον ορισμό, πρέπει να είναι από τις πιο bad-ass περιπτώσεις.)

Μόλις γύρισα από Ανδαλουσία και τα πέρασα de puta madre!!
Είναι η τρίτη φορά που πηγαίνω Ισπανία και θα ξαναπάω κάποια στιγμή.

Για τους Θεσσαλονικιούς η Βαρκελώνη είναι ό,τι θα θέλαμε να είναι η Θεσσαλονίκη –τουλάχιστον ως προς τα καλά της. Στην τοπογραφία έτσι κι αλλιώς μοιάζουν.
--Οι Ισπανικές πόλεις δεν καταστράφηκαν από τους παγκόσμιους πολέμους –οι Ισπανοί όλο και κάτι εκτρώματα έκαναν όπως όλοι οι μεσογειακοί. --Έχει ζωντανότατο φολκλόρ. --Ισπανικές είναι μερικές από τις ποδοσφαιρικές ομάδες παγκοσμίως (Όταν πήγαινα κάποιοι ματσό «τουρίστες» μπαμπάδες πήγαιναν να τις δούνε να παίζουν με τους junior). Ισπανοί είναι μερικοί από τους καλύτερους τενίστες παγκοσμίως (Ο πρόσφατος τελικός στο Monte Carlo ήταν ισπανική υπόθεση και στα ημιτελικά από τους 4 οι 3 ήταν Ισπανοί).
Σε Ισπανό αρχιτέκτονα καταφύγαμε για τους Ολυμπιακούς μας.
Ισπανός πολεοδόμος ασχολείται με ένα καλό Αθηνέζικο οικόπεδο.
Έχουν εξαιρετικά κρασιά.
Έχουν εξαίρετη κουζίνα (4 μέρες την έβγαλα με φαλάφελ για να γουστάρω ένα cocido madrileño βρίσκοντας παρηγοριά σε churros y chocolate χτυπώντας ενδιάμεσα lentillas Rondenses).
Το flamenco παρόλη την εμπορευματοποίηση είναι ζωντανότατο αν και φοβίζει – προβληματίζει το μπαστάρδεμά του.
--Και στην τελική, τουριστικά τα σπάνε λόγω καλύτερου value for money.

Μη γελιέστε: Κανένας σήμερα δεν παραμυθιάζεται εύκολα. Όλοι γνωρίζουν πως Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία είναι πρωτεύοντες τουριστικοί προορισμοί για χιλιάδες λόγους κι ασφαλώς, αναντάμ παπαντάμ. Το ό,τι το εκμεταλλεύονται δεν είναι αξιοκατάκριτο, ιδιαίτερα όταν δεν το σκοτώνουν.

Δεν ξέρω τι εισπράττει καθένας απ’ την Ισπανία κι ούτε μ’ απασχολεί.
Οι λόγοι που ωθούν κάποιον να ταξιδέψει κάπου είναι παντελώς προσωπικοί.
Συνάντησα λατινοαμερικάνους που ψάχνανε τις ρίζες τους, φοιτητές κάθε είδους.
Τουρίστας είναι κι ο φασιονίστας, κι ο σεξοτουρίστας, κι ο απαιτητικός καταδύτης, αναρριχητής, γευσιγνώστης. Υπάρχει αθλητικός, θρησκευτικός, φυσιολατρικός, συνεδριακός, επαγγελματικός, παραθεριστικός κιεγώδενξέρωτιάλλο τουρισμός. Υπάρχουν κι αυτοί που πηγαίνουν όπου τους πάει η εταιρεία φθηνού ναύλου.

Και φυσικά δεν σημαίνει πως κάποιος ταξιδεύει σε έναν τόπο για έναν μόνο λόγο. Ξέρω άτομα που έκαναν το camino de Santiago και γούσταραν πολύ και με φιορδ και με τάγκο και με Βαρανάσι.
Γιατί; Επειδή έτσι γουστάρουν.

Κάποιος θέλω διακοπές.

Διαβάζοντας μόνο τα δύο τελευταία σχόλια, επειδή έχω να δηλώσω ότι είμαι ερωτευμένη με τη βαρκελώνη και εγώ λοιπόν σαν το γαϊδουράγκαθο θέλω να πα να αγναντεύω τη θάλασσα από το μονζούικ και να τσακίσω τσούρρρρος στο καφέ όπερα και να ρουφάω σαλιγκάρια στο καρακόλες. Ααααα θέλω ταξίδι (χωρίς τελεία)

συγνώμη αγάπη, αλλά εμένα μου τη σπάει και η Μπαρτσελόνα και γενικά η ιθπανία. Και το λέω απλά για να γραφτεί στα πρακτικά

Πριν μερικά χρόνια, κυρίως ως φοιτητής, μου την έσπαγε πολύ η Ισπανία και δη η Βαρκελώνη όχι λόγω της κουλτούρας της αλλά λόγω των συνεπειών της για το εδώ. Είχα, δηλαδή, την αίσθηση ότι ένα κάρο νεαρόκοσμος τρόμπαρε αγρίως, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνθήκες ζωής του στην Ελλάδα, πρωτεύουσα και επαρχία, γινόμενος ένα εγωπαθές μανιοκαταθλιπτικό έχνος που μεταθέτει τις ηδονές του, τη δημιουργικότητα και τη συλλογική του δράση (ότι δηλαδή αξίζει να λέγεται «πραγματική ζωή») στη Βαρκελώνη, όπως ο Χριστιανός την ευτυχία του στη μετά θάνατο ζώη. Είναι μια ψωραλέα αντίληψη για το βίο και επιμένω. Αλλά με την κρίση συχωρεμένοι να είναι όλοι αυτοί της γενιάς μου.

@xalikotis: Αν κι έχεις απολύτως δίκιο, μην τους κατηγορείς: Είναι πάρα πολύς ο κόσμος που έχει συνειδητοποιήσει πως είναι αδύνατο στα όρια της δικής του ενεργής ζωής να απολαύσει το επίπεδο ζωής της υπόλοιπης Ευρώπης (ό,τι κι αν σημαίνει επίπεδο ζωής κι απόλαυση για τον καθένα).
Από άποψη λογικής λοιπόν, στέκει το «δεν πα να γαμηθεί η ψωροκώσταινα, δε θα γαμήσω εγώ τη ζωή μου για να γίνουν άνθρωποι οι λοιποί» -άσε που δεν θέλουν όλοι, για ευνόητους λόγους, να γίνουμε Ευρωπαίοι (ο όρος με την καλύτερη δυνατή έννοια αφού έχει κι άλλες όχι και τόσο λαμπρές). Και φυσικά γι’ αυτό δεν φταίει σε τίποτε η όποια Βαρκελώνη.
Ξέρω αρκετούς που με –κρυφή- χαρά ρίξαν μαύρη πέτρα πίσω τους (και καλά έκαναν). Δεν είναι όλοι της άποψης πως χρωστάμε στην Πατρίδα. Και ασφαλώς το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό.

Κοίτα Στέφανοσσσ, πολλοί και πολλές ψάχνουν λόγους για να περιφέρουν το σαρκίο τους από δω κι από κεί, εντός κι εκτός συνόρων. Κατά μια έννοια η Βαρκελώνη είναι ένα υστερικό σύμπτωμα μιας πανευρωπαϊκής νεύρωσης. Δεν κατηγορώ κανένα γιατί είναι ανόητο να ισχυρίζεται κανείς ότι ταξιδεύει, αποδρά, βλέπει, αισθάνεται, απολαμβάνει, ζει καλύτερα από τους άλλους. Λέω πόσο μαλακία είναι τα χαζοδίπολα: εμένα προσωπικά η Ελλάδα ούτε με πληγώνει ούτε με πορώνει, ούτε της χρωστάω ούτε μου χρωστάει. Όποιος νιώθει ότι εδώ γαμάει τη ζωή του καλώς κάνει και φεύγει, εννοείται, και δε θα ήθελα να είναι γεμάτοι οι ελληνικοί δρόμοι παρακρουσμένους από την πλήξη και τη ματαίωση μικρομέγαλους. Αλλά ξέρεις κάτι, το μαύρη πέτρα είναι μεγάλη κουβέντα...

@xalikotis: Ν’ αγιάσει το πληκτρολόγιό σου!! Ειδικά για τα δίπολα και για τα περιφερόμενα σαρκία.
Το καταλαβαίνεις όμως κι εσύ πως αυτός που θεωρεί πως ζει καλύτερα απ’ τους άλλους, το νοιώθει αυτό (πες το κι αυταπάτη).
Το «ρίχνω μαύρη πέτρα..» είναι όντως μεγάλη κουβέντα αλλά συμβαίνει. Ακόμη κι αν το δεις από την μεριά «θα γυρίσω στα γεράματα να φάω τη σύνταξη». Πάντως, με την κρίση έγινε λιγότερο απεχθές, δυστυχώς.
--Τώρα για τη Βαρκελώνη, νομίζω είσαι λίγο προκατειλημμένος. Ασφαλώς δεν είναι ο παράδεισος επί της Γης (τα ‘πε στο «Biutiful» κι ο Iñárritu –για να μη λέμε πολλά, αν μη τι άλλο) αλλά και ζωντανή και νεανική είναι, και την ιστορία της τη σέβεται, και μοντέρνα είναι, η αρχιτεκτονική κι η ρυμοτομία της τα σπάνε, και το μύθο της φροντίζει και χτίζει -μαζί με τις υποδομές της- μεθοδικότατα. Και σ’ αυτό ακριβώς, της βγάζω το καπέλο. Δεν είναι πολλές οι πόλεις με τέτοιο μέγεθος που είναι πασίγνωστες ανά τον κόσμο, κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Εξάλλου, τι είναι αυτό που αξίζει πραγματικά που δεν είναι αποτέλεσμα μιας μικρής έστω νευρωσούλας; Κι οι Καταλανοί (σαν Ευρωπαίοι έστω) τις έχουν τις δικές τους και με το παραπάνω. Αλλά μπορείς να τους κατηγορήσεις γι’ αυτό; Όσο κι αν ξενίζει.

οι κάννες γαμάνε πάντως. τό 'πανε κ οι nuls στο la cité de la peur.
je suis hyper-content!!

Τώρα χωρίς πλάκα: μέσα σε ένα μήνα έχω περάσει 2 φορές τον Ατλαντικό, πάω για άλλες δύο από σήμερα, ήμουν στην mama Αfrica άλλες δύο, μ'έχουν φάει οι αερο-δρόμοι, κι όλα αυτά λόγω δουλειάς...

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, καμμιά ιδέα για διήμερο κοντά στην Αθήνα, ξεκούραστα, όμορφα, καλό και για παιδιά + σκυλιά, χωρίς να ξεπαραδιαστούμε και να ακούμε άμα λάχει και Πυξ-Λαξ και Cure και Θανάση Παπακωνσταντίνου και Manu Chao ή και τίποτα...

MXS περίμενε να ανοίξει ο καιρός και τράβα προς Αγκίστρι ...50 λεπτά από τον Πειραιά , φτηνά , επίγειος παράδεισος Υ.Γ. για μουσικές παίζει να μην βρεις τίποτα αλλά τα σκυλιά και τα παιδιά θα γουστάρουν

εγώ, για τα πρακτικά που λέει και ο έλεκτρας, δηλώνω προκατειλημμένη κατά της Ισπανίας γιατί μου τη δίνει η γλώσσα, σιχαίνομαι το φλαμένκο, με πήζει η κιθάρα, βρίσκω κακάσχημες τις σπανιόλες και τέλος τα παίρνω άσχημα και υποφέρω με τις ταυρομαχίες. δεν έχω πάει ποτέ -και στο τέτοιο μου, σιγά, μια χώρα λιγότερο κι ας είναι κούκλα, κι ας έχει μουσεία κι ας έχουν κάνει θαύματα οι Μαύροι εκεί. Είναι όλα τόσο υποκειμενικά...

δεν θα γουστάρεις και την παέγια, ε; Όσο για τις ταυρομαχίες, μαύρο χάλι... τι αλληγορίες και μαλακίες... σφαγή είναι! (και στην Καταλωνία απαγορεύονται...)...

thanks panti!

σφαγή της οποίας προηγείται ο δημόσιος βασανισμός διαρκείας ενός ανυποψίαστου πλάσματος, προς έκσταση του ψυχοπαθούς ανωμαλιάρικου κοινού το οποίο ουρλιάζει καβλωμένο με τον άντρακλα βασανιστή και στοιχειώνει ακόμα περισσότερο τον πανικό του πονεμένου ετοιμοθάνατου ζώου που πασχίζει να γλιτώσει -και ΝΑ το χρήμα. Ωραία. μου λέει ήδη τόσο πολλά αυτό για τη φάρα τους που αρκεί.

Συμφωνώ απόλυτα, και την μοναδική φορά που πήγα σε ένα rejoneo μου γύρισαν τα άντερα...

Αν και είναι πιό σωστό όμως να αναφερόμαστε στις «Iσπανίες»... Κάτι τύποι εκεί γίνονται tapirokranistas αν τους αποκαλέσεις Ισπανούς (Βάσκοι, Καταλανοί, κλπ)...

Κι εγώ δεν ενθουσιάστηκα στη μοναδική ταυρομαχία που παρακολούθησα το 2004 –και μου φτάνει. Αλλά δεν μπορώ ν’ αποφασίσω για την κατάργησή τους. Ας αποφασίσουν οι κατά τόπους Ισπανοί. Οι Γάλλοι μόλις πήραν πολιτιστικά μέτρα ώστε να διασωθούν οι γαλλικές ταυρομαχίες, ενώ οι Καταλανοί σίγουρα δεν τις κατάργησαν λόγω φιλοζωικών αισθημάτων. Απλώς βρήκαν αφορμή να δηλώσουν τη διαφορετικότητά τους –και καλώς έπραξαν.
Πάντως ο ταυρομάχος που δεν ακολουθεί το τελετουργικό –που αν δεν είσαι Ισπανός δεν μπορείς να το αντιληφθείς αν δεν στο εξηγήσουν- τ’ ακούει κανονικά από το έξαλλο κοινό (dale espacio) και πέφτει τέτοιο γιουχάισμα που ούτε χαμένο πέναλτι σε άδειο τέρμα, ενώ ο ταύρος καταχειροκροτείται. Απ’ τις μεγαλύτερες δημόσιες ξευτίλες στις οποίες έχω παραβρεθεί.
Ασφαλώς και είναι βιομηχανία θεάματος αλλά πολλοί Ισπανοί τις γουστάρουν.
Όσο κι αν αντιλαμβάνομαι πλήρως την ουσιώδη διαφορά της θανάτωσης από τη θανάτωση κατόπιν βασανιστηρίων, επιτρέψτε μου να θυμίσω πως εθιμοτυπικά πολλοί την έβγαλαν προσφάτως με κατσικάκι αντί π.χ. μακαρονάδας.

Όσο για την ομορφιά των Ισπανίδων: Έε δεν απέχουν πια και τόσο από τις Ελληνίδες. Η Ειρήνη Παπά, στα νιάτα της, κάλλιστα περνά για Ισπανίδα –ό,τι πιο κοντινό στην εικόνα της Ισπανίδας μου ήρθε. Και μουτράκια σαν της Penelope δεν είναι και τόσο ασυνήθιστα εδώ, εδώ που τα λέμε.

Αλλά βρε ironick!! Τα Ισπανικά; Ποια απ’ όλα τα Ισπανικά; Άντε στο χαρίζω για καλησπέρα:

Mientras por competir con tu cabello,
oro bruñido al sol relumbra en vano;
mientras con menosprecio en medio el llano
mira tu blanca frente el lilio bello; mientras a cada labio, por cogello.
siguen más ojos que al clavel temprano;
y mientras triunfa con desdén lozano
del luciente cristal tu gentil cuello: goza cuello, cabello, labio y frente,
antes que lo que fue en tu edad dorada
oro, lilio, clavel, cristal luciente, no sólo en plata o vïola troncada
se vuelva, mas tú y ello juntamente
en tierra, en humo, en polvo, en sombra, en nada.

Ωραία συζήτηση!
Πάντως, συμφωνώντας με ανωτέρω σχόλια για καικαλούα νεοελληνέζικες ισπανοκαταστάσεις αλλά και παλιότερες διεθνείς ισπανο-μυθοπλασίες, έχω να παρατηρήσω το εξής θλιβερό:
Έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης και έχουν δαπανηθεί χιλιόμετρα σέλιλοιντ σε παγκόσμιο επίπεδο για τον σπανιόλικο εμφύλιο. Καλώς.
Άλλοι απο μόδα, άλλοι απο ιδεολογία, άλλοι απο παραξενιά, συνέρρευσαν στην ισπανο-ισπανική πάλη των '30ζ.
Στον ελληνικό εμφύλιο που ακολούθησε μιαν αιματηρότατη αντίσταση (μιλάει τώρα κι η Γαλλία για ρεζιστάνς γαμώ τον αντίθεό μου), καθένας πήγε σπιτάκι του και μας αφήσαν να γαμιόμαστε μεταξύ μας.
Περισσότερα περί ισπανίας και λατινοτρελίτσας, άλλη φορά (πα' να φάω)...

Να πω και γω ότι κατευχαριστήθηκα την συζήτηση. Να πω και ότι ο κνάσος μου έφτιαξε τη μέρα με τους κωλαρικούς λόγους που επικαλέστηκε. Χότζα μην παραπονιέσαι, ήρθε κι ένας τουρκαλάς καρντάσης από τα μέρη μας.

Κάνουμε την επόμενη συνάντα στην Βαρκελώνη; Τι λέτε; Μπορώ να κανονίσω φτηνά εισητήρια και εγώ τουλάστιχον μπορώ να φιλοξενήσω στο σπίτι των φίλων μου μέχρι 5-7 γομάρια. Και έχω κονέ, λέμε...

προτιμώ αμστελόδαμο ή καμιά πετρούπολη, έχεις εκεί κάτι; :Ρ

στέφανος, το αρνί ή κατσίκι του πάσχα δεν βασανίζεται και δη μπροστά σε θεατές, όπως και όλα τα ζα που τρώμε (οκ. υποφέρουν στις κτηνοτροφικές μονάδες όπου γίνονται άλλα εγκλήματα, αλλά τουλάχιστον δεν χαίρεται κόσμος με αυτά, ούτε χειροκροτάει και μετά επιστρέφει σπίτι του μες την κάβλα). Δεν υπερασπίζομαι ούτε το έθιμο του δικού μας πάσχα, ούτε καν τρώω συχνά κρεατικά, σχεδόν σπάνια, αλλά έθιμα τ. ταυρομαχία με βρίσκουν κάθετα και οριζόντια και επί τ' αυτά και εναλλάξ αντίθετη, όχι μόνο για την κάβλα της δημόσιας θανάτωσης που θυμίζει τις κρεμάλες του παρελθόντος (από το οποίο έθιμο δεν έχουμε ξεφύγει, όρα κανιβαλικά δελτία ειδήσεων), αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα για το δράμα του βασανιστηρίου, της φριχτής αυτής διαδρομής μέχρι τον θάνατο, τον οποίο το ζώο ενστικτωδώς πασχίζει να γλιτώσει με όλη του τη δύναμη αλλά εμείς ξέρουμε ότι δεν πρόκειται, κι όλο αυτό σε συνδυασμό με την αθωότητα (το μη φταίξιμο δηλαδή) του ζώου. Το ίδιο νιώθω και για κάθε είδους τέτοιες -μαχίες (κοκορο, σκυλο, γατο κλπ) που με φρικάρουν σύγκορμα και χέστηκα παντελώς για τις παραδόσεις αυτές, υπάρχουν τόσες άλλες να διασωθούν -για τις οποίες επίσης χέστηκα ως επί το πλείστον.

Επίσης χέστηκα για την ξεφτίλα κάθε ταυρομάχου, μην πω ότι το χαίρομαι ιδιαίτερα όταν κάποιος ταύρος τον τρυπάει στ' αρχίδια, απλώς δεν τολμώ να σκεφτώ τι απέγινε το ζώο αυτό μετά. Είμαι αδιάλλακτη στο θέμα αυτό!

Έχω Γενεύη, κάνjει;

Α, και Παρισάκι έχουμε! Ε, ανήψ', πες κάτι ρέι!

εγώ έχω πει. αρκεί να μην τη δείτε λοκάλια κ μου κατουράτε το σπίτι.

μέσα σε όλα. θείο, εγώ μπορώ να κατουράω το κρεβάτι; βαριέμαι να σηκώνομαι από τον ύπνο μου.

@ironick: Ουσιαστικά, δεν διαφωνούμε σε κάτι. Αναφέρθηκα στο κατσικάκι για να ευρύνω την προοπτική της όλης συζήτησης. Απλώς, επειδή δεν είδα κανέναν μη Ισπανό ξετρελαμένο με τις ταυρομαχίες πιστεύω πως εξαρτάται το όλο ζήτημα από τους ίδιους τους Ισπανούς –συμφωνώντας κάργα με ΜΧΣ για τις πολλές Ισπανίες. Και ασφαλώς δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση ούτε του ταύρου ούτε κοτόπουλου προς κατανάλωση (το link επειδή το έχω ήδη υπονοήσει). Και το θέμα είναι όντως απέραντο. Αν και οι Έλληνες θεωρούμαστε κάθε άλλο παρά φιλόζωοι, νομίζω πως υπάρχουν πολλά ράμματα για τη σούφρα των ντεμέκ φιλόζωων.

@HODJAS: Σωστότατη η παρατήρηση!! Κι ακόμη δεν έχουν κλείσει οι λογαριασμοί μεταξύ των Ισπανών στο θέμα του εμφυλίου τους όσο κι αν προσπαθούν να το κλείσουν –κι άριστα πράττουν όσοι το θέλουν και το κρατούν ορθάνοιχτο!! Τώρα για τα υπόλοιπα: οι Έλληνες είμαστε πολύ ευκολότερα διαχειρίσιμοι από τους Ισπανούς και γι’ αυτό ευθυνόμαστε εμείς και μόνο (έρχεται λήμμα).

αχαχαχα ρε τι πλάκα έχετε, τώρα τα είδα επιτέλους όλα τούτα, θα σου κατουρήσουν το κρεβάτι τζίζααα! Εμένα μ' αρέσει το αρνί το σουβλιστό ακόμα και κρύο με τις πέτσες μέσα στο παγωμένο λίπος και τα μάγουλα και το μυαλό, και οι γαρδούμπες μ' αρέσουν και τα γλυκάδια στο κοκορέτσι, επίσης είδα μια φορά για το ονόρε ταυρομαχία, είχα μια μαλακισμένη με θεσσαλονικί μαλλί από δίπλα που έκανε συνέχεια ωωω φρίκη φρίκη αλλά εκεί το μάτι γαρίδα - είχε πάει να δει ποδόσφαιρο φαίνεται αυτή και σοκαρίστηκε - νταξ, ούτε κρύο ούτε ζέστη, είναι κάτι που γίνεται σε ένα μέρος του κόσμου, το είδα κι αυτό λοιπόν (σε άλλα μέρη του κόσμου πχ πουλάνε τις κόρες τους για πουτάνες, νταξ, γίνεται και αυτό). Δεν ξέρω τι λέτε για αλτέρνια, εμφυλίους και πολιτικές ξέρω ότι η πόλη αυτή μυρίζει τέχνη (έχει κι αλλού), σπίτια που μένει ο κόσμος και είναι από μόνα τους αξιοθέατα (έχει κι αλλού), χαμογελαστούς ανθρώπους ή θυμωμένους αλλά όχι θλιμμένους (δεν έχει και σε πολλά μέρη) και έχει και ωραίο καιρό και ωραίο φαΐ. Και επίσης θυμάμαι ότι έτσι γενικώς όλα τριγκάριζαν αισθησιακές συνάψεις μια απαλή και αθώα κάβλα διάχυτη στον αέρα. Αχαχά βρήκα μαγαζί στο γκάζι που σερβίρει τσούρρρροςςς

Ωραία κουβέντα. Για να επιστρέψουμε στο λήμμα και να σημειώσουμε το προφανές, Shaolin είναι το όνομα ενός Βουδιστικού μοναστηριού στην Κίνα, γνωστού για το Shaolin Kung Fu, βλ. εδώ. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ίσως τον David Carradine στην τηλεοπτική σειρά Κουνγκ Φου αρχές των 70ζ στον ρόλο ενός Σαολίν μοναχού που σάπιζε τους πάντες στο ξύλο - αλλά μόνον αν τον πείραζαν και πάντα σε ένα ήρεμο.

Όπως ο Τσακ δηλαδή! Reductio ad Chuck Norris!

fact: ο Τσακ Νόρης ξέρει καλύτερα τη Θεσαλλλονίκη απ' τον Πονηρόσκυλο.

Οι Σαολίν είναι σα Ολίν και οι Ολίν είναι σαν Τσακ.

Σαολίν = σά (=δικά σου) Olin, δηλαδή: δικά σου, μωρή Ολίν = πάρτα μωρή άρρωστη Ολίν (βλ. και μέθοδος Κουκούτση)

Σαν Τσακ = Sanjak, τουρκ. Sancak

νταξ;

Πώς με πιάνjεις!

Σε όσους ψήνονται για Βαλκάνια, μια επετειακή αφιέρωση.

Να 'σαι καυλά, προσωπική φαβορίτα.

@ Ironick : Τουρίστας στην Ισπανία πάει εστιατόριοSTOPΔιπλανό τραπέζι σερβίρουν πελάτη δύο τεράστιες γκουμούτσες σούπαSTOPΤουρίστας ρωτάει τι τρώει ο κύριοςSTOPγκαρσόνι απαντάει αμελέτητα από σημερινές ταυρομαχίεςSTOPΤουρίστας λέει θέλω κι εγώSTOPΜπορείτε να κάνετε κράτηση κύριεSTOPΤην επαύριο τουρίστας επιστρέφει μετά ταυρομαχίες εστιατόριοSTOPΤου σερβίρουν σούπα με δύο μικρά κρεάτινα μπιζέλιαSTOPΤουρίστας διαμαρτύρεται τι είναι αυτά, ζήτησα αμελέτητα από ταυρομαχίαSTOPΞέρετε κύριε, καμιά φορά νικάει και ο ταύροςSTOP.

εγώ όμως έχω να σου σερβίρω, να!