Ορισμοί με ετικέτες (15)
Εμφανίζονται 1-10 από 15

Το σύνολο των μουσικών επιλογών σε σχεδόν όλα τα βραδινά κέντρα διασκέδασης και μπαράκια, το οποίο εξαντλείται σε χορευτικά τραγούδια με βαρετά beat και Ελληνικά νερόβραστα τραγούδια τύπου Χατζηγιάννη.

Ένα έγχορδο όργανο ταστάρει, ή, πιο συγκεκριμένα, μία χορδή ταστάρει σε κάποιο τάστο, όταν, πατημένη στο συγκεκριμένο τάστο, κατά την ταλάντωση αγγίζει και άλλα τάστα. Εναλλακτικά λέμε και τρίζει.

Το ταστάρω βγαίνει βέβαια απ' το τάστο (καθεμιά απ' τις μικρές μεταλικές ράβδους στην... έ, στην ταστιέρα, το επάνω μέρος του μπράτσου), που είναι παρμένο απευθείας απ' τα ιταλικά· σύμφωνα με Μπαμπινιώτη έχουμε tasto < tastare («ψηλαφώ»), μεσαιωνική λέξη που προήλθε λέει από συμφυρμό δύο λατινικών ρημάτων, του tangere («αγγίζω») και του gustāre («γεύομαι»).

Το ταστάρισμα ή τρίξιμο είναι γενικά ανεπιθύμητο φαινόμενο (ακουόμενο), ειδικά σε ακουστικά όργανα –σε ηλεκτρικά μπορείς να το παραβλέψεις (παρακούσεις) όσο είναι βυσματωμένα, καθώς το ταστάρισμα δεν περνά στον ενισχυτή. Οφείλεται σε ελλιπή ή λανθασμένη ρύθμιση του οργάνου, συχνά αφού χαμηλώσεις τις χορδές για ευκολότερο παίξιμο (μειώσεις δηλαδή την απόσταση ανάμεσα στο ύψος των χορδών και την ταστιέρα, την απόσταση που λέγεται στην κιθαριστικήν και άξιον), ή αφού βάλεις χορδές άλλου (μικρότερου) διαμετρήματος, και άλλα.

Αντιμετωπίζεται με διάφορους τρόπους και κατά περίπτωση, ανάλογα και με το παίξιμο που έχει ο κάθε παίχτης: από την απλή αλλαγή σε βαρύτερες χορδές, έως, λιμάρισμα του προβληματικού τάστου, σήκωμα των χορδών, ρύθμιση της βέργας του μπράτσου (αν προβλέπεται στο όργανο) και λοιπά μαστόρικα –που αν δεν το 'χεις τότε καλύτερα άσ' το στο μάστορα, γιατί τ' οργανάκι σου έχει μνήμη και θυμάται και κρατάει και μούτρα άμα λάχει.

Αηδός με εξαιρετικές ικανότητες στην εκτέλεση ασμάτων (< φωνή).

Οι εύκωλες φώνισσες φτάνουν στον κωλοφώνα (< κώλος + φωνή) της δόξας τους με απίστευτη ευκωλία. Βλ. και λήμμα από φωνή μουνί κι από μουνί φωνάρα.

Ο φωνιάς ή η φώνισσα που πέφτει στην αφάνεια μετά από σύντομο μεσουράνημα ονομάζεται ψοφήμη (η ετυμό είναι προφανής, μη με βάζετε να τα εξηγώ όλα).

Ε ωρέ μοντουλαίοι: Ως αναλφάβητος, για να κάνω τα πρώτα μου λίνκια έκαψα κύτταρα, οπότε και ράκος έγινα, και το λήμμα δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένο.
Εκ μέρους σας ελπίζω σε:
1. Kατανόηση
2. Μύδι (και όχι τίποτα άλλο, ομοιοκατάληκτο)
3. Γούτσου-γούτσου

Αναφερόμεθα στην λεγόμενη ψευτοφωνή (άκα φαλτσέτο): την ενίοτε εκνευριστική τεχνική του να τραγουδά κάποιος μερικές οκτάβες πιο ψηλά από το κανονικό εύρος της φωνής του.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις ψεύτικων λαρυγγισμών: τα τσιριχτά dream-on! dream-on! του Steven Tyler των Aerosmith, τα ποντικοειδή stayin' alive - stayin' alive των Bee Gees και τα living in a material world της πρώιμης Θεοτόκου, οι γκλαμουροροκιές του Freddie Mercury και του ανιψιού του Mika, οι πάσης φύσεως καφρομεταλλισμοί.

Πιο ανατολικά του Μισσισσιπή, ψεύτικες συχνά συνοδεύουν municipal κλαρίνα, νταλαροιειδείς ψευτοφωνές πλουμίζουν μπουζουκοροκιές, ακόμα και ο καληνυχτάκιας Laurent Petit-Couteau ψεύτικα ρωτάει το αντικείμενο του πόθου του εάν κοιμάται μαζί με τον γάτο της, ή εάν μ' άλλον αν στο κρεβάτι τον αλλάζει, κατσιμηχέσω!

Διεθνιστί: falsetto.

Το πρόβλημα που παρουσιάζει ο ήχος κατά την αναπαραγωγή του μέσω μετάδοσης (π.χ. στο ραδιόφωνο), όταν εμφανίζει θόρυβο στις υψηλές συχνότητες που μοιάζει με ενοχλητικό ξύσιμο γυαλόχαρτου.

Συχνότατη η έκφραση «ξύνει το στέρεο», δηλαδή λόγω κακής ποιότητας σήματος, ακούγεται ένα εκνευριστικό ξύσιμο εκεί που θα έπρεπε να ακούς καθαρή στερεοφωνία. Διαφαίνεται (βλ. δεύτερο παράδειγμα) μια πιθανή επέκταση της χρήσης του και στην εικόνα.

Είναι ανάλογο με τα χιόνια που παρουσιάζει μια εικόνα τηλεόρασης. Αφορά μόνο αναλογικά σήματα - στις ψηφιακές αναμεταδόσεις η κακή ποιότητα σήματος επιφέρει διαφορετικά τεχνουργήματα (πάγωμα εικόνας κλπ).

Χρησιμοποιείται τουλάχιστον από την εποχή της πειρατικής ραδιοφωνίας, αν όχι από παλαιότερα.

Ο ενοχλητικός τροβαδούρος που συνηθίζει να ζαλίζει μετά μουσικής τα αυτιά των τριγύρω ανυποψίαστων συνανθρώπων του. Συνοδεύοντας τον εαυτό του με κιθάρα (φοριέται σπανιότερα και το ακορντεόν) και τραγουδώντας ακάλεστος ατελείωτα playlists, είναι σκέτος πειρασμός για ένα καλό μπουγέλωμα (αν τραγουδάει και παίζει άσχημα, τόσο το χειρότερο)!

Συχνότατη κατηγορία τρομπαδούρων είναι οι νεαροί με τις ακουστικές κιθάρες που πολλαπλασιάζονται ραγδαία σε περιόδους διακοπών. Τραγουδούν σε πλοία, τρένα, λιμάνια, πεζούλια, σοκάκια και γενικά σε οποιοδήποτε μέρος βρίσκουν κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, με απώτερο σκοπό πάντα να βρουν κάποια Σοφία την οποία θα ρίξουν με την τέχνη τους. Άλλη κάστα τρομπαδούρων είναι τα πλανόδια συγκροτήματα ακαθορίστου εθνικότητος που σκάνε αιφνιδιαστικά σε καφετέριες συνήθως και ζητούν μετά μουσικής τον οβολό των πελατών.

Η λέξη προέρχεται από τον γνωστό λεξιπλάστη και αστειάτορα Μάρκο Σεφερλή (βλέπε και πισωγλέντης, σπασοκλαμπάνιας).

Εμπνευσμένο απο το δίδυμο Τσακνής και Μαχαιρίτσας, υποδηλώνει μια ειρωνική διάθεση για το ελληνικό ροκ που παίζουν μουσικοί μεγάλοι σε ηλικία που άκμασαν πολλά χρόνια πριν.

Το όνομα του μεγάλου γερμανού μουσουργού Μπετόβεν εκφράζει κατά μιαν έννοια την ποιότητα. Αν αντικατασταθεί με κάποιο άλλο π.χ. Μπεζαντάκου, αυτομάτως η ποιότητα υποβαθμίζεται. Εν τούτοις η συγκεκριμένη έκφραση χρησιμοποιείται με σκοπό να ειρωνευτούμε κάποιον που παραπονιέται ότι αυτό που αγόρασε δεν είναι και το καλύτερο.

Τμήμα της Υπηρεσίας Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας.

Αντικείμενο της Ωδικής Ασφάλειας είναι η δίωξη των μουσικών κακοποιών και των ψυχρών εκτελεστών της μουσικής μας κληρονομιάς. Πολύ συχνά οι κοινοί αυτοί εγκληματίες κακοποιούν εκείνα ακριβώς τα τραγούδια που οι περισσότεροι από εμάς αγάπησαν, όπως:

• Ο Γιώργος Νταλάρας το «Κάτω απ το πουκάμισό μου»
• Η Βίκυ Καγιά το «Αρετούσα»
• Ο Γιώργος Τσαλίκης το «Δεύτερη φορά»

Ένα από τα φωνητικά σφάλματα στο τραγούδι αλλά και τον προφορικό λόγο. Η φωνή αυτού που τραγουδά ή μιλά κάνει μια απότομη και αθέλητη μετατόπιση σε ψηλότερες συχνότητες, μοιάζοντας έτσι με την χροιά του κόκορα όταν κράζει.

Μουσικές πηγές μου με διαβεβαίωσαν ότι δεν πρόκειται, τεχνικά, για φάλτσο, παραφωνία, υποφωνία, ή άλλης μορφής εκτέλεση του κομματιού από τον εκάστοτε Κακοφωνίξ.

Εγκυκλοπαιδικά τώρα, όσον αφορά το τραγούδι, το κοκοράκι οφείλεται κυρίως στην έλλειψη εγρήγορσης του τραγουδιστή αλλά και στις τυχόν ταλαιπωρημένες φωνητικές του χορδές από καταχρήσεις ή δημιουργημένες κύστες κλπ κλπ.