Ορισμοί από τον Γιώργος Ζάκκης (67)
Εμφανίζονται 1-10 από 67

Ο Έλλην ανηρ, επειδή είναι ανηρ και επιβάλεται να είναι ανηρ (αν ενθυμούστε την φράση...!) ενίοτε εφορμα στα θηλυκά που θα δει άλλοτε με θάρρος και τρόπο (δεσποινίς μου, θα ήτο τιμή μου να σας @#$$#$$), άλλοτε με παροχή υλικών αγαθών (κέρασμα σφηνακίων σε μπαρ, τα οποία σφηνάκια φτάνουν σε δυσθεώρατο αριθμό) και άλλοτε με ακόμα χειρότερους και αναποτελεσματικούς τρόπους (έχω και κότερο, πάμε μία βόλτα;). Εν πάσει περιπτώσει όμως, όλοι αυτοί οι τρόποι προσέγγισης απαντόνται στον τύπο άνδρα που λέγεται "πέφτουλας" ή, όπως είναι πλέον της μοδός, "γύπας".

Ο γυψ, ή αλλιώς όρνιο ή σκάρα κ.α., εφορμά αργάαααα και σταθεράαααα νομίζοντας ότι εφορμά γρήγορα, παρατηρεί τι διαθέσιμο υπάρχει δια ώρες και το μόνο που ημπορεί ή ηξεύρει να πιάσει, είναι πτώματα. Έτσι και ο άνδρας-γύπας: παρουσιάζει την εμφάνιση του γυπός (κούκλος, κούκλός!), παρατηρεί, εφορμά και είναι τόσο αργόοοοος και προβλέψιμος που αποτυγχάνει πάντα και πανταχόθεν. Έπειτα ξαναπροσπαθεί, ξαναπροσπαθεί και ξανά προς την δόξα τραβα.

Απαντάται η λέξη αυτή και σε υπερθετικό βαθμό, ως "γυπαετός", ήτοι μέγιστος γύπας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...!

Είναι πλέον γνωστό τοις πάσοι το λογοτεχνικό έργο «Αι πεντήκοντα αποχρώσεις του χρώματος γκρί», έργο ύμνος εις τον διαστροφικό έρωτα και το ξυλοφόρτωμα των γυναικών. Ο κεντρικός ήρως λοιπόν, αναφέρει εις την συμβίαν του (αφού δεν έχει αποθάνει από το ξυλοφόρτωμα και ημπορεί αν τον ακούει ακόμη) ότι η ψυχικήν του κατάστασις χαρακτηρίζετο και ως «»fucked up« κοινώς γεγάμικέ τα ή άστα να πάνε και μάλιστα οριοθετεί και την έντασις τοιαύτης κατάστασις. . Άθελά του λοιπόν, ο εν γυναικείο κοινό Ντοριάνος Γκραίιος (Dorian Gray) ήπλασε μία νέα λέξη, δια της οποίας χαρακτηρίζεται τόσο η ιδιότητα του »fucked-up« όσο και η έντασις δια το πόσον »fucked-up« είναι κάποιος. Ούτη ελληνοποιημένη λέξη είναι: fucked-up-αλίκι, ή αλλιώς: φακταπαλίκι.

Επίμετρο: Αποτελεί άξιον απορίας διατί αι γυναίκαι προτιμούν άνδρες με φακταπαλίκι μεγίστου βαθμού αντί φυσιολογικόν ανθρώπων, αλλά δυστυχώς ο Φροϊντ δεν ευβρίσκεται ανάμεσά μας ίνα απαντήσει. Οξύμωρον σχήμα: όσο πιο fucked-up τόσο καλλίτερος...

Ούτη λέξη προέρχεται παρά του κλασσικού ανεκδότου (απαράδεκτον δια πράκτορας εάν δεν γιγνώσκεται παρά τα μέλη του σλανγκ.γρ) και υποδηλεί το ξαφνικό και επίπονο πρωκτικό σεξ ή μεταφορικώς την ξαφνική απειλή. Συνδυάζεται δε μετά της σχετικής χειρονομίας η οποία τελείται ως εξής: ο ομιλητής σφίξει γροθιά το αριστερό του χέρι και το κρούει με την δεξιά του παλάμη ίνα ακουσθεί ο γνωστός ήχος «πλατς!».

Η καμπριάς ή εις την δημοτικήν μαλλιαρίζουσα ελληνική "καμπριάδα" είναι η οδήγησις αυτοκινήτου ανοικτού τύπου κατά τρόπω μη κεκαλυμμένο, ούτως ώστε ο οδηγός να απολαμβάνει τα κάλη του αυτοκινήτου μετά πτυσσόμενης οροφής, ήτοι κάμπριο ή καμπριολέ. Τοιαύτη λέξη δεν αναφέρεται εις τον τρόπο οδήγησις μόνον, αλλά και εις το συναίσθημα που αυτό δημιουργεί προς τον οδηγόν. Ο οδηγός του αυτοκινήτου συνήθως είναι ιδιαιτέρως υπερήφανος δια την κατοχήν αυτοκινήτου τύπου "κάμπριο" και θεωρεί ότι μετέχει της χαράς του μοναχικού καουμπόυ ή του ιππότη της ασφάλτου.

Η ύπαρξις τοιαύτης λέξεως υποδηλοί και την σημασία της οποία δίδουν οι κάτοχοι κάμπριο αυτοκινήτων εις την οδήγηση των άνευ οροφής, δια το οποίον άλλωστε τα αυτοκίνητα αυτά αγοράζοντο.

Εισαγωγή

Οι παροικούντες εν τω Σλανγκίω τούτο, γιγνώσκουν ότι εις τη Αργκικήν ενίοτε ισχύουν ανθρωπομορφικές συμπεριφορές, αι οποίαι θέλουσιν να αποκτούν αντικείμενα συναισθήματα και χαρακτηριστικά ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ούτο αποδεικνύει οπόσο συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα είναι και οπόσο εκφράζει τον μέσο Έλλην. Διότι, όπως θα έλεγε και ο Μπουρδάρης εεε ο Ζουράρης, ήμεθα Μεσογειακός λαός και έχωμεν ταμπεραμέντο και η έρις γίνεται έρως (ενίοτε και ερωδιός) κτλ κτλ.

Παράδοσις

Τρανταχτό παράδειγμα τοιαύτης τάσεως είναι η φράση «χαλαρό ποτό». Το ποτό δεν είναι χαλαρό (ούτε σφιγμένο) αλλά ο πότης είναι. Πλην όμως, αι ανθρωπομορφικές ιδιότητες της Αργκικής οδηγούν τον πότη να ρωτήσει την ομύγυρη αν θέλουν να συνευρεθούν δια να χαλαρώσουν μετά ήπιας διασκεδάσεως τε και συζητήσεως, ερωτώντας: «Πάμε για ένα χαλαρό ποτάκι». Ενίοτε ο εκφέρων την φράση αυτή εννοεί ότι η ομύγυρη θα χαλαρώσει μετά πόσης αλκόολ και συζητήσεως. Το «χαλαρό ποτό» συνήθως δεν διαρκεί πολύ και εις αυτό μετέχουν άτομα που έχουν αρκετά κοινά ίνα μπορούν να συζητήσουν επ' αυτών. Ακόμα, συχνά αναφέρεται και μετά γεωγραφικού προορισμού διά να πεισθεί η προσκληθείσα ομύγυρη ότι το ποτό θα είναι τω όντι χαλαρό (πχ. «πάμε Πανόρμου / Αγ. Ειρήνης / Μοναστηράκι για ένα χαλαρό ποτό;»). Άλλοτε δε, αναφέρεται από τον ερωτών διότι θέλει να ερωτήσει τον ακούν κάτι σημαντικό και το ποτό είναι το πρόσχημα ή το μέσο εύρεσης θάρρους εκ μέρους του ερωτούντος. Ενδιαφέρον προκαλεί ότι η εννιολογικώς αντίθετη έννοια δεν αποδίδεται με την λεκτικά αντίθετη αλλά με άλλες εκφράσεις φαινομενικά άσχετες. Δηλαδή, η αχαλίνωτη διασκέδαση μετα καταναλώσεως άφθονου αλκοόλ εκφέρεται με δράση γεωγραφικού προσδιορισμού («πάμε να πιούμε όλο τον Βόσπορο;») ή με προτροπή αναφορικά με χρήση του πρωκτού («πάμε να πιούμε τον κ...λο μας;», «πάμε να κλ@σουμε στα ξύδια;»).

Παραδείγματα

Συμπέρασμα - Συζήτηση

Αι ανθρωπομορφικαί ιδιότητες της Αργκικής είναι ανεξερεύνητες και ήγγικεν ήμαρ ίνα τις εξερευνήσομεν!

Κυριολεκτικώς ως σαλτιμπάγκος ορίζεται ο μεσαιωνικός υπαίθριος γελωτοποιός, συνήθως άσχημος και αξιολύπητος τη εμφανίσει, συνήθως τελεί υπό τας εντολάς κάποιου προύχοντος και καθήκον του είναι η διασκέδασις των συνδαιτυμόνων. Σήμερον, σαλτιμπάγκος είναι ο γελοίος τη εμφανίσει ή/και λόγω συμπεριφοράς.

Ο παλαιός Κρης, εις την προσπάθεια να θίξει το αεικίνητο ενούς συμπατριώτη του, χρησιμοποιούσε τοιαύτη φράση, δεδομένου του ότι ο «διάολος» (δηλ. ο δαίμων) αεικίνητος και ακατάπαυστος εστί. Πόσω μάλλον οι χίλιοι διαόλοι! Καμία σχέση δεν υπάρχει μετ' εξορκισμών, μαγείες τε και βουντού. Έμφαση δίδεται εις τον τονισμόν της αρχικής φράσεως, τουτέστιν η φράση εκφέρεται ως εξής: «ΣΣχχίλιοιοιοι διαόλοιοι μέσα σουου!»

Το λήμμα ετούτο παρομοιάζει τον πρωκτό του γκέη, κοινώς φιρφιρίκουλα, με τον τρόπο αναγόμμωσης των παλαιοτέρων τυφεκίων: Εις τα τυφέκια ετούτα ετοποθετούσαν το φυσίγγιο εις εσοχήν εις το οπίσθιο μέρος της κάνης. Ωσεκτουτού, το όπλο καλούντο «οπισθογεμές». Το αυτό με τον γκαίη, ο οποίος «γεμίζει» εξ οπισθίων! Σε αντίθεση βέβαια με το όπλο, τα... βόλια παραμένουν εντός της «κάννης»!!!

Προϊόν συμπύξεως των λέξεων «Κολοσσός» (το γνωστό τοις πάσι γιγαντιαίων διαστάσεων άγαλμα το οποίο και εκοσμούσε τον λιμήν της Ρόδου«) και »κώλος« (άνευ επεξηγήσεως...). Κωλοσσός λοιπόν είναι ο ανήρ ή κυρίως ή γυνή φέρουσα εξαιρετικού όγκου τε και κάλλους οπίσθια.

άΦίλες φίλοι των «Επικαίρων» καλησπέρα! Βρισκόμεθα εις το Ζάκκειον Μέγαρον από όπου θα αναμεταδώσομεν την ομιλία-διάγγελμα προς τον ελληνικό λαόν της Α.Ε. κου. Ζάκκη Γεωργίου. Θέμα ομιλίας: «Αι γυναίκαι σιντριβάνια».

«Ελληνίδαι, Έλληνες! Ως γνωστόν, αι γυναίκαι χωρίζονται εις πολλαί και ποικίλαι κατηγορίαι αναλόγως την σεξουαλικήν των συμπεριφοράν. Ήτοι, υπάρχουσιν αι πύραυλοι, αι σιγανοπαπαδιαί, τα σιγανά ποταμάκια, αι ταφόπλακαι, αι παρθενοπιπίτσαι κ.ο.κ. Πλέον, μια νέα κατηγορία θέλει προστεθεί εις τον πάνθεον τούτον: αι γυναίκαι σιντριβάνια.

Γυνή-συντριβάνι ορίζεται η γυνή τούτη, όπερ εν τη κορυφώσει της σεξουαλικής πράξεως τελεύει μετά εκτοξεύσεως υγρών ολούθε και προς πάσα κατεύθυνση, θυμίζουσα άλλωστε σιντριβάνι της Γενεύης ή έστω της τάξεως της Φουντάνας ντι Τρέβι. Ομιλώμεν, δια τα νερά του Δουνάβεως αγαπητοί ακροαταί! Ενιότε δε, ούτη φράση χρησιμοποιείται από γυναίκαι ανήκουσιν εν άλλαι κατηγορίαι, δια λόγους αναπαραστάσεως της σεξουαλικής διέγερσης εις την οποίας ευρίσκοντο, συνήθως μετά χρήσεως γλωσσής ανδρικής ή και γυναικείας, ή επί προσβολή προς άνδρα ο οποίος δεν ημπόρεσε να τις φέρει εις τοιαύτην κατάστασιν. Όπερ αποτελεί κτύπημα κάτω από τη μέση, και μάλιστα δριμύ!

Ευχαριστώ δια το χειροκρότημά σας!»

Αγαπητοί ακροαταί, συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας με ελαφράν μουσική από τας Αδερφάς Κατσάμπα!...