Άτυπος αρχιτεκτονικός όρος. Λέγεται για κτίρια που κάνουν μπαμ ότι είναι χτισμένα επί χούντας, δηλ. δεν είναι απλώς δωρικά (πράγμα διόλου κακό, βλ. πχ λιτά αρχιτεκτονήματα-αποπαίδια του Λε Κορμπυζιέόπως ορισμένα Ξενία), αλλά ευτελή, αρπακολλάτα και άσχημα.

Καλά ρε μαλάκα, σε χουντικό βρήκες να νοικιάσεις; Μόνο για μπατσάδικο κάνει!

βλ. και τούρτα,ορισμός 3.

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
Vrastaman

Καραμανλικά επίσης (θα μπορούσαν να) αποκαλούνται τα τέως ποτάμια της Αθήνας, πχ η οδός Μιχαλακοπούλου (Ιλισός).

#2
Khan

Καραλώλ τα μήδια!

#3
joe909

Ορίτζιναλ. Στην Πλάκα Λιτοχώρου υπάρχει ολόκληρος οικισμός από γιαπιά, αποκαλούμενα «τα χουντικά», που προορίζονταν για παραθεριστικές κατοικίες των αξιωματικών, αλλά το σχέδιο εγκαταλείφθηκε στα μισά. 10ετία του 80 -επί «υπαρκτού»- χρησίμευαν για ελεύθερο κάμπινγκ Πολωνών και άλλων ανατολικών -σήμερα δε γνωρίζω.

#4
aias.ath

Τὰ ἀνάλογα «ἀπέριτα» ἀρχιτεκτονήματα ποὺ ἐξέφραζαν τὸν σοσιαλιστικὸ ῥεαλισμό, πῶς θὰ τὰ λέμε;

Καὶ μιὰ πουτάνα φέραμε, ἔχει καταλάβει κανείς, γιατί, ἐνῷ οἱ θεωρίες τοῦ Le Corbusier εἶναι τόσο πειστικές καὶ οἱ προθέσεις του ἀνθρωπιστικές, τὰ ἀρχιτεκτονικά του ἀποτελέσματα εἶναι τόσο «χουντικά»; Βέβαια, ὅτι ἐρωτοτρόπησε γιὰ λίγο μὲ τὸν Μουσολίνι, καὶ ὅτι ὁ φουτουρισμὸς εἶχε τέτοια ἰδεολογία, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἐξήγησι.

#5
aias.ath

@Vrastaman (μήδιον)
Νά, αὐτὸ ἔλεγα. Δὲν μπορεῖ καὶ αὐτὸ τὸ κτήριο νὰ λέγεται χουντικό.
Τὰ σέβη μου!

#6
iron

ε ναι, όχι αυτό, καμία σχέση. Πρώτ' απ' όλα το χουντικό δεν έχει τέτοιο μέγεθος, ούτε τέτοια υλικά. Έπειτα συναντάται μόνο στα καθ' ημάς και προς Ανατολή μεριά (καμιά Βηρυτό κλπ). Τρίτον τα μάσιβ κτίρια σαν αυτά που δείχνει το μήδι του Βράστα είναι ως επί το πλείστον κεντρο/βορειοευρωπαϊκά ή ρούσικα, εργατικές πολυκατοικίες, πολυκαταστήματα, κττ, όχι πολυκατοικίες 6-7 ιδιοκτητών (ή ενός).

Το χουντικό είναι παρά τρίχα ωραίο, άρα κακόγουστο. Θα δείτε πάμπολλα τέτοια στου Παπάγου, αγ. Παρασκευή, Χολαργό, κλπ, καθώς και στο κέντρο της Αθήνας, εξού και το δικό μου μήδι.

#7
HODJAS

Γαμώ τα e-λήμματα!

Όμως, το χαρακτηριστικό του χουντικού κτίσματος (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν είναι απλώς και μόνον η φαινόμενη συγγένειά του με τον φονξιοναλισμό ή τον κονστρουκτιβισμό ή η αισθητική της κατασκευής (γνώμονας κατά Λε Κορμπυζιέ κάτοψη-τομή-όψη), ούτε η τέχνη στην υπηρεσία της πρακτικής (εξοικονόμηση χώρου κλπ), ούτε με το κίνημα του μεσοπολεμικού φουτουρισμού, ούτε με τον μοντερνισμό αυτό καθ’ αυτό, ούτε και με την αισθητική των σοβιετικών μπλόκ, ούτε με τη φτώχεια που μας έδερνε, έχει καμιά σχέση.

Στα μόνα σημεία που τέμνει την μοντέρνα αρχιτεκτονική είναι α) ο πρακτικισμός, αλλά χωρίς αισθητική ούτε και (μακρόπνοη) λειτουργικότητα (ακόμα και τα δομικά υλικά ήταν συνήθως 3ης διαλογής) και χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον, καθώς και β) το κριτήριο της μαζικότητας (μιλάμε για αστική δόμηση), η οποία αφάνισε τον προσωπικό χαρακτήρα, με την διαφορά οτι η μοντέρνα αρχιτεκτονική διατήρησε την ταυτότητα του κτηρίου έστω και έναντι του ατόμου (δεν ήταν πλέον π.χ. η οικία του «τάδε» αλλά το οίκημα-plex «δείνα»), ενώ το χουντέικο ισοπέδωσε και άστεα και κτήρια και άτομα.
Αχταρμάς δηλαδή. Παρ’ όλα αυτά, πρόσφατα το kitsch μας ξανακουβαλήθηκε απο την κερκόπορτα της νοσταλγίας.

Η Χούντα, αποτέλεσε το ιερατείο μιας νέας εισαγόμενης θρησκείας: Του Σταρχιδισμού (με στάρζ την γνωστή τριάδα, γκέστ στάρ τον αμερικάνο πρέσβη, στάρλετ τους νεοέλληνες και έμβλημα το 53ο άστρο των ΗΠΑ-και ελάλησα). Κατόπιν ακολούθησαν κι άλλες αιρέσεις π.χ. οι Στομπουτσιστές (δεν παραδέχονται την δυαδικότητα των όρχεων), η Αδελφότητα των Ωχαδερφιστών κ.α.
Ώστε το φαινόμενο, αν πρέπει να του αποδοθεί κάποιος –ισμός, ίσως να χαρακτηρισθεί επί το ορθότερον ως Κατασκευαστικός Σταρχιδισμός (έννοια είδους), που απορρέει απο τον ευρύτερο Πολεοδομικό Σταρχιδισμό. Και εξηγούμαι:

Η χουντική αρχιτεκτονική «αισθητική» προέκυψε απο τα λείψανα του ήδη τεθνεώτος τότε στην Ευρώπη, μπάουχαους, οπότε γενεαλογικά χαρακτηρίζεται απο στοιχεία μετα-μπάουχαους με κυβιστικές τάσεις αλα-Γκρέκ προς το Χουντέ.

Κατ’ αρχάς, τα μόνα εκτεταμένα πολεοδομικά συγκροτήματα, τα οποία είχαν και έχουν (;) μιαν έστω υποτυπώδη χάραξη αστικού ιστού, είναι τα εξής: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Πάτρα και Βόλος. Και πλέον ου.

Έλα μου όμως, που στο μεταξύ έχουν αναπτυχθεί το Ηράκλειο, η Λάρισα, τα Ιωάννινα και η Καβάλα. (Χτίστε όπου κι όπως να’ ναι παιδιά. Δεν τρέχει)...

Επίσης, να μην ξεχνούμε οτι μια απο τις τρείς πλέον διεφθαρμένες κρατικές υπηρεσίες, ήταν και είναι η πολεοδομία (δώμου να σου δώσω άδεια έστω και παράνομη – δε μου δώνεις δε σου δώνω έστω και νόμιμη). Η δεύτερη ριμάρει με την ευφορία κι η τρίτη είναι ένστολη.

Τα οικόπεδα εντός του κέντρου των αστικών ιστών ήταν πολύ μικρά, παρ’ όλα αυτά άρτια και οικοδομήσιμα, δηλ. ο ερασιτέχνης μικρο-εργολάβος μιας κατ’ εξοχήν οικογενειακής επιχείρησης, που δεν γούσταρε να ενώσει οικόπεδα, δεν κώλωνε να χτίσει πολυκατοικία μέσα στο κέντρο της πόλης, στενή σαν ασανσέρ (!) και με μικρά διαμερίσματα-κοτέτσα (ποιός θα μείνει εκεί); Στ’ αρχίδια μας (καλή αρχή-βοήθειά μας).

Ακόμα και σήμερα (2011), εκδίδονται άδειες να κατεδαφίζονται παλαιά κτίσματα και ανεγείρονται νέες πολυκατοικίες μέσα στον αφαλό του κέντρου των πόλεων.

Αποτέλεσμα: Δεν ισοσκελίζεται η αξία του παλαιότερου κτίσματος ως κεντρικού με την αντίστοιχη του νεόδμητου αλλά σε απόσταση (προάστια), πέφτει η αξία των παλαιοτέρων κεντρικών κτηρίων, η εκμετάλλευση γίνεται επαχθέστερη (σου λέει ο άλλος θ’ αγοράσει ή θα νοικιάσει καινούριο στο κέντρο κι εσύ το δικό σου να το βάλεις πίσω σου) και υποβαθμίζεται το κέντρο των πόλεων, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό (συν την βιοτική κινητικότητα των κέντρων – φτώχεια κι εξαθλίωση – κάθε καρυδιάς καρύδι). Άσε να δούμε οι μεταγενέστερες γενιές τί θα κάνουνε. Στην τελική, εμείς μετακομίζουμε προάστιο αμά λάχει (στ’ αρχίδια μας).

Στο μεταξύ, οι νιόφερτοι στις πόλεις (αλλά και εντόπιοι πονηράκηδες), ματσωμένοι και διαπλεκόμενοι (π.χ. με κρατικές υπηρεσίες) εντολείς των εργολάβων (ιδιοκτήτες – αν δεν συνέπιπταν στο πρόσωπό τους και οι δυο ιδιότητες), άρχισαν να βάζουν χέρι στην κατάστρωση των σχεδίων των -κατά τα λοιπά εξαιρετικών- πολιτικών μηχανικών του Ε.Μ.Π. (πλερώνω και λέω).
Έτσι, θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος, προέκυψαν εκτρώματα, με βάση το τρίπτυχο (φτήνια κόστους, ταχύτητα κατασκευής και κέρδους πώλησης). Όλα τ’ άλλα στα παπάρια μας (δηλ. στ’ αρχίδια μας)...

Ο ρόλος του (καλλιτέχνη) Αρχιτέκτονα απαξιώθηκε και η συμμετοχή του υποβιβάσθηκε σε διακοσμητή εσωτερικών χώρων ως είδος πολυτελείας (στ’ αρχίδια μας κι αυτός-μπαναγαμηθεί ο μαλάκας).

Παραγνωρίσθηκε η (αποτιμητή εις χρήμα πλέον) ποιότητα ζωής: Φώς, όγκος, εξαερισμός, απόσταση κτισμάτων – ρυμοτόμηση, θέα, ισότιμη πρόσβαση σε ακτές ή δάση, κοινόχρηστοι χώροι, πεζοδρόμια, πρασιές, αλέες, πάρκα, πιλοτή και εννοείται οτι ουδεμία πρόβλεψη έγινε για θέσεις στάθμευσης, ενώ η χρήση του αυτοκινήτου ήδη κάλπαζε (στ’ αρχίδια μας).
Και τούτο, ενώ κάθε οικόπεδο όχι μόνον καταλάμβανε (με διάφορε co-μπινιές) και κοινόχρηστο χώρο (π.χ. πρασιά, πεζοδρόμιο, δρόμος κλπ – που όλο και στένευαν βλ. έννοια «εξωτερίκευση του κόστους» δηλ. να κονομάω εγώ εις βάρος της κοινότητας), όχι μόνον είχε 100 % κάλυψη, αλλά και εκμεταλλεύονταν κάθε σπιθαμή του στο έπακρο π.χ. διέθετε υπόγειους χώρους, των οποίων η άδεια χρήσης εκδίδονταν για διαμέρισμα, ενώ μπορούσε ευχερέστατα να επιτρέπεται αποκλειστικά και μόνον για αποθήκες ή πάρκινγκ. Ποιός άνθρωπος και γιατί, να μείνει σε υπόγειο; (καλά-καλά, ξέρω).

Παράλληλα, ουδέν ρυθμιστικό σχέδιο (πόσο και πώς θα επεκταθεί ο αστικός ιστός) εφαρμόσθηκε. Η Αττική ακόμα και σήμερα περιμένει να ενταχθεί στο αναθεωρημένο ρυθμιστικό του ‘87. Οι υπόλοιποι βλέπουμε (στ’ αρχίδια μας κι εμάς)...

Κανένας σεβασμός στον χαρακτήρα της καθεμιάς πόλης ή έστω των μεμονωμένων κτηρίων και περιοχών της. Η ιδέα της «μοντέρνας» πόλης (δηλαδή;), χωρίς να ληφθεί υπ’ όψη το αρχιτεκτονικό δόγμα «principle of the second man» (δηλ. εκεί που χτίζεις μην ξεχνάς οτι έρχεσαι δεύτερος. Κάτι υπάρχει ήδη εκεί. Σεβάσου το). Κωστής Παλαμάς.
Αποτέλεσμα: Όλες οι πόλεις και όλες οι περιοχές τους, λίγο-πολύ είναι τα ίδια (σκατά). Υπάρχουν μάλιστα επαρχιακές πόλεις, των οποίων οι κάτοικοι σήμερα καυχιούνται (!) οτι είναι «σαν μια μικρή Αθήνα»...

Έπειτα, η επέκταση των πολεοδομικών συγκροτημάτων συνετελέσθη ερήμην της κρατικής [σιιιγά!] εποπτείας, με βάση και μόνο τις ταχύτατα εξελισσόμενες κοινωνικο-οικονομικές ανάγκες του πληθυσμού. Όταν λόγω ανάγκης π.χ. στέγασης, εργασίας, κόστους, μεταφορών κλπ ο κόσμος αναγκάζεται να μεταφερθεί π.χ. στην Ανατολική Αττική, τί περιμένεις για να την εντάξεις (υπό προϋποθέσεις και με κανόνες) στο σχέδιο πόλεως; Δηλαδή ο άλλος, ν’ αναγκασθεί να παρανομήσει και μετά να του ζητάς και τα ρέστα αποπάνω; (Ναι, στ’ αρχίδια μας).

Ομοίως, ουδεμία πρόβλεψη έγινε για την κεντρική και αποκεντρωμένη (πλέον) αστική συγκοινωνία, ιδίως με την χρήση μέσων σταθερής τροχιάς τόσο για την κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση όσο και για τον σεβασμό στο περιβάλλον – έλεγχος ρύπων (π.χ. Αθήνα & Θεσσαλονίκη Μετρό τουλάχιστον 8-10 και 3-4 γραμμές αντιστοίχως, Πειραιάς, Πάτρα και Βόλος απο 2 τουλάχιστον γραμμές ελαφρού μετρό-τράμ) και όπου υπήρχε, ξηλώθηκε απο κάποιον εθνάρχη δέσμιο ενός τράστ εταιριών πετρελαίου. Στον πούτσο μας κι αυτό (μαζί μ’ αυτά που έχει αποκάτω).
Αποτέλεσμα, ο πληθυσμός αναγκάσθηκε να κατοικήσει και να δομήσει κάθετα εντός του κέντρου των αστικών ιστών (ο ένας απάνω στον άλλο). Παρ’ όλα αυτά, οι πόλεις επεκτάθηκαν εξ ανάγκης. Πώς και με τί θα πας σήμερα απο το High-λάνδρι στου Ζωγράφου ή απο τη Μενεμένη στην Καλαμαριά; Στ’ αρχίδια μας (πάρε αμάξι).
Μα πώς θα το πληρώνω; (στ’ αρχίδια μας).
Μα πώς θα ξεπήξω απ’ την κίνηση; (στ’ αρχίδια μας).
Μα πού θα το βάλω; (στ’ αρχίδια μας).
Δημόσια και φτηνά πάρκινγκ δεν υπάρχουν και τα ιδιωτικά είναι πανάκριβα και ανεξέλεγκτα (στ’ αρχίδια μας).
Ε, θα παρκάρω κι εγώ πάνω στο πεζοδρόμιο (στ’ αρχίδια μου).
Μα δεν μπορεί να περάσει η γιαγιάκα με το «πι», ούτε ο ανάπηρος με το καροτσάκι, ούτε η μαμά με το μωρό, ούτε ο τουρίστας με τη συρόμενη βαλίτσα, ούτε η νοικοκυρά με το καρότσι της λαϊκής, ούτε βλέπει ο άλλος αν έρχονται αμάξια απ’ τη γωνία και θα γίνει καν’ ατύχημα κλπ-κλπ (βλ. όπου παραπάνω).

Et sequitur…

#8
joe909

Έγραψες χότζαμ.

#9
iron

εύγε χότζ, στο εξής δεν θα αναλάβω ξανά λήμμα χωρίς τον δικηγόρο μου!

#10
MXΣ

μπράβο ρε φίλος, τώρα που κάνει ψύχρα, θα σκεπαζόμαστε με τα σεντόνια σου (απαράδεκτον διά Σλάνγκον, βεβαίως βεβαίως)