σκυλοκούραδο

σκυλοκουράδα, σκυλοκούραδο

Αλλιώς το σκυλόσκατο, η κουράδα του σκύλου. Όπως λέει και ο Dry Hammer, "σου γεμίζει περισσότερο το στόμα" από ό,τι η μικρότερη λέξη σκυλόσκατο. Το βρίσκουμε ήδη στη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου, γραμμένη το 1962.

"Η Λωξάντρα φοβότανε τα γιατροσόφια της κόνα-Αννίκας, της πλάτρας. Τα σιχαίνουνταν. Πράματα ήτανε εκείνα να μήν τα σιχαθείς; Από κατρουλιό αρσενικού παιδιού έκανε η κόνα-Αννίκα γιατρικό για τις χιονίστρες και για τα σκασίματα των χεριών. Από σκυλοκούραδο έκανε σκονάκια για το βήχα, και τα φυσούσε μέσα στο λάρυγγα με καλαμάκι. Από ψόφια ποντίκια και λάδι έκανε ποντικαλοιφή. Μέσα στο καύκαλο του μυδιού έκανε τρεμπεντιναλοιφή, καλλυντικό για το πρόσωπο. Έκοβε το σιριλίκι, γήτευε την ιλαρά, σήκωνε τον αφαλό...και τί δεν έκανε η αδικιωρισμένη, αλλά η Λωξάντρα τη σιχαίνουνταν." (Μαρία Ιορδανίδου, Λωξάντρα, Αθήνα: 1962).
Εχθές όπως γυρνούσα σπίτι, πάτησα πάνω σε κάτι περιττώματα σκύλου και αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ενώ κάποιος άλλος θα προσπερνούσε ενοχλημένος ένα τέτοιο συμβάν, εγώ ένιωθα πως μου είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό, ένα γεγονός κοσμοϊστορικής αξίας, καθώς μου άνοιξε τα μάτια για το νεφελώδη τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν. [...] Το μυαλό μου είχε απορροφηθεί σε τέτοια θεμελιώδη ερωτήματα και σκεπτόμενος ακατάπαυστα τη σχέση αιτίου αιτιατού που πιθανώς συνέδεε τη Παπαρίζου με το σκυλοκούραδο, έτρεξα γρήγορα σπίτι να καταγράψω τις σκέψεις μου. [...] Στη γαλήνη και ησυχία του δωματίου μου κοίταξα προσεκτικά το παπούτσι μου και το πώς είχαν απλωθεί τα σκυλίσια υπολείμματα πάνω του. Δε μπορούσα παρά να είμαι σίγουρος πως η ίδια συμπαντική δύναμη που έστειλε στο Νεύτωνα το μήλο και έκανε τον κατά τ' άλλα σεμνότατο Αρχιμήδη (ή τον Αριστείδη;) να τρέχει γυμνός στους δρόμους φωνάζοντας «Εύρηκα! Εύρηκα!», προσπαθούσε να μου πει κάτι. «Μίλα μου! Σ' ακούω» είπα στο παπούτσι μου και το κοίταξα ανυπόμονα. (Η συνέχεια του διανοητικού θρίλερ εδώ).
Οι ευρωπαίοι νεοέλληνες που βγάζουν το κατοικίδιό τους βόλτα, θεωρούν εικαστική παρέμβαση υψίστης πολιτιστικής αξίας τις σκυλοκουράδες. (Εδώ).

Μεγαλύτερο σλανγκικό ενδιαφέρον έχει το ότι το βρίσκουμε και ως βρισιά, για να περιγράψει έναν άνθρωπο ξευτίλα, μηδαμινό, σκατιάρη, σκατένιο, ένα σκουπίδι, ένα απόρριμμα.

"Είσαι ο επόμενος! Είσαι ο επόμενος σκυλοκούραδο!" Ύστερα ο Παξ μουγκρίζει το όνομά μου. Κι έπειτα το επαναλαμβάνει η φωνή του Τάκτου, μετά η Νάιλα από τον Ψηλό Πύργο. Και γρήγορα εκατό φωνές το τραγουδούν σε όλο το κατακτημένο κάστρο, από την αυλή μέχρι τα ψηλά προκαλύμματα και τους πύργους. (Πιρς Μπράουν, Κόκκινη Ανατολή, εκδ. Μεταίχμιο, μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη).
ΓΙΑΥΤΟ ΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ ΗΛΙΘΙΟ ΣΚΥΛΟΚΟΥΡΑΔΟ ΟΥΣΤ ΚΟΠΡΙΤΗ. (Άλλος ένας φωνακλάς που μας ξυπνάει με φωνακλάδικες βρισιές στο Ξυπνήστε Ρε!).
Τράβα γαμήσου ρε σκυλοκούραδο ρουφιάνε βρωμότουρκε. Αυτοί οι μογγόλοι γαμάνε την μάνα σου. (Από βρις-οφ στο συσιφόνι).
Εναλλακτικός τίπλος: "Με χρησιμοποίησαν σαν σκεύος και αφού ικανοποίησαν τις ορμές τους, με πέταξαν σα σκυλοκούραδο". (Εναλλακτικός τίτλος διαδικτυακού αρρωστουργήματος εδώ).

σφυρίζων

2015-07-20 08:01:24+00:00

dryhammer

2015-07-20 08:42:40+00:00

Ολίγα ακόμα περί του σκυλοκούραδου

-Πως εισ' έτσι ρε; Σα να σ' είχαν τρεις μήνες στο ταμπάκικο και να σε δουλέυαν με σκυλοκούραδο... (Ν. Τσιφόρος Παραμύθια πίσω απ' τα κάγκελα -από μνήμης, όχι κατα γράμμα η απόδοση)

Στα παλιά ταμπάκικα (βυρσοδεψεία) χρησιμοποιούσαν διάφορα εξωτικά υλικά που περιείχαν δεψικές ύλες, όπως φλούδα από πεύκο (χιαστί πέτικας) και σκυλοκούραδα.

Περί μικρασιατικών ματζουνιών.

Την ποντικαλοιφή την έφτιαχνε κι η γιαγιά μου. Έσκαβε σε χωράφι να βρεί φωλιές από ποντίκια που να έχουν νεογέννητα (που είναι ρόζ ακόμα, με μαλακό δέρμα, και θυμίζουν μικροσκοπικά γουρουνάκια με τα δύο παράλληλα προυθούνια), τα μάζευε και τα έβαζε σ' ένα εικοσιπενταράκι (μπουκαλάκι 25 δραμιών= 80 γρμ**) με λάδι και τα έβαζε δίπλα στο καντήλι για καμια 40ριά μέρες μέχρι που έλιωναν (και με τη ζέστη του καντηλιιού) και γινονταν όλο μαζί ένας πολτός και ήταν γιατρικό για την ωτίτιδα με άριστα αποτελέσματα - ισχυρίζεται η μάνα μου πως ερχόταν και της τη γυρεύανε.

Για την τρεμπεντιναλοιφή της Ιορδανίδου ξέρω να λέμε αντίστοιχο καλλυντικό που φτιάχνεται από κρεμεντίνα όπως ονομάζεται η κόλλα της τσικουδιάς (δέντρο συγγενές του σκίνου και της φιστικιάς του κελυφωτου) και που επίσης απο καλείται κρεμεντίνα και τσιτώνει το πρόσωπο. Από κει και η παροιμία (της Χίου) "Ο σουλουμας κι η κρεμεντίνα κάνουν τη γριά φαντίνα"

** Δες και σχόλιό μου στο κατρούτσο για τις χωρητικότητες των μπουκαλιών κλπ για ποτα

donmhtsos

2015-07-20 11:45:56+00:00

@ dryhammer. Εξαιρετικώς ενδιαφέροντα όσα γράφεις για τα μικρασιατικά ματζούνια, όπως και τα περί παλαιών μέτρων και σταθμών στο σχόλιο για το κατρούτσο. Νομίζω πως αξίζουν να γίνουν λήμματα.

2015-07-20 11:52:19+00:00

Τό 'κανα μια φορά με τον αρχιδοσπάστη αλλά να κάνω clopy paste στον εαυτό μου μου θύμιζε την έκφραση του πατέρα μου για άεργο κλέφτη που "τά έπαιρνε απο τη μια τσέπη και τα έβαζε λίγα λίγα στην άλλη για να μήν ξεχνά την τέχνη του"

2015-07-20 12:04:04+00:00

...μόνο για να πιστωθώ πολλούς ορισμούς

2015-07-20 12:26:00+00:00

Νομίζω πως άν υπάρχουν σε λήμματα, βοηθούν αυτούς που ενδιαφέρονται να τα βρίσκουν πιό εύκολα. Στά σχόλια είναι πολύ δύσκολο το ψάξιμο και δεν μπορούν να εμπλουτισθούν με σχετικά σχόλια που μπορεί να προκύψουν. Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να τα βάλεις στο πρόχειρό σου και να τα βγάλεις με κάποια επί πλέον στοιχεία "εν ευθέτω χρόνω".