Ορισμοί από τον ο αυτοκτονημενος (262)
Εμφανίζονται 11-20 από 262

Λαρισαϊκή έκφραση για την ανάδειξη ως επί το πλείστον του ψυχικού πόνου. Αντίστοιχο του «Ωχ παναγιά μου».

Προσοχή, πρέπει να δοθεί έμφαση στον τονισμό τού «λέλε».

Αγκλέουρας είναι ένα φυτό, που η επιστημονική του ονομασία είναι ελλέβορος και ανήκει στα δικοτυλήδονα βατραχοειδή.

Το φυτό αυτό έχει παράξενες ιδιότητες. Όταν το μυρίζεις, σου προκαλεί κάτι σαν ναυτία κι έχει μια περίεργη πικρή γεύση και στυφή μαζί. Χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς. Δημιουργεί δυσφορία σ' αυτούς που το χρησιμοποιούν και είναι πολύ δύσκολο στη χρήση του από μη γνώστες. Γι' αυτό και τη δυσφορία από την κατάποση τη χαρακτηρίζουμε με τη φράση: έφαγε τον αγκλέουρα. Σήμερα έχει περιορισμένη χρήση. Το δίνουν για δερματικές παθήσεις, επιληψία, μελαγχολία, και σλανκαρχιδίαση.

Εμείς τώρα λανθασμένα το χρησιμοποιούμε για ποσοτικό προσδιορισμό λήψεως τροφής, δηλαδή κάποιος που έφαγε πολύ, λέμε «έφαγε τον αγκλέουρα».

Ιστοκόπι:

Από τα παλιά χρόνια, στην Ελλάδα, τα γιατροσόφια έδιναν κι έπαιρναν. Από τα 1800 όμως ως τα 1860 περίπου, ο «κομπογιανιτισμός» είχε σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Η αλήθεια είναι, ότι πολλοί από τους κομπογιαννίτες αυτούς αναδείχτηκαν θαυμάσιοι πρακτικοί γιατροί και έκαναν αληθινά θαύματα, σε καιρούς, μάλιστα, επιδημιών του «μαύρου θανατικού», δηλαδή της πανούκλας. Ήταν θαρραλέοι άνθρωποι, ανθρωπιστές και θυσιάζονταν, πραγματικά, για να σώσουν τον άλλον. Τέτοιος ήταν ο Μικές Τζαννής από τη Ζάκυνθο, ο Παύλος Δάνης από το Αιτωλικό και ο Μηνάς Κρυστάλλης από την Άρτα. Ο λαός τους σεβόταν και τους θεωρούσε αγίους.

Ανάμεσα, όμως, σ’ αυτούς υπήρξαν και οι διάφοροι επιτήδειοι, που προσπαθούσαν με ψευτοπράγματα να κάνουν, δήθεν, καλά, εκείνους που ζητούσαν τη βοήθειά τους. Ένας κομπογιαννίτης π.χ., που έμεινε ξακουστός για τις αγυρτείες του, ήταν ο Παρθένης Νενιμός από τα Γιάννενα, που έζησε γύρω στα 1815. Γι’ αυτόν λέγεται, ότι έστειλε πολλούς Αρβανίτες στον άλλο… κόσμο, θέλοντας να δοκιμάσει τα φάρμακά του πάνω τους.

Αυτοί που αγαπούσαν, χωρίς ν’ αγαπιούνται, για να τους περάσει ο καημός, έπρεπε να φάνε από την πίτα αυτή τρία πρωινά συνέχεια, τελείως νηστικοί. Από το… περίφημο, λοιπόν, αυτό γιατροσόφι, έμεινε η φράση «έφαγε τη χυλόπιτα».

Έτσι λέγονταν τα παραπαίδια στα μαγαζιά χασάπικα, μανάβικα κ.α.

Τα παιδάκια λοιπόν αυτά ετών από 12 έως 20 είχαν εκτός από το σκούπισμα και το κουβάλημα από την αποθήκη στο μαγαζί εμπορευμάτων, και την αποστολή των αγαθών στα σπίτια των πελατών.

Και εδώ παίζει το παίγνιον τότε που ο αέρας ήτο καθαρός και ο έρωτας βρώμικος. Τα παιδάκια αυτά τα χρησιμοποιούσαν οι πελάτισσες (εκτός από την μεταφορά των εμπορευμάτων) για ικανοποίηση των σεξουαλικών ορέξεων τους με το ανάλογο χαρτζιλικάκι. Στα πεταχτά και γρήγορα γινόταν η δουλειά και με τα στραβά μάτια και την ανοχή του μαγαζάτορα, διότι και ο πιτσιρικάς ήταν σε ηλικία εφήβου και έπρεπε να αδειάζουν οι αδένες του τακτικά αλλά και οι κυρίες ήταν τακτικότερες πελάτισσες στο μαγαζί του.

Το πασπαρτού επιφώνημα των Ελλήνων. Ο τονισμός παίζει σημαντικό ρόλο (βλ. παραδείγματα).

Στο Βυζάντιο, όταν οι γυναίκες παντρεύονταν, είχαν το δικαίωμα να παρευρίσκονται με τους άντρες τους στα συμπόσια και στις γιορτές. Μπορούσαν ακόμη να χορέψουν, να τραγουδήσουν και να φλερτάρουν χωρίς παρεξήγηση. Και οι πιο σοβαρές γυναίκες έπαιρναν μέρος σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις , που δεν έμοιαζαν διόλου με τις σημερινές. Φτάνει μόνο να μην παρεκτρέπονταν. Αλλά πώς εννοούσαν την παρεκτροπή; Ένδειξη τίμιας και σοβαρής γυναίκας, την εποχή εκείνη, ήταν να έχει σκεπασμένα τα μαλλιά της και να μη δείχνει ποτέ στους άντρες -ακόμη και στον σύζυγο, στον αδελφό και στον πατέρα- ολόκληρο το πρόσωπό της. Δηλαδή, μπορούσε να διασκεδάσει και να μεθύσει, αλλά το πρόσωπό έπρεπε απαραίτητα να είναι μισοσκεπασμένο. Με λεπτό, λοιπόν, ύφασμα, είχε κρυμμένα το μέτωπο, τα μάγουλα και το πηγούνι. Το ύφασμα αυτό το έλεγαν «τσίπα», βλέπε και τσίπα, η.
Αντίθετα όμως, οι εταίρες, όταν ήθελαν να σκανδαλίζουν τους άντρες -για πείσμα των σοβαρών γυναικών που παρευρίσκονταν στα συμπόσια– σηκώνονταν να χορέψουν τον «τουρλητό», που ήταν ο πιο ανήθικος χορός του καιρού εκείνου. Συγχρόνως άφηναν να τους πέφτει το ύφασμα και να τους ξεσκεπάζει ολόκληρο το πρόσωπο.

Ντανιάζω σημαίνει βάζω πράγματα με προσοχή το ένα πάνω, δίπλα κλπ, στο άλλο.

Να μην συγχέεται με το στοιβάζω γιατί οι στοίβες είναι ατάκτως πεταμένα πράγματα σε ένα σωρό.

Και πόσο μάλλον, να μην συγχέεται με το στη βάζω, αν και έχει κάποια ομοιότητα με το ντανιάζω όταν γίνεται παρτούζα σε γραμμή παραγωγής.

Το ντάνα χρησιμοποιείται από τους φορτηγατζήδες TIR όταν περιμένουν την σειρά τους στα τελωνεία να περάσουν και ντανιάζονται τα φορτηγά επικαθήμενα, συρόμενα κλπ κλπ, το ένα πίσω από το άλλο.

Κατά τον απαγχονισμό, λόγω του ότι το βάρος του απαγχονιζόμενου είναι το αίτιο διαχωρισμού της σπονδυλικής στήλης και ταυτόχρονης κοπής του νωτιαίου μυελού, παρατηρείται και μη έλεγχος των σφικτήρων του απαγχονισμένου. Δηλαδή, του πρωκτού τον δυο σφικτήρων της ουροδόχου κύστεως και της σπερματοδόχου κύστεως (με αποτέλεσμα να ουρεί, αφοδεύει, εκσπερματώνει την ίδια στιγμή και γι’ αυτό λέγεται και ο ηδονικότερος θάνατος).

Τώρα, όταν απαγχονίζονταν χωρίς ρούχα στην εξοχή, τα υγροστερεά που έπεφταν στο έδαφος προκαλούσαν την ανάπτυξη του τζιν σενκ (το κυνηγούσαν οι μάγισσες της εποχής) (sic). Παρατηρώντας το φαινόμενο αυτό, οι διάφοροι πλούσιοι τότε, έκαναν ένα ψευδo-απαγχονισμό, κάτι τις πριν την αποκόλληση του νωτιαίου μυελού, με τα ίδια αποτελέσματα που αφορούν τους σφικτήρες. Καμιά φορά δεν υπολόγιζαν το μήκος του σχοινιού σωστά με αποτέλεσμα να πεθαίνουν δια απαγχονισμού και να απορούν όλοι γιατί.

Τον πλάθουμε κατά το δοκούν και όπως μας βολεύει.

Η αλήθεια είναι ότι παρομοιάζοντας τον νόμο σαν ένα ποτάμι πλατύ, και εμάς που τον τηρούμε σαν ένα βαρκάκι, μπορούμε να ταξιδεύουμε την ίδια πάντα κατεύθυνση, αλλά μπορούμε να πάμε δεξιά, αριστερά, στην μέση κ.ο.κ.

Αυτή η παρομοίωση δείχνει ότι ο νόμος και ο κάθε νόμος ερμηνεύεται κατά το δοκούν, πάντα όμως προς την σωστή κατεύθυνση. Αυτά συμβαίνουν σε κράτη που τηρούν το νόμο, όπως πχ στην Ελλάδα μας.

Το αντίθετο του με την καμία, δηλαδή το πέτυχα με την πρώτη αυτό που έφτιαχνα.