Ορισμοί με ετικέτες (197)
Εμφανίζονται 11-20 από 197

Ο άνθρωπος που ακούει μουσική μπριτ ποπ (brit-pop).

1. Ένας εκκεντρικός συνήθως καλλιτέχνης ροκάς / μεταλλάς / γκοθάς κτλ. με θηλυπρεπή εμφάνιση, έντονο έως προκλητικά έντονο μακιγιάζ, προσεγμένη κόμη που πραγματικά μπορεί και να μην είναι ομοφυλόφιλος. Παραδείγματα τέτοια ο Marilyn Manson, ο Βrian Molko κ.α.

2. Ο πούστης με έντονη θηλυπρέπεια και μακιγιάζ στο πρόσωπο, αλλά ταυτόχρονα και αντιφατικά μεν με περίσσια μαγκιά συνήθως σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να πείσει τους επικριτές του ότι τουλάχιστον είναι μάγκας, ντόμπρος και βαρύς στα λόγια και στις πράξεις κι ας είναι πούστης. Βρίσκεται σε διαρκή άρνηση και μη αποδοχή της ομοφυλοφιλίας του και καταλήγει να γίνεται διπλή ρόμπα και ξεφτίλα μιας και δεν καταφέρνει να πείσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό ότι η καινοτομία που πάει να εισάγει (αυτή του μάγκα πούστη) θα του αποφέρει καρπούς / μερικούς πόντους για να ανέβει κατηγορία πάνω από τον κλασσικό πούστη. Στον Ελλαδικό χώρο καταξιωμένος πουδρόμαγκας είναι ο Ανδρέας Ευαγγελόπουλος a.k.a «Εθνικός Σταρ», trash είδωλο των 90's, που εισήγαγε την, τολμηρή ομολογουμένως, «μεγάλη Ιδέα» για την εποχή του μάγκα πούστη με πεταλουδέ μάτι(όπως τον έκραζε τότε ο ανταγωνιστής του και επίσης πουδρόμαγκας Μίστερ Μπούτιας σε μια διαμάχη που είχαν στην trash εκπομπή του Ερωτοδικείου).

Ο Εθνικός Σταρ σε πολλές εμφανίσεις του κρατούσε ένα κομπολόϊ από τα 90's μέχρι πρόσφατα. Σε μια του δήλωση είπε χαρακτηριστικά:

-«Εγώ χορεύω κορίτσι μου ζεϊμπέκικα, αυτό με εκφράζει εμένα. Είμαι βαρύς εγώ αγάπη μου κι ας φοράω πούδρα!»

Ο Λ.Λαζόπουλος σε εκπομπή του γκρέμισε το προφίλ/καινοτομία του πουδρόμαγκα πούστη ξεφτιλίζοντας δημοσίως τον εμπνευστή της μεγάλης αυτής Ιδέας και τότε μπήκε στο χρονοντούλαπο ο πρώτος και τελευταίος μεγάλος πουδρόμαγκας της εποχής μας...

Ο τραγουδιστής που γκαρίζει στο μικρόφωνο με φάλτσα φωνή και σκοτώνει τα τραγούδια. Ή ο τεχνικός ηχητικός που φτιάχνει τα μικροφωνικά συστήματα αλλά συνήθως μας παίρνει τα αυτιά αν το κάνει τελευταία στιγμή.

Είναι και μουσικό όργανο, είναι και λουλούδι, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει ως βρισιά, προερχόμενη με αποκοπή από το μαλακοβιόλα ή πιο σεμνά από το χαζοβιόλα. Στα συν του ως βρισιά το ότι ομοιοκαταληκτεί με το καριόλα.

Ο κολλημένος σε παρωχημένες ιδέες, που παρουσιάζει μια ψυχαναγκαστική επαναληπτικότητα, λέγοντας ξανά τα ίδια και τα ίδια. Βλ. και κολλάει η βελόνα, βάζω την κασέτα.

Πάσα (Δ.Π.): Gatzman.

Ακόμη πιο εμφατικά ο μπαγλαμάς, που έχει ήδη μια σημασία που ποικίλει μεταξύ μαλάκα (κυρίως), ασήμαντου ανθρωπάκου, κουτοπόνηρου καραγκιόζη κ.ά.

Τη λέξη αυτή την έχω ακούσει (με την έννοια που περιγράφω παρακάτω), αλλά δεν θυμάμαι ούτε από πού, ούτε από ποιον. Μου φάνηκε όμως ότι την άκουσα πάλι τις προάλλες σε ένα αξιοπρεπές ντοκιμαντεροειδές της ελληνικής τηλεόρασης, και σκέφτηκα να μπει εδώ πέρα μπας και φωτιστεί κάποια στιγμή το όλο ζήτημαν.

Λογάρης λοιπόν, φαίνεται να είναι, κατά την καθομιλουμένη, ο στιχουργός, αυτός που γράφει λόγια για τα τραγούδια. Καμία σχέση μάλλον, εκτός από την κοινή ρίζα, με το λογάρι, ή το λογαρίζω ή το λογάριον (=λογίδριο).

Έτσι αποκαλείται στους κύκλους των μουσικών ο οργανοπαίκτης που παίζει γρήγορα και φιγουρατζίδικα τα πάντα για να εντυπωσιάσει, πλην όμως το παίξιμό του είναι ασαφές, μπερδεμένο, πρόχειρο, με πολλή Γαλλία, καλαμπόρτσικο, εκτός χρόνου και μέτρου και με πολλά λάθη. Συχνά τον συναντούμε να δουλεύει κανονικά σε πατάρια. Κατά κανόνα, άλλα όχι απαρέγκλιτα, παίρνει χαμηλό μεροκάματο. Δεν χαίρει εκτίμησης και υπόληψης (ένεκα παιξίματος) στους κύκλους των αξιοπρεπών μουσικών και θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο κλαψομούνης.

Μετά τον Καζαντζίδη, ένας νέος λαϊκός αοιδός ήρθε να ενσαρκώσει το πρότυπο του απόλυτου Έλληνα κλαψομούνη, και λέγεται Παντελής Παντελίδης.

Φυσικά, ο Παντελίδης Στελάρας δεν είναι, η μίρλα και η κλάψα του Στελάρα είναι γενικές και αόριστες, ενώ αντίθετα ο Παντελίδης απευθύνει την κακομοιριά του σε έναν πολύ συγκεκριμένο αποδέκτη: την πρώην του.

(Οι φήμες ότι ο Παντελής Παντελίδης είναι ο απατημένος σύντροφος της καριόλας Εμμανουέλας Αγγουράκη δεν έχουν επιβεβαιωθεί, κρίνονται δε ως αναληθείς.)

Σλανγκοπρεπέστερη εκδοχή του φρικιού με την προσθήκη του γαμοσλανγκοεπιθήματος «-ίκουλας». Οι κυριότερες (και συχνά αλληλοκαλυπτόμενες) φυλές του φρίκουλα περιλαμβάνουν:

1. Ρατσιστικά: ανθρώπες με ειδεχθή εμφάνιση.

Εδώ υποβόσκουν τέσσερις κατηγορίες:

• Τα ακραία μπάζα.
• Τα «τέρατα της φύσεως» (lusus naturæ), άτομα δηλαδή με εκ γενετής δυσμορφίες και δυσπλασίες (μικροκεφαλισμός, σιαμαία δίδυμα κλπ).
• Διαμελισμένα θύματα ατυχημάτων ή πολέμων.

• Όσοι οικειοθελώς υιοθετούν το λουκ, υποβαλλόμενοι σε αντεργκράουντ πλαστικές επεμβάσεις, λιμάρισμα κυνοδόντων, εξτρήμ πήρσινγκ, στρέτσινγκ και τατουάζ, κ.ά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο industrial μουσικός Genesis P-Orridge που υπεβλήθη μαζί με την (μακαρίτισσα πλέον) σύζυγό του σε αλλεπάλληλες εγχειρήσεις προκειμένου να σμιλευτεί ένα νέο «πανδρόγυνο» είδος.

  2. Ο γκίκουλας τση τεχνολογίας

Για παράδειγμα:

• Ο κλασικός νερντ φύτουκλας που κάνει παπάδες με τα μπλιμπλίκια του αλλά in real life στερείται κάθε στοιχειώδους κοινωνικής δεξιότητας. Βλ. τον χαρακτήρα του Sheldon στο «Big Bang Theory».

• Ο χακεράς εταιρειών τηλεφωνίας. Πρόκειται για ελληνοποίηση του phreak (phone freak).

  3. Άτομα που έχουν ψώρα / κόλλημα με κάτι.

Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα εξήνταζ για τους ψυχεδέλες (acid freak). Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Φρίκουλας με την καθαριότητα.
• Φρίκουλας με την γυμναστική.

• Φρίκουλας με την οικολογία, κλπ.

  Συνώνυμο: ναζί του/της... (όπως π.χ. ναζί της γραμματικής)

4. Ο λατέρνατιβ, το φρίκουλο.

Κι εδώ υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες:

• Σε πολιτισμικό επίπεδο: το αρχέτυπο του μουλτικουλτουριάρη τζιβάτου ραστοφόρου γκρηνιάρη και πάει λέγοντας.

• Σε πολιτικό επίπεδο (παραφράζοντας τον χαλικού) φρίκουλα αποκαλεί η ανάρχα το μπάχαλο, ο αριστεριτζής τον ανάρχα, ο σφυριζαίος τον αριστεριτζή, και όλους τους παραπάνω ο ο κνίτης και το χρυσαύγουλο.

  Μπορεί οι φρίκουλες να κάνουν ορισμένους να φρίττουν, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι το λήμμαν δεν ετυμολογείται εκ της φρίκης αλλά εκ του αγγλικάνικου freak.

(από σφυρίζων, 04/03/13)