Ορισμοί με ετικέτες (2)
Εμφανίζονται 1-2 από 2

Χαρακτηρισμός εντόμου που διακατέχεται από επιμονή και έχει γνώσεις «κομάντο» (έπεται εξήγηση). Κατά τη διάρκεια καλοκαιρινής νύχτας, ενώ έχεις ήδη κλείσει τα μάτια σου κι έχεις παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, προσπαθεί να σε ξυπνήσει και να εξερευνήσει το εσωτερικό του αυτιού σου κάνοντας οξύ θόρυβο. Συνήθως πρόκειται για κουνούπι ή σκνίπα που έχει σίγουρα συγγένεια με τον Βελζεβούλ, καθότι τέτοια βασανιστήρια μόνο αυτός κάνει. Η προσπάθειά σου (που συνοδεύεται από βρισίδι απείρου κάλλους) να το βρεις και να το σκοτώσεις ανάβοντας το φως, καταλήγει σε αποτυχία, γιατί κατά έναν περίεργο τρόπο το συγκεκριμένο διαόλι γνωρίζει κάλυψη/απόκρυψη/παραλλαγή (οι γνώσεις «κομάντο» που προαναφέραμε). Το σκηνικό επαναλαμβάνεται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας και το πρωί αποφασίζεις να πάρεις ταμπλέτες, παρόλο που είναι ανθυγιεινές, με τη δικαιολογία «καλύτερα να πεθάνω από χημικά, παρά από αϋπνία (γαμώ το καντήλι του για έντομο)». Απαντάται και σε μύγα κατά τον μεσημεριάτικο ύπνο/λήθαργο, αλλά αντιμετωπίζεται πιο εύκολα γιατί αυτό το είδος δε γνωρίζει κάλυψη/απόκρυψη/παραλλαγή.

Το καλοκαίρι με την ευρεία έννοια της καλοκαιρίας που μπαίνει μέσα στο φθινόπωρο διαψεύδοντας (δεν τον χάλασε) τη φούρια κάθε καλοχειμωνάκια να το κηρύξει νεκρό. Με τη στενή έννοια, γαϊδουροκαλόκαιρο είναι καλές μέρες μέσα στον Οκτώβριο γύρω από την εορτή του αγίου Δημητρίου, ή ακόμη και μέσα στον Νοέμβριο. Σαν να λέμε μια υποτιθέμενη σειρά ημερών που κάνει παραδόξως λατσοτέμπα στην καρδιά του φθινοπώρου, αντίστοιχα με τις Αλκυονίδες μέρες τον Ιανουάριο. Με την ευρεία σήμερα, γαϊδουροκαλόκαιρο είναι κάθε εντυπωσιακή καλοκαιρία, και με καύσωνες ακόμη, μέσα στο φθινόπωρο, όπως τώρα καλή ώρα.

Ως προς την προέλευση, πιθανόν είναι αυτό που φαίνεται. Φανταζόμαστε το καλοκαίρι σαν ένα πεισματικό γάιδαρο ή μουλάρι να τα έχει στυλώσει και να μη φεύγει, προς μεγάλη απογοήτευση των καλοχειμωνάκηδων. Εκτός αν παπαρετυμολογώ και υπάρχει κάποια πιο προσγειωμένη, λ.χ. λαογραφική εξήγηση της ονομασίας, την οποία αγνοώ.

Στα αγγλικά λέγεται Indian summer ή été indien που λέει κι ο Joe Dassin (γαλλικά).

Στα ελληνικά, το βρίσκω στην Αριάγνη του Στρατή Τσίρκα, σε ένα συγκινητικό απόσπασμα, που περιγράφει το πώς αυτοί που θα φύγουν από ένα μέρος (όπως λ.χ. οι Αιγυπτιώτες Έλληνες) μπορούν να μεταφέρουν τα υπάρχοντά τους, αλλά δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους την αγάπη τους για τον τόπο, και για ένα ζενεσεκουά που περιλαμβάνει μυρωδιές, το γαϊδουροκαλόκαιρο, εμπειρίες, αναμνήσεις...

Τη λεκάνη και τα εικονίσματα μπορείτε να τα πάρετε. Ακόμα και το τραπέζι με τον κίτρινο μουσαμά. Και την Ουρανίτσα την ίδια μπορείτε να τη στείλετε αλλού. Μα τη νύχτα μέσα στο γαϊδουροκαλόκαιρο, το φως της ασετυλίνης, τους δρόμους και το βουητό του μαχαλά, τα σπασμένα τζάμια και τις μεγάλες φωτισμένες γυάλες με το πράσινο και το κόκκινο νερό, το λαχάνιασμα του Γιούνες, το χαμόγελο του γιατρού, αυτά όλα θα μείνουν πίσω, δεν κλείνονται σε βαγόνια. Και δίχως αυτά τι παίρνετε μαζύ σας; Τίποτα!

Στρατής Τσίρκας, Αριάγνη, Αθήνα: εκδ. Κέδρος, 1962, σ. 115

Άλλα παραδείγματα:

Και λίγο ξενόγλωσση μουσική: