Ορισμοί από τον Abas (59)
Εμφανίζονται 1-10 από 59

Ο ελληνικός εμπειρικός όρος της τεχνικής της ηλεκτρικής κιθάρας που ονομάζεται βαρβαριστί «unison bend».

Πρόκειται για την επίτευξη διακροτήματος μεταξύ μιας φιξ συχνότητας νότας που παίζεται κανονικά από φυσικό μήκος χορδής, και μιας δεύτερης από bending (λύγισμα) άλλης χορδής με διαφορά μεταξύ τους μικρότερη του ημιτονίου. Αυτό το εφέ μπορεί να επιτευχθεί σε όργανα με ευχέρεια απόδοσης ήχων με διαβάθμιση μικρότερη του ημιτονίου, δηλαδή με ευλύγιστες χορδές ή άταστα. Ωστόσο είναι διαδεδομένο και εύηχο κυρίως στην ηλεκτρική κιθάρα και με μόνο με χρήση παραμόρφωσης.

Στα (μη ηλεκτρονικά) κλειδοκύμβαλα, συναντάται σε κλασσικά κομμάτια αλλά και διασκευές σύγχρονων σόλων ηλεκτρικής κιθάρας απλά με την ταυτόχρονη προσθήκη της νότας ένα ημιτόνιο πιο κάτω.

(©100% μαλβινική ορολογία)

Ιδιωτικό ινστιτούτο επαγγελματικής κατάρτισης ιδρυθέν γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '90.

Με όρους σύγχρονης ελληνικής: η σχολή Σημίτη.

Λίγα λόγια για τον ιδρυτή της:

Γέννημα θρέμμα παιδί των λαϊκών στρωμάτων της Α' Πειραιώς, λέμε τώρα, με μπαμπά ακαδημαϊκό (που ένας αστικός μύθος τον θέλει Εβραϊκής καταγωγής), με βιογραφικό που πληροί όλες τις προύποθέσεις για πολιτική καρριέρα στην Ελλάδα -σπουδές μόνο (!) στο εξωτερικό, αντίσταση κατά την διάρκεια της δικτατορίας από κάποιο καφέ κάποιας πόλης της Δυτικής Ευρώπης, θητεία 100 μέτρα από το σπίτι κλπ. Δις υπουργός κατά την περίοδο 81-89, την μία εξωκοινοβουλευτικός, αποπεμφθείς αμφότερες. Μέχρι και την εκλογή του το '96, εθεωρείτο και από τους απανταχού πρασινοφρουρούς ως μια γλοιώδης φυσιγνωμία, σαφώς αντιτηλεοπτική, ανθρώπου μη επιβεβαιωμένου ως προσωπικότητα, και ωσεκτουτού αποπνέουσα εν τέλει αρκετή κακία.

Πρόγραμμα σπουδών:

Ακολουθώντας το λαμπρό παράδειγμα του μεγάλου εθνοπατέρα Ελευθερίου Βενιζέλου, δηλαδή του δημιουργού του ιδιωνύμου και των νησιών εξορίας, του φιάσκου του μικρασιατικής εκστρατείας, της εκστρατείας στην Κριμαία που προκάλεσε την σφαγή των Ελλήνων του Καυκάσου, τις διχοτομήσεις του νομίσματος και τον εσωτερικό δανεισμό, της απόπειρα πραξικοπήματος με τον Πλαστήρα κλπ., η σχολή Τάπερμαν διδάσκει στους μαθητές της πως να μην αφήνουν τίποτα όρθιο γύρω τους και στο τέλος η ιστορία να τους γράφει με χρυσά γράμματα.

Διεθνείς διακρίσεις της σχολής:

Με πείρα και μεράκι, τα ΙΕΚ Τάπερμαν έχουν ήδη καταφέρει να διαγράψουν ολοσχερώς από την μνήμη των, ούτως ή αλλως βραχυμνημόνων, Ελλήνων τα Ίμια, τον Οτσαλάν, το ξύλο στους συνταξιούχους, τα σκασμένα λάστιχα στα τρακτέρ, τα λεφτά των ταμείων στο χρηματιστήριο, την εισαγωγή σε αυτό εταιρειών που ούτε η μάνα τους τις ήξερε, την πληθωρισμένη δραχμή που κόπηκε για να δημιουργήσει ψέυτικη ευημερία, την υποτίμησή της, την δημιουργία πουθενάδικων τμημάτων περιφερειακών πανεπιστημίων και ΤΕΙ με σκοπό την πλασματική μείωση της ανεργίας και την δημιουργία πλέον στρατιών ανέργων πτυχιούχων, τον πειραματισμό εις διπλούν με το σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων, την δημιουργία των νέων παντοκρατόρων που απλώνονται σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής καθημερινότητας (βλ. Κόκκαλης, Μπόμπολας), το φιάσκο των μισοτελειωμένων έργων της Ολυμπιάδας, τις δύο άχρηστες γέφυρες της διασταύρωσης Καβάλας και Κηφισού, τις πλημμύρες στο Ρέντη λόγω των ατελείωτων έργων, το μάτι της Βασούλας, την κατάρρευση του δρόμου Μεγαλόπολη- Τσακώνα λίγες εβδομάδες μετά την παράδοσή του (όλως τυχαίως 4 μέρες πριν τις εκλογές του 2000), τους 17.000 ελληνοποιημένους σλάβους στο δήμο Πλατέως Ημαθίας, και πολλά πολλά άλλα...

Δώρο σε κάθε εγγεγραμένο μαθητή 30 ώρες μάθημα σωστής εκφοράς της ελληνικής.

Παραλλαγή της κλασικής πλέον έκφρασης «έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο».

Χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις έπαρσης / απρεπούς συμπεριφοράς / αναίδειας από κάποιον νεαρότερο / απειρότερο/ κατώτερο σε αξίωμα, προς κάποιον γηραιότερο / εμπειρότερο / ανώτερο.

Εκφράσεις με τον ίδιο νοηματικό πυρήνα:
1. «Σηκωθήκαν τα μαρούλια να χτυπήσουν τον μανάβη».
2. «Σηκωθήκαν τα ρηχά τα πιάτα και ζητήσανε και σούπα».

Το βασικό λήμμα είναι το πλέον μαγκιόρικο, εκ των δύο ισοδυνάμων δε, το πρώτο έχει μια λαϊκότερη χροιά (ζαρζαβατικά γαρ), ενώ το τελευταίο είναι σαφώς πιο σοφιστικέ.
Και τα τρία διακρίνονται για την καταπληκτική εικονοποιία τους.

Το γράδο (grado) ως δάνειο από την ιταλικήν χρησιμοποιείται στην ναυτική αργκό με την ακριβή μετάφρασή του (βαθμός, μοίρα). Ως τεχνική ορολογία, δε, αναφέρεται στο όργανο του πυκνόμετρου, σε πιο οινολογικές και κρασοκατανυκτικές καταστάσεις. Εξ ου και η χρήση του στους βαθμούς της απόσταξης και της περιεκτικότητας σε αλκοόλ.

Επειδή όμως και ο ναυτικός και ο πότης την έχουν τη μαγκιά ατελείωτη, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν εκεί.

Τα γράδα, και μόνο ως πληθυντικός, εμφανίζονται ως:

1. απώλεια προσανατολισμού

• Θα σου γαμήσω / κάνω / ράνω κ.α., (opt.) μάνα / μανάρα μου, να σου φύγουν τα γράδα.

1. επαναφορά σε συγκεκριμένα στάνταρ

• Θα συμμορφωθείς / ηρεμήσεις κλπ. ή θες να φας / αρπάξεις, κανα μπουκέτο / σφαλιάρα, να βρεις τα γράδα σου;

1. συγχρονισμός

• Πρέπει να μείνουμε και λίγο στο ίδιο σπίτι με τη Μαρία, να βρούμε τα γράδα μας.

Υπάρχουν και συνδυασμοί των ανωτέρω (βλ. παράδειγμα).

Ο προγκρεσιβάς μουσικός, ως επί το πλείστον επιδειξιομανής, συνηθέστερα και απόφοιτος ή τουρίστας της μουσικής σχολής του πανεπιστημίου του Berklee κλπ.*

Το συγκεκριμένο είδος μουσικού αρέσκεται να παίζει με custom όργανα με παραπάνω χορδές, απλά για το πουλ μουρ, και χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες: αυτούς που πήγαν και γύρισαν από τα διάφορα Berklee άπενοι, και αυτούς που απλά έμαθαν ως φύτουκλες τα πάντα όλα και τα παίζουν όλα μαζί σε κάθε κομμάτι (Dream Theater).

• και λοιπές πίπες

(Να μην συγχέεται με την πρώην περιοχή Κοκκιναρά ή την ομώνυμη λέσχη αντισφαίρισης).

Με το ουσιαστικό «πολιτεία» ο σύγχρονος νεοέλληνας αναφέρεται, κυρίως προ των ραδιοτηλεοπτικών καμερών και μικροφώνων, σε διάφορες από μηχανής θεότητες (το ανάλγητο κράτος, η εξουσία, οι 300, ο Θεός, ο Μπρους Ουΐλις, ο Τσακ Νόρις, ίσως και ο Μάκης) που θα έπρεπε να έχουν προβλέψει το κακό πριν συμβεί, και θα έπρεπε να έχουν μεριμνήσει για κάθε είδους ινφορτούνα που μπορεί να συμβεί και στον τελευταίο -πλην όμως φορολογούμενο- πολίτη. Βεβαίως, το καταληκτικό αυτό χωνευτήρι ευθυνών παραμένει πάντα από απρόσωπο έως φάντασμα, ενώ κατά στιγμές παίρνει και την μορφή σούπερ ήρωα, εγχώριου και εισαγόμενου (οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, ο Πολέμαρχος του Θεού του Λιακό κλπ.). Το πρόδηλο αποτέλεσμα είναι βεβαίως η μη ανάληψη ευθύνης από κανένα υπαρκτό πρόσωπο, πολίτη ή πολιτειακό αξιωματούχο.

Πιθανή προέλευση:

Από τα βάθη της τουρκοκρατίας όπου ο ελληνόφωνος πρώην πολίτης της Ανατολικής αυτοκρατορίας δεν αισθάνθηκε ποτέ σα στο σπίτι του επί οθωμανικής κατοχής, δεν του πολυάρεσε ίσως και η διατήρηση της εξουσίας του παπαδαριού και συνεπώς δεν ένιωσε ποτέ μέρος του κράτους αλλά παρέμεινε «νοικοκυραίς» ραγιάς, κρυφοφοροφυγάς αλλά σκυφτός για το χαράτσι, και κατ' εξαίρεση αιχμάλωτος μιας ανατολίτικης πραγματικότητας.

Εδραίωση στη συνείδηση:

Λίγο το προτεκτοράτο του 1821, το γαλλικό, ρωσικό και αγγλικό κόμμα, η κεντρική εξουσία του Καποδίστρια, οι Βαυαροί, και γενικώς κάποιοι άλλοι που όριζαν επί μακρόν τις τύχες των νεοβαφτισμένων Ελλήνων οδήγησαν στην απρόσωπη πολιτεία που νομοθετεί, εκτελεί και δικάζει αυτοβούλως και απαρτίζεται από άλλους πάντοτε (μάλλον από το Άλφα του Κενταύρου...) έφτιαξαν την «Πολιτεία» που φταίει για τα στενά πεζοδρόμια, το νέφος, τη βροχή το'να τ'αλλο τι να λέμε τώρα.... Και γενικώς την μη αίσθηση του Έλληνα για οτιδήποτε δημόσιο... ακόμα και τα πάρκα!

Μάγκικος αναγραμματισμός της φράσης «γελάς, μουνάκι».

Δεν αποτελεί υποχρεωτικά μέρος διαλόγου. Απαντάται και σε ρητορικούς μονολόγους όπου ο ευρισκόμενος σε κλητική πτώση εν τη αγνοία του γελά ανέμελος προ κάποιας επικείμενης ενέδρας. Ο δε τονισμός της φράσης κλιμακώνεται όπως ακριβώς και στην επική φράση του ταξίαρχου Θεοχάρη «...σκουλήκι...», διατυπωμένη από αμφότερους τους δύο τρισμέγιστους διδάσκαλους Βασιλείου και Σεφερλή.

Ο αναγραμματισμός ακολουθεί την πεπατημένη του δήθεν εξευγενισμού γνωστών παλιοκουβεντών του τύπου τσαπού, λακαμάς κλπ.

Συντάσσεται με ουσιαστικό που δηλώνει ιδιότητα, και της οποίας την κτήση την καθιστά εύκολη, εφήμερη και άνευ υποβάθρου. Προέρχεται εμφανώς από τον μειωτικό χαρακτηρισμό καπετάνιος του γλυκού νερού, ο οποιος συνηθως αναφέρεται για τους καπετάνιους που αντιμετωπίζουν μειωμένους κινδύνους καθως δεν επιχειρούν στην ανοιχτή θάλασσα. Πέραν της ναυτικής σλανγκ, ωστόσο, ο χαακτηρισμός γενικεύεται και ουσιαστικά συνυποδηλώνει ότι ο φερόμενος ως έχων την ιδιότητα - του γλυκού νερού -, δεν έχει τα βιώματα να την υποστηρίξει (γιαλαντζί), γι'αυτό και το άξιον του χαρακτηρισμού.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα του καθημερινού κοινωνικού μας βίου

Χουντικός του γλυκού νερού: το σύγχρονο πανεπιστημιακό δαπόσκυλο, με βαθειά ιστορική γνώση του φοιτητικού κινήματος και του τρισχιλιετους πολιτισμού μας, με τεχνοκρατική αντίληψη στην οργάνωση των πάρτυ και των εκδρομών σε Αράχωβα και Μύκονο, που πιστεύει ακράδαντα στο μότο «Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται» που του είπε ο νοικοκυραίος παππούς του, και πάνω απόλα με πίστη στα ιδάνικα της πατρίδος, θιασώτης της ελεύθερης αγοράς (ιδίως και αν μιλάμε για ΑΣΟΕΕ και τα σχετικά), φιλοαμερικανάκι, και όπως ο ίδιος πιστεύει ο μόνος πραγματικός πατριώτης (ιδίως μετά από τηλε-θητεία στον ναύσταθμο της Εκάλης και του Διονύσου)

Αριστερός/επαναστάτης του γλυκού νερού: ο ταραξίας του Ψυχικού, και των λοιπών συνοικιών των νεοευγενών πρασινοφρουρών του χρηματιστηρίου και των ολυμπιακών έργων. Ο επαναστάτης των εκπαιδευτηρίων Δούκα, με το επιμελώς ψευτοαντικομφορμιστικό στυλ, θαμών των συριζιώτικων στεκιών της Αγίας Παρασκευής (!), μεγάλη η χάρη της. Πιστεύει ακράδαντα και αυτός πως ο χώρος αυτός τον εκφράζει και τον γαλουχεί, ιδίως τις ώρες που παίζει pro, μαζι με τους συναγωνιστές, όπως άλλωστε και τον πατέρα του, που ήταν βεβαίως μέσα στο πολυτεχνείο (με τον Σπύρο Παπαδόπουλο) και του έχει αφηγηθεί πολλές ιστορίες.

Εθνικιστής του γλυκού νερού: ο εθνικιστής περισσότερο με την αριστεροπολύχρωμη έννοια, παρά την λεξικογραφική, που θυμήθηκε την ύψιστη αποστολή του, την διάσωση της πατρίδας, μετά από την επίθεση ενός αλβανοειδούς στην γκόμενά του ή μετά από την μοναδική φορά που αισθάνθηκε ανώτερος από κάποιο άλλο ανθρωποειδές, δηλαδή στη στρατιωτική θητεία του, ακόμα και μετά από το Euro 2004. Αξιοσημείωτον βεβαίως, οι εν μια νυκτί μεταπηδήσεις από την ΚΝΕ, στην Χρυσή Αυγή, και τούμπαλιν.

Ακολουθούν και γουγλο-παραδείγματα σε πιο συνεπτυγμένη μορφή.

Απάντηση σε απίθανο και ανέφικτο ισχυρισμό κάποιου πρωταθλητή φιδέμπορα. Ισοδύναμο του -...και μετά ξύπνησες!

Στην περίπτωση του ξυπνήματος, θίγεται χωρίς περιστροφές η δυσπιστία του δέκτη ως προς το εκστομιζόμενο τρανό ψέμα (βλ. παπατζιλίκι, παπάτζα, αρχιδιλίκι, αρχιδιά), δλδ. -...φίλε μου αυτά που λες συμβαίνουν μόνο στα όνειρά σου.

Στο αυτό καθεαυτό λήμμα, όμως, έχουμε την απαραίτητη καυστική ειρωνεία που προκαλεί τα τελευταία ψήγματα νοημοσύνης του παπατζή. Συνδυάζεται ή και αντικαθίσταται πολλές φορές από διάφορες απαντήσεις, ακροβατούσες στα όρια της ειρωνείας, που δηλώνουν έκπληξη και απρόσμενο ενδιαφέρον για λεπτομέρειες:

-Έλα ρε!!...και για πες, για πες κι άλλα...

Κατά περιπτώσεις πέφτει και συναγερμός για να ακούσουν κι άλλοι την παπάτζα:

-Έλα μαλάκα να ακουσεις τι έκανε πάλι ο ανθυποτεράστιος ο Μάκης!

Περιττό βεβαίως να ειπωθεί ότι, μετά τα παραπάνω, αν το ηθικό του φιδέμπορα ανέβει στο θεό (και δεν μπορεί να κατέβει), και περάσουμε σε ανατριχιαστικά ανέφικτες λεπτομέρειες, στο τέλος πέφτει φάπα.

Συντάσσεται και με το ρήμα «κατεβάζω», όπως ακριβώς και οι χριστοπαναγίες. Εξ αιτίας του γεγονότος ότι όλες οι θεμελιώδεις έννοιες του είδους έχουν αναλυθεί εδώ και μάλιστα εξονυχιστικότατα, ας επικεντρωθούμε στις δευτερεύουσες αναζητήσεις.

1. Το παρολίγον χριστοκάντηλο:

Γαμώ τον Χριστό...φορο Κολόμβο, κατά περιπτώσεις συνεχιζόμενο με το «που ανακάλυψε την Αμερική», ιδίως όταν θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση μετά από το Zito i ellas του Ομπάμια. Αξιοσημείωτη η απόλυτη ομοιότητα με την ιταλική φράση «porco cristo...foro colombo» με ίδιο ακριβώς τονισμό. Λοιποί ελιγμοί του ιδίου στυλ: γαμώ την Παναχαϊκή μου (ή και γαμώ την Παναχαϊκή Πατρών για τους παλαιότερους), γαμώ την πανακόλα, γαμώ την πανα...γείωση (ακουστικός ελιγμός).

Εκ των λατέρνατιβ εκδοχών έχουμε:

1. Οι άγιοι

Οι άγιοι, εκτός από της ημερολογιακές / εορτολογικές τους χρήσεις, μνημονεύονται προ κάθε είδους ατυχίας. Το γεγονός της απόδοσης ευθυνών στο ανώτερο θείο προ κάποιας μερφοκατάστασης είναι ευθέως συνδεόμενο με τους αρχαίοι ημών και τα ρέστα, και τους ολύμπιους με τα ανθρώπινα πάθη, τις έριδες και τις εμπάθειες. Και εδώ όμως, επειδή οι σύγχρονοι φωτοστεφανωμένοι και εξ ορισμού αλάνθαστοι χαναναίοι έποικοι του Ολύμπου, πολλές φορές εκτός από σέβας και φόβο, εμπνέουν και δείμο, ο κατεβάζων το αγιοκάντηλο ελίσσεται, προ των πυλών της κολάσεως. Κυρίως με την χρήση των φλώρικων δυτικών σχισματικών αγίων. Γαμώ τον Άγιο Βερνάρδο / Φερδινανδο κλπ.

1. Το μουνί και το ρυμουλκούμενο φορτίο του

Ως γνωστόν, αν στη ζωή πάρεις μηδέν, θα φταίει μια γυναίκα. Και επειδή το κακό παράδειγμα το έδωσε η Εύα, δεν θα μπορούσε να μην έχει την τιμητική της. Εκτός από το καυλαντάδικο και ελαφρώς άσχετο «Εύα, Εύα, στην πούτσα μου ανέβα», που βεβαίως αναφέρεται στον διάχυτο αμαρτωλό και απαγορευμένο ερωτισμό του ονόματος (που, για κάποιο λόγο, ουκ ολίγες φορές συνδυάζεται και με εξίσου κολάσιμο πακέτο σώμα-φάτσα-φωνή), η κυρία αυτή αποτελεί τον δέκτη του εκνευρισμού όλων των (νεο)ταλαιπωρημένων. Εδώ η Εύα δεν επιδέχεται ελιγμών καθώς δεν είναι εκδικητική ούτε τιμωρός, ούτε γενικώς μπορεί να ρίξει φωτιά να μας κάψει, ό,τι μαλακία μπορούσε να κάνει την έκανε στο μακρινό παρελθόν. Για λόγους σπασίματος της μονοτονίας όμως, η Εύα μπορεί να αντικατασταθεί με διάφορες άλλες κατεξοχήν κόρες στρατηγού και χαμηλοβλεπούσες, που ενέχουν όμως κάποιες καλά κεκαλυμμένες χάρες. Ενδεικτικά: γαμώ το μουνί της Ευανθίας / της Ευτέρπης / της Καλλιρρόης.