γαμιοντουστάντενε

Μετά από μαραθώνια συνεδρίαση με πίτσες κ μπύρες αποφασίστηκε να προστεθεί κ ο τύπος 'γαμιόντουνε'. η λέξη με μία εκ των παράξενων αυτών καταλήξεων παίζει κ σε κλασσικότατο ανέκδοτο.

Και το ανέκδοτο, λοιπόν:
Μπάρμπας, μάρτυρας σε δίκη ζευγαριού για προσβολή της δημοσίας αιδούς:
-Και κοιτάζω πίσω απ'το θάμνο, κύριε πρόεδρε, και τι να δω...Γαμιόσαντε!
-Μάρτυς, τι λεξιλόγιο είναι αυτό;!;! Παρακαλώ να διαγραφεί από τα πρακτικά. Θα επαναλάβετε, και αντί για τη λέξη που χρησιμοποιήσατε, θα βάλετε μια πιο κόσμια. Ας πούμε, 'συνουσιάζοντο'.
-Εντάξει κύριε πρόεδρε. Κοιτάζω, λοιπόν, πίσω απ'το θάμνο, κύριε πρόεδρε, και εσυνουσιάζοντο. Κοιτάζω και από πιο κοντά, και τι να δω...
-Τι είδατε, μάρτυς;
-Γαμιόσαντε!

Και γαμώ τ' ανέκδοτα ... :)

και μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι παραλλαγές με την χρονική αύξηση:
εγαμιόσαντω,
εγαμιόντανε κοκ
καθώς και η κατάληξη: -ντανι
εγαμιόντανι

Γ'Πληθυντικός pwnz

Το ανεκδοτο ειναι σχετικο με το αλλο με την ασπρη και την μαυρη αγελαδα που ο ταυρος τη γαμουσε. Ο δασκαλος ειπε τα γνωστα και προτεινε το «της ειχε μια εκπληξη» αντι για το «γαμουσε». Ο Τοτος κανει τη αφηγηση και λεει «ο ταυρος ειχε μια εκπληξη για τη μαυρη αγελαδα». Ανακουφιση απο το δασκαλο. Τοτος: «Γαμουσε την ασπρη». Ρε, δεν κανουμε κι ενα σαιτ γι' ανεκδοτα να γινει panic and fog?

Το λήμμα είναι κόσμημα του σάιτ!!!

Λέιζερ.

Πω πω, φωτιά λέμε ++

Και μια ματιά εδώ για ακόμη μία μορφή του.

Παραλλαγή του ανωτέρω ανεκδοτακίου:

Πρόεδρος: Μάρτυς, εσείς τους είδατε να συνουσιάζονται;
Μάρτυρας: Ναι κ. πρόεδρε. Συνουσιάζονταν, συνουσιάζονταν, και στο τέλος τη γάμησε κιόλας!

Για να μην κάθομαι να γράφω 100 φορές, λές και είναι τιμωρία: Εύγε σ' όλα τα λήμματα-ορισμούς σου! Όπου τα βρώ αστερώνω.

αντίστοιχη φάση με το χιούμορ του ανεκδότου παίζει στην ταινία les invasions barbares, γύρω στη 1 ώρα κ 17 λεπτά της ταινίας, όλαφ τα στο γαλλικό με επική καναδέζικη προφορά, κ το πιο κουλτουριάρικο.

ο διάλογος έχει να κάνει με το ρήμα πιπώνω, στο υπαρκτό μεν, σε αχρηστία δε, imparfait du subjonctif (υποτακτική αορίστου). το χρησιμοποίησε ο σαρκοζύ πρόσφατα σε συνέντευξη κ έφαγε τρελλή καζούρα (τουλάστιχον απ' τα guignol) ότι το παρακάνει με τις γαλλικούρες.

στο σωλήνα δε βρήκα το απόσπασμα. γενικά στ' αρχίδια σας, αλλά είπα να το καταθέσω.

αντίστοιχα μεγαλειώδες είναι κ το 3ο πληθυντικό του αορίστου της μέσης φωνής όπως το λένε στην πλαγιά/περατιά (χωριά στην αιτ/νία απέναντι απ' τη λευκάδα) τουλάστιχον. η κατάληξη είναι -κενε, από -καν, ο τόνος όταν είναι στην προπαραλήγουσα ανεβαίνει μια συλλαβή, κ για να μην τονιστεί συλλαβή που δεν τονίζεται, κόβονται όσα φωνήεντα χρειάζεται. πχ «εγάμ'θ'κενε».

βασικά τώρα που το σκέφτομαι, είναι όλος ο αόριστος:
εγάμ'θ'κα
εγάμ'θ'κες
εγάμ'θ'κε
εγάμ'θ'καμε
εγάμ'θ'κατε
εγάμ'θ'καν / εγάμ'θ'κενε

κ αρχίζουν να μου γεννώνται αμφιβολίες για την εναλλακτική κατάληξη.

Η κατάληξη -όσαντε του παρατατικού στην «Κυρία Νίτσα» του Καραγάτση (που υπάρχει ονλάιν, πιχί εδώ):

Τα γράμματα, παρόλη την χτηνωδώς παιδική επιμονή μου, αραδιαζόσαντε άτακτα και χοντρά πάνω στο χαρτί.

100% Πελοπόννησος.

πάντως κάτι παρόμοια (με μία μόνο κατάληξη, -όσαντε: παντρευόσαντε, στεκόσαντε κλπ) τα έχω ακούσει και από Χαλκίδα μεριά (στάνταρ), και νομίζω Κρήτη και Αίγινα.

Ο Καραγάτσης πάντως είχε πατέρα πατρινό και μάνα λαρισαία.

- όσαντε στην Κρήτη με τίποτα. Κρήτη εγαμιότανε στον ενικό, εγαμιούντανε στον πληθυντικό, αν υποθέσουμε ότι το ρήμα θα το προτιμούσαν έναντι άλλων.

α ναι ρε χαλ, θυμήθηκα τώρα, η Κρήτη έχει και το -μενε (φτάσαμενε, κοντέψαμενε, κλπ), με αυτό το ρδέμπεψα προφ.

-όσαντε Αχαΐα.