Ορισμοί από τον ο αυτοκτονημενος (262)
Εμφανίζονται 61-70 από 262

Όταν σχεδιάζεις να καβαλήσεις κάποια η κάποιον και τα πράγματα πάνε στραβά και τελικά δεν γίνεται φάση και ο παρτενέρ φεύγει τοιουτοτρόπως, μένεις με την πούτσα στο χέρι.

Επίσης λέγεται για μια δουλειά που την ετοιμάζεις και στο τέλος δεν γίνεται.

Και τέλος, λέγεται για μερικούς που προσπαθούν να ανέβουν την επετηρίδα αλλά αντί να ανέβουν κατεβαίνουν και από τα νευράκια τους που έμειναν με την πούτσα στο χέρι κρεμάνε ταμπέλες σε άλλους που προσπαθούν να τους ξεστραβώσουν από της χοντρομαλακίες που γράφουν και λένε.

Kουράτζο αδελφές και αδέλφια, μπούτσα είναι και όχι μαχαίρι να σε κόψει...

(ξέρω, υπάρχει ο ανωτέρω ορισμός, αλλά θα ήθελα να τον παραθέσω ξανά με την προέλευσή του -όπως λέμε «φέτα με προστατευόμενη ονομασία προελεύσεως»).

Οι αρχαίοι Έλληνες κι αργότερα οι Ρωμαίοι, αλλά και στα μεταγενέστερα χρόνια, πολλές φορές χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι των πουλιών και των μικρών ζώων διάφορα αρπακτικά όρνια, που εξημερωμένα και γυμνασμένα κατάλληλα τα έριχναν κατά πάνω στο θήραμα.

Και στα Βυζαντινά χρόνια συνηθίζονταν αυτό πολύ.
Τότε χρησιμοποιούσαν αετούς, γεράκια και ένα είδος αρπαχτικών πουλιών, που πετούσαν πραγματικά σαν αστραπές και τα έλεγαν οξυπτέρια.

Οι γυμναστές όλων αυτών των πουλιών έκαναν αυτή τη δουλειά, αφού συμβουλευόντουσαν και τα ειδικά βιβλία της εποχής που τα έλεγαν «Ιερακοσόφια» ή «Ορνεοσόφια». Οι εκπαιδευτές αυτοί ονομάζονταν «Ιερακάριοι», απ’ εδώ προέρχεται και το επίθετο Γερακάρης.

Φανταστείτε την επιδεξιότητα που είχαν οι πτερωτοί αυτοί συνεργάτες των κυνηγών. Το αφεντικό τους τα κρατούσε στον καρπό του αριστερού χεριού του και μ’ ένα κούνημα που έκανε με το δεξί τα έστελνε στον προορισμό τους.

Τα «οξυπτέρια» όμως αυτά απόκτησαν και το όνομα της παραφθοράς και κατέληξαν να τα λένε ξυπτέρια-ξεφτέρια. Αλλά «ξεφτέρι» λέμε σήμερα κάθε άνθρωπο που είναι δραστήριος και έξυπνος. Ή και με την αντίθετη σημασία: «ξεφτέρι είναι ο αφιλότιμος» (ηλίθιος).

Ό,τι και να κάνεις δεν τρέχει τίποτα... Δεν παίζει ρόλο... Ή μήπως παίζει ρόλο; Δηλαδή με λίγα λόγια η ζωή του ανθρώπου είναι ένα θέατρο που όλοι έχουμε έναν ρόλο.

Ακόμα και οι διάφορες καταστάσεις έχουν ή παίζουν κάποιον ρόλο. Στην καθημερινή μας ζωή χρησιμοποιούμε την ανωτέρω ατάκα σε σοβαρές ή και όχι περιπτώσεις, παραδεχόμενοι εμμέσως πλην σαφώς ότι ζούμε σε ένα θέατρο (του παραλόγου;; ίσως...)

Η ψυχολογία του ατόμου που αποστασιοποιείται από τον ρόλο του δίκην σεναριογράφου και ορίζει ποιος η ποια πράγματα παίζουν ρόλο ή δεν παίζουν ρόλο στο θέατρο της ζωής του ενισχύεται. Ξεχνώντας ομως ότι είναι και αυτός ευάλωτος στον επόμενο ηθοποιό να τον αποκλείσει ή όχι από το θέατρο που παίζει βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του σεναριογράφου.

Όπως και να έχει το πράγμα, αν αλλάξουμε τον τονισμό του ρόλου τότε έχουμε ρολό κιμά με αυγά βραστά στη μέση και ρολό κοτόπουλο με μπέικον.

Είπον αδελφοί.

Με νύχια και με δόντια.

Δηλαδή, δαγκώνω = δήξε («όφις έδηξε θεταλό και απέθανε ο όφις») και νύχια = μπήξε (χώσε τα νύχια).

Bεβαίως και δεν το χρησιμοποιούμε σωστά, ακούγεται σε συζητήσεις αλλά με άλλη έννοια (βλέπε παράδειγμα), όπως λάθος είναι και το «πράσιν' άλογα» βλέπετε το λήμμα.

Όταν δεν έχουμε να πούμε κάτι ουσιαστικό για να σπάσουμε τον πάγο λιγάκι.

O σλάνγκος κάνει την σλανγκιά και όχι η σλανγκιά τον σλάνγκο: σωστά τα λέει η παροιμία.

Ο κάθε ένας κτίζει το όνομα του και έτσι πρέπει να γίνεται. Δεν μπορεί να μας εμφανίζουν ξαφνικά ταγούς κάποιας χ οικογένειας χωρίς να έχουν αποδείξει την αξία τους πρώτα.

Σύνθημα που ακούγεται από ταξιδευτές, πουτάνες, στρατιωτικούς, γύφτους.

Σελεμουά: κλεφτάκος, κλεφταράκος.

Μια πραγματικότητα για τον δούλο του δούλου (κατά τον συγχωρεμένο John Lennon). Το πόσα πρέπει να υποφέρει μια νοικοκυρά σε ένα σπίτι, είναι το κάτι άλλο -και να θέλει ο σύζυγος να της πιάνει και τον κώλο... Αλλά η καπάτσα τα καταφέρνει όλα: απλά πείθει τον σύζυγο να την πείσει. Και η πιο έξυπνη μέθοδος να μανιπουλάρει τον σύζυγό της, είναι να διαβάσει ένα βιβλίο που αναφέρεται στην εκπαίδευση σκύλων.

Έτσι είναι. Τα πάντα είναι στο χέρι μας, εκτός από το τέλος μας. Το λεγόμενο αυτό προήρθε (νομίζω) από έναν κουτοπόνηρο χωρικό επί τουρκοκρατίας που θέλησε να γελοιοποίησει έναν Τούρκο αξιωματούχο, κρατώντας μέσα στη χούφτα του έναν ζωντανό σπουργίτη και ρωτώντας τον Τούρκο αν το σπουργίτι ήταν ζωντανό ή πεθαμένο. Αν ο Τούρκος του απαντούσε πεθαμένο, τότε απλά άνοιγε τη χούφτα του και το πετεινό θα πέταγε μακριά. Αν του έλεγε ο Τούρκος ζωντανό, ο κουτοπόνηρος χωρικός απλά θα έσφιγγε την χούφτα του και θα σκότωνε τον σπουργίτη.

Και ο Τούρκος του απάντησε: «Αν είναι ζωντανό ή όχι, είναι στο χέρι σου.»

Σαν αρχή λοιπόν το δεχόμαστε μια και το λέμε συχνά, αλλά και σε όποιον αναρωτιέται αν θα τα καταφέρει κάπου ή σε κάτι που κάνει.

Πράγμα που μας φέρνει στο άλλο αρχαιοελληνικό ρητό «το θέλειν εστί δύνασθαι» (όποιος θέλει μπορεί).

Και πραγματικά, αν θέλεις κάτι στην ζωή και το θες πραγματικά, θα γίνει (no matter what). Προσοχή όμως θέλει το τί εύχεται κάποιος, διότι παύει να είναι στο χέρι του, μια και υπάρχουν και άλλοι που εύχονται και επιθυμούν διάφορα που ίσως έρχονται σε αντιπαράθεση με τα δικά σου «θέλω» (αν ο θεός άκουγε τα κοράκια, θα μας είχε πεθάνει όλους) και τότε πάμε σε σύγχυση στο σύμπαν που, συνωμοτώντας να δώσει τα νικητήρια νούμερα του λόττο σε έναν που το εύχεται, δεν ξέρει τι να κάνει (το σύμπαν), διότι πολλοί είναι αυτοί που τα ζητιάνε τα νούμερα. Κι έτσι, τον πούλο όλοι. Να λοιπόν πώς βγαίνει τζακ ποτ τόσο συχνάκις.