Ορισμοί με ετικέτες (55)
Εμφανίζονται 11-20 από 55

Περιγράφει στυλ ανθρώπου, το οποίο κυρίως δεσπόζει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, και χαρακτηρίζεται από τεχνητό και επιτηδευμένο σκανδαλισμό για φριχτά πράγματα που ανακαλύπτει όψιμα ενώ τα ήξερε και αυτός και όλοι. Είναι, δηλαδή, ό,τι και ο τσιαμτσίκας, με τον κλασσικό αποδομένο από τον Μητσικώστα διάλογο:

- Πέφτω από τα σύννεφα, Νίκο Τσιαμτσίκα!
- Έτσι όπως τα λες, Νίκο Ευαγγελάτο...

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να καταχωρισθεί, δεδομένου ότι υπάρχουν μόλις τρία διαδικτυακά ευρήματα (όλα στον Πληθυντικό), και τα εις -ακιας εγείρουν ζήτημα ως προς την καταχωρισιμότητά τους, πάντως περιγράφει πολύ υπαρκτό φαινόμενο.

Όταν βλέπουμε ότι «όλοι» κάνουν κάτι το οποίο, κατά την δική μας λογική ή ένστικτο, είναι από ψιλοχοντρομαλακία έως απόλυτη καταστροφή, ή το οποίο δεν μας αφορά καθόλου και οι Άλλοι το κάνουν για άλλους λόγους... αλλά έχουμε κριτήριο μηδέν -και αυτοπεποίθηση ή θάρρος υπό το μηδέν, οπότε βασιζόμαστε στις επιταγές του συνόλου ώστε να βγάλουμε τον εαυτό μας από το δίλημμα το οποίο, αν δεν το απαντήσουμε σύμφωνα με το σύνολο, θα μας στείλει έξω από το μαντρί και μάλλον θα μας φαν οι λύκοι. Γιατί έξω από τη μάζα κάνει κρύο.

Έκφραση που χρησιμοποιείται :

1. για να εκφράσει τη δυσπιστία του ομιλούντα απέναντι στην κατάφαση, συμφωνία, υπόσχεση κλπ. που προηγήθηκε,
   ή
2. για να παροτρύνει σε μεγαλύτερη προσπάθεια-συνέπεια, να δεσμεύσει πραγματικά τον συνομιλητή (ως προς αυτό που εκείνος ενέκρινε, συμφώνησε, υποσχέθηκε κλπ.).

Δεν ενέχει σεξιστικό υπονοούμενο / σαρκασμό, πρόκειται περί χιουμοριστικής παρονομασίας (annominatio) που προκύπτει από το συνδυασμό ελλείψεως (eclipsis, defectio) και αντίστασης (ploke, distinctio): η πλήρης πρόταση που εννοείται είναι: «(Το εννοείς το Ok, είναι ένα) Straight (εδώ »ειλικρινές«) Ok ή (είναι ένα όχι straight=) gay Ok;»

Δεν αποτελεί κατά βάση σλανγκιστική γείωση με την έννοια των τιραμισουρεαλιστών του παρόντος ιστοτόπου, γιατί δε βάζει λουκέτο και τσιμεντογαλότσα στη συζήτηση -η βασική της λειτουργία είναι διευκρινιστική ή παρωθητική (όπως ειπώθηκε).

Ένα παιχνίδι που παίζεται από 14-16,συνοδεύεται από μια κίνηση των χεριών δείχνοντας στο ματζαφλάρι του καθενός και ποικίλει σε φαντασία. Μπορεί να περιλαμβάνει απλές ερωτήσεις, ανέκδοτα, και εάν κάποιος είναι αφηρημένος, και μόνον τότε, μπορεί να την πατήσει.

(από Άγης, 04/12/10)

Ατάκα σε διαφήμιση του '70 - '80, που διαφήμιζε την Εγκυκλοπαίδεια «Δομή». Χρησιμοποιείται για να πειράξει ή να επαινεσει τον ξερόλα ή και φωτεινό παντογνώστη.

Συνώνυμο του νύχτα το πήρες; Δηλαδή όταν κάποιος είναι παντελώς ανάξιος κάποιου τίτλου που κατέχει (λ.χ. δίπλωμα οδήγησης, πτυχίο, δικτατορικό, κατάταξη Τοπ 10 στο σλανγκρ), και ακόμη κι αν αυτό το χαρτί είναι κωλόχαρτο, υποθέτουμε ότι το κέρδισε ανοίγοντας γαριδάκια, δηλ. ότι πρόκειται για ένα από αυτά τα χαζοδώρα τα εγκλειόμενα στα γαριδάκια, που δελεάζουν τα νήπια τ. Kinder έκπληξη.

Λέγεται και γενικότερα, για οποιοδήποτε αντικείμενο ή πρόσωπο είναι κατώτερο των περιστάσεων / προσδοκιών, ή πολύ αλλόκοτο / εκκεντρικό / ξεφτιλισμένο.

Πάσα: Οπτός Ανήρ.

Με τι αρχίδια, με τι μούτρα.

Συνήθως λέγεται για να αμφισβητήσει έντονα την πιθανή επιτυχή έκβαση μιας απόπειρας ή για να αποδοκιμάσει μια πράξη που κάνει ένα άτομο χωρίς να έχει το κατάλληλο υπόβαθρο.

Βλ. και πού πας ρε Καραμήτρο;

Τι μαλακίες λες, πού ακούστηκαν αυτά τα πράγματα -κλπ.

Υπονοείται: «σε ποιο μαγαζί τραγουδάς να έρθουμε να σε δούμε ρε μαλάκα, με αυτά που λες σπας ταμείο».

Κλασική ερώτηση προς ευτραφείς έως βουνό γκόμενες και όχι μόνο.

Η χρήση του, εκτός από αγενής, δύναται να αποβεί επικίνδυνη ή και μοιραία, μιας και είναι πολύ πιθανό αντί για απάντηση ο ερωτών να εισπράξει ένα εισιτήριο για το ΚΑΤ.

Σχεδόν πάντα συνοδεύεται από ερωτηματικό, εκτός και αν χρησιμοποιείται για περιγραφή σε τρίτο πρόσωπο.

(Να μην συγχέεται με την πρώην περιοχή Κοκκιναρά ή την ομώνυμη λέσχη αντισφαίρισης).

Με το ουσιαστικό «πολιτεία» ο σύγχρονος νεοέλληνας αναφέρεται, κυρίως προ των ραδιοτηλεοπτικών καμερών και μικροφώνων, σε διάφορες από μηχανής θεότητες (το ανάλγητο κράτος, η εξουσία, οι 300, ο Θεός, ο Μπρους Ουΐλις, ο Τσακ Νόρις, ίσως και ο Μάκης) που θα έπρεπε να έχουν προβλέψει το κακό πριν συμβεί, και θα έπρεπε να έχουν μεριμνήσει για κάθε είδους ινφορτούνα που μπορεί να συμβεί και στον τελευταίο -πλην όμως φορολογούμενο- πολίτη. Βεβαίως, το καταληκτικό αυτό χωνευτήρι ευθυνών παραμένει πάντα από απρόσωπο έως φάντασμα, ενώ κατά στιγμές παίρνει και την μορφή σούπερ ήρωα, εγχώριου και εισαγόμενου (οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, ο Πολέμαρχος του Θεού του Λιακό κλπ.). Το πρόδηλο αποτέλεσμα είναι βεβαίως η μη ανάληψη ευθύνης από κανένα υπαρκτό πρόσωπο, πολίτη ή πολιτειακό αξιωματούχο.

Πιθανή προέλευση:

Από τα βάθη της τουρκοκρατίας όπου ο ελληνόφωνος πρώην πολίτης της Ανατολικής αυτοκρατορίας δεν αισθάνθηκε ποτέ σα στο σπίτι του επί οθωμανικής κατοχής, δεν του πολυάρεσε ίσως και η διατήρηση της εξουσίας του παπαδαριού και συνεπώς δεν ένιωσε ποτέ μέρος του κράτους αλλά παρέμεινε «νοικοκυραίς» ραγιάς, κρυφοφοροφυγάς αλλά σκυφτός για το χαράτσι, και κατ' εξαίρεση αιχμάλωτος μιας ανατολίτικης πραγματικότητας.

Εδραίωση στη συνείδηση:

Λίγο το προτεκτοράτο του 1821, το γαλλικό, ρωσικό και αγγλικό κόμμα, η κεντρική εξουσία του Καποδίστρια, οι Βαυαροί, και γενικώς κάποιοι άλλοι που όριζαν επί μακρόν τις τύχες των νεοβαφτισμένων Ελλήνων οδήγησαν στην απρόσωπη πολιτεία που νομοθετεί, εκτελεί και δικάζει αυτοβούλως και απαρτίζεται από άλλους πάντοτε (μάλλον από το Άλφα του Κενταύρου...) έφτιαξαν την «Πολιτεία» που φταίει για τα στενά πεζοδρόμια, το νέφος, τη βροχή το'να τ'αλλο τι να λέμε τώρα.... Και γενικώς την μη αίσθηση του Έλληνα για οτιδήποτε δημόσιο... ακόμα και τα πάρκα!