Ορισμοί με ετικέτες (623)
Εμφανίζονται 11-20 από 623

Πανηγυριώτικα ή πανηγυρτζίδικα αποκαλούνται απ' «αυτούς που ξέρουν» εκείνα τα λαϊκά άσματα που αποτελούν μίγμα δημοτικού (καγκέλλι κατά προτίμηση), γύφτικου και καθαρού σκυλάδικου.

Οι στίχοι είναι συχνά χειρότεροι και από το σοζέμι, καθώς αποτελούν αληθινά συναξάρια του βίου φορτηγατζήδων, νταβατζήδων, ταξιτζήδων, σουβλατζήδων, σαματατζήδων, αεριτζήδων, μπανιστηρτζήδων κ.ο.κ. Τυπικοί εκπρόσωποι μπορούν να θεωρηθούν καλλιτέχνες όπως οι: Γιωργάκης Τρομάρας, Γιαννάκης Καψάλης, Σοφούλα Βόττα, Τασούλα Βέρρα κ. (άπειροι) ά.

Πήραν την ονομασία τους από το ότι ακούγονται κατά κόρον στα πανηγύρια, όπου αντικατέστησαν τα παραδοσιακά δημοτικά. Ακούγονται επίσης σε σκυλοκαταγώγια της Ομόνοιας, του Μεταξουργείου κ.τ.λ.

Κύρια όργανα: α) σόλο κλαρίνο, β) συνθεζάιζερ κινέζικο για γέμισμα, γ) ηλεκτρική κιθάρα για ρυθμό, αλλά με άθλιο ενισχυτή και άσχετες ρυθμίσεις, δ) ντραμ(ι)ς για φραμπαλά και κέφι, που το χτυπάνε σα γκαζοτενεκέ με κατσαρόλες μαζί.

Κλασικές εταιρείες που εξέδιδαν τέτοια τεχνουργήματα ήταν: ΣΥΜΠΑΝ SOUND, PANIVAR κ.ά.

Μια λέξη σταθμός στην ιστορία της ελληνικής (για να μην πω παγκόσμιας) σλανγκ. Μια λέξη που τα λέει όλα χωρίς να λέει τίποτα. Μια λέξη πασπαρτού που χρησιμοποιείται:

• για να πούμε ότι μια κατάσταση είναι πολύ μπερδεγουέη
• για να εκφράσουμε τον ενθουσιασμό μας για κάποιο γεγονός
• όταν δεν έχουμε τι να πούμε αλλά θέλουμε να πούμε οπωσδήποτε κάτι

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η λέξη πλάστηκε από τον Γ. Μαρκόπουλο συνθέτη και στιχουργό του ομώνυμου τραγουδιού.

Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα αν σημαίνει κάτι η λέξη. Σύμφωνα με μια εκδοχή (δες εδώ) ο ίδιος ο στιχουργός έχει αναφέρει ότι πρόκειται για αρχαίες ελληνικές λέξεις

• Ζάβαρα = Λάβαρα
• Κάτρα = Μαύρα
• Νέμια = Ανέμισαν

Συνολικά οι στίχοι σημαίνουν «Λάβαρα μαύρα ανέμισαν (πειρατές) και παρακαλούμε για έλεος»

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή (δες εδώ) ο στιχουργός έχει αναφέρει ότι όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι ελληνικές

• Η λέξη «Αλληλούια» δεν είναι η γνωστή εβραϊκή λέξη, αλλά η ελληνική λέξη «αλληλουχία» (από την οποία αφαιρέθηκε το χ).
• Η λέξη «Ζαβαρα» προέρχεται από τη λέξη Ζευς
• Η λέξη «Νάμα» σημαίνει βάπτισμα
• Η λέξη «Λάμα» σημαίνει λάμα (μαχαιριού)
• Η λέξη «Νέμια» σημαίνει ηρεμία
• Η λέξη «Ίλεως» σημαίνει σπλαχνικός

Οπαδός της μουσικής gothic, που αποτελεί παρακλάδι της post-punk. Το θηλυκό είναι: η γκοθού.

Πρόκειται για άτομο με πολύ μεγάλη θλίψη: η ζωή του είναι χάλια και όλα του φαίνονται κατάμαυρα. Αν αυτό σας θυμίζει τα σύγχρονα emo, σκεφτήκατε πολύ σωστά! Βέβαια στο γκόθικ γράφανε και κανένα κομμάτι της προκοπής (αν και πεθαμενατζίδικο) που και που, ενώ στο emo, άστα να πάνε...

Η ανωτέρω μελαγχολική/ρομαντική θεώρηση της ζωής δημιουργεί ένα θέμα: σε αντίθεση με την ζοφερή π.χ. Γερμανία, όπου και ξεκινήσαν όλα αυτά , εδώ στην Ελλάδα έχουμε πολύ ήλιο για τέτοιες στεναχώριες. Ο γοτθικός ρυθμός δεν ευδοκίμησε ποτέ στα μέρη μας, γεγονός που κάνει τον Έλληνα γκοθά να μοιάζει με ψάρι έξω απ' το νερό... Θα αυτοκτονούσε σίγουρα, αν δεν ήξερε κατά βάθος ότι όλη αυτή η μελαγχολία είναι θέμα μόστρας και μόνο.

Στα πιο πιπεράτα ζητήματα, οι γκοθούδες διατυμπανίζουν την σεξουαλική τους απελευθέρωση, ενώ επίσης είναι οι μόνες που εκτιμούν τον αβυσσαλέο ερωτισμό που αποπνέουν οι σουβλεροί κυνόδοντες. Έχοντας φετίχ με τον κόμη Δράκουλα, τους αρέσει να δαγκώνουν τα θύματα/εραστές τους, να τις δαγκώνουν αυτοί, ή εν πάσει περιπτώσει να κάνουν αλλαξοδοντιές. Πάντως οι γκοθούδες, αν δεν τους κάτσει κανένας μάτσο βαμπίρίκουλας, εκτιμούν πολύ το ανδρόγυνο λουκ στους άνδρες (κι άλλη ομοιότητα με το emo).

Ενδυματολογικές προτιμήσεις: μαύρα ρούχα συνδυασμένο με άσπρο (του θανατά) μέικ απ. Πολύ παίζουν και τα ρούχα από πολυέστερ, που θυμίζουν S/M καταστάσεις (η αχαλίνωτη σεξουαλικότητα που λέγαμε). Άλλη προτίμηση είναι επίσημο κουστούμι για τους γκοθάδες και νυφικό για τις γκοθούδες, γιατί κάπου ακούσανε ότι αν τα τινάξουνε, με αυτά τα ρούχα θα τους θάψουνε (άμωμοι οι εν οδώ, αλληλούια).

Όσον αφορά το ποτό, ο σωστός γκοθάς πίνει οτιδήποτε μοιάζει με αίμα: μαυροδάφνη, κόκκινο κρασί, στην ανάγκη και βυσσινάδα...

Λοιπά κολλήματα: διακοσμητικοί σταυροί, δισκοπότηρα, νεκροκεφαλές κτλ, ρομαντική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, ταινίες τρόμου, επισκέψεις/φωτογραφήσεις στα νεκροταφεία (κατά προτίμηση τη νύχτα και με πανσέληνο).

Ο ελληνικός εμπειρικός όρος της τεχνικής της ηλεκτρικής κιθάρας που ονομάζεται βαρβαριστί «unison bend».

Πρόκειται για την επίτευξη διακροτήματος μεταξύ μιας φιξ συχνότητας νότας που παίζεται κανονικά από φυσικό μήκος χορδής, και μιας δεύτερης από bending (λύγισμα) άλλης χορδής με διαφορά μεταξύ τους μικρότερη του ημιτονίου. Αυτό το εφέ μπορεί να επιτευχθεί σε όργανα με ευχέρεια απόδοσης ήχων με διαβάθμιση μικρότερη του ημιτονίου, δηλαδή με ευλύγιστες χορδές ή άταστα. Ωστόσο είναι διαδεδομένο και εύηχο κυρίως στην ηλεκτρική κιθάρα και με μόνο με χρήση παραμόρφωσης.

Στα (μη ηλεκτρονικά) κλειδοκύμβαλα, συναντάται σε κλασσικά κομμάτια αλλά και διασκευές σύγχρονων σόλων ηλεκτρικής κιθάρας απλά με την ταυτόχρονη προσθήκη της νότας ένα ημιτόνιο πιο κάτω.

Μια λέξη που φτιάχτηκε και ανδρώθηκε στα ρεμπετάδικα, στα ουζερί και γενικότερα σε μέρη όπου μπουζούκια, βιολιά και πολλών ειδών κρουστά έδιναν μια μουσική χροιά στους δρόμους της Αθήνας, μερικά χρόνια μετά τη κατοχή, οπότε και οι ανατολίτικοι ρυθμοί εισέβαλαν με βία στο μουσικό προσκήνιο.

Φίλτατοι συσσλανγκισταί,

Είναι μήνες που έχω στο πρόχειρό μου προς επεξεργασία, εμπλουτισμό κλπ κάποια λήμματα, όλα παρμένα από το Βιβλιοδρόμιο 7-8 Ιαν. 2006,
άρθρο Μαρίας Μαρκουλή.

Αποφάσισα ότι δεν έχω καμία έμπνευση ή περαιτέρω γνώσεις να τα επεξεργαστώ. Ούτε και έχει νόημα να τα αντιγράψω απλά, όπως έκανα με κανα δυο άλλα από τη λίστα αυτή (δεν τα θυμάμαι τώρα). Επίσης δεν χωράει να τοποθετήσω όλο αυτό το κατεβατό στο ΔΠ.

Σκέφτηκα λοιπόν να τα χώσω όλα μαζεμένα εδώ ώστε, όποιος θέλει, να τσιμπήσει ό,τι θέλει, να το δουλέψει και να το αναρτήσει ως αυτόνομο λήμμα, αναφέροντας πάντα την δημοσιογράφο ως πηγή.

Αν περάσει κανα μηνάκι και ουδείς έχει ενδιαφερθεί, τότε θα τα κοπιάρω απλά ένα-ένα και θα τα αναρτήσω ξεχωριστά.

Τα παραθέτω ως εκ τούτου στο Παράδειγμα. Πιθανόν κάποια να τα έχουμε ήδη ή κάποια να μην ευσταθούν και τόσο.

Όποιος διαλέξει κάποιο, ας το δηλώσει στα Σχόλια ώστε να ξέρουμε ότι το λήμμα είναι υπό επεξεργασία.

Α, και δεν βαθμολογείτε εδώ, εννοείται.

Ο μουσικός προσανατολισμός των νέων εν Ελλάδι.

Άπαντες οι εξ Ελλάδος νεανίες περνούν διάφορες μουσικές φάσεις κατά τη διάρκεια της νεότητός τους.

Αφού περάσουν την παιδική φάση που κρατάει συνήθως μέχρι Πρώτη ή, το πολύ, Δευτέρα Γυμνασίου και αποτελείται από τεράστιο εύρος μουσικών επιλογών -που άνετα συνδυάζουν Τζένιφερ Λόπεζ με Μετάλλικα και καπάκια Πάνο Κιάμο- αρχίζουν να χωρίζονται σε ομάδες.

Οι ομάδες είναι οι εξής:

• οι χιπχοπάδες: αλάνικο ύφος, φαρδιά ρούχα, μάγκικη ομιλία και άλλες τέτοιες αρχιδιές χαρακτηρίζουν του νέους χιπχοπ όπως Τζέι ζ, 50σεντ κλπ. Πίνουν μπάφους ακόμα και να μην τους αρέσει. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος είναι για τον πούτσο.
• μεταλλάδες: Μαύροι, κακοί, άγριοι και αντικοινωνικοί. Οι μεταλλάδες της σημερινής νεολαίας είναι τελείως γραφικοί. Αποφεύγουν ρητά οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής, ακόμα και αν στο σπίτι κρυφακούνε Κιάμο. Φοράνε μαύρα καρφιά στα χέρια, πίνουν μπύρες και είναι πολύ «κάφροι» και κακοί. Το χιούμορ των αγοριών μεταλλάδων χαρακτηρίζεται καλούτσικο. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος είναι, ως επί το πλείστον, για τον πούτσο, με μερικές εξαιρέσεις που αγγίζουν την σφαίρα του αρεστού.

• Mainstreamάδες-μπουζουκ-όβιοι-allaroundάδες: ευρεία κατηγορία η οποία ακούει με ευκολία όλα τα είδη μουσικής εκτός από trance και metal. Οι άντρες αυτής της ομάδας συνήθως διακρίνονται από έναν λεμεδίστικο τζιτζιφιογκισμό, μουνοδουλισμό και δεξιισμό και είναι οι αυριανοί λασσικοί μαλάκες Έλληνες. (Όχι ότι οι παραπάνω δεν είναι, απλά αυτοί το ξέρουν κιόλας). Καπνίζουν George Karelias, Marlboro, Davidoff, και κάνουν τα πάντα για να δείξουν λεφτάδες, large και μοδάτοι, σημειώνοντας μεγάλη αποτυχία και στα τρία. Οι γυναίκες του συγκεκριμένου ρεύματος συνηθίζουν να είναι μουνάρες, τριγυρίζονται πάντα από 5-6 σάλιαγκες οι οποίοι δεν τις γαμάνε ποτέ. Κάγκουρες από επιλογή, λιμοκοντόροι της δεκάρας, αυριανά τελειώματα που θα χρωστάνε 10 δάνεια, εν ολίγοις.

  Αυτές είναι οι 3 κύριες κατηγορίες που υπάρχουν μέχρι το τέλος του λυκείου. Στα φοιτητικά χρόνια, τα πράγματα περιορίζονται. Οι κατηγορίες συγχωνεύονται και προκύπτουν οι εξής νέες:

• οι μπουζουκόβιοι: Κλασικοί φοιτητές που ξημεροβραδιάζονται στα μπουζούκια και το θεωρούν τιμή τους. Οι χιπχοπάδες πλέον δεν υπάρχουν, καθώς ενσωματώθηκαν με τους μπουζουκόβιους. Ακούνε και καλά ότι είναι ιν, αλλά ουσιαστικά δεν κρύβεται η αγάπη τους για το ευτελές, ανούσιο, χαζό, ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Είναι πλέον ολοκληρωμένα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Κλασικοί μαλάκες Έλληνες, δηλαδή. Από τα 18 τους. Κρίμα.

• οι αλτέρνατιβ: πρώην ροκάδες ή μεταλλάδες, οι αλτερνατίβες έχουν βρει τον εναλλακτικό προσανατολισμό τους στη μουσική. Ακούνε όλα τα παρακλάδια της αλτέρνατιβ, indie σκηνής -σε γενικές γραμμές, ποιοτική μουσική. Προσοχή: δεν πρέπει να συγχέονται με τους μούφα αλτέρνατιβ, τους λεγομενους ΛΑΤΕΡΝΑτιβ, οι οποίοι το παίζουν εναλλακτικοί, καταντώντας πιο κλασικοί κι απ' τους κλασικούς μαλάκες Έλληνες.

Σχετικά με την μουσική:

1. Κιθαριστικός ή μπασιστικός ήχος (ή γενικά ήχος ηλεκτρικού εγχόρδου οργάνου) που χαρακτηρίζεται από την απουσία εφέ που παράγονται από την χρήση εξωτερικού εξοπλισμού, όπως π.χ. πεταλάκια, πεταλιέρες, προενισχύσεις κλπ. Στις περιπτώσεις αυτές λέγεται πως «ο κιθαρίστας / μπασίστας / τα έγχορδα παίζουν καρφί στον ενισχυτή», εννοώντας πως ο οι οργανοπαίκτες έχουν απλά συνδέσει τα όργανά τους στον ενισχυτή, χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει οτιδήποτε άλλο. Η πρακτική αυτή χαιρετίζεται ως άποψη από κάποιους, αλλά θεωρείται ως καταστροφική από κάποιους άλλους, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου οι οργανοπαίκτες παίζουν με παραμόρφωση, για πρακτικούς λόγους: ο εξωτερικός εξοπλισμός αποδεσμεύει τον οργανοπαίκτη από τις ατέλειες / βλάβες ή την κακή ποιότητα του τελικού ενισχυτή και τους επιτρέπει να διαμορφώσουν οι ίδιοι τον ήχο τους, χρησιμοποιώντας το καθαρό κανάλι του ενισχυτή. Έτσι, ακόμη και αν ο ενισχυτής είναι για τα μπάζα απ' τη μάνα του, ή αν τα 'χει κάψει λόγω της πολύωρης χρήσης, ο οργανοπαίκτης μπορεί και πάλι να επιτύχει έναν αξιοπρεπή ήχο χωρίς τζιτζίκια ή αδύναμη / τζούφια παραμόρφωση.

2. Η έκφραση «τα παίζω καρφί» έχει και μία ακόμη ερμηνεία: πως ο παίκτης ή το συγκρότημα παίζει το σετ του σε ζωντανό περιβάλλον (συναυλία ή πρόβα), ακριβώς όπως αυτό υπάρχει και σε ηχογραφήσεις, χωρίς ουσιαστικά ο ακροατής να μπορεί να ανιχνεύσει διαφορές. Ό,τι έχει ο δίσκος ή το σιντί αναπαράγεται ζωντανά ως την τελευταία νότα χωρίς να υστερεί ούτε χρονικά, ούτε εκτελεστικά αλλά ούτε και ηχητικά. Αυτό συνεπάγεται άπειρες ώρες πρόβας αλλά και άπειρες ώρες προσωπικής εργασίας του κάθε μέλους (ή απλά και του σόλο μουσικού, όπως π.χ. ενός κλασικού κιθαρίστα), αλλά αυτό δεν εμποδίζει διάφορους κακεντρεχείς να κάνουν διάφορα σχόλια περί «ελλείψεως ευελιξίας», «ψυχρότητα στην σκηνή» και διάφορα άλλα τέτοια κουλά.

Κοροϊδευτικά το black metal, επειδή τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους το παρακάνουν με το μακάβριο βάψιμο (corpsepaint), τις βίαιες ενέργειες στα live τους και τους «σατανιστικούς» στίχους, τόσο που να δείχνει πια βλακώδες.

Ο άνθρωπος πίσω από όλη, μα όλη την ελληνική βιομηχανία μουσικής. One-man όχι show, αλλά music industry δηλαδή. Πρέπει να έχει στο ενεργητικό του κάθε δίσκο του ελληνικού πενταγράμμου που έχει κυκλοφορήσει από την Πρωτοχρονιά του 1971, οπότε και γεννήθηκε (ο Φοίβος, και άρα και το ελληνικό πεντάγραμμο).

Πιο συγκεκριμένα, αναλαμβάνει πολλές φορές τη μουσική, αλλά το φόρτε του είναι οι στίχοι, αφήνοντας έτσι για την εκάστοτε καλλιτέχνιδα μόνο την ερμηνεία και τα βυζιά.

Οι κακές γλώσσες λένε πως έχει στη διάθεσή του ένα lyrics generator (βλ. screenshots), ο πηγαίος κώδικας του οποίου διέρρευσε πρόσφατα στο διαδίκτυο. Παρατίθεται παραδειγματικά το κομμάτι για το tab «Τίτλος», το κομμάτι δηλαδή του κώδικα που αναλαμβάνει τίτλους δίσκων και τραγουδιών:

[κώδικας]
$list1 = array("Ο", "Η", "Το");
$list2 = array("μακρύς", "πικρός", "γεμάτος", "κόκκινος",
"σκοτεινός", "απέραντος", "δικός");
$list2 = array("μου", "σου");
$list3 = array("αγάπη", "μαρτύριο", "πάθος", "έρωτας",
"δρόμος", "ζωή", "φιλί");

echo $list1[rand(0, count($list1)-1] . " "
.$list2[rand(0, count($list2)-1] . " "
.$list3[rand(0, count($list3)-1] . " "
.$list4[rand(0, count($list4)-1];
[/κώδικας]

Ο lyrics generator δουλεύει ως εξής:

• Ο Φοίβος θέλει να βγάλει κι άλλον δίσκο.
• Ο Φοίβος πατάει το κουμπί «Παραγωγή» στο tab «Τίτλος».
• Το πρόγραμμα επιστρέφει έναν προτεινόμενο τίτλο, επιλέγοντας τυχαία φράσεις από τις τέσσερις λίστες και ενώνοντάς τις. Για παράδειγμα ο τίτλος «Το πικρό μου πάθος» είναι ένας καθόλα έγκυρος τίτλος τραγουδιού ή δίσκου.
• Το πρόγραμμα ρωτάει τον Φοίβο αν είναι σίγουρος πώς θέλει να αποδεχτεί τον τίτλο, ή αν θα πρέπει να παράγει άλλον.
• Ο Φοίβος επιλέγει το πρώτο γιατί έχει να το κάνει άλλες 11 φορές για να συμπληρώσει δίσκο και πρέπει να τελειώνει κάποτε.
• Ο Φοίβος επαναλαμβάνει τα βήματα 2-5 και για τους στίχους.