Ορισμοί με ετικέτες (4)
Εμφανίζονται 1-4 από 4

Ένας νέος εις -άριος όρος που εισβάλλει δυναμικά στο πολιτικό λεξιλόγιο. Επίσης κοινηλογικάριος ή πιο απλά λογικάριος. Κατ' αρχήν σημαίνει αυτόν ο οποίος και καλούα είναι ελεύθερος από ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, δεν δεσμεύεται δηλαδή σε κάποιο α πριόρι ιδεολογικό σχήμα ή αφήγημα και κρίνει κάθε πρόβλημα ad hoc, οπλισμένος και μόνο με την κοινή λογική του, την οποία (θα έπρεπε να) έχει και κάθε άλλος πολίτης. Το όλο βγάζει μια αγγλοσαξονιά, τ. εμπειρισμός, John Locke, common sense, Thomas Paine, επίδοξοι διάδοχοί του και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Πώς χρησιμοποιείται τώρα συνήθως: Είτε πανηγυρικά είτε επικριτικά. Πανηγυρικά: Από οπαδούς των μεταρρυθμίσεων, οι οποίοι ενίοτε κατηγορούνται ότι ανήκουν σε μία συγκεκριμένη ιδεολογία τ. νεοφιλελέδες, οπότε αυτοί προκειμένου να απαλλάξουν τον εαυτό τους από τη ρετσινιά της νεοφιλελέρας επιμένουν ότι δεν τραβάνε κανένα ζόρι με κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία ή πρακτική (πολλοί υποστηρίζουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν υπάρχει, αλλά είναι πολεμικός όρος των εντός κι εκτός συριζορθόδοξων για να ομαδοποιηθούν και στοχοποιηθούν ευκολότερα οι θεωρούμενοι ως αντίπαλοι), αλλά απλώς υποστηρίζουν ό,τι λέει η κοινή λογική, ήτοι ότι πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος να υπερβεί το Ελλαδιστάν τα δεινά της Σοβιετίας που είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιας πανηγυρικής χρήσης του κοινολογικάριος έχει γίνει από τον Πάσχο Μανδραβέλη που επιμένει ότι «ντεν είμαι νεοφιλελεύθερος καρντιά μου». Βεβαίως παρόμοια πανηγυρική χρήση μπορεί να γίνει και από άλλους φορείς πολιτικού λόγου, που ισχυρίζονται ότι η επικέντρωσή τους στην ανάγκη λ.χ. μεταρρυθμίσεων, ή τάξης και ασφάλειας, ή ένταξης/ παραμονής στους δυτικούς θεσμούς, δεν προκύπτει από το κόλλημά τους με (νεο)φιλελεύθερες ή παραδοσιακά δεξιές ιδεολογίες, αλλά απλώς και μόνο στην κοινή λογική του κάθε μέσου πολίτη, την οποία στην Ελλάδα, -φευ-, δεν διαθέτουν οι υπαρκτοί μέσοι πολίτες, οπότε κάποιος που απλώς υπενθυμίζει την κοινή λογική καταντά στη Λαϊκή Θεοκρατία του Ελλαδιστάν να φαντάζει παράδοξος και γραφικός νεοφιλελενινιστής.

Επικριτικά: Νήντλες του σέι, παρόλο που αρχικά ο όρος είχε την πρόθεση να απαλλάξει τον φέροντα από τη ρετσινιά της νεοφιλελέρας, προσφέρεται ο ίδιος για επίκριση, κράξιμο και καζούρα. Λέγεται, λοιπόν, ότι ο κοινολογικάριος είναι ο νέος απολἰτικος. Και όπως κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι απολίτικος, στην πραγματικότητα είναι απλά δεξιός, έτσι κάποιος που λέει ότι είναι κοινολογικάριος στην πραγματικότητα είναι βλαχοφιλελές ή, έστω, φιλελέφτ/ αριστεροφιλελές ή κεντροαριστερός του Ακραίου Κέντρου ή Ποταμίστας ή Ατενίστας, γενικά idiot-ης απολίτικος άρα δεξιός. Και από μεν την Αριστερά οι κοινολογικάριοι θεωρούνται ως η νέα μορφή ψευδούς συνείδησης της αστικής τάξης, όπως την περιέγραψε ο Marx, πέον όμως να σημειωθεί ότι ο όρος χρησιμοποιείται κραχτικά και από πολλούς δεξιούς οι οποίοι επιθυμούν άλα Schmitt ή άλα Κονδύλη να έχουν έναν πιο σαφή αντίπαλο και προσάπτουν στους κοινολογικάριους τη θολοκουλτούρα τους. Ή και από οπαδούς ενός δεξιού νιτσεϊσμού/ ιρασιοναλισμού που θα ήθελαν να βλέπουν τον εαυτό τους ως γοητευτικό αντιδραστικό (réactionnaire charmant που λένε και στο χωριό μου), οπότε βδελύσσονται τη χαμέρπεια των λογικαρίων. Στους τελευταίους προσάπτεται, εξάλλου, και ο καιροσκοπισμός τους ήτοι ότι κρυπτόμενοι πίσω από την ανάγκη μη α πριόρι ένταξης σε συγκεκριμένη ιδεολογία περιμένουν α πουστεριόρι να πάνε ΟΦΑ ως καλοί οφατζήδες που είναι. Τελικά υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το παράλογο κι αυτό είναι η κοινή λογική.

Οι παλαιάς κοπής κρατικοδίαιτοι και εκ πεποιθήσεως δυσκοίλιοι υπάλληλοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.

Οι εθνικάριοι ευδοκιμούν σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο παρακρατικό δαίδαλο όπου επιδίδονται σε αέναο κοσκίνισμα άνευ ζυμώματος. Κάθε αναρρίχηση στην ιεραρχία προϋποθέτει πολιτικό κονέ. Ωσεκτουτού, όσοι διευθυντές-εθνικάριοι τελούν σε πολιτική δυσμένεια παρκάρονται σε ειδικό κτήριο στο κέντρο της Αθήνας («το ψυγείο») όπου σερφάρουν, πίνουν το καφέ τους, ομφαλοσκοπούν και κατά βάθος εύχονται να μην αλλάξει η κυβέρνηση και αναγκαστούν να αναλάβουν πόστα με περισσότερες ευθύνες.

Εχθροί των εθνικάριων θεωρούνται οι αλεξιπτωτιστές «σύμβουλοι διοίκησης» που διαθέτουν ακόμα ισχυρότερο δόντι και στελεχώνουν πλουσιοπάροχα αμειβόμενες θέσεις παρά τω Διοικητή ή σε θυγατρικές του ομίλου. Τα εν λόγω γκόλντεν μπόιζ φέρονται συγκαταβατικά στους εθνικάριους, αλλά στην πράξη η μόνη τους διαφορά είναι ότι αποκαλούν την Εθνική Τράπεζα NBG, δένουν την γραβάτα με windsor knot, πετάνε αγγλικούρες τύπου «να το σκεφτούμε έξω από το κουτί» και κραδαίνουν Blackberry.

Το λαμόγιο που εκμεταλλεύεται την αδιαφανώς αποκτηθείσα θέση του για αθέμιτη κονόμα.

Οι οικονομισάριοι λειτουργούν κυρίως στο δημόσιο τομέα, και συγκεκριμένα σε νοσοκομεία, πολεοδομίες, εφορίες, δήμους, υπουργεία, ΙΚΑ, νομαρχίες, κ.α., και χρεώνουν προκαθορισμένο γρηγορόσημο για να διεκπεραιώσουν κάθε υποχρεώσή τους προς τον κερασφόρο πολίτη.

Στον ευρύτερο δημόσιο (γράφε: παρακρατικό) τομέα, οικονομισάριοι κουμπάροι διορίζονται με παχυλούς μισθούς ως σύμβουλοι ΔΕΚΟ. Προκειται για βιρτουόζους της σχολής Art Déko.

Μην ξεχνάμε όμως και τον (κρατικοδίαιτο) ιδιωτικό τομέα όπου διαπλεκόμενοι νταβατζήδες εργολήπτες (που είναι συνάμα καναλάρχες και μιντιάρχες) νέμονται κρατικά και κοινοτικά κονδύλια δια της μεθόδου του λιβανίσματος και του λαδώματος των ευκαιριακών τους πολιτικών συμμάχων.

Η εικοσιπενταετής τουλάστιχον παντοκρατορία των οικονομισάριων οδήγησε την Ελληνική οικονομία στην σημερινή της κατάσταση.

Λογοπαίγνιο εκ των κονόμα και κομισάριος.

Ασίστ: Γ. Τράγκας

Παρτούζα συνειρμών στη λέξη αυτή.

Ο όρος θα μπορούσε να προκύπτει εκ:

α) παράφρασης της λέξης προλετάριος, (δες εδώ και εδώ). Μιλάμε για τον κατ' επίφαση προλετάριο, τον κατ' όνομα προλετάριο που λειτουργεί με χρηματοκεντρικά κριτήρια (λεφτά).

β) της λέξης προ (που παραπέμπει στην αγγλική λέξη pro, εκ του professional που σημαίνει επαγγελματίας) και της λέξης λεφτά. Το πακέτο παραπέμπει δηλαδή σε κάποιον που είναι επαγγελματίας λεφτάς. Και επειδή οι λέξεις προλετάριος - προλεφτάριος μορφολογικά μοιάζουν, ο συγκεκριμένος επαγγελματίας λεφτάς αναδίνει, κάπου στο βάθος, άρωμα προλετάριου. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να γίνει και επαγγελματική αξιοποίηση αυτού του αρώματος (επαγγελματίας πολιτικός, επαναστάτης, κλπ., δες σχετικά το παράδειγμα 3 και το λήμμα Μαρξορθόδοξος).

γ) εκ της λέξης προ (που παραπέμπει στην αγγλική λέξη pro από professional που σημαίνει επαγγελματίας) και της λέξης left (αριστερός). Εδώ το πακέτο παραπέμπει σε κάποιον που είναι επαγγελματίας αριστερός.

δ) εκ της λέξης προ (που παραπέμπει σε πρώην) και της αγγλικής λέξης left (αριστερός). Εδώ το πακέτο παραπέμπει σε κάποιον που είναι: πρώην αριστερός.

1. Εκ των παραπάνω συνειρμών, αντιλαμβανόμαστε πως η λέξη ενσωματώνει συναφείς νοηματικές παραπομπές.

Εκφέροντας τον όρο, θα μπορούσαμε βάσει των παραπάνω, να χαρακτηρίσουμε ως προλεφτάριο κάποιον πρώην αριστερό, που έχει από χρόνια αντικαταστήσει το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», με το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του Σωκράτη», κάποιον κατ' επίφαση αριστερό, κάποιον γιαλαντζί κομμουνιστή, κάποιον Μαρξ εντ Σπένσερ, που 'χει κάνει θεό του, το μαρούλι, τις αστικές απολαύσεις, που 'χει τα ... κονέ, που κάνει τις μπίζνες, που μπορεί να 'ναι και σκαφάτος και που επιδιώκει πάντοτε να τα περνά ζωή και κότα.

Χαρακτηριστικό τύπο προλετάριου που μεταμορφώθηκε σε προλεφτάριο είχε ενσαρκώσει στην ταινία «Ξύπνα Βασίλη» ο Αλέκος Αλεξανδράκης, όπου το κέρδος ενός λαχείου, μετέβαλλε άρδην τον τρόπο ζωής του, μεταβάλλοντας τον από μαχητικό αγωνιστή της Αριστεράς σε άνθρωπο του κεφαλαίου. (Βλ. παραδείγματα 1, 2 ,3)

1. Στα πλαίσια χιουμοριστικής εκφοράς του λόγου, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως προλεφτάριο κάποιον παντελώς άσχετο με την αριστερά, που ζει μέσα στη γκλαμουριά και στη χλίδα. (βλ. παράδειγμα 4)