Ορισμοί με ετικέτες (86)
Εμφανίζονται 1-10 από 86

Κείνο που μας τρώει, κείνο που μας σώζει.

Κλασική σχολική σλανγκ.

Κανονικά σημαίνει πεθαίνω, τα κακαρώνω, τα τινάζω, ψοφάω.

Σε σχολικά, και δη γυμνασιακά-λυκειακά συμφραζόμενα, μένω στον τόπο σημαίνει οτι - βάσει της βαθμολογίας μου - χάνω τη χρονιά αυτομάτως και υποχρεώνομαι να την επαναλάβω. Πιο απλά, μένω στον τόπο = μένω στην ίδια τάξη.

Συνήθως διακρίνεται από το απλούν «μένω». Το τελευταίο χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις στις οποίες ο μαθητής, προκειμένου να προαχθεί / προβιβαστεί στην επόμενη τάξη, οφείλει να επανεξεταστεί επιτυχώς σε όσα μαθήματα «πέφτει», σε ειδική εξεταστική το Σεπτέμβριο. Αντιθέτως, όταν κάποιος μείνει στον τόπο, δεν δικαιούται σεπτεμβριανής επανεξέτασης. Πάει κανονικά τις καλοκαιρινές διακοπούλες του, χωρίς διαβάσματα και άγχη (που λιγοστεύουν και τη ζωή btw) και του χρόνου κανονικά ξανακάνει την ίδια τάξη. [I]
- Πόσοι μείναν απ΄το Β4; Μακράν το πιο άκυρο τμήμα.
- Τέσσερις. Τρεις στον τόπο κι ο Μπαλάφας που πάει για Σεπτέμβρη.[/I]

Με ποιό όμως κριτήριο διαχωρίζονται οι εν τω τόπω μένοντες από τους απλούς μένοντες; Την εποχή του γράφοντος τουλάστιχον, το πράγμα είχε ως εξής: Αν έπεφτες (δλδ είχες βαθμό κάτω από τη βάση) σε πάνω από 4 μαθήματα, έμενες τόπο. Αν τα μαθήματα που έπεφτες ήταν μέχρι 4, πήγαινες Σεπτέμβρη...

Εννοείται πως του Σεπτέμβρη οι εξετάσεις ήταν εντελώς για την πλάκα, κι ο μόνος τρόπος για να μην περάσεις ήταν να μη θες να περάσεις (και να καταβάλεις και φιλότιμες προσπάθειες γι' αυτό). Η απόλυτη ξεφτίλα σεπτεμβριανών εξετάσεων, ήταν βεβαίως το Σεπτέμβρη του '99, μετά τη σεισμούκλα. Απ' ότι μου έχουν μεταφέρει, απλά πήγαινες, έδινες το παρών, προβιβαζόσουν και μετά σ' έδιωχναν άρον άρον οι τρομοκρατημένοι καθηγητάκοι, που είχαν κλάσει μέντες μην πέσει το άθλιο σχολειάκι από κανα μετασεισμίκ και τους πλακώσει... Παρωδία.

Προφανούς ετυμολογίας λαϊκό λογοπαίγνιο στα χρόνια της (τότε στρατιωτικής) γερμανικής κατοχής 1941-1944, με το οποίο περιγράφονταν απαξιωτικά οι ταγματασφαλίτες, δλδ οι άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Επρόκειτο για ένοπλα σώματα δωσιλόγων που συγκροτήθηκαν το 1943 από τον δοτό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη (πατέρα κατοπινού πρωθυπουργού), και που έφεραν την επίσημη ονομασία Τάγματα Ευζώνων. Από το επώνυμο του ιδρυτή τους, τα μέλη των Τ.Α. ονομάστηκαν και Ράλληδες.

Οι εξοπλισμένοι από τους Γερμανούς ταγματαλήτες φορούσαν ευζωνική στολή, και ωσεκτουτού ονομάστηκαν από τον λαό γερμανοντυμένοι ή γερμανοτσολιάδες (ένας ενδιαφέρων συνειρμός είναι ότι η λέξη τσολιάς προέρχεται από το τσόλι = κουρέλι / χυδαίο άτομο χαμηλού επιπέδου, το οποίο στα γερμανικά μεταφράζεται lumpen). Σήμερα η λέξη επιζεί ως β' συνθετικό στον όρο αμερικανοτσολιάς. Βλ. το νέτι, καθώς και τα Άπαντα Δημητρίου Πανούση, αοιδού/διασκεδαστού.

Η Λαϊκή Μούσα περιποιήθηκε δεόντως αυτά τα λουλούδια, τα οποία προέβαιναν σε παντοειδείς ωμότητες κατά του λαού και των αγωνιστών της Αντίστασης και τα οποία είχαν δώσει όρκο υπακοής (jawohl) στον Γερμανό Καγκελάριο και τους επιτελείς του:

Εν-δυό, εν-δυό, φουστανέλα, τσαρούχ' φούντα, φέσ'
εφτούνα τα ρούχα με καίνε, κι αδίκως μου τα 'χουν φορέσ'
Άϊν-τσβάι, άϊν-τσβάι, τσολιά να με λεν δε μ' αρέσ'
εγώ Γερμανός είμαι τώρα, καμάρ' των ταγμάτων Ες-Ες.
Εγώ ειμ' εγώ, και δεν αργώ
Ρωμιούς να σφάξω μάνι-μάνι
με λεν λεφούσ', και στο γιουρούσ'
τρεις τραυματίες έχω ξεκάνει.

Εννοείται ότι υπήρχε έντονη ώσμωση μεταξύ των ταγματαλητών και των μελών άλλων δωσιλογικών οργανώσεων όπως η «Χ» (καμαρώστε τους) ή οι μπουραντάδες (στελέχη του Μηχανοκίνητου της Αστυνομίας Πόλεων, από το επώνυμο του διοικητή τους).

Οι -πάμπολλοι- ταγματαλήτες που δεν πέρασαν από λαϊκή/αντάρτικη αξιολόγηση μετά την αποχώρηση των Γερμανών, αξιοποιήθηκαν καταλλήλως από τους ενσκήψαντες Άγγλους, ενώ πολλοί εξ αυτών έκαναν καριέρα είτε στον τότε αναπτυσσόμενο τομέα του τουρισμού εξυπηρετώντας παραθεριστές σε θέρετρα του Αιγαίου , είτε στον επανασυσταθέντα Ελληνικό Στρατό (πρόχειρο παράδειγμα ο τρισμέγιστος αστήρ της Εθνοσωτηρίου, Γεώργιος Παπαδόπουλος και άλλα κατοικίδια-φύλακες).

Μετά την συνταξιοδότηση των τελευταίων, πολλοί απόγονοι επιφανών ταγματαλητών σταδιοδρόμησαν επαγγελματικώς με μεγάλη επιτυχία.

Ο όρος «ταγματασφαλίτης» γνώρισε μέρες δόξας στα φοιτητικά αμφιθέατρα του '70-'80, χαρακτηρίζοντας, για μυστηριώδεις λόγους,μέλη συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης, η οποία εν τούτοις, όταν οι αυθεντικοί ταγματαλήτες μετείχαν στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, βρισκόταν στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Το αρχαιοπρεπές έτυμο «αλήτης» (αρχική σημασία: περιπλανώμενος) χρησιμοποιείται σήμερα για να περιγράψει κρατικούς υπαλλήλους που περιφέρονται ασκόπως σε διαδηλώσεις είτε με φόρμα εργασίας, είτε με πολιτική περιβολή. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, μεγάλο ποσοστό των εν λόγω υπαλλήλων φέρεται να διατηρεί στενές σχέσεις με ονειροπόλους νοσταλγούς της δράσης των λημματογραφούμενων ευζώνων. Πιθανότατα πρόκειται για παντελώς αδικαιολόγητη, αήθη και συκοφαντική επίθεση.

Αυτά λεξικογραφικώς, ήτοι συνοπτικώς και με απόλυτη ψυχραιμία.

Πάσα του Khan (ΔΠ) μετά από σέντρα του Vrastaman.

Η εταιρεία Βαράγκη (δες επίσης) ιδρύθηκε το 1900 και από τότε εξελίχθηκε σε μια σύγχρονη βιομηχανία σχεδιασμού και κατασκευής επίπλων κορυφαίας ποιότητας. Ενώ μέχρι πρότινος δραστηριοποιείτο στο χώρο του χειροποίητου επίπλου, με το θρυλικό σλόγκαν «Δια χειρός» (Βαράγκη), για λόγους ανταγωνιστικότητας επεκτείνει περισσότερο τις δραστηριότητές της.

Εδώ βλέπουμε πως η εταιρεία εστιάζει στην ποιότητα και στην απέριττη αισθητική. Η αγάπη στο υλικό και στο ωραίο και μέσα από έμπνευση, γνώση και εκατονταετή εμπειρία στο σχεδιασμό και στην τεχνική παραγωγής του επίπλου οδήγησαν σε μοναδικές συλλογές. Ο συνδυασμός δε αυτών, με επιλεγμένα αντικείμενα οδηγεί σε μια διακοσμητική πανδαισία.

1. Όταν σλανγκιστί αναφέρουμε τον όρο, μιλάμε για χειράντληση σπέρματος. Μιλάμε όμως, άπλα για την παραγωγή του συγκεκριμένου χειροποίητου προϊόντος; Όχι ακριβώς. Η λέξη (Βαράγκη) κάνει τη διαφορά. Η λέξη αυτή παίζει διπλό ρόλο στον όρο. Αφενός παραπέμπει κι αυτή στο τάκα τάκα, αφεδύο προσδιορίζει πως η όλη διαδικασία είναι συμβατή με τις slang προδιαγραφές Βαράγκη. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε για κάποιον ψαγμένο κι ακάματο κωπηλάτη πως ακολουθεί τη βαράγκιο μέθοδο, όταν αυτός ακολουθεί τις ακόλουθες προδιαγραφές.

   **Προδιαγραφές**

• Αγάπη και μεράκι για σχεδιασμό και υλοποίηση «επίπλων» μιας χρήσης.
• Ατέλειωτη εμπειρία σε σχεδιασμό (φαντασίωση) και σε τεχνική (τρόποι παλινδρόμησης), αφού 40 χρόνια...
• Επίγνωση αναγκών πελάτη. Ο δημιουργός ξέρει καλύτερα από τον καθένα τις ανάγκες του εαυτού του, αφού πελάτης και δημιουργός είναι το ένα και το αυτό πρόσωπο. Γιαυτό και από αυτοσεβασμό στον εαυτό του φτιάχνει και γαμώ τα «έπιπλα». Φτιάχνει «έπιπλα» που τον κάνουν περήφανο. Έτσι αισθάνεται πως οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι. Αισθάνεται πως επιτέλους βγήκε και σε κάτι ασπροπρόσωπος!
• Προσαρμοστικότητα της βαράγκιου μεθόδου από άτομο σε άτομο ώστε ο σχεδιασμός και η υλοποίηση να εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός ατόμου σε συγκεκριμένη περίσταση. Γι 'αυτό ο καθένας, προκειμένου να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα, πρέπει να προσπαθεί να βγάλει τον Βαράγκη από μέσα του, προκειμένου το αποτέλεσμα να ικανοποιεί τις προσδοκίες του.
• Ποιοτικός σχεδιασμός (φαντασιώσεις εμπνευστή βασισμένες σε παλιές ή νέες, πραγματικές ή όχι, παρουσίες. Ακόμα η έμπνευση μπορεί να βασιστεί σε ταινίες Μπεν Χουρ, σε περιοδικά για χρήση τουαλέτας, σε διαδικτυακό υλικό (αντί να μπερδέψει τα μπούτια του δημιουργώντας δίκτυο με το εκάστοτε έτερο ήμισυ... προσπαθεί να την βρει με την Πουλχερία). Και σκηνοθετεί τη φαντασίωση, στην οποία φυσικά δίνει στην εικονική παρτενέρ του, ό,τι ρόλο θέλει αυτός. Δικό του το πεπόνι, δικό του και το καρπούζι.
• Πάντρεμα του κύρους του κλασσικού και πατροπαράδοτου με τη γοητεία του μοντέρνου.
• Αξιοποίηση επιστημονικών θεωριών (π.χ:μελέτη επίτευξης μέγιστου βεληνεκούς κατά τη σπερματοχυσία) και ανάπτυξη της εφευρετικότητας (π.χ: σκότωμα μύγας από απόσταση).
• Χειροποίητη κατασκευή για οποιοδήποτε χώρο (σπίτι, εργασία, κλπ), κατά την οποία δοξάζεται η χούφτα (εξομοιωτής αιδοίου). Έχει μια βαθιά γραμμή ζωής ο τύπος, με τόσο λίπασμα που χει ρίξει στη χούφτα του... Βάλε έναν σπόρο και θα δεις!. Απ' τη συχνή χρήση δε, η γραμμή αυτή προσεγγίζει όλο και περισσότερο τη γραμμή ψωλής του. Λέμε τώρα!
• Ποιοτική κατασκευή εργόχειρου(δες και σχόλια), όσον αφορά την πυκνότητα και την υφή του παραγομένου προϊόντος, ώστε όπως στο εργόχειρο δεν πρέπει να βγαίνει πόντος, έτσι και εδώ δεν πρέπει να υπάρχει κατασκευαστική ατέλεια.
• Συμβολή στη διακόσμηση. Π.χ: βάψιμο τοίχων, ταβανιών, κ.λπ.
• Συνεχής εξέλιξη της μεθόδου. Ο καλός ο Βαραγκιέρος στη μαλακία φαίνεται. Γι 'αυτό δεν εφησυχάζει ποτέ. Μονίμως ψάχνεται, μονίμως ερευνά, μονίμως δοκιμάζει. Επίπονος ο δρόμος προς τη προσωπική απόλαυση.
• Απόλυτα συμβατή της βαράγκιου μεθόδου, με το δόγμα: σαν πετύχει η μαλακία τύφλα να χει το γαμήσι και φυσικά με το δόγμα στήριξης της μαλακίας.

• Ανεξαρτητοποίηση της βαράγκιου μεθόδου από τον τόπο. Δεν απαιτείται η υλοποίηση να γίνει πάνω σε έπιπλα Βαράγκη. Δουλεύει παντού. Όπου γης και Βαράγκη.

  Η Βαράγκιος μέθοδος θεωρούμενη ως εταιρική διαδικασία

• Αντίθετα με τη Βιομηχανία Βαράγκη, εδώ όλες οι ανάγκες διεκπεραιώνονται από ένα άτομο (σχεδιασμός, κατασκευή, κλπ).

• Η ανάληψη πολλών διαφορετικών ρόλων από ένα πρόσωπο (σχεδιασμός, σκηνοθεσία, παίξιμο ρόλου, υλοποίηση, κλπ) συμβάλλει στον συντονισμό των διάφορων δραστηριοτήτων.

• Οι ρυθμοί παραγωγής του κάθε ατόμου (της καθεμιάς ατομικής μονάδας) μπορεί να είναι μικροί σε σχέση με την αντίστοιχη της Βιομηχανίας Βαράγκη, άλλα ωστόσο είναι συνυφασμένοι με τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Τόσον... όσον. Ωστόσο ο συνολικός ρυθμός παραγωγής όλων των ελληνικών ατομικών μονάδων είναι σαφέστατα μεγαλύτερος από το ρυθμό της βιομηχανίας Βαράγκη. Ώρα λοιπόν να συνεταιρισθούν αυτοί οι ατομικοί παραγωγοί σε κοινή εταιρεία που θα μπει και στο χρηματιστήριο!

  **Συνέπειες από τη χρήση της μεθόδου**

• Οι βαραγκικές μέθοδοι σκοτώνουν την ανία, ενώ προσφέρουν μοναδική γυμναστική στον καρπό, στο ποντίκι και στους ενδοπαλαμιαίους μύες. Λέμε τώρα.

• Οι 29 καλύτεροι ορθοπεδικοί, συνιστούν και καλά, τη βαράγκιο μέθοδο για πρόληψη προβλημάτων που σχετίζονται με καρπό, ποντίκι και ενδοπαλαμιαίους μύες. Αυτοί ξέρουν!
• Η μέθοδος συμβάλλει τεχνητά στη βελτίωση της ορθοπεϊκής ικανότητας. [Λέμε τώρα].
• Κι αν κάποιος, αδυνατεί λόγω κουλαμάρας να φτιάξει το «έπιπλό» του, τότε... ναι ...ναι μπορεί να ελπίζει πως θα βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει. Λέμε τώρα.
• Η μέθοδος αντενδείκνυται όταν υπάρχει πονοκέφαλος γιατί, η όλη υλικοπνευματική δραστηριότητα (σκέψη-δράση) φορτώνει εξτρά το σύστημα, μ' αποτέλεσμα να επαυξηθεί ο πονοκέφαλος.Για την εκδοχή που παρουσιάστηκε παραπάνω, βλ. παράδειγμα 1.

1. Επίσης μπορούμε να εκφέρουμε με νόημα την έκφραση και για κάποιον που θεωρούμε πως by default είναι μαλάκας, ή για κάποιον που περιστασιακά κάνει μαλακία.

Για την εκδοχή που μόλις αναφέρθηκε, βλ. παράδειγμα 2.

Μεταξύ της φράσης «Δια χειρός» και της λέξης «Βαράγκη» συνίσταται για λόγους επιφάσεως και εκφραστικότητας, να γίνεται κάποια παύση, συνοδευόμενη από παλινδρομική κίνηση του χεριού για να υποδηλωθεί πιεστικότερα, το γεγονός πως κάποιος είναι μαλάκας, πως κάποιος περιστασιακά κάνει μαλακία, ή πως κάποιος φτιάχνει την «προίκα» του.

Κλείνοντας αποστέλλω τις ευχαριστίες μου στον Vrastaman για αυτό το θέμα, το οποίο αποδείχτηκε κρουνός ιδεών. Αν συνέχιζα να γράφω φοβάμαι πως θα υπήρχε περίπτωση να εξαντληθούν οι αποθηκευτικές ικανότητες των σκληρών δίσκων του slang.gr και να θεωρηθώ ως σαμποτέρ. Γι 'αυτό αατα!

Καλλιόπη = 9η μούσα (κυρ)
Καλλιόπη = ο απόπατος (μετ)

Κατά τον Ησίοδο, η Καλλιόπη ήταν η μεγαλύτερη και η ευγενέστερη των 9 μουσών, προστάτις της επικής ποίησης και της Ρητορικής.

Σήμερα είθισται να λέμε Καλλιόπη την τουαλέτα. Η συνήθεια έρχεται από τότε που η πλατεία Ομονοίας στολιζόταν από τα αγάλματα των μουσών. Η τουαλέτα στην πλατεία Ομονοίας ήταν πίσω από την Καλλιόπη, εξού και όποιος ρώταγε πού ήταν η τουαλέτα τον στέλναν στην Καλλιόπη.

Η μεταφορά, για αδιευκρίνιστους λόγους, είθισται να συναντάται σε στρατόπεδα.

Υπάρχουν βέβαια πολλά παρεμφερή λήμματα που, όμως, δε δίνουν όλες τις σωστές έννοιες.

Λαμόγια: Έκφραση της καθ' ημάς ελληνικής, πάλαι ποτέ, μαλλιαρής (slang), με συγκεκριμένες έννοιες, αν και αμφιλεγόμενη, διότι οι ορισμοί της είναι μάτσο και οι ετυμολογίες αρπαχτές, πώς λέμε, αρπακόλλα. Παίρνω αμ-παριζάκι και βγαίνω.

Κατά τον Τριανταφυλλίδη (ca. 1950): μόνο στη φράση την κάνω λαμόγια, φεύγω, ξεφεύγω, σκαπουλάρω, ή δεν παρουσιάζομαι κάπου, πχ: Tον περίμενα τόση ώρα κι αυτός την έκανε λαμόγια.

Κατά τον Τσιφόρο (ca. 1960) και άλλους συνομηλίκους του (πιο κοντά στην τωρινή αλήθεια): αβανταδόρος, κράχτης, παίχτης-μαϊμού που παρασύρει τα κορόιδα.

Κατά τον Ντινόσαυρο (ca. 2010): Η άποψη πολλών λεξικογράφων (;) ότι προέρχεται από το ισπανικό la moya (= η τάδε), δε στέκει. Είναι όντως ισπανόφερτος ο όρος, με τη διαφορά ότι προέρχεται από το πλουσιότατο «λουνφάρδο» (slang/argot) του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο. Η λέξη είναι σκέτο μόγια· το θηλυκό άρθρο λα είναι προφανώς μεταγενέστερη «ελληνική» προσθήκη για να μοιάζει πιο σπανιόλικο ή ξενόφερτο. Για το πώς ο όρος διέσχισε τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, δηλώνω άγνοια (pero puedo seguir buscando).

Διά του λόγου το αληθές, ιδού τα πολυάριθμα συνώνυμα και ο ορισμός που ψάρεψα στα διάφορα ισπανόφωνα λεξικά (Diccionario de Lunfardo, Diccionario del Tango, Diccionario de la Real Academia Española, etc.):

• Moya: estafa, fraude, trampa, ardid, engaño, triquiñuela, astucia, embrollo, manejo oculto con que se prepara algún fraude o engaño, superchería, picardía...Τα οποία δε μεταφράζω γιατί είναι απλώς συνώνυμα.
• Moya: Se denomina «moya» a aquellas personas que tienden a tirar «matufias» para escapar de una situación complicada. Por definición, al hablar de moya se habla de un acto generalmente ílicito o incorrecto para salir de una situación, se podría decir que es la salida fácil.Μόγια: Αποκαλούνται «μόγια» τα άτομα που βολεύονται κάνοντας «matufias» (λαδιές, κόλπα, απάτες, λοβιτούρες) για να γλιτώσουν από μπερδεμένες καταστάσεις. Εξ ορισμού, λοιπόν, «μόγια» χαρακτηρίζει μια πράξη γενικά παράνομη ή ανάρμοστη που κάνουν όσοι θέλουν να λακίσουν από κάποια δυσκολία. Θα το λέγαμε «πρόχειρη λύση».

Όποιος επιδίδεται σε «moya» λέγεται moyero (ή matufiero). Τα μεταγενέστερα ελληνικά παράγωγα (το λαμόγιο, τα λαμόγια, η λαμογιά, οι λαμόγιες, κλπ.) που ήδη υπάρχουν στο σλανγκ.γκρ ελάχιστα τροποποιούν το τρέχον νόημα.

Η φράση πέρασε στο λαϊκό λεξιλόγιο πριν 50 περίπου χρόνια. Πηγή της ήταν οι εισπράκτορες των αστικών λεωφορείων της εποχής.

Η τιμή των εισιτηρίων δεν ήταν ενιαία, αλλά καθοριζόταν από το μήκος της διαδρομής. Από την αφετηρία μέχρι την τάδε στάση, το εισιτήριο κόστιζε 1,30 δραχμές π.χ., μέχρι την δείνα στάση κόστιζε 1,60 δρχ, μέχρι την ταδεδείνα 2 δρχ, κ.ο.κ. Όποιος λοιπόν είχε κόψει από την αφετηρία εισιτήριο αξίας 1,60 δραχμών, έπρεπε να κατέβει μόλις το λεωφορείο έφτανε στην αντίστοιχη στάση, ή να πληρώσει την διαφορά μέχρι εκεί που ήθελε να συνεχίσει. (1)

Ο εισπράκτορας ανήγγειλε κάθε επόμενη στάση με μία μονότονη επαγγελματική φωνή, αλλά στις «τερματικές» μετά το όνομα της στάσης, η φωνή του γινόταν πιο ένρινη και αυστηρή όταν ανήγγειλε το game over των εκάστοτε εισιτηρίων, προειδοποιώντας έτσι τα ψιλολαμόγια να κατέβουν και να μην επιχειρήσουν παράβαση.

Παρ' όλο που ο εισπράκτορας ανήγγειλε σε κάθε τερματική στάση και το τέλος του δικαιώματος των εισιτηρίων της αντίστοιχης τιμής, «τέρμα τα μία και τριάντα», «τέρμα τα μία κι εξήντα», μόνον η φράση τέρμα τα δίφραγκα ευτύχησε να καθιερωθεί. Ίσως επειδή είχε μεγαλύτερο «όγκο» και στόμφο στην εκφώνηση, ή ίσως επειδή το δίφραγκο είχε αρκετή αξία και η φράση υποδήλωνε πως είχες κάνει και αρκετή υπομονή μέχρι τώρα.

Η φράση περικλείει και μια μαγκιά και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από την περασμένη γενιά, με την σημασία των: Μέχρι εδώ ήταν, Τέλος, Δεν πάει άλλο, Ως εδώ και μη παρέκει (2)

Χρησιμοποιήθηκε και σε πιο λάιτ έκδοση, για να δείξει την αποφασιστικότητα κάποιου ν' αλλάξει την μέχρι τότε στάση του. (3)

Μπήκε όμως και στην πολιτική φρασεολογία δείχνοντας την «μη ανοχή» του λαού απέναντι σε κάποιο πολιτικό πρόσωπο. (4)

Τέλος κατάφερε να δείξει και το τέρμα του νήματος για κάποιον. (5)

Λογοπαίγνιο μεταξύ αφενός των λωτοφάγων της Οδύσσειας, οι οποίοι τρώγοντας ένα φυτό σαν τους λωτούς ένα πράμα ξέχναγαν την νοσταλγία για την πατρίδα που τους έδινε ταυτότητα, και αφεδύο του τυχερού παιχνιδιού Λόττο. Προφάνουσλυ, το ηθικό δίδαγμα είναι ότι με τον τζόγο ξεχνάμε τα πραγματικά δομικά οικονομικά, ψυχολογικά και άλλα προβλήματα, και το κράτος μας ενθαρρύνει γι' αυτό μέσω του ΟΠΑΠ κτλ. Οπότε λοττοφάγος είναι όποιος τρώει την παραμύθα και συμβιβάζεται αντί να γίνει ο μπαχαλάκιας που θα έπρεπε να είναι, και να βγει έξω να τα σπάσει όλα σε ένα πάρτι με Uzi (πλάκα κάνω!).

Κυριολεκτικά είναι αυτός που κερδίζει το Λόττο και μετά πετυχαίνει να φάει τα κέρδη σε χρόνο dt.

Με μια δόση σεφερλίτιδας παραπάνω μπορεί να είναι και ο φανατικός των οχημάτων Lotus.

Κλασικά λένε έτσι την Ελλάδα αστειάτορες, πολλοί μεταξύ τους και διανοούμενοι. Η αγελάδα μετατρέπεται σε εθνικό μας ζώο, και η Ελλάδα θεωρείται φαντασιακά ως μια παχιά αγελάδα από την οποία τρέφονται πολλά μοσχάρια και άλλα ζώα, ενώ ορισμένοι την αρμέγουν μέχρι εξάντλησεως. Ο Ζουρ(λ)άρις έχει υπερασπιστεί σε βιβλίο του αυτήν την έκφραση στην λογική ότι η αγελάδα ετυμολογείται από την αγέλη, και οι Έλληνες είναι κατεξοχήν αγελαία ζώα (με την καλή έννοια, όπως λέμε και «ζώα πολιτικά», βέβαια άλλο η αγέλη κι άλλο η πολιτεία).

Μάγκικο ή χαριτολογικό «καλώς». Τίποτα το σπουδαίο, απλώς δεν το είχαμε στο σάιτ.