Μια εκδοχή του τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.

Παράγεται απο το θέμα τσίλι-μπίλι που παραπέμπει σε κάτι αστείο και την κατάληξη -κάκη που θυμίζει έντονα ελληνικό επώνυμο. Η φράση αυτή πέφτει συχνά όταν κάποιος στην οικογένειά μου, κλείνοντας την αφήγηση μιας ιστορίας (που συνήθως αφορά τον ίδιο και κάποιον ακόμα συγγενή), θέλει να προσθέσει μια νότα αυτοσαρκασμού στην όλη υπόθεση.

Θεία: Άντε μάζεψ' τα παιδιά να φάμε.
Θείος: Τα παιδιά θα φάνε στου Αντώνη, δεν σε είπανε;
Θεία: Όχι ρε Κώστα, εμένα τίποτα δεν με είπανε τα παιδιά!
Θείος: Ε καλά μην κάνεις φασαρία, εκείνα (δείχνει το τραπέζι) και αύριο τρώγουνται. Οι ντολμάδες σε λέω, δε χαλάνε. Νοστιμεύουνε.
Θεία: Έ ρε παναγία μ'! Οικογένεια Τσιλιμπιλικάκη γινήκαμε πάλι...

Όταν γυρίσαμε εκείνο το βράδυ στο σπίτι, η θεία μου είχε ακόμα τα νεύρα της. Αλλά (ευτυχώς) μέχρι την επόμενη το περιστατικό είχε ξεχαστεί οπότε απολαύσαμε ένα θεσπέσιο γεύμα με πολίτικους ντολμάδες! Στην κουζίνα δεν παίζεται η θεία μου εμένανε, ντάξ' ;!

(Εμπνευσμένο από αληθινό περιστατικό.)

Δες και οικογένεια γαμιόμαστε.

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

#1
patsis

Cool story bro.