Ορισμοί από τον Desperado (64)
Εμφανίζονται 51-60 από 64

Το πέδιλο χιονιού/άθλημα γνωστό ως «snowboard». Χρησιμοποιείται επίσης για ανάλογο εξοπλισμό άλλων αθλημάτων ή χόμπι τα οποία βασίζονται στη χρήση μίας και μόνο επιφάνειας όπως: Skateboard, Wakeboard, Wake-skate, Kite-board. Όπως είναι προφανές, η χρήση της λέξης αφορά σε περιπτώσεις όπου η αντίστοιχη αγγλική ονομασία, περιέχει το συνθετικό «-board».

Η λέξη και παράγωγά της, χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους νεαρούς (κυρίως) φαν του χειμερινού αυτού αθλήματος (βλ. παραδείγματα #1 και #2).

Εναλλακτικά σε τοπική διάλεκτο: - Κοπάν' (βλ. Παράδειγμα #3)
- Πατουσάν' (βλ. Παράδειγμα #4)

Είναι λογικό ο αναγνώστης να ερμηνεύσει το λήμμα με τον κρίσιμο χρονικό προσδιορισμό, δηλαδή το ίδιο το γεγονός της εμμηνόπαυσης, το οποίο αποτελεί σταθμό στη ζωή της γυναίκας.

Πλην όμως θα σφάλει καθώς η εν λόγω έκφραση, αναφέρεται σε κάτι πιο πεζό, ύπουλο και καταχθόνιο, το οποίο βασανίζει όποιον βρεθεί στο διάβα του κατά την περιήγηση του στα Ερτζιανά.

Ο Σταθμός της Εμμηνόπαυσης είναι ο Galaxy 92. Πρόκειται για την πεμπτουσία του λεγόμενου elevator music και αν δεν υπήρχαν άλλα αστέρια της γλυκανάλατης ποπ να δυναστεύουν το πρόγραμμα, τότε και αυτός ο σταθμός θα ήταν μέρος του σατανικού κυκλώματος Barry Manilow.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, από ιδρύσεως του ο σταθμός εισήγαγε μια νέα λογική ως προς το πρόγραμμα καθώς απέφευγε επιμελώς, την ατελείωτη λογοδιάρροια παραγωγών που χαρακτηρίζει άλλες παρουσίες στα FM. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το motto του ήταν «Λίγα λόγια, πολλή μουσική» με το πρόβλημα όμως να εστιάζεται στο είδος αυτής της «πολλής μουσικής».

Μια μικρή ακρόαση σε πείθει ότι το target audience είναι στις κατηγορίες 12-16 (καψουρεμένα νιάτα) και ειδικά 55-95 (ώριμα καψουρεμένα νιάτα!), στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, εξ’ ου και το λήμμα.

Επίσης έχει παρατηρηθεί η δημόσια μετάδοση σε καταστήματα, τελειωμένες καφετερίες ξενοδοχείων ή τύπου «ρομαντικό ηλιοβασίλεμα» καθώς και τηλεφωνικά κέντρα εταιριών (αναμονή σύνδεσης). Σε αυτή τη χρήση, ο σταθμός γίνεται χωρίς τη θέληση του, όχημα βασανιστηρίου, όπως αποδεικνύεται και από παγκόσμιες κινήσεις για την κατάργηση δημόσιας εκπομπής τέτοιου είδους μουσικής (βλ. εδώ, εδώ και εδώ).

Όπως είναι φυσιολογικό, ένας Σταθμός της Εμμηνόπαυσης δεν θα υφίστατο αν δεν υπήρχαν οι ανάλογοι καλλιτέχνες. Μην ξεχνάμε ότι για να προκριθείς ως Τραγουδιστής της Εμμηνόπαυσης, δεν αρκεί να ερμηνεύεις τα κατάλληλα τραγούδια, αλλά να ενσωματώνεις το όνειρο του (ιδανικά) ηλιοκαμένου, ευαίσθητου τροβαδούρου και τρυφερού εραστή που έχει στο μυαλό της η απογοητευμένη από την βαρετή ζωή της ώριμη κυρία.

Έτσι λοιπόν, ο Αυτοκράτορας δεν είναι άλλος από τον Julio Iglesias, ο οποίος διατηρεί τον τίτλο του επάξια τις τελευταίες δεκαετίες. Πολλοί προσπάθησαν να τον πλησιάσουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα (© Μανολίτο), όπως είναι απολύτως λογικό καθώς ο Θεός του Amor ενσωματώνει το 100% των απαιτούμενων χαρακτηριστικών + μερικά ακόμα για bonus (διεθνούς φήμης φραγκάτος και Ισπανός). Επίδοξοι αντικαταστάτες αποτελούν: ο «πάτα-μου-τα-παπάρια-να-βγει-η-φωνή» Michael Bolton και στην μαύρη εκδοχή ο Lionel Ritchie.

Ίσως ειδική κατηγορία να αποτελεί ο Cliff Richard, αλλά αυτός παραφέρνει σε ντιγκιντάγκα οπότε χάνει το συνολικό effect. Ομοίως και οι George Michael και Elton John οι οποίοι είναι δηλωμένες λουγκρέτες.

Παρόλο που ο Tom Jones θα ήταν υπό Κ.Σ. υποψήφιος σε αυτή την κατηγορία, η λαμπρή ιστορία του στα ξενοδοχεία του Las Vegas (όπου τα εσώρουχα και τα κλειδιά δωματίων από νεαρές fan έπεφταν βροχή στην πίστα), τον έχει προστατεύσει αν και τα τραγούδια του «παίζουν» πολύ στην κατηγορία.

Εις την ημεδαπήν, σουξέ στην κατηγορία χωρίς όμως να έχει καταδικαστεί σε αυτήν, έχει ο Γιάννης Πάριος (ο οποίος πληροί και τα προαναφερθέντα σε local επίπεδο). Εναλλακτικοί αντιπρόσωποι ήταν ο αμίμητος Yianni (να’ ναι το Καλαματιανό μουστάκι, να’ ναι το μαλλί λασπωτήρας, να’ ναι ότι πραγματοποίησε το όνειρο της καραώριμης Linda Evans) και ανερχόμενος ο Μάριος Φραγκούλης (αν και σε ολίγον φλωροφλούφλικο-δήθεν λυρικό στυλ).

Κάποιος θα μπορούσε να τοποθετήσει και γυναικείες παρουσίες στην κατηγορία αυτή, με αδιαφιλονίκητη βασίλισσα την Celine Dion, πλην όμως έτσι χάνει το πλήρες νόημα του λήμματος (εκτός αν το ακροατήριο παίζει σε άλλο γήπεδο).

Σημείωσις: Το βασικό λήμμα έχει εφευρεθεί πριν αρκετό καιρό από κάποιον τρίτο, αλλά δεν ενθυμούμαι ακριβώς αν το είχα δει γραπτώς ή το άκουσα, συνεπώς τα αναλογούντα σπέκια όποιος κι αν είναι.

Cult φράση, με ρίζα στο μακρινό 1968 και την ταινία Κορίτσια στον Ήλιο. Η χρήση της είναι ευρεία, κυρίως λόγω του κωμικού της στοιχείου που πηγάζει απευθείας από την σκηνή στην οποία ειπώθηκε. Σε αυτήν, ο αγαθός βοσκός κυνηγάει την τουρίστρια Άνναμπελ, θέλοντας να της προσφέρει αμύγδαλα. Η τουρίστρια, μην γνωρίζοντας ελληνικά, τρέχει τρομαγμένη από την εμφάνιση και τους «χωριάτικους» τρόπους του φοβούμενη τα χειρότερα.

Η φράση χρησιμοποιείται σε μεγάλο αριθμό περιστάσεων, ωστόσο αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πέρα από το κωμικό στοιχείο (χωρίς η ταινία να είναι κωμωδία), η χρήση κατά κύριο λόγο αποπνέει την κοινωνική αγνότητα εκείνης της εποχής της Ελλάδας, που αποτυπώνεται τόσο πετυχημένα στο φιλμ.

Η συνήθης χρήση γίνεται σε περιπτώσεις όπου κάποιος βιάζεται (λόγω ή έργω) και κάποιος άλλος προσπαθεί να τον κάνει να κατεβάσει στροφές. Επίσης χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις όπου διέρχεται μια όμορφη γυναίκα οπότε η φράση έχει την έννοια του «κάτσε να σε τρατάρω». Τέλος, το «μύγδαλα», μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συμπληρωματικό κάθε φορά που κάποιος λέει «στάσου».

Η επιτυχία της ταινίας και το γεγονός ότι αποτελεί μέρος της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, έχουν εξασφαλίσει τις συχνές προβολές της στην τηλεόραση, διατηρώντας όπως είναι λογικό τη διαχρονικότητα της ίδιας αλλά και της φράσης. Αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς οι συντελεστές της ταινίας αποτελούν ένα Who’s-Who του ελληνικού κινηματογράφου:

Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργιάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Κουτελιδάκης
Μοντάζ: Αριστείδης Καρύδης-Fuchs
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Ηθοποιοί: Γιάννης Βόγλης, Ann Lonnberg, Κώστας Μπάκας, Βαγγέλης Καζάν, Μιράντα Μυράτ.

3 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1968 και υποψήφια για χρυσή σφαίρα ξένης ταινίας 1969

Μειωτικός / ειρωνικός χαρακτηρισμός, για άτομα τα οποία επιδεικνύουν μια ανησυχητική ομοιότητα στην επαγγελματική τους απόδοση, η απόδοση αυτή είναι κάτω του μετρίου και δεν διαθέτει ίχνος φαντασίας ή προσωπικής πρωτοβουλίας/περαιτέρω ανάπτυξης.

Παρόλο που η έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιονδήποτε επαγγελματικό τομέα, η κύρια εφαρμογή γίνεται σε χώρους όπου έχουν ευρεία επαφή με το κοινό (βλ. Χαρακτηριστικές Σχολές στη συνέχεια).

Όπως είναι σαφές, ο χαρακτηρισμός δεν αναφέρεται σε πραγματική «σχολή», αλλά στο πανομοιότυπον που παρουσιάζουν οι εν λόγω «επαγγελματίες», θυμίζοντας προϊόντα βιομηχανικής παραγωγής.

Η πλήρης έκφραση: «Είναι της Σχολής [τάδε]» συμπληρώνεται με: «...στο Χ έτος», εφόσον ο εκφέρων την φράση έχει διακρίνει τις μικροδιαφορές που κατατάσουν το θύμα σε κάποιο έτος.
Εννοείται ότι όσο μικρότερο το έτος, τόσο πιο άχρηστο το θύμα. Προφανώς οι μεταξεταστέοι, βρίσκονται στον πάτο της τροφικής αλυσίδας.

Οι σχολές δυστυχώς έχουν λάβει τη μορφή επιδημίας και ταλαιπωρούν χιλιάδες συνανθρώπους μας. Το βασικό χαρακτηριστικό τους, είναι κάτι που σε αυτή τη χώρα έχουμε ανάγαγει σε τέχνη: αντί να προσπαθούμε να βρούμε κάτι νέο, αντιγράφουμε (συνήθως κακά) κάτι το οποίο έχει κάνει επιτυχία και του αλλάζουμε τα φώτα. Όπως είναι φυσιολογικό, η φαντασία, η πρωτοβουλία, η πρωτοτυπία πάνε περίπατο.

Χαρακτηριστικές Σχολές

Σχολή DJ
Μακράν η σχολή με τις περισσότερες αναφορές. Οι «απόφοιτοι» διακρίνονται από χιλιόμετρα καθώς:

- Θεωρούν ότι είναι Tiesto (τουλάχιστον) και ότι κάθε φορά παίζουν στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την έναρξη των Ολυμπιακών. Συνεπώς και τα 1200db είναι λίγα (άσχετα αν είναι Κυριακή απόγευμα σε καφετέρια στα προάστια).
- Παίζουν ΜΟΝΟ mainstream και ότι τους δίνουν γνωστοί/εταιρίες (τελειόφοιτοι με τα κονέ) γιατί «αυτά θέλει να ακούει ο κόσμος».
- Αποκλειστική χρήση «κλεμμένων» CD και MP3 για να γίνεται η δουλειά ακόμη πιο ξεκούραστη (στην ανάγκη, πετάνε ένα playlist και πάνε για καφέ, ποτό, τουαλέτα, πήδημα).
- Το set είναι ίδιο και απαράλλακτο, ασχέτως αν ο κόσμος δεν κουνιέται ρούπι και ασχέτως αν παίζουν σε μπαράκι, Club, γάμο, βαφτίσια, στην Αθήνα, στην επαρχία, σε νησί το καλοκαίρι.
- Ξεκινάμε με γνωστά Lounge-οειδή και τρέχοντα R&B (τώρα πως αυτές οι σοροπάτες αηδίες έχουν ονομαστεί R&B δεν έχω ιδέα αλλά τέλος πάντων, ο BB King να βάλει το χέρι του), περνάμε σε διάφορα χιτάκια ντάπα-ντούπα μπλέκοντας ξένες επυτιχίες με ότι αηδία Φοίβο-Βισσοβανδορουβοτσαλικο-δήθεν-Ελληνικό-παπαροειδές κυκλοφορεί και φυσικά τελειώνουμε με Κλαψομούνικες Ελληνικουρίες που μόνο λαϊκά δεν είναι. Εννοείται ότι ενδιάμεσα θα παρελάσουν τα τιμημένα 80s και τα ηρωικά 70s (πώς νομίζετε ότι ζει η Gloria Gaynor; Με τα δικαιώματα από το I will survive!). Αναλόγως της εποχής, πασπαλίζουμε με επίκαιρα άσματα (Last Christmas, κλπ.). Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις από τον ΟΤΕΓιάννη.

Σχολή Δημοσιογράφων
Μαζί με τους DJ, μοιράζονται τα πρωτεία. Βρίσκονται κυρίως στα ηλεκτρονικά μέσα και ειδικά στην τηλεόραση. Ειδική κατηγορία είναι τα παπαγαλάκια.

- Περισπούδαστο ύφος καθώς είναι γκουρού επί παντός επιστητού (από όπλα τελευταίας τεχνολογίας μέχρι τα μυστικά των μονών και τα αίτια της οικονομικής κρίσης, τους επιταχυντές σωματιδίων, τα είδη των δέντρων τα οποία πρέπει να φυτευτούν στην Πάρνηθα, κλπ.).
- Όπλο μας η υπερβολή. Δεν υπάρχει θέμα το οποίο δεν απαιτεί δραματική μουσική, τρεμάμενη τσιριχτή φωνή και γουρλωμένα μάτια. Έστω κι αν μιλάμε για την τσούχτρα που την έπεσε στον μικρό Γιαννάκη στην Αιδηψό (ζωντανή σύνδεση).
- Δεύτερο όπλο μας η ανικανότητα να κάνουμε καλά, 5 ηλίθιους σε περιμετρικά παράθυρα (Ελληνική πατέντα τα 6 παράθυρα), οι οποίοι γκαρίζουν ταυτόχρονα (σύστριγγλο να γίνεται και ανεβαίνει η τηλεθέαση).
- Έχουν αποστηθίσει τις φράσεις κλισέ/πασπαρτού (είδες η Σχολή;) για οποιαδήποτε περίπτωση:

• δραματικές οι εξελίξεις
• πύρινη λαίλαπα
• απροειδοποίητα χτύπησε ο Εγκέλαδος (την άλλη φορά θα σου στείλει SMS)
• πολικές θερμοκρασίες (-8C… τι να πει κανείς για τον Πόλο όπου έχει -50C)
• στο έλεος του/της...
• οι ασκοί του Αιόλου (άσχετα αν ο ρημάδης ο ασκός ήταν ένας και μοναδικός)
• σε κλίμα [κατάνυξης, αντιπαράθεσης, έντονο] – φράση τζακ-ποτ
• καλπάζει ο καύσωνας/τιμάριθμος/χιονιάς (μουσική από Bonanza παρακαλώ)
• κρανίου τόπος ή/και βιβλική καταστροφή
• απελπισία
• εγκλωβισμένοι (από νερό, χιόνι, φωτιά, βίσωνες, ζουλού)
• γνωστοί/άγνωστοι, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, κουκουλοφόροι (εδώ και 30 χρόνια)
• γυρίζουμε σελίδα στο δελτίο μας
• αλλάζουμε θέμα, αλλάζουμε κλίμα (μετά τις σφαγές θα σας δείξουμε τα βυζιά της τάδε γλάστρας).

Σχολή Μεταγλωτιστών
Δυστυχώς το παρόν γραπτό μέσο, δεν μας επιτρέπει να ξεδιπλώσουμε την πλήρη γελoιότητα, αταλαντοσύνη και την φρίκη που προξενούν τα μέλη της σχολής, ειδικά στις περιπτώσεις κλασικών κινουμένων σχεδίων, τα οποία οι εν λόγω κατεβάζουν σε επίπεδο μικιμάου. Θεωρώντας ότι οι ακροατές είναι πανάσχετοι και χωρίς αιθητική (ακόμη και τα μικρά παιδιά), χρησιμοποιούν πανομοιότυπες ηλίθιες φωνές στην (αποτυχημένη) προσπάθεια τους να επιτύχουν τον κάθε χαρακτήρα.

Δυστυχώς, η «αγορά» είναι κλειστό κλαμπάκι, οπότε ακούς τους ίδιους και τους ίδιους με τις ίδιες εκνευριστικές φωνές ανεξαρτήτως αν μεταγλωτίζουν διαφημίσεις Barbie, μεξικανο-ισπανικές σαπουνόπερες, Μπομπ Σφουγγαράκη, Powerpuff Girls, Super Heroes, κλπ. Το μεγαλύτερο έγκλημα βέβαια, είναι με τα παλιά κλασικά καρτούν (Looney Toones, Disney), όπου ακούς τον καραγκιόζη να αλλάζει τα φώτα στην φωνή του Μπαγκς, του Έλμερ και φυσικά του Ντάφυ. Όπως είναι φυσικό, το φάντασμα του Mel Blanc πλανάται πάνω από τη χώρα ζητώντας δικαίωση αλλά φευ.

Σχολή Γλαστρών
Ίσως η παλαιότερη σχολή της υφηλίου και σε βάθος χρόνου. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υφίστανται και πολλά παρακλάδια αλλά η κυρίως σχολή, εφοδιάζει τις αποφοίτους της (ή καλλιεργεί ήδη υπάρχοντα «ταλέντα» τους) με:

- Πανομοιότυπα μαλλιά, ντύσιμο (γδύσιμο), μακιγιάζ 3-κιλά-στόκο και λευκασμένα/τεχνητά δόντια
- Το ύφος της ξανθιάς: Μάτια μισάνοιχτα, πόδια ορθάνοιχτα, μυαλό μεσάνυχτα
- Προσωπική φιλοδοξία: Φωτογραφήσεις -> Καλλιστεία -> Εκπομπή στην TV -> Τραγουδιάρα/Ηθοποιός -> ματσωμένος γαμπρός ή έστω μακροπρόθεσμος χορηγός.
- Πλήρη αποχαύνωση και απουσία επαφής με την πραγματικότητα – άλλωστε τι Barbie είμαστε αν δεν ζούμε στον δικό μας ονειρικό κόσμο, όπου τα πιο σημαντικά πράγματα είναι τα ρούχα, το μανικιούρ και η Μύκονος. ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακόμη κι αν η γλάστρα είναι στην παραγματικότητα γατόνι (όπως πολλές είναι), στη σχολή μαθαίνουν να πλασάρουν την εικόνα της χαζοξανθιάς (βλ. Επίτιμη παρακάτω).

Ηρωικές απόφοιτοι της σχολής: Μπεζεντάκου, Μελέτη, Μαστροκώστα, Αλεξανδράτου, Λαζοπούλου (στο μελαχροινό). Επίτιμη Διδάκτωρ: Μενεγάκη. Επίκουρη Καθηγήτρια Πολεμικών Τεχνών: Βατίδου.

Ορμόνη, που δίνει στη γυναίκα την ικανότητα να μπορεί να μιλά στο τηλέφωνο για πολλές ώρες χωρίς να χρειάζεται τροφή και νερό. Εκκρίνεται καθημερινά σε σταθερή ποσότητα, αλλά παρατηρείται υπερέκκριση όταν η φερτηκαρταρεκαργιόλη και η ευρωχλωρίνη δεν έχουν αποτέλεσμα.

Σημείωση καταχωρητή: Ο ορισμός της συγκεκριμένης ορμόνης, αποτελεί μέρος του επιστημονικού κειμένου «Γυναικείες Ορμόνες», το οποίο δυστυχώς κυκλοφόρησε χωρίς τα ονόματα των επιστημόνων/ερευνητών. Πάσα βοήθεια για την απόδοση των απαραίτητων ευσήμων είναι ευπρόσδεκτη.

Ως γνωστόν, το όμορφο νησί της Αφροδίτης έχει μακράν ιστορία κατοχής από διαφόρους περαστικούς. Η νεότερη ενιαία κατοχή (πέραν δηλαδή της υφιστάμενης Τουρκικής) ήταν αυτή των Άγγλων, η οποία άφησε πίσω της πολλά καλά και κακά. Μεταξύ αυτών και αρκετές εκφράσεις, αμιγώς Αγγλικές ή προσαρμοσμένες στον καθημερινό προφορικό λόγο (μέγκλα).

Μεταξύ αυτών και το εν λόγω, το οποίο αναφέρεται στο φλας ενός οχήματος.

Με τον ίδιο τρόπο πολλοί Κύπριοι ονομάζουν «κλατς» το αμπραγιάζ, εκ του Αγγλικού: clutch. Τώρα που το λέμε βέβαια, στην Ελλάδα είναι πλήθος οι φράσεις που έχουν προκύψει από ξένες λέξεις (όπως το προαναφερθέν αμπραγιάζ αντί του Ελληνικού «συμπλέκτης»).

Η προφορά φυσικά είναι σημαντική καθώς το /Τρ-/ είναι έντονο (άκου οποιοδήποτε τραγούδι της Άννας Βίσση και θα καταλάβεις) και το /-κέ-/ στακάτο και με μια νότα ελαφρού /χ/ (κχέ).

Το γυναικείο beachwear έχει καθιερωθεί εδώ και δεκαετίες με αδιαμφισβήτητο βασιλιά το μπικίνι (ονομασία από την ατόλη Μπικίνι στον Ειρηνικό) και λιγότερο διαδεδομένο το ολόσωμο, το οποίο συνήθως περιορίζεται στα κολυμβητήρια για προφανείς λόγους. Λόγω της μακράς ιστορίας του, είναι λογικό το μπικίνι να έχει υποστεί διάφορες μεταλλάξεις ανάλογα με την εποχή και τις επιταγές της μόδας. Από απλές, αφαιρετικές κινήσεις όπως το topless και ιδιοφυείς εμπνεύσεις όπως το τάνγκα και το θεϊκό (αρκεί να «τυλίγουν» τους τέλειους Βραζιλιάνικους κώλους για τους οποίους εφευρέθηκαν! – βλ. μήδια 1 και 2)

Όπως είναι φυσικό, στην ιστορία του ενδύματος αυτού έχουν υπάρξει και πλείστα παραδείγματα γελοίων σχεδίων απίστευτης κακογουστιάς και επίδειξης, όπως δερμάτινα (αποδεκτά μόνο αν είσαι η Ποκαχόντας ή η Raquel Welch στο One Million Years B.C. – βλ. Μήδια 3 και 4), λεοπαρδαλέ/τιγρέ/ζεβρέ (αποδεκτά αν είσαι η Τζέην ή η Sheena) όπως μήδι 5 και γούνινα αν είσαι η γκόμενα του Ηρακλή (η γνωστή ηρωίδα της ελληνικής μυθολογίας ντε, η Ζήνα!) – βλ. Μήδιο 6.

Της μοδός τελευταία, είναι το τρικίνι (εις την αλλοδαπήν: monokini), το οποίο περιγράφει τα απίστευτα βλακώδη γυναικεία μαγιό όπου το βρακί ενώνεται με τον βυζοβαστάχτη. Στην απλή μορφή του είναι απλώς ένα μπικίνι με ένα επιπλέον κομμάτι ύφασμα (βλ. Μήδιον 7). Επειδή όμως οι γάτοι της μόδας δεν αρκούνται ποτέ στα απλά (όσο γελοία και να είναι to begin with), ακολούθησαν τα τρικίνι-σφεντόνα (Μήδι 8), τρικίνι-Facadoro - το φοράς σαν κόσμημα (βλ. μήδι 9: 5000 κρύσταλλα Swarovski, κόστος: 2000 λίρες Αγγλίας) και συνδυασμός τρικίνι-Sheena στο πιο ξεκωλέ του: ροζ λεοπάρδαλη (βλ. μήδι 10).

Υπό μια έννοια, το τρικίνι είναι η γυναικεία σωβρακοφανέλλα της παραλίας.

Credit: Άγνωστη λουόμενη στην Κρήτη, σχολιάζοντας παραδίπλα τσόκαρο με τρικίνι.

Υποτιμητικός χαρακτηρισμός για στρατιώτη ο οποίος με ίδια μέσα (γλείψιμο) ή εξωτερική βοήθεια (βύσμα), βρίσκεται υπό την προστασία ενός ή περισσοτέρων αξιωματικών και χαίρει ασυλίας από τις αγγαρείες, τις δύσκολες ή βαριές δουλειές και τις υπηρεσίες. Αντιστοίχως παίρνει προτεραιότητα σε συχνότητα και διάρκεια αδειών και εξόδων.

Εναλλακτικά: τσατσόνι, αρχιτσάτσος.

Γενικός τίτλος περιγραφής ξένων κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, εξαιρετικά αμφιβόλου αισθητικής και επιβεβαιωμένα ανύπαρκτης ποιότητας. Το στοιχείο της υπερβολής (πρέπει να είσαι ντιπ μαλάκας ή πρωταγωνιστής σε ταινία για να δίνεις/παίρνεις τσιμπούκια σε μια λίμνη με πιράνχας), χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει «καλλιτεχνικά» πονήματα τα οποία παρουσιάζουν ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

• Παράγονται με τη σέσουλα και ως αποτέλεσμα της «γραμμής παραγωγής» και του (σχετικά) χαμηλού προϋπολογισμού, επιδεικνύουν μια σταθερά κακή ποιότητα. Εδώ ανήκουν περιπτώσεις πολλαπλών κακών σήκουελ μετά την επιτυχία της πρώτης ταινίας.
• Σενάρια που συνδυάζουν την φαντασία του George Lucas, την σπλατεροσύνη του George Romero, την αισθητική του Ed Wood και τα δραματικά αποτελέσματα του Battlefield Earth.
• Μεγάλες παραγωγές οι οποίες αποδεικνύονται ακόμα μεγαλύτερες πατάτες και αποσύρονται πριν προκάμει να σκαρδαμύσσει ο παραγωγός για να πεθάνουν ήσυχα στα ράφια των συνοικιακών βιντεοκασετάδικων
• Παντελώς ή ημί άγνωστοι ηθοποιοί, οι οποίοι όταν μεγάλωναν στο Δυτικό Κάνσας πίστεψαν την θεία τους την Τρούντι η οποία με βάση τις σχολικές παραστάσεις, τους έστειλε στο Χόλυγουντ και μάλιστα πεπεισμένους ότι είναι οι επόμενοι superstars (καλύτερο παράδειγμα ο χαρακτήρας Johnny Drama που ενσαρκώνει ο Kevin Dillon στη σειρά Entourage).

Ορισμένοι θα παρατηρήσουν στον τίτλο την παραπομπή στην ταινία Piranha του 1978, η οποία αποτελεί «σχολή» του είδους καθώς συνδυάζει τα παραπάνω. Αν και η έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιοδήποτε είδος ταινίας/σειράς, είναι φανερό ότι ταιριάζει περισσότερο στις άπειρες (υπό-)παραγωγές περιπέτειας, τρόμου, αρχαίων ηρώων (βλ. ανεκδιήγητα σκουπίδια «Ηρακλής» και «Ζήνα») και λοιπών συναφών ειδών.

Υπό τον τίτλο κατατάσσονται και τα λεγόμενα B-Movies, πλην όμως αυτά αποτελούν ένα μέρος καθώς όπως είπαμε, ο τίτλος καλύπτει και τηλεοπτικές σειρές. Ομοίως, ούτως αναφέρονται και διάφορες παραγωγές οι οποίες δεν βλέπουν ποτέ το σκότος της κινηματογραφικής αίθουσας και περνάνε απευθείας στην TV.

Με τον ίδιο τρόπο ωστόσο, ο τίτλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για mainstream υπερπαραγωγές, κυρίως για να χαρακτηρίσει την απίστευτη υπερβολή του σεναρίου (π.χ. James Bond, Die Hard, κλπ.). Σε αυτές τις περιπτώσεις, η έκφραση χρησιμοποιείται σε σκηνές της ταινίας, όπου ας πούμε ο Bruce Willis πηδάει από τον 34ο όροφο, σκάει σε έναν θάμνο 35cm και σηκώνεται χωρίς γρατζουνιά.

Στην ημεδαπήν, λόγω της μικρής κινηματογραφικής παραγωγής και θεματολογίας, σπανίζουν τα ντόπια τσιμπούκια. Ωστόσο, τα υπέρλαμπρα, τηλεοπτικά Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας της χώρας δεν μας αφήνουν παραπονεμένους, με δύο κυρίως τρόπους:

• Προβολή παγκοσμίως αγνώστων αμερικλάνικων αηδιών (ειδικά Παρασκευή και Σάββατο βράδυ) οι οποίες μάλιστα διαφημίζονται με το βαρύγδουπο «για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση» και ακόμη πιο βαρύγδουπες περιγραφές του ανεπανάληπτα βλακώδους story.
• Παραγωγή ελληνικών σειρών, συνήθως ως κακέκτυπα επιτυχημένων ξένων παραγωγών (π.χ. CSI).

Ενδεικτικά, αυτή την εβδομάδα αλιεύουμε την υπερπαραγωγή Ο 7ος Πάπυρος:
«Έτος 3000 π.Χ. Η βασίλισσα Λόστρις φέρνει στο κόσμο το νόθο γιο της, καρπό της παράνομης σχέσης της με τον πολεμιστή Τάνους (σ.σ. ξαδερφοκούμπαρος της Κινέζας πολεμίστριας Που Τάνους). Φοβούμενη την οργή του βασιλιά και τον αναπόφευκτο θάνατο του μωρού της, η Λόστρις προστάζει την πιστή υπηρέτριά της Ταϊτά να κρύψει το παιδί σ’ ένα καλάθι και να το παρατήσει στο Νείλο (σ.σ. λέγε με Μωϋσή). Πέντε χιλιάδες χρόνια αργότερα (σ.σ. ...!), ο διάσημος αρχαιολόγος Ντουρέντ Αλ Σίμα και η σύζυγός του Ρόιαν ανακαλύπτουν τον τάφο της βασίλισσας Λόστρις.» Για τους μαζοχιστές, η πλήρης σύνοψη της ταινιάρας, εδώ.

Μετά την επιτυχία των πιράνχας, ακολουθούν τα σήκουελ:

• Πισωκολλητά στην έρημο με τους κροταλίες
• Παρτούζες στη σπηλιά με τις αρκούδες

Συνώνυμα: πατάτα, μάπα.

Χαρακτηριστικός ρόλος, τυπικά του νεότερου μέλους μιας ήδη καθιερωμένης παρέας εργασίας ή/και ομαδικού σπορ. Σύνθεση των λέξεων φέρε και ρε, αποτελεί τίτλο και ταυτόχρονα κάλεσμα/διαταγή.

Η φράση ακούγεται πολύ συχνά στην αγωνιστική ιστιοπλοΐα ανοικτής θαλάσσης, όπου ο φερερές καλείται να εξυπηρετήσει το υπόλοιπο πλήρωμα για τους εξής βασικούς λόγους:

• Είναι ψαράς οπότε εξ ορισμού δεν τοποθετείται σε θέση που απαιτεί συνεχή παρακολούθηση κατά τη διάρκεια του αγώνα.
• στον αγώνα απαγορεύεται στο πλήρωμα να κινείται ασκόπως (μετατόπιση βάρους), συνεπώς ο φερερές δρα ως αντιπρόσωπος.
• Εφόσον ο φερερές έχει συγκεκριμένη θέση, αυτή συνήθως είναι στο «πιάνο» (ή pit) όπου λόγω γεωγραφίας, είναι στο πιο κατάλληλο σημείο για να μπαίνει μέσα στο σκάφος και να φέρνει πράγματα.

Ο φερερές είναι συνήθως γυναίκα καθώς η σωματική διάπλαση (μικρό βάρος, ευελιξία), αποτελεί επιπλέον λόγο για την επιλογή.

Στις αρμοδιότητες του φερερέ κατά τη διάρκεια του αγώνα, περιλαμβάνονται η on-call προετοιμασία και παράδοση γκαϊφέ, φαγητού και ποτών, το νετάρισμα και η παράδοση πανιών στο κατάστρωμα για τις αλλαγές καθώς και ειδικές εργασίες που απαιτούν σβελτάδα και ελαφρύ άτομο (αν δεν είναι διαθέσιμος ο πλωριός).

Συνώνυμο (σχετικής επαγγελματικής ομάδας): Ντελιβεράς, πιτσαφέρνης.

Αντίθετο: Τσίμπα!