τι πίνεις και δεν δίνεις;

Διαβάζοντας τους ορισμούς σας έχω συχνά αναρωτηθεί τι πίνετε και δεν μας δίνετε. Τείνω να καταλήξω ότι έχετε πέσει στη γνωστή μαρμίτα...
ΥΓ. Τι σας έχει κάνει το ν και το βγάζετε απο τα δεν?

γενικά νομίζω υπάρχει ζήτημα με το ν, αν πρέπει να είναι μόνιμο ή όχι. εμένα, ας πούμε η γραφή 'είπα στο Δημήτρη' μου φαίνεται αντιαισθητική. ή κ αντιαισθησιακή που θα έλεγε κ η λαίδη.

φίλτατε! αν πρόσεξες το λήμμα δεν έχει ακόμα εγκριθεί, (είναι γαλάζια τα γραμματάκια του και όχι μαύρα) όπερ εστί μεθερμηνευόμενον πως δεν έχει περάσει ακόμα από ορθογραφικό έλεγχο κλπκλπ. Το -ν θα ξαναμπεί εκεί όπου του αρμόζει, μην ανησυχείς. Όλα θέλουνε τον χρόνο τους.

Στον προφορικό λόγο συχνά παραλείπεται το -ν του αρνητικού αυτού μορίου (πχ: 'δε λέει'), αλλά στον γραπτό δεν μπορεί να παραλειφθεί. Το ίδιο ισχύει και για το τελικό -ν στα αρσενικά (το οποίο επί δεκαετίες ολόκληρες θεωρήθηκε ταμπού κατά την ταπεινή μου γνώμη -σάμπως και όποιος βάζει τελικό -ν είναι βασιλικός, χουντικός ή τί άλλο) και καταργήθηκε. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ουδετεροποιηθούν τα αρσενικά (δεν το θέλουν αυτό οι άντρες νομίζω) και να έχουμε φαινόμενα του τύπου: 'το φόβο', 'το θάνατο', 'το Γιάννη', 'το Χρήστο' και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Ο προφορικός λόγος μας δίνει γενικά ελευθερίες επί του γραπτού ο οποίος, ως γραπτός, δηλ. ως οριατική κατάθεση πραγμάτων, είναι μπούσουλας και πρέπει να τηρεί αυστηρά τους κανόνες.

Από κει και πέρα όμως, ας μην απαιτούμε από κάθε χρήστη να είναι ορθογραφικά, γραμματικά ή συντακτικά άψογος, είναι άδικο. Για τον λόγο αυτόν υπάρχουν οι διορθωτές.

οριστική, όχι οριατική (λάθος δακτυλογράφηση)

Ρε, τι τραβαμε κι εμεις οι χορευτριες... Ζητω ταπεινα συγγνωμη απο την εκλεκτη πελατεια, αν η απουσια του "ν" προσεβαλε την αισθητικη του δικτυακου αυτου τοπου. Υποσχομαι στο μελλον να ειμαι πιο προσεκτικος και λαμβανω αμεσα μετρα αποκαταστασης της εννομης ταξης, ητοι:
(α) Θα γραψω 100 φορες την φραση "τι πινεις και δεν δινεις;" στον πινακα.
(β) Θα επενδυσω στην αγορα ειδικου λογισμικου το οποιο οχι μονο θα διορθωνει τα λαθη μου αλλα θα ριχνει προληπτικα και σφαλιαρες ωστε να ειμαι πιο επιμελης και (γ) Θα αυτομαστιγωθω 10 φορες σε κεντρικο σημειο της πολης, φωναζοντας "ειμαι ενας ποταπος και αχρειος φιδεμπορας" (ασχετο, αλλα εχει το κατιτις του).

Πάντως εγώ την έκφραση την ξέρω τι πίνεις και δεν μας δίνεις, που είναι και μετρικά καλύτερη...

Σχετικά με το τελικό ν, επειδή όλοι μας έχουμε άποψη αλλά κανείς δεν τη στηρίζει, με ένα μικρό googling μπορείς να μάθεις μερικά πολύτιμα πράγματα:
http://lists.debian.org/debian-l10n-greek/2005/05/msg00094.html

Μεγάλο θέμα άνοιξες φίλε. Εγώ δεν συμφωνώ με την κατάργηση στο αρσενικό αλλά δέχομαι την περιπτωσιακή κατάργησή του στον προφορικό λόγο.

Πχ: αρνούμαι το ανάπηρο «το φόβο, το Χάρη, το θάνατο, το Σπύρο» γιατί θεωρώ πως ουδετεροποιούνται τα αρσενικά και πιστεύω πως αυτό θεσπίστηκε κάποτε (πολύ παλιά, επί πρώτου γλωσσικού διχασμού) μόνο και μόνο λόγω ταμπού προς το 'ν' που κάνει καθαρευουσιάνικο, άρα όχι για σοβαρό λόγο. Το δέχομαι όμως στον προφορικό λόγο.

Δεν δέχομαι το «δε» στον γραπτό λόγο γιατί έχει καταλήξει να μπερδεύεται με το άλλο δε, όμως είμαι οκ πχ. με το «δε θέλω, δε ζητάω» κλπ όταν είναι γραπτή αποτύπωση του προφορικού λόγου κάποιου που το λέει έτσι.

Όταν μιλάμε τα πράγματα τραγουδιούνται. Έτσι, πολλές γλωσσικές επιλογές είναι θεμιτές, επιτρεπτές και δόκιμες. Όταν γράφουμε όμως καταγράφουμε πληροφορίες για τη λέξη και είναι γλωσσικό έγκλημα να καθιστούμε το αρσενικό ουδέτερο και να εξομοιώνουμε το δεν με το δε. Μπες στη θέση ενός ξένου που μαθαίνει ελληνικά (το λέω για να το δεις απ' έξω, δεν έχω τάσεις ξενομανίας) και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Ή, αλλιώς, μπες στη θέση του μουσικού που έχει τις νότες μπροστά του κι από κει και πέρα το πώς θα αγγίξει το πλήκτρο για να τις κάνει να ηχήσουν είναι ως επί το πλείστον δικό του θέμα.

φιλικά όλ' αυτά.
αατα.

Αν υποψιαστω οτι υπεστην τζαμπα το αυτομαστιγωμα, θα πεθανω... (που ελεγε κι ο ΛΛ τοτε που ηταν ακομη αστειος).

Θα μας τρελάνει ο Τριανταφυλλίδης - άκου «το γέρο». Την διατύπωση αυτή την είχα ακούσει από έναν ηλικιωμένο Ελληνοαμερικάνο που αναπολούσε το γέρο καιρό (the old time).

καλέ κουβέντα κάνουμε, μη μου συνεχίζεσαι acg, σου χρωστώ και χάρη εξάλλου! γράφτο όπως θες και άμα λάχει θα διορθωθεί αλλιώς θα προσπεράσει.

παιδιά λυπάμαι αλλά σ' ότι αφορά το τελικό ν είμαι με τους άλλους, τους μαλλιαρότατους, τους ά-ν-ιωθους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ουδετεροποιήθηκα και είμαι με τους άλλους...

το τελικό -ν- μπαίνει μόνο πριν από τα σύμφωνα της λέξης «αποκατάψυξη» ή για να το θυμάστε (λάθος) ζγκατάψυξ.

Σε αντίθεση με τους Κυπρίους, οι Κρητικοί σηκώνουν και κάνα ντουφέκι!

Άκουσα με αυτή τη σημασία και την έκφραση: «Τι παίρνεις; Γενόσημα;».
(Μη καθιερωμένη, βέβαια).

Μιά χαρά είναι τα (ποιοτικώς ελεγμένα) γενόσημα. Μην ακούτε τους καπιταληστές που θέλουν να χρεωκοπήσουν το φαρμακείο των φτωχών.

Οπότε αν πίνεται γενόσημα, να δίνετε! Να γυρνάει η παρακεταμόλη, λέμε!

χανκ, υποθέτω ότι το είδες αυτό, νο;

Το διάβασα, βέβαια, αλλά δεν θυμάμαι να έχει την έκφραση «τι παίρνεις; γενόσημα;», την οποία άκουσα προφορικά σε πλαίσιο συζήτησης επικαιρότητας. Στο άρθρο του σαραντ. πάντως, μια πουτάνα φέραμε, βρήκα την έκφραση του Χαρδαβέλλα πεθανόσημα, που θυμίζει τα νεκρόσημα.