Ορισμοί με ετικέτες (50)
Εμφανίζονται 21-30 από 50

Το au revoir (ο ρεβουάρ) όπως το είπε στην ταινία «ο μπακαλόγατος» ο μεγάλος Κώστας Χατζηχρήστος (παράδειγμα 1), και χρησιμοποιείται και σήμερα με χιουμοριστική διάθεση (παράδειγμα 2).

Cult φράση, με ρίζα στο μακρινό 1968 και την ταινία Κορίτσια στον Ήλιο. Η χρήση της είναι ευρεία, κυρίως λόγω του κωμικού της στοιχείου που πηγάζει απευθείας από την σκηνή στην οποία ειπώθηκε. Σε αυτήν, ο αγαθός βοσκός κυνηγάει την τουρίστρια Άνναμπελ, θέλοντας να της προσφέρει αμύγδαλα. Η τουρίστρια, μην γνωρίζοντας ελληνικά, τρέχει τρομαγμένη από την εμφάνιση και τους «χωριάτικους» τρόπους του φοβούμενη τα χειρότερα.

Η φράση χρησιμοποιείται σε μεγάλο αριθμό περιστάσεων, ωστόσο αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πέρα από το κωμικό στοιχείο (χωρίς η ταινία να είναι κωμωδία), η χρήση κατά κύριο λόγο αποπνέει την κοινωνική αγνότητα εκείνης της εποχής της Ελλάδας, που αποτυπώνεται τόσο πετυχημένα στο φιλμ.

Η συνήθης χρήση γίνεται σε περιπτώσεις όπου κάποιος βιάζεται (λόγω ή έργω) και κάποιος άλλος προσπαθεί να τον κάνει να κατεβάσει στροφές. Επίσης χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις όπου διέρχεται μια όμορφη γυναίκα οπότε η φράση έχει την έννοια του «κάτσε να σε τρατάρω». Τέλος, το «μύγδαλα», μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συμπληρωματικό κάθε φορά που κάποιος λέει «στάσου».

Η επιτυχία της ταινίας και το γεγονός ότι αποτελεί μέρος της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, έχουν εξασφαλίσει τις συχνές προβολές της στην τηλεόραση, διατηρώντας όπως είναι λογικό τη διαχρονικότητα της ίδιας αλλά και της φράσης. Αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς οι συντελεστές της ταινίας αποτελούν ένα Who’s-Who του ελληνικού κινηματογράφου:

Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργιάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Κουτελιδάκης
Μοντάζ: Αριστείδης Καρύδης-Fuchs
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Ηθοποιοί: Γιάννης Βόγλης, Ann Lonnberg, Κώστας Μπάκας, Βαγγέλης Καζάν, Μιράντα Μυράτ.

3 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1968 και υποψήφια για χρυσή σφαίρα ξένης ταινίας 1969

Σχετικό με τη προσφιλή προσφώνηση του αείμνηστου ηθοποιού μας Διονύση Παπαγιανόπουλου σε γνωστό σήριαλ.

- Ουρανίααααααα!

Εννοεί κοροϊδευτικά τον αφηρημένο ή τον ξεχασιάρη ή αυτόν που πετάει συνεχόμενες μαλακίες.

Χρησιμοποιείται από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας (συνήθως 50 και άνω).

Ἀκρωνύμιο τῶν λέξεων Γαμᾶμε Ὅ,τι Βροῦμε Ἐκτὸς Πούστηδων.

Στὴ δεκαετία τοῦ ᾿60 στὸ Κολλέγιο Ἀθηνῶν ὑπῆρξε σύλλογος (ἄτυπος φυσικά) μαθητῶν μὲ τὸν τίτλο αὐτόν. Ὁ ΓΟΒΕΠ ὑπῆρξε ἀντίπαλος τοῦ ἄλλου «συλλόγου» τοῦ ἰδίου σχολείου, μὲ τίτλο ΓΟΒ (ἡ ἑρμηνεία περιττεύει). Ὁ ΓΟΒΕΠ ἦταν ἐξ ὅσων γνωρίζω πολυπληθέστερος τοῦ ΓΟΒ.

Πρβλ. καὶ σαβουρογάμης

Ο τέως. Ο Κωνσταντίνος o B' τελευταίος βασιλεύς των Ελλήνων, εκ της δυναστείας των Γλυξβούργων.

Σήμερα, ο χαρακτηρισμός ως του ως «Τέως», υπερισχύει του παλαιότερου «κοκός», ο οποίος και τον συνόδευε κατά την περίοδο της βραχύβιας βασιλείας του.

Πιθανότατα λόγω της νεαρής του ηλικίας, όταν διαδέχθηκε τον Παύλο -αλλά και ίσως λόγω της βλακόφατσάς του- ο Κοκός, για τη διεθνή διπλωματία, αλλά και ίσως για την ελληνική κοινωνία της εποχής, ήταν περισσότερο ένα κακομαθημένο βασιλόπουλο που δε φημίζετο για τον δείκτη νοημοσύνης του, δεν μπορούσε ούτε να παίξει τον καλοστημένο ρόλο μαριονέτας που ανατίθετο στον εκάστοτε αρχηγό (βουργουνδοβίκινγκ βασιλέα) του ελληνικού ημιαυτόνομου κρατιδίου από τις δυτικές δυνάμεις.

Ο Κοκός λοιπόν, ήταν ίσως ένας παραπλήσιος χαρακτηρισμός του σημερινού «κωστάκη» ή και «γιωργάκη», του φλούφλη, δηλαδή, δημοσίου ανδρός, που γενικώς είναι στον κόσμο του διότι απλά δεν δύναται, λόγω iq, λόγω εξάρτησης από άλλα συμφέροντα κλπ.

Ωστόσο, υπάρχουν κάποια αντιφατικά (ίσως) σημεία, που και ο αντιβασιλικός γράφων οφείλει να φωτίσει:

• Ο Κοκός ωσάν κάποιος μάγκας, ερωτιάρης και τσογλαναράς, χάρισε 50 άδειες ταξί στην Αλίκη τη Βουγιούκλω για την κυκλοφορήσει (αστικός μύθος)
• Τσίμπησε το αεροπλανάκι του και πήγε μόνος (παντελής άγνοια κινδύνου) στο ναυάγιο της Φαλκονέρας να βοηθήσει τα σωστικά συνεργεία, ως άλλος Τζέμης Μπόντ...
• Όταν το τρίο πούτσες τον επισκέφτηκε για να τους ορκίσει να βάλουν τον ασθενή στο γύψο, ο Κοκός τράβηξε το περίστροφο και η Φρίκο διέταξε στα Γερμανικά «σκάσε και υπόγραφε!» (αστικός μύθος)
• Την είχε δει τόσο σωτήρας του έθνους (και της γκλαμουριάς της καρέκλας του βεβαίως) που οργάνωσε αντιπραξικόπημα του οποίου τα συστατικά της αποτυχίας του αποδεικνύουν ότι πράγματι δεν είχε σκοπό να αιματοκυλήσει τη χώρα.
• Σε ντοκιμαντέρ του Ντισκάβερυ Τσάνελ για τον Πεθερό της Ευρώπης, ο Κοκός, περιγράφοντας ένα περιστατικό στα αγγλικά ως γνήσιος Ελληνάρας, είπε το ασύλληπτο «I opened the lights».

Ένας που μοιάζει με τον Γκούφη από τα κινούμενα του Ντίσνεϊ. Απαραίτητα ψηλός και τα πέλματα των ποδιών αντικριστά, όπως το καρτούν. Συνήθως καλοκάγαθος ηλίθιος.

Χαρακτηρισμός, επιθετικός προσδιορισμός της πολύ αδύνατης και μικροκαμωμένης νεαράς κοπέλας.

Είναι σλανγκ που διαδόθηκε ευρύτατα κάπου στα λήγοντα 60αζ - αρχίζοντα 70αζ, όταν η διάσημη νεαρά ηθοποιός και σταρλετίτσα της εποχής, Twiggy, έκανε πάμπολλες εμφανίσεις στον κινηματογράφο, αποτελώντας ένα από τα νέα, ολόφρεσκα πρότυπα του χθες για την εξάπλωση ακόμα και της σύγχρονης ανορεξικής ομορφιάς, δίνοντας τέλος στην πρωτοκαθεδρία των στρουμπουλών, ζουμερών σεξ σύμπολς, όπως η Bebe.

Έτσι, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, Twiggy - Bebe, σημειώσατε άσο.

Ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου από την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Ο Ατσίδας (1962).

Προφανώς πρόκειται για ευφημισμό. Περιγράφει καταστάσεις όπου υποφώσκει μίσος και βαθιές αντιθέσεις, οι οποίες μόλις καλύπτονται από την θέληση ενός ομιλητή να διασκεδάσει το άσχημο σκηνικό με τον προσχηματικό ευφημισμό. Επίσης, υπάρχει πολλή αμηχανία να μην κάνει κάποιος την αρχή και αποκαλυφθούν στην ολοκληρία τους όλα όσα χωρίζουν τους συμμετέχοντες. Εξ ου και η επανάληψη «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε», σημάδι μεγάλης αμηχανίας, την οποία άφησα στον τίτλο γιατί πολλές φορές η έκφραση λέγεται έτσι για να φανεί και το γελοίο της αμηχανίας αυτής. Αγγλικό συνώνυμο σε παρόμοιες καταστάσεις: Love is in the air.

O γούγλης δίνει κάμποσα χτυπήματα, απ' τα οποία τα περισσότερα αφορούν σε πολιτικές συνόδους κυρίως κομμάτων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και σε παρουσιαστές-τριες εκπομπών, που θέλουν πολύ λίγο για να αρχίσουν γενικευμένο ξεκατινάζ. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά και στο σάη μας, μην τα θυμόμαστε τώρα...

Στο Δ.Π. υπό Jonas.

Έκφραση που μας έμεινε από την εποχή (εβδομήνταζ-ογδόνταζ) κατά την οποία οι σινεμάδες (όλοι, όχι μόνο οι τσοντοσινεμάδες) έπαιζαν από το πρωί. Κάποιοι από τους πρωινούς θεατές ξεμέναν μέσα στην αίθουσα γιατί τους έπαιρνε ο ύπνος ή γιατί ήθελαν να δούνε την ταινία ξανά και ξανά. Τους αφήνανε, αλλά όταν έφτανε η ώρα των απογευματινών παραστάσεων και γέμιζε ο σινεμάς, έπρεπε να τους διώξουν για να χωρέσει ο κόσμος. Και ο προβολατζής φώναζε: «Να φεύγουν οι πρωινοί...».

Σήμερα πια το λέμε όταν θέλουμε να διώξουμε κάποιον από κάπου γενικά, ώστε να ελευθερωθεί ο «χώρος» και για άλλους.

Μειωτικό πρόθημα της αργκό και της καθομιλουμένης. Δεν είναι βαρύ, χρησιμοποιείται κυρίως με χιουμοριστικό και ειρωνικό ύφος, εκτός κι' αν το δεύτερο συνθετικό από μόνο του χοντραίνει τα πράματα (βλέπε παραδείγματα 4 και 5).

Πρόκειται για μία απ' τις πιο διαδεδομένες κληρονομιές της στρατιωτικής ζαργκόν στην ελληνική αργκό και καθομιλουμένη, καθώς είναι παρμένο από βαθμούς στρατιωτικής ιεραρχίας (ανθυπολοχαγός, ανθυποπλοίαρχος, ανθυποσμηναγός και λοιπά, βλέπε πιχί εδώ), ενώ κατά τ' άλλα στην τυπική γλώσσα εμφανίζεται εξαιρετικά σπάνια (δείτε τα σχετικά λήμματα στην Πύλη).