Ορισμοί με ετικέτες (6)
Εμφανίζονται 1-6 από 6

Ο "αναρχικός/ελευθεριακός/αντιεξουσιαστής" συνήθως άνω των 40 ετών που σε αντίθεση με την ιδεολογία που υποτίθεται ότι πρεσβεύει είναι ηγεσιομανής και πατερναλιστικός και δυστυχώς σπάνια γίνετε αντιληπτός.

Εμπνευσμένο μάλλον από το εργατοπατέρας, ετυμολογείτε από το πρόθεμα αναρχό- και το πα-τέρας με αναφορά ιδεολογική και συμπεριφοράς αντίστοιχα. Συναντάτε και ως αναρχομπαμπάς.

Αφού έχει πατερναλιστική συμπεριφορά στη πράξη ποδηγετεί και περνάει τη γραμμή του στους άλλους όντας ηγετίσκος πρώτης τάξεως. "Συντηρεί" συλλογικότητα αποτελούμενη σε μεγάλο ποσοστό από άτομα νεαρότερης ηλικίας (π.χ. φοιτητές). Ο μανιπουλαριστικός ρόλος του δύσκολα γίνεται αντιληπτός λόγω έλλειψης εμπειρίας των συντρόφων του. Όταν γίνει αντιληπτός διώχνεται από τη συλλογικότητα του και δημιουργεί καινούργιο "μαγαζάκι", είτε παίρνοντας και άλλους μαζί του δημιουργώντας μία διάσπαση είτε φεύγει μόνος του και βρίσκει νέα θύματα, είτε ο κόσμος αποχωρεί σταδιακά από τη συλλογικότητα του και καταλήγουν τρεις κι ο αναρχοπατέρας(κούκος). Και φτου κι απ'την αρχή! Σχεδόν πάντα φροντίζει να δημιουργήσει έναν πνευματικό γιό που είναι τα ίδια σκατά με αυτόν και δικαιολογεί τα πάντα.

Ο αναρχοπατέρας κάνει αντισυντροφικές αισχρότητες, όπως στήσιμο συνελεύσεων, ραδιουργίες, κουτσομπολιά, κτλ. Συνήθως έχει καλό λέγειν και μεγάλη εμπειρία από κοινωνικο-πολιτικούς αγώνες από τα 80ies ή και τα 70ies. Έτσι έχει ιδιαίτερο κύρος και τα άτομα που συσπειρώνει γύρω του τον θεωρούν υπόδειγμα. Αυτός τους θεωρεί πολιτικά κατώτερους από αυτόν. Απομονώνει όποιον θεωρεί επικίνδυνο για την εξουσιομανία του βγάζοντας βρώμες για αυτόν. Ο γράφων θεωρεί ότι μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για τη δράση του αναρχοπατέρα έχουν όσοι τον ανέχονται. Μπορεί να είναι και πρώην αριστερός και αυτό τον κάνει ποιο αποτελεσματικό αφού έχει ψηθεί μέσα σε κομματικό περιβάλλον όπου τέτοιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές.

Μην γελιόμαστε ότι τέτοιοι τύποι υπάρχουν μόνο στον ελευθεριακό χώρο. Εκεί λόγο της αντι-ηγετικής φύσης της ιδεολογίας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και δεν είναι αποδεκτοί. Τύποι σαν και αυτόν ευημερούν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας και σε κάθε λογής πολιτικούς η όχι χώρους και δραστηριότητες (δουλειές, παρέες, συλλόγους, κτλ) απλά δεν μας κακοφαίνεται επειδή έχουμε συνηθίσει από μωρά παιδιά να μας πατρονάρει το κάθε καθίκι (παπάς, πολιτικός, διευθυντής/manager, εργοδότης, κ.α.).

Λέξη πιθανότατα βενετικής προελεύσεως, με λατινική όμως ρίζα [λατ. gubernum, «κυβέρνηση»] περιγράφει την κρατική εξουσία, την πολιτεία που διατηρεί το μονοπώλιο άσκησης νόμιμης βίας, στα όρια της συντεταγμένης πολιτείας.

Συνήθως χρησιμοποιείται με ειρωνική ή αρνητική χροιά και αναφορά στην εκάστοτε κυβέρνηση.

1. Προκύπτει εκ των λέξεων Πρωθυπουργός και πρωκτός και σημαίνει τον πρωθυπουργό του πρωκτού. Τον ανίκανο πρωθυπουργό. Δύσκολο το επάγγελμά του πάντως. Τι να πει κανείς; Για την παραπάνω περίπτωση, βλ. παράδειγμα 1.

2. Θα μπορούσε επίσης να αποτελεί σύνθετη λέξη εκ των λέξεων υπουργός και πρωκτός και να υποδηλώνει τον υπουργό του πρωκτού. Τον ανίκανο υπουργό δηλαδή. Για την παραπάνω περίπτωση, βλ. παράδειγμα 2.

Θα μπορούσαμε ίσως να επινοήσουμε ως μέτρο ανικανότητας σχετικά με τις περιπτώσεις που συζητήθηκαν παραπάνω, τους όρους: δίχουφτος, τρίχουφτος, ... κλπ. Μεγαλύτερη ανικανότητα αντιστοιχεί σε μεγαλύτερο χουφτάριθμο.

Οι αναφερόμενοι πρωκτυπουργοί, έρχονται και καλά για να σώσουν τον τόπο από τις λαμογιές των προκατόχων τους, επιδίδονται σε χειρότερες, προκαλούν το δημόσιο αίσθημα,παίρνουν τον πούλο, κάνουν απολογισμό των ατοπημάτων τους (πού ήταν το τρωτό σημείο μας και μας πιάσανε ρε λεβέντες;), επαναδιεκδικούν ως Μαυρογιαλούροι την ψήφο του λαού και ως επερχόμενοι Σωτήρες από τις μαλακίες των νυν κυβερνώντων, ξεγελώντας το λαό (γιατί απλά ή καριόλα η ελπίδα ως άλλος μαθουσάλας πεθαίνει τελευταία), επανέρχονται ως γριές πουτάνες για να συνεχίσουν το έργο τους που από αποσταθεροποιητικούς κύκλους και δόλια συμφέροντα αιφνιδίως διεκόπη (όπως λένε). Ε κι όταν αρχίσουν ξανά τις μαλακίες, οι ευθύνες πάνε στους προηγούμενους και στις δυσμενείς συγκυρίες.

Σημείωση: Ο όρος αποκτά έμφαση, όταν αναφερόμαστε σε πρωθυπουργό ή υπουργό που ανήκει ή που υποθέτουμε πως ανήκει στο τρίτο φύλο. Γι' αυτό το θέμα βλ. παράδειγμα 3.

Εκ των «κλάνω» και «πλανητάρχης». Μπορεί να είναι:

1. Ο άρχων της κλανιάς, ο καλός στα πνευστά. Δηλαδή ο πρώτος, ο πρόεδρος του Ομίλου κλασομπανιέρων.

2. Ο κλαζμεντέν, αυτός που κλάνει μέντες από τον φόβο του, ο Αντόνιο Εκλασαμέντες ισπανιστί, και πάλι ο πρόεδρος.

3. Ένας πλανητάρχης που βρωμίζει τον πλανήτη με βόμβες διασποράς, μεταφορικές (βλ. 1ο μύδι) ή πραγματικές.

4. Ένας πλανητάρχης, που είναι κλαζμεντέν, θρασύδειλος κτλ.

Ο όρος είναι παράγωγο της λέξης «πουτινιά», που χάλκευσε ο Δημοσθένης Λιακόπουλος στην φράση «όχι στον Πούτιν πουτινιές». Οπότε οι δύο πρώτες σημασίες του είναι:

1. Ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που συμπεριφέρεται ως «γριά πουτάνα» με την εμπειρία και πονηριά που έχει αποκτήσει στο κουρμπέτι της Κα-Γκε-Μπε, όντας και υπερήρωας τζουντόκα.

2. Ο κατεξοχήν πουτινιάρης στην Ελλάδα, ο Λιακό, που φιλοδοξεί να αποτελέσει και τον κύριο προαγωγό εν Ελλάδι της «γριάς πουτάνας», με πλούσιο βέβαια γι' αυτόν τσατσιλίκι. Το «Πουτινιάρης» μάλιστα έχει γίνει και αγιοποιητικός τίτλος, αφού ο Λιακό αγιοποιείται ως «άγιος Λιακούριος ο Πουτινιάρης», κατά το «άγιος Δημήτριος Λαμπαδιάρης» λ.χ.

3. Κατ' επέκταση, είναι μια κατηγορία Νεοέλληνα, που πιστεύει ότι όλα τα προβλήματα της Ελλάδας θα λυθούν αν βρεθεί ένας Έλληνας Πούτιν. Αυτή η προσέγγιση ευνοεί εννοείται τις λύσεις «εκ των άνω» μέσω μιας φωτισμένης δεσποτείας, και όχι «εκ των κάτω», που μπορεί να είναι πολύ χρονοβόρο. Γενικά, οι πουτινιάρηδες είναι είτε μαρξορθόδοξοι
   φιλορώσοι, είτε Απόγονοι των Αφελίμ, που προσδοκούν την σωτηρία από το ξανθόν γένος, είτε και όχι, αλλά απλώς άνθρωποι που χαίρονται που Αμερικάνοι κι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κάνουν πια στον Πούτιν πουτινιές. Ήτοι ένα μόνο μέρος των πουτινιάρηδων είναι κατά θέσιν, δηλαδή ελπίζουν στον Πούτιν, ενώ το άλλο μέρος είναι κατά απόφασιν, δηλαδή απλώς χαίρονται που οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι σπάνε κάπου τα μούτρα τους, σύμφωνα με την γνωστή αμφιθυμία του Νεοέλληνα.

Παραπλήσιο φαινόμενο συμβαίνει και με την δημοφιλία του Τσάβεζ της Βενεζουέλας. Μόνο που εκεί τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Κάποιοι μάλλον αριστεροί γουστάρουν, και κάποιοι μάλλον δεξιοί τον θεωρούν δημαγωγό. Ενώ στο θέμα του Πούτιν υπάρχουν πολύ περισσότερα «ναι μεν, αλλά». Υπάρχουν αριστερίζοντες που γουστάρουν τους τσαμπουκάδες του Πούτιν, αλλά το αριστερό σαβουάρ βιβρ τους δεν τους επιτρέπει μια αγιοποίηση ενός Πούτιν, που έχει τέτοιο απολυταρχισμό στα ενδότερα της Ρωσίας. Και υπάρχουν και πιο δεξιοί, που είναι πουτινιάρηδες, μόνο και μόνο για να μην φτάσουν κάποτε να πουν, όπως ο Καβάφης: «και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους».

Με λίγα λόγια σε πολλούς πουτινιάρηδες (που δεν είναι απλώς σε στυλ Λιακό ή των πιο σκληροπυρηνικών απ' τους μαρξορθοδόξους), σε πολλούς, λοιπόν, πουτινιάρηδες υπάρχει μια αμφιθυμία.

Ο πουτινιάρης βλέπει στον Πούτιν έναν Μπάτμαν... (από Hank, 17/01/09)

Ο Λευκός Οίκος της Ουάσινγκτον DC είναι η κατοικία και ο χώρος εργασίας του Προέδρου και του Αντιπρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Βρίσκεται στην 1600 Pennsylvania Avenue και έλαβε το όνομά του το 1901 λόγω του άσπρου εξωτερικού χρώματός του.

Ο όρος Μαύρος Οίκος είναι πλακατζίδικος όρος που βασίζεται στην «ανάγκη» για εναρμόνιση του ονόματος του κτιρίου διαμονής του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ με το χρώμα του σώματος του. Έτσι ο Λευκός Οίκος, λόγω του επόμενου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα, μπορεί να λέγεται χιουμοριστικά και ως Μαύρος Οίκος, για να είναι ασορτί με το χρώμα του Ομπάμα. Αυτό έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σε ορισμένες χιουμοριστικές εκπομπές της TV (πχ στην εκπομπή Ράδιο Αρβύλα του Αντ1), αλλά και αλλού.