Ορισμοί με ετικέτες (177)
Εμφανίζονται 31-40 από 177

Έκφραση για μεθύστακες εμπνευσμένη από τον αθάνατο ελληνικό ήρωα των ταινιών του 50-60.

Ξεκινάω με τις από καρδιάς ευχαριστίες στο φίλο Gizaha για το πολύ καλό λήμμα. Thanks.

O Καπετανάκης του τραγουδιού «Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη» (Παράρτημα/χώρος παραδειγμάτων) ήταν διευθυντής των φυλακών της Παλιάς Στρατώνας, κατά τη δεκαετία του '30 . Οι φυλακές αυτές βρίσκονταν στο Μοναστηράκι και, μαζί με τις φυλακές του Ναυπλίου και του Γεντί Κουλέ, ήταν οι γνωστότερες της εποχής. Με αυτόν τον Καπετανάκη φαίνεται να «τα μίλησε/συμφώνησε» ο ήρωας του τραγουδιού, για να μην ξαναμπεί στη φυλακή.

Στο τραγούδι αυτό εκφράζεται το παράπονό του ήρωα για την ύβρη του διευθυντή προς τη μάνα του (την «πότισες φαρμάκι»), της οποίας το ήθος προφανώς θα αμφισβήτησε ο διευθυντής σε κάποιο επισκεπτήριο, εξ ου και η εξήγηση για το υπονοούμενο περί «μελιτζανιών» (εσωρούχων που φορούσαν οι πόρνες). Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι πόρνες χρησιμοποιούσαν, για αντισηπτικό, διάλυμα υπερμαγγανικού καλίου, το οποίο έχει χρώμα μοβ. Για να μη φαίνονται οι λεκέδες στα εσώρουχα, χρησιμοποιούσαν υφάσματα σε χρώμα μελιτζανί. Έτσι η φράση «τα μελιτζανιά να μην τα βάλεις πια» σημαίνει «δε θα είσαι πια πόρνη και δεν θα φοράς μελιτζανιά εσώρουχα».

Και πάμε τώρα στην αρχική σημασία της λέξης ντούγκλα. Παρόλο που η λέξη φέρνει λεκτικά στη λέξη μπούκλα, εντούτοις δεν παίζουν έτσι τα πράγματα.

Αρχικά ο στίχος ήταν «που 'χει Ντούγκλας το μουστάκι» και εννοούσε ότι έχει μουστάκι σαν το μουστάκι του ηθοποιού Douglas Fairbanks. (Αυτός γεννήθηκε το 1883 στο Ντένβερ του Κολοράντο και μεσουρανούσε όταν γράφτηκε το τραγούδι. Πέθανε το 1939. Η φωτογραφία στο λινκ είναι προσφορά στους τριχοφοβικούς φίλους.) Το μουστάκι α λα Fairbanks Douglas είναι λεπτότριχο και μακρύ (βλ. φωτογραφίες).

Η γνώση των αγγλικών εκείνη την εποχή ήταν μηδαμινή κι έτσι το Ντάγκλας έγινε εύκολα Ντούγκλας. Αργότερα το Ντούγκλας έγινε Ντούγκλα.

Κατά μια λιγότερο ισχυρή εκδοχή, γίνεται αναφορά στην αλοιφή «Douglas» που χρησιμοποιούσαν οι τότε ρεμπέτες ως ζελέ για τα μαλλιά και το μουστάκι. Πιθανά να παντρεύτηκαν οι δυο παραπάνω περιπτώσεις και επ' ευκαιρία να βρήκε τρόπο να διαφημιστεί κι η κρέμα αυτή.

Η σημαντικότερη λοιπόν εκδοχή αυτής της πρωταρχικής σημασίας ήταν: μουστάκι α λα Fairbanks Douglas. Ωστόσο όμως, με την πάροδο του χρόνου, ο ζωντανός χαρακτήρας της γλώσσας έχει προσδώσει στη λέξη επιπρόσθετες σημασίες, ώστε η γλωσσική χρήση του όρου να μπορεί να εξυπηρετεί και πρόσθετες γλωσσικές χρηστικές ανάγκες.

Έτσι κάποιοι που αγνοούν την προέλευση της, λόγω της παρεμφερούς λεκτικής μορφής της με τη λέξη μπούκλα, τη χρησιμοποιούν για φουντωτά μπουκλοειδή μουστάκια (καθ' όλο το μήκος τους/στα άκρα τους, βλ. παράδειγμα 1).

Κάποιοι άλλοι μπορούν να συνδέσουν την αγριότητα του Καπετανάκη με το τσιγκελωτό μουστάκι, ή με το μουστάκι που έχει γυριστές τις άκρες του.

Πολλές φορές ακόμα, δε χρησιμοποιείται η λέξη για να περιγράψει τον τύπο ενός μουστακιού, αλλά μέσω των λέξεων-κλειδιών του τραγουδιού (φυλακή, Καπετανάκης, κλπ) και του κλίματος της εποχής (στο οποίο δημιουργήθηκε το τραγούδι), μπορεί να παραπέμψει εμφατικά στα παρακάτω χαρακτηριστικά που μπορεί ενδεχομένως να χαρακτηρίζουν κάποιον μουστακοφόρο. Μπορεί λοιπόν να παραπέμψει:

α) Στην αγριόφατσα, ή/και στο σκληρό-αγριωπό και αρρενωπό χαρακτήρα ενός μουστακοφόρου. (Ωστόσο πολλές φορές ένα τέτοιο λουκ μπορεί να λειτουργεί ως φερετζές του πούστη, βλ. παράδειγμα 2).

β) Σε μαγκιά (πραγματική ή τεχνητή, δες εδώ αλλά και στο παράδειγμα 3).

γ) σε κάποιον μουστακοφόρο που το στυλ του μας κάνει εντύπωση. (Το μουστάκι του για παράδειγμα μπορεί να παραπέμπει στην εποχή που δημιουργήθηκε το τραγούδι, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο σχηματισμό της εντύπωσης αυτής, βλ. παράδειγμα 4.)

Θα μπορούσαμε τέλος να αναφερθούμε σε γυναίκες που έχουν έντονη τριχοφυΐα μεταξύ μύτης και στόματος (μουστάκι λάιτ, βλ. παράδειγμα 5), στοιχείο που αντιτίθεται στη θηλυκότητα μιας γυναίκας.

Κλείνοντας, ζητώ συγνώμη από την Μαρία την όμορφη, που μπορεί να διαβάσει για άλλη μια φορά ένα θέμα που αφορά τριχοφυΐα.

Η φράση μπαίνει βγαίνει χιλλ προέρχεται από τη συνένωση της φράσης: «Μπένι Χιλλ», με τη φράση «Μπαίνει βγαίνει».

Η πρώτη παραπέμπει στο σόου του Άγγλου κωμικού ηθοποιού Benny Hill (Μπένι Χιλλ), το Benny Hill show, το οποίο ήταν σόου χιουμοριστικού χαρακτήρα που περιείχε πικάντικα σεξουαλικά πειράγματα. Εκεί ο Βenny Hill μηχανευόταν διάφορα τερτίπια με στόχο να γδύσει ωραίες κοπέλες.

Η δεύτερη φράση παραπέμπει στις εισαγωγές-εξαγωγές του ανδρικού μορίου κατά τη σεξουαλική πράξη.

Ας εστιάσουμε όμως λίγο και στη λέξη χιλλ. Ως σύντμηση της λέξης χίλια παραπέμπει στη φράση: με τα χίλια, που παραπέμπει στη λέξη ένταση, ενώ παράλληλα η λέξη Χιλλ (αγγλιστί Hill που σημαίνει στα ελληνικά λόφος) παραπέμπει σε κορύφωση.

Άρα η φράση Μπαίνει βγαίνει χιλλ υποδηλώνει το εντεινόμενο μπαινοβγάλσιμο του ανδρικού μορίου με στόχο τη σεξουαλική κορύφωση. Η φράση κάνοντας παραπομπές στο Benny Hill show δίνει χιουμοριστική χροιά, ενώ σαφές είναι πως ο όρος συσχετίζεται και με τον όρο επαναληπτική καραμπίνα.

Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, είναι ένα από τα γνωστότερα και αρτιότερα ελληνικά μουσικά κομμάτια, γραμμένο σε μουσική Μάνου Λοΐζου. Γράφτηκε αρχικά ως μουσική υπόκρουση σε κινηματογραφική ταινία.

Όταν όμως αποφάσισαν να ασχοληθούν μ'αυτό ο Γιώργος Νταλάρας, η Βέρα Λάμπρου και συναφείς καλλιτέχνες, έγινε all time classic, και παραπέμπει σε τραγούδια με στίχο-δύστυχο!

Γραμμένο βασικά για μπουζούκι, αλλά χωρίς αμφιβολία υπάρχουν ανώμαλοι που θα δοκίμαζαν να το παίξουν ακόμα και σε χαβάγια.

Ακολουθεί παρτιτούρα, απλοποιημένη για να την διαβάζουν εύκολα και οι προαναφερθέντες καλλιτέχνες.

τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τιτι τιιν,
τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τριν, τοιν

τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τιτι τιιν,
τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τριν, τοιν

τι-τριν, τιτι τιτι τιτι τριν, τιτι τιτι τιτι τριν,
τιτι τιτι τιτι τριν, τιτιτι τιν, τιτιτι τιν

τριν, τιτι τιτι τιτιτι τρριν, τιτι τιτι τιτιτι τρριν,
τιτι τιτι τιτι τρριν τιτιτι τριν, τιτιτι τριν

τραν, ταρα ραν, ταρα ραν, ταν ταραραν,
τραν τραν, τα τα, ταν ταραρα τατα τατα τα ταν!

τραν, τα ταραραν, τα ταραραν, τα ταραραν,
τραν τραν, τα τατα τατα τατα τατα τατα τατα ταταν

τιτιτι τιριριριριρι-ριριριριριριρι τιριριριριρι τιριριριριριρι-τιν τιριρι τιν τιτιτι τιν τιτιτι τιν
τιτιτι τιριριριριρι-ριριριριριριρι τιριριριριρι τιριριριριριρι-τιν τιριρι τιν τιτιτι τιν τιτιτι τιν

Επανάληψη

Επανάληψη

τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τιτι τιιν,
τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τριν, τοιν

τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τιτι τιιν,
τριν, τιτι τιτι τιτι τιν, τριιιιν, τοοιιιιιιν.

Λέμε στο μπάρμπα να ανοίξει τη βάνα για να τρέξει το νερό.
Μπορεί να υπάρχει σχέση με γνωστή ηθοποιό.

Δεν μιλάμε για τη μεγάλη αμερικάνικη υπερπαραγωγή Ben Hur (Μπεν Χουρ) του 1959 που τιμήθηκε με 11 όσκαρ και είχε ως κύριο πρωταγωνιστή τον Charlton Ηeston (Τσάρλτον Ιστον-λέγε με Χέστον) στο ρόλο του Ίούδα Μπεν Χουρ. Φυσικά, δεν συζητάμε ούτε για αμερικανιές, ούτε για κουλτουριάρικες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αναφερόμαστε ειρωνικά ή για να μη μας πάρουν χαμπάρι (π.χ: είναι παιδιά μπροστά), σε υπερπαραγωγές (ελληνικές και μη) που πιάνουν το υπερευαίσθητο θέμα των εισαγωγών-εξαγωγών. Κάποιες εξ αυτών χαρακτηρίζονται και ως ταινίες γαμαμπούτι.

Στις ταινίες αυτές δεν παίζει ο Tσάρλτον Ιστον και η Ελίζαμπεθ Ταίηλορ. Παίζει όμως ο Γκουζγκούνης, η Σπάθη κι άλλοι /-ες μεγάλοι /-ες του είδους. Στις ταινίες αυτές υπάρχουν άτια όπως και στο κλασσικό Μπεν Χουρ, αλλά μιλάμε για άτια αλλιώτικης ράτσας. Σε τέτοιου είδους ταινίες, η ποιότητα της φωνής (συνήθως χλιμιντρίσματα) των αλόγων, μετράει ελάχιστα. Συνήθως όμως τα άτια αυτά έχουν ειδικά φωνητικά προσόντα, διαθέτουν βαθύ λαρύγγι και θυμίζουν Μαρία Κάβλας. Δεν είχαν ποτέ σχέση με τη σκάλα του Μιλάνου, μπορεί όμως να διαμένουν στη σκάλα Ωρωπού, στη σκάλα Πολυχνίτου, κλπ. Οι ταινίες αυτές, είναι τίγκα στο σασπένς και στην περιπέτεια. Μπορεί να χύσεις από τη νευρικότητά σου το καραουισκάκι σου και να σε πιάσει κρύος ιδρώτας όταν π.χ δεν μπορείς να προβλέψεις ποιος απ' τους ιντεραράπικαν εραστές θα κατορθώσει να σκοράρει, να σκίσει τα δίκτυα και να πάρει την κούπα. Αγωνία ως το ενενήντα

Χαρακτηριστικές ταινίες: Στο τρένο θα στον σφυρίξω δυο φορές, Γαμημένος την 4η Ιουλίου, Το παλαμάρι του βαρκάρη, Πουτανικός, Μπούτια ερμητικά κλειστά, Γαμάτε Κιντ, Η Ντ'Αρπαχτάν και οι 3 σωματοπήδακες, Κόμης Μοντεχύστο, Μαρκο Κώλο, Μη μου τους κώλους τάραττε, Μια φορά κι έναν καιρό στην άγρια στύση, Ο Ζορό ζορίζεται, Τα κανόνια του βυζαρόνε, Μαρκ ο πρωκτολόγος, Πολύ σκληρός για να χωρέσει, Ο έμπειρος της Βενετίας, Το κλαρίνο του λοχαγού Κωλέρι, Ο Χάρι Σπρώχτερ και η κάμαρα με τους δονητές, Θωρηκτό Πρωκτέμκιν, Ο μύθος του ακέφαλου καβλιάρη, Αγάπη μου μεγέθυνα το πουλί μου, Αδελφομαζώματα παρτουζοσκορπίσματα, Αεροκωλικές επιδρομές, Κωλική επαναφορά, κλπ

Παράφραση του αγγλικού Troy Story (απόδοση του Τρωικού Πολέμου) στα Ελληνικά δεδομένα της μάσας και της ρεμούλας.

Ο όρος μάλλον είναι εφεύρεση Σεφερλή, καθώς είχε ανεβάσει ομώνυμη επιθεώρηση το 2012.

Ο βλάκας. Αυτός που δεν του κόβει. Χρησιμοποιείται όταν δε θέλουμε να καταφύγουμε σε χυδαίες εκφράσεις εναντίον κάποιου.

Αναφορά στην εικαστική αισθητική των κινηματογραφικών οδοιπορικών εκδίκησης του ωτέρ Κουέντιν Ταραντίνο.

Οι εμμονές και επιρροές του Ταραντίνο περιλαμβάνουν το γαλλικό νέο κύμα, τα σπαγγέτι γουέστερν του Λεόνε, σπλατεριές τ. grindhouse, τζαπανάκια του Κουροσάβα, ταινίες blaxploitation και πάσης φύσεως περιθωριακές καλτιές των εξήνταζ και εβδομήνταζ. Το αίμα πάντα ρέει άφθονο, το χιούμορ είναι μαύρο, οι διάλογοι μένουν διαχρονικοί και οι μουσικές επιλογές προσεγγίζουν σε εκλεκτισμό εκείνες του Κιούμπρικ.

Μερικές εκσλανγκευμένες ταραντινιές: γουίνστον γουλφ, γουόκ δη ερθ, η αράχνη έπιασε δυο μύγες, κιλ μπιλ, να συνεχίσουμε εδώ ή στη στενή;

Φράση ειρωνείας υπερθετικού βαθμού, αναφερόμενη στην σωματική δύναμη ή/και στη αγριότητα / επιθετικότητα κάποιου. Ενίοτε χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει άτομα τα οποία, εάν και έχουν μια εξέχουσα σωματοδομή και φυσική δύναμη, ο εγκέφαλός τους δεν ξεπερνά το μέγεθος φασολιού(βλ. και «μιλάς με γρίφους, γέροντα»).

Πηγάζει από την προφανή παράφραση του γνωστού φανταστικού ήρωα με το όνομα, «Κόναν ο Βάρβαρος», ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του σε βιβλία στις αρχές του '30.

Ιστορική αναδρομή της παραφράσεως: η παράφραση, αρχικά, έγινε στον τίτλο του ήρωα, που από «βάρβαρος», έγινε «μάρμαρος» ως εύκολη και επιτυχημένη, αφού με την αλλαγή δυο μόνον γραμμάτων, κρατώντας τον ίδιο αριθμό συλλαβών καθώς και την ηχητική ομοιότητα, κατάφερε να μετατρέψει το νόημα της φράσης σε ειρωνική. Κατόπιν, σε δεύτερο χρόνο, εξίσου απλά και επιτυχημένα, έγινε και η αλλαγή του ονόματος από «Κόναν» σε «Σκόναν» με την αλλαγή ενός μόνο γράμματος και κρατώντας τον ίδιο αριθμό συλλαβών. Η μεγάλη επιτυχία ήταν δε, ότι η παράφραση πλέον έλαμψε και νοηματικά, λόγω της γνωστής συνάφειας που υπάρχει μεταξύ μαρμάρου, και της σκόνης αυτού.