Ορισμοί με ετικέτες (155)
Εμφανίζονται 21-30 από 155

Ο άντρας εραστής που έχει καλή εκκίνηση και επιτάχυνση στις πρώτες ταχύτητες. Δηλαδή μπορεί εύκολα να (ξανα)περιέλθει σε στύση και να είναι μάχιμος. Ακόμη και μετά από κόκκινα φανάρια, δηλ. αντικούκου καταστάσεις ή και από πολλαπλούς οργασμούς.

Η ιδιότητα αυτή είναι αναγκαία συνθήκη για να είσαι καλός εραστής, αλλά όχι επαρκής. Πολλές φορές, αυτός που φτάνει γρήγορα ως την πέμπτη έχει άλλες παρενέργειες, λ.χ. γρήγορη εκσπερμάτιση, μη συντονισμό με την παρτενέρ κτλ. Αλλά αυτό είναι άλλης σλανγκομούνας Πουτσοπόλιταν.

Λέγεται κυρίως στους κάγκουρες οδηγούς που σε προσπερνούν από τα δεξιά χωρίς φλας με 187 km/h στο κέντρο της πόλης. Και ας μην είναι κάγκουρες όμως είναι σίγουρα βλαμμένοι που θέλουν να δείξουν την καινούρια μπέμπα, βρίζουν κάθε γυναίκα οδηγό και κάνουν επικίνδυνα πράγματα. Δε φοβούνται μη φάνε τα μούτρα τους όμως γιατί έχουν μάθει να οδηγούν από τα πέντε τους, όταν ο θείος τους ανέβαζε στο τρακτέρ. Και μην αρνηθεί κανένας ότι δεν έχει δει ποτέ έστω ένα τέτοιο τύπο. Τέλος πάντων, η ατάκα αυτή λέγεται σε αυτούς τους γαμήκουλες της ασφάλτου σε στιγμές τεράστιου επιδειξιακού-καγκουρικού οργασμού για να καταλάβουν ότι δεν οδηγούν μονοί τους σε αυτή τη γη.

Ελπίζω να κάνατε το συνειρμό με τα άλογα του αυτοκίνητου, που είναι παρά πολλά και τέτοια. Όποιος δεν κατάλαβε είναι στόκος.

(Σεσί νε πά σλανγκ, άι νόου, αλλά μ΄έπιασε να παρανομήσω.)

1. Ισιώνω την στροφή όταν δεν την ακολουθώ πιστά, την κόβω όσο πιο κάθετα μπορώ. Αγαπημένο παιχνίδι των καυλόγκαζων, ιδίως σε ορισμένους επαρχιακούς δρόμους (η Χίος έχει ένα ωραίο τέτοιο σημείο, αν θυμάμαι καλά είναι μεταξύ λιμανιού και Μεστών), όπου οι στροφές είναι απανωτές, υπάρχει πλήρης ορατότητα, κι έτσι τις ισιώνεις όλες μαζί, τουτέστιν για 4-5 ψαλίδες εσύ πας ντουγρού -μεγάλη κάβλα. Παρόλ' αυτά όμως, έχει πλάκα κι όταν δεν έχεις ιδιαίτερη ορατότητα. Με το ίσιωμα της στροφής κερδίζεις σε χρόνο, κουράζεις λιγότερο το αυτοκίνητο και τη μέση σου, σπας όμως τα νεύρα του κατακαημένου συνοδηγού.

2. Ισιώνω το γλυκό, την πίτα, τον μουσακά, την τούρτα, το ζελέ. Η κλασική δικαιολογία ώστε να το φας τελικά ολόκληρο. Το ίσιωμα ενός φαγητού ή γλυκού είναι μέγας ψυχαναγκασμός της άπληστης και ναρκισσιστικής προσωπικότητας που θέλει όλα να τα ελέγχει. Είναι κάτι σα να σπας μπιμπίκια. Αν δεν τα σπάσεις όλα, δεν ησυχάζεις. Αν λοιπόν αρχίσεις και τρως πχ. ένα γλυκό μέσα από το ταψί ή την φόρμα του, δηλαδή το έχεις ολόκληρο μπροστά σου, ξέρεις ότι κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις -επειδή είναι παχυντικό, επειδή δεν είναι ευγενικό να μη βρουν τίποτα οι άλλοι, επειδή θα ξεράσεις στο τέλος, επειδή, επειδή. Για να το καταφέρεις αυτό, προφασίζεσαι ότι θα φας τόσο μέχρι που θα ισιώσει το υπόλοιπο (έτσι, για το μάτι), δεν θα έχει δηλαδή προεξοχές, καμπύλες και λοιπές προκλήσεις. Πώς γίνεται όμως και δεν ισιώνει ποτέ και στο τέλος τρώγεται όλο, άγνωστο.

Επαναφέρω μετά την υπερστροφή.

Άλλο ένα ουτοπικό τοπωνύμιο της ελληνικής επαρχίας, όπως και τα Δρυμίκλανα, τα Σέκλανα, τα Τζιβιτζιλοχώρια, η Κωλοπετεινίτσα, το Λέτσοβο και το Κουραδόκαστρο.

Εν προκειμένω μιλάμε για απομακρυσμένο χωριό της υπαίθρου, του οποίου όμως οι κάτοικοι διάγουν πολυτελέστατο βίο κυκλοφορώντας θηριώδεις τζιπούρες Porsche Cayenne μες στα παραδοσιακά στενοσόκακα και τους επαρχιακούς δρόμους. Ο λόγος φέρεται να είναι ότι παντελόνιασαν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις μετατρέποντάς τες σε τζιπ, γιατί μπόρεσαν (με διάφορα τερτίπια και την ανοχή του κράτους). Σε περίοδο μετα-μεταπολίτευσης τα καγιενοχώρια αποτελούν ακόμη μία απάντηση μεταξύ πολλών στο υπαρξιακό ερώτημα «γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε». Η έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί γενικά για χλιδαία φαινόμενα βλαχοκυριλοσύνης.

Χρησιμοποιείται όταν κάποιος έχει κάνει / πει κάτι βλακώδες, συνήθως συνδέεται με την «μαλακία στον εγκέφαλο».

Εκφραστική ρίμα για νεαρούς κάγκουρες που φλερτάρουν πεζές εποχούμενοι σε παπάκι. Η έκφραση περιγράφει παντός είδους μικροεπαρχιωτικές καταστάσεις (των Αθηνέζων συμπεριλαμβανομένων) και βγάζει μια ασύστολη εϊτίλα, όταν ο Ψάλτης ήταν τσαντάκιας κι ο Γαρδέλης έκανε ρόδα, τσάντα και κοπάνα. Η έκφραση χρησιμοποιείται και θετικά γα τον άνθρωπο που δεν το βάζει κάτω παρά την ευτέλεια των μέσων του.

Κάνω σκαμπίλια, σημαίνει ότι οδηγώ τον κώλο της μηχανής διαδοχικά μία αριστερά και μία δεξιά, κρατώντας το τιμόνι (τη μούρη της μηχανής για την ακρίβεια) ίσια. Ως αποτέλεσμα, η κίνηση της μηχανής να θυμίζει την κίνηση του χεριού σε διαδοχικά χαστουκάκια.

Η καλλιτεχνική αυτή φιγούρα επιτυγχάνεται εύκολα με λίγο παραπάνω γκαζάκι στην αλλαγή των ταχυτήτων και με την βοήθεια του σώματος του αναβάτη. Βοηθούν βέβαια και οι δυνάμεις της φυσικής (φυγόκεντρος και κεντρομόλος).

Μετά την σούζα, τα σκαμπίλια αποτελούν τον δεύτερο πιο δημοφιλή καγκούρικο τρόπο επίδειξης, προς τέρψη αναβάτη και θεατών, και στο ψάρεμα καγκουρογκόμενας...

Καπάκι επίσης είναι τούμπα από σούζα όπου ενώ είσαι σούζα, σηκώνεται υπερβολικά η μηχανή, σκας με τον κώλο κάτω σαν καρπούζι και το μηχανάκι συνεχίζει για λίγο μόνο του μέχρι να καρφωθεί σε κάποιο δέντρο ή παρκαρισμένο αμάξι. Συντάσσεται πάντα με τη λέξη «τρώω» μπροστά.

Παλιά επαγγελματική αργκό για το άχρηστο αυτοκίνητο που είναι διαλυμένο που ενώ προχωρεί ακόμα θα ήταν καλύτερα να δοθεί στην ανακύκλωση.

Το λήμμα ισχύει και στους ανθρώπους. Μόνο που εδώ δεν έχουμε την πολυτέλεια της ανακύκλωσης, άμα γεράσει το σαρκίο τα εξαρτήματα είναι συνήθως άχρηστα.

Εκ του αλβανικού karrute, το ξύλινο τετραγωνικό πατητήρι.