αρσακειάδα1 ακόμη ορισμός

ARSAKEIADA HTAN KAI MIA SXOLIKH EFHMERIDA XD

Ήταν και το χαϊδευτικό του Ιωαννίδη από τον Παττακό: «Αρσακειάς». Νόμιζα ότι σήμαινε -και έτσι ερμηνευόταν από τον μεταπολιτευτικό τύπο- την απεριόριστη εμπιστοσύνη με την οποία περιέβαλλε τον αρχηγό της ΕΣΑ η αρχική τρόικα της χούντας, όμως μπορεί τελικά ο Στελάρας να είχε τη σλανγκ εκδοχή στο νου του.

Αχαχαχ δεν είδα το παράδειγμα πριν ανεβάσω το σχόλιο. Θα το ομορφήνω μ' ένα μύδι.

@μηδι joe

To φαγητό στο πιάτο της αρσακειάδας πούστης είναι;

Πούστης μαδημένος.

γιατί σε αυτή τη χώρα η μόρφωση θα πρέπει να θεωρείται πάντα ταυτόσημη της μαλθακότητας, οέο;

Ωραία ερώτηση, αλλά νομίζω οτι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα:

Ούτε όλοι κοροϊδεύουν τους μορφωμένους, ούτε οι μορφωμένοι είναι τίποτις καλόπαιδα, ούτε η μόρφωση είναι ενιαία αξία, ούτε πάντα ταυτίζεται με την μαλθακότητα, ούτε και είναι ελληνικό προνόμιο η απαξίωσή της.

Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις (μου αρέσει αυτό-το βάζω παντού).

Άλλο πράγμα η παιδεία, άλλο η μόρφωση, άλλο η εκπαίδευση, άλλο η κατάρτιση κλπ-κλπ.

1. Η Μόρφωση.

Η μόρφωση, είναι η διδακτή (και πληρωτέα ως τέτοια) σιμουλασιόν παιδεία, δεδομένου οτι η τελευταία είναι άπιαστο πουλί και δεν μπορεί να φυλακιστεί στα εκπαιδευτήρια.
Η παιδεία, είναι η συνεπίγνωση των διαφορών μεταξύ του σημαντικού και του ασήμαντου, του ωραίου και του άσχημου, του παροδικού και του διαρκούς.
Αν κάποιος τα κατέχει αυτά, μπουσουλάει στα σίγουρα, διαθέτοντας κριτήρια επιλογών κι έτσι κόβει δρόμο, ανάμεσα στα καθημερινά σκατά.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, είναι επικίνδυνος, διότι μπορεί (αν θελήσει) να κυριαρχήσει επί των πολλών, που χάνονται ανάμεσα στις έσω εκκρίσεις και στις έξωθεν παραστάσεις.

Οπότε σο λέει-δηλαδή μο λέει (βλ. Ζήκος), μέχρι να βρούμε το γιατρικό, που βάζει την παιδεία σε κουτάκια, ας δούμε τί θα κάνουμε με τη μόρφωση, που είναι the next best thing…

Η μόρφωση ήταν και είναι commodity.
Εν τη παλάμη και ούτω διδάξωμεν έλεγε ο Σταγειρίτης.
Η πχιότητα του εμπορεύματος, έχει κι αυτή τις διαβαθμίσεις της (μαζική στο δημόσιο-πολλαπλών ταχυτήτων στα ιδιωτικά), αναλόγως του βαλαντίου των γονέων.
Ο λαμβάνων σπέσιαλ μόρφωση, είναι κονομημένος.
Εκτός της εκ περιστάσεως ατομικής ζήλειας-ψώρας ή mimicry-mockery ντισπλέη, η στάση αυτή έχει και βαθύτερα αίτια.
Δεν είναι ξέρεις-δεν ξέρω, είναι έχεις-δεν έχω.
Η διαμάχη αυτή δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο.
Ταξική πάλη το λένε και είναι απλό.

1. Η Μαλθακότητα.

Στη Βρετανία π.χ. η λαϊκούρα σκώπτει το «public school boy» [παιδί που πάει σε ιδιωτικό σχολείο] ως μπουχέσα, ακριβώς χαρακτηριζόμενο απο το είδος (και το ύψος των διδάκτρων) του σχολείου του. Αυτός με την σειρά του, όταν βρεθεί κάποτε σε θέση ισχύος, θα εκδικηθεί κ.ο.κ.

Αν, ισχύει το κοινώς λεγόμενο για το μπλούτο οτι, η 1η γενιά μαζεύει, η 2η συντηρεί κι η 3η τον σκορπάει, είναι προφανές, οτι στην συνείδηση του λαού, η επί μακρόν συσσώρευση πλούτου, προκαλεί μοιραία μαλθακότητα στις (γεννημένες και μεγαλωμένες στην τρυφηλότητα) γενεές, ελλείψει της αναγκαστικής εγρήγορσης των προγόνων τους.
Τα summer jobs των γόνων αστικών οικογενειών, υποκαθιστούν την ανάγκη για εργασία, όσο και το bungee jumping την εμπειρία του αυτόχειρα.

Η καλοπέραση αμβλύνει τα αντανακλαστικά (βλ. σημερινές προσφιλείς στους φλώρους εκφράσεις χαλαρά-κουλάρω). Κάτι ανάλογο έλεγαν και οι Ρωμαίοι, κατά την περίοδο της παρακμής της Δημοκρατίας τους. Η εξαιρετική εγκλέζικη σειρά Blackadder, στην ουσία περιγράφει την ιστορία της Μεσαίας Τάξης στην Βρετανία, που αγωνίζονταν με πανούργα μέσα να επιβιώσει, συμπιεζόμενη ανάμεσα στα αποπροσανατολισμένα ζωντόβολα της Εργατικής Τάξης και τους ηλιθίους (κουρασμένους απο το καθισιό ή τζαζεμένους λόγω αιμομιξιών) της Αριστοκρατίας.

Οι παππούδες μας, έκαναν το σκατό τους παξιμάδι και πάλεψαν για περισσότερη Δικαιοσύνη. Οι γονείς μας, κοίταξαν την πάρτη τους. Η γενιά μας, μεγάλωσε με τη φραπεδούμπα. Το μηδενίσαμε το μηχάνημα, αλλά δεν δίνει άλλο κανονάκι. Πρέπει ξανά-μανά ν’ ανατρέψουμε το Βαριεστημένο.

1. Η Ελλάδα.

Παρ’ ημίν, τα πράγματα ίσως είναι πιο σύνθετα. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι οπλαρχηγοί του ’κοσιένα (καλά κουμάσια και δαύτοι) αποκαλούσαν με θυμηδία «καλαμαράδες» τους μορφωμένους Φαναριώτες (χρόοοοονια στο κουρμπέτι), διότι οι τελευταίοι έπαιζαν στα δάχτυλα περίτεχνες μεθόδους διοίκησης τύπου Sir Humphrey Appleby (βλ. «Yes Minister») και φοβούνταν δικαιολογημένα, οτι θα παραγκωνισθούν απο την Εξουσία.
Το μοτίβο συνέχισαν οι αγράμματοι κοτζαμπασ-αίοι και το παπαδαριό, πάλι για τον ίδιο λόγο, λοιδορώντας συλλήβδην την Επιστήμη και κάθε καινοτομία της Εσπερίας, που ξεμπρόστιαζε τα μαλακισμένα θέσφατά τους στα μάτια του λαουτζίκου.
Η φάπα έπεφτε εν είδει αντεπιχειρήματος.
Έπειτα, η μόρφωση σε ανώτατα (και μη) εκπαιδευτήρια όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν φύτρωσε εδώ.
Έτσι, η εκλέπτυνση των προτιμήσεων και η τυπικότητα της συμπεριφοράς (απρόσωπος κανόνας), που χαρακτηρίζει (συνήθως) έναν μορφωμένον άνθρωπο, δεδομένου οτι πρόκειται για εισαγόμενο φρούτο, ξενίζει τους κοινωνούς της σκληρής νεοελληνικής πραγματικότητας (συνηθισμένης στο μοντέλο της διαπροσωπικά συμψηφιστικής συναλλαγής-προσαρμογής αναλόγως των περιστάσεων), με αποτέλεσμα να θεωρείται ο άνθρωπος, όχι μόνον μαλθακός, αλλά και «ξιπασμένος», μέχρι και αδερφή! Ποιός πτυχιούχος δεν θυμάται το μένος του μονιμά βαθμοφόρου, έναντι των «σπουδαγμένων» στο στρατό;

q.e.d.

Καλύφθηκα, μπορώ να πω.

Ομίλησες ως πραγματικός μαλθακός άνδρας :Ρ