ένας κορίτσαρος σωστός γενίτσαρος

Τίτλος παλαιού άσματος που τραγουδούσε ο Νίκος Γούναρης σε στίχους Αλέκου Σακελάριου, Χρήστου Γιαννακόπουλου και μουσική Μιχάλη Σουγιούλ. Έχει αυτονομηθεί για να χαρακτηρίσει πολύ εντυπωσιακή γυναικάρα που διακρίνεται για την λεβέντικη κορμοστασιά της διαθέτοντας στοιχεία από τους γυναικότυπους τσολιάς και λεβεντομούνα, που είναι δηλαδή ψηλή και εύρωστη.

Είναι συχνό φαινόμενο να τρέπουμε σε ουσιαστικά αρσενικού γραμματικού γένους ουσιαστικά με τα οποία χαρακτηρίζουμε κατ' αρχήν γυναίκες, όταν θέλουμε να δείξουμε την εντυπωσιακή λεβεντιά της εμφάνισης μιας γυναίκας, που παραπέμπει έτσι σε μια ανδροπρεπή ομορφιά (με την καλή έννοια). Βλ. και μούναρος, μούνος, πούτανος. Τιθέμεθα έτσι σε μια ανταγωνιστική σχέση με την γυναίκα που λόγω μεγέθους μας απειλεί. Η συγκεκριμένη μεταφορά έχει οθωμανικές συνδηλώσεις, καθώς αναφέρεται στο σώμα των Γενιτσάρων που κατά την περίοδο του οθωμανικού ζυγού συγκροτείτο από παιδιά ραγιάδων. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι μια ηδονjική μουνομαχία μεταξύ ενός τσολιά κι ενός κορίτσαρου- γενίτσαρου. Από εκεί και πέρα αρχίζει η ψυχανάλα, για την ερωμένη ως εξ οικείων εχθρό, την οποία αφήνουμε σε ειδικούς ψυχανάλατους και άλλες γιαλόμες.

Η έκφραση πάντως αποτελεί μπαμπαδισμό/ παππουδισμό, ενώ επιβιώνει και σε περιοδικά τ. Πλεϊμπόι, Πουτσοπόλιταν κ.τ.ό. ως μια εύκολη ρίμα χρησιμεύουσα ως λεζάντα σε αισθησιακή φωτογραφία εντυπωσιακής μοντέλας.

Πάσα: Gatzman.