Εθνικό και πολιτικό αυτοφαυλιστικό για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης στην οποία κυριάρχησε το κόμμα Πα.Σο.Κ. (κυρίως στην τριακονταετία 1981-2011) επηρεάζοντας όμως (ακόμη και μετά την παρακμή του) και άλλα κόμματα που υπέστησαν και συνεχίζουν να υφίστανται πασοκοποίηση. Η κατάληξη -λάνδη, όπως είδαμε και στο Ευρωλάνδη, μπορεί να σημαίνει μεταφορικώς διαφορετικά πράγματα. Καταρχήν: α) Κατάληξη δυτικοευρωπαϊκής, γερμανικής χώρας με μια ευρεία έννοια που μπορεί να περιλαμβάνει και φραγκικές και αγγλοσαξονικές χώρες. Όμως, εφόσον μιλάμε για εθνικό αυτοφαυλιστικό, τότε περισσότερο: β) Μια τριτοκοσμική χώρα, όπου και η ονομασία και η ταυτότητά της έχουν δοθεί από αποικιοκράτες δυτικοευρωπαίους κυριάρχους της και που εν πάση περιπτώσει παρουσιάζει συμπτώματα τριτοκοσμισμού. γ) Ίσως, πιο τραβηγμένα, ο όρος να βγάζει και μια αφέλεια, σαν η χώρα να έχει καταστεί θεματικό πάρκο σε στυλ Ντίσνεϊλαντ.

Εν προκειμένω, μάλλον εννοείται η Ελλάδα ως μια χώρα που ακολούθησε τριτοκοσμικές λύσεις και πορεία επί των κυβερνήσεων Πα.Σο.Κ. και άλλων πασοκοποιημένων κωμάτων της μεταπολίτευσης, ενίοτε χρυσωμένες από το πασοκοχαρούμενο αφήγημα του εκσυγχρονισμού και μιας πεποίθησης ότι μπορούν να συνδυαστούν η προοδευτική ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με σοσιαλιστικά/ σοσιαλδημοκρατία πρωκτάγματα, διαθλασμένα και μέσα από τις παθογένειες του ελληνικού κρατισμού, νεποτισμού και γραφειοκρατίας. Δίνω τον λόγο στα παραδείγματα, που τονίζουν τον τριτοκοσμικό χαρακτήρα της πασοκικής Ελλάδας, ενίοτε ίσως και τη σχέση της με ξένα συμφέροντα.

  1. Εμπνεύσεις όπως είναι τα "κρυμένα λεφτά" από τη μία και οι εμίρηδες του Κεϊμπούτ Καμπίρ που θα έλθουν να επενδύσουν στην πασοκολάνδη από την άλλη. (Εδώ).
  2. Στις 3 του Μάρτη ήμουν οργισμένος. Όταν προσφιλές μου άτομο ζήτησε να μάθει το λόγο της οργής μου, απάντησα κομματάκι απότομα: «Θέλω να δείρω έναν πασόκο». Το προσφιλές μου άτομο πισωπάτησε ορθώνοντας τα χέρια σε στάση άμυνας. (Χα, καλά το ψυλλιαζόμουν ότι είναι κι αυτός ένας πασόκος). [...] Θέλω να φύγω από την Πασοκολάνδη. (Εδώ).
  3. Συριζιστάν και Πασοκολάνδη. Ας βάλουμε για τα επόμενα λεπτά την πολιτική ορθότητα εκεί που πρέπει, για να πούμε μερικές αλήθειες. Ολες οι χώρες των οποίων η κατάληξη του ονόματός τους είναι -στάν έχουν προβληματάκια. Ζοριλίκια υπάρχουν και στους τόπους με κατάληξη -λάνδη. [...] Ενα από τα ψεγάδια των χωρών σε -σταν και -λάνδη είναι ότι ουσιαστικά δεν έχουν νόμους. Τα κείμενα που εμφανίζονται ως νομοθετήματα εφαρμόζονται μόνο όταν πρόκειται να προστατεύσουν τα συμφέροντα των καστών που κυβερνούν. [...] Στο Γιουνανιστάν και τη Ραγιαδολάνδη είναι καθημερινότητα. Ο νόμος θα εφαρμοστεί όποτε (και σε βάρος όσων) θελήσουν οι τοποτηρητές του υπαρκτού λαμογισμού, οι παραγωγοί χαβιαριστερισμού, οι εκσυγχρονιστές της Siemens και οι λοιποί πασόκοι. Τζάμπα μάγκες. (Εδώ).
  4. Φαίνεται ότι εκεί στην Πασοκολάνδη κάποιοι έχουν εθισθεί στην λήψη αποφάσεων ερήμην του λαού. (Εδώ).

Τώρα σε δύο περιπτώσεις που βρήκα, ως Πασοκολάνδη εννοείται πολύ συγκεκριμένα η Κρήτη ως το πασοκονήσι (και νυν συριζονήσι) που ψήφιζε σε πολύ μεγάλα ποσοστά Πα.Σο.Κ.

  1. ΠΑΣΟΚολάντι ή ΠΑΣΟΚΟΛΑΝΔΗ= Το….»πράσινο νησί». (Εδώ).
  2. Σας γράφω από το Λασίθι της Κρήτης, την πρώην pasokland, όπου έφερα το κορμάκι μου για ολιγοήμερες διακοπές. Περπατώ μόνος μου στο ξακουστό οροπέδιο με τους μύλους του. Ο κόσμος με αναγνωρίζει από το ζιβάγκο μέσα στον Ιούλη και με πλησιάζει. [...] Πρόκειται για κάποιους από τους τελευταίους πλέον πυρήνες πασόκων στη χώρα που απομονώθηκαν από τη συριζόπληκτη πλέον Κρήτη. Σχεδόν κυνηγημένοι, σχεδόν ήρωες. "Ντρέπομαι στο καφενείο", μου λέει ένας παππούλης. [...] Ένας 21χρονος φοιτητής μου μίλησε για το μπούλινγκ που δέχονται οι πασπίτες στο ΤΕΙ του. Ευτυχώς, μου λέει, τα κορίτσια θέλουν ακόμη τους πασπίτες. Είναι το γονίδιο του Αντρέα, βλέπετε, που πέρασε από γενιά σε γενιά πασόκων. (Depressed Pasok, "Ψυχολογικό Ξεζούμισμα", Unfollow 44 (Αύγουστος 2015), σ.102).

Κάπου στην Κρήτη

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

Ένα από τα εις -στάν εθνικά αυτοφαυλιστικά, που προκύπτει μέσα από τη ρητορική στρατηγική που ήδη έχω περιγράψει στα ευρωπαϊστάν, φιλελευθεριστάν, Διαφωτιστάν, Μεταρρυθμιστάν. Δηλαδή:

  1. Το χρησιμοποιούν κυρίως οι νέοι ανθενωτικοί για να υπονοήσουν ότι το πρώκταγμα του εκσυγχρονισμού μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερο φανατισμό, ταλιμπανισμό και φουνταμενταλισμό από ό,τι αυτά τα οποία έρχεται να εκσυγχρονίσει/ αλλάξει τα Lumières.
  2. Ή χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ότι ο συγκεκριμένος τρόπος που προβλήθηκε το πρόταγμα αυτό του εκσυγχρονισμού ειδικά στην Ελλάδα ήταν τριτοκοσμικός και πασοκιστανικός. Εκσυγχρονιστάν σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι όλη η Ελλάδα, αλλά ειδικά οι θιασώτες του προτάγματος του εκσυγχρονισμού σε ένα μέρος του εκσυγχρονιστικού πασοκιστάν άκα Σημιτιστάν ή της υπεύθυνης αριστεράς διανόησης και ταλιμπάν.
    Το τρίπτυχο του Εκσυγχρονιστάν
  3. Υπάρχει εξάλλου και μια άλλη πτυχή: Το να εκσυγχρονίζεται ή να μεταρρυθμίζεται συνεχώς μια χώρα είναι μάλλον ίδιον ότι η χώρα αυτή είναι ανεπίδεκτη εκσυγχρονισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Οθωμανική Αυτοκρατορία που εκσυγχρονιζόταν και μεταρρυθμιζόταν επί 4 αιώνες από τον 16ο ως τις αρχές του 20ου ώσπου τελικά διαλύθηκε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο. Οπότε εκσυγχρονιστάν είναι σε αυτήν την περίπτωση μία ανατολίτικη, τριτοκοσμική, αναπτυσσόμενη μάλλον παρά υπανάπτυκτη χώρα, ή η Ελλάδα παρομοιαζόμενη με μια τέτοια χώρα, η οποία λέμε διαρκώς ότι πρέπει να εκσυγχρονιστεί και δώστου και φτου κι απ' την αρχή, επειδή εντέλει δεν της βγαίνει ο εκσυγχρονισμός, αλλά έχει ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις αδρανείας που δεν της επιτρέπουν να "κόψει δρόμο" στη συνάντηση με τη Δύση και τελικά την εκσυγχρονίσαμε και ψόφησε.

Δίνω τον λόγο στο πρώτο παράδειγμα που τα εξηγάει ωραία:

Ο εκσυγχρονισμός, ως σλόγκαν, έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια φανατικούς οπαδούς. Φανατισμός, ο οποίος πολλές φορές είναι τόσο έντονος ώστε να προσομοιάζει με θεοκρατισμό τύπου Ταλιμπάν. Εξ ου και ο νεολογισμός «εκσυγχρονιστάν» που έχει χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει αυτό τον φανατισμό. Η χρήση του όρου αυτού θέλει να καταδείξει την αδιαλλαξία και θρησκοληπτική σχεδόν εμμονή με την οποία προωθούν τις πολιτικές και τις απόψεις τους για την κοινωνία. Το τραγικό, αν όχι τραγελαφικό, της υπόθεσης αυτής είναι ότι στους οπαδούς του «εκσυγχρονιστάν» βρίσκεται σημαντικός αριθμός ανθρώπων που η εργασιακή τους θέση (π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι) θα τους ήθελε ενάντια, ακριβώς λόγω των βασικών θέσεων του ιδεολογήματος αυτού. Αν αυτό δεν είναι ψευδής συνείδηση, ενδεχομένως να είναι κάτι πολύ χειρότερο, αλλά ας μην το αναλύσουμε εδώ αυτό. Ο εκσυγχρονισμός σε Κύπρο και Ελλάδα, εμφανίζεται ως όρος με τον Σημίτη στην περίοδο της διαδοχής του Α. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ το 1995. Οι εκσυγχρονιστές εμφανίζονταν ως μια άφθαρτη ομάδα τεχνοκρατών, έτοιμη να διαχειριστεί την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ως προς το περιεχόμενο του όρου δεν υπάρχουν κοινές παραδοχές. Το ακριβές νόημα και πε­ριεχόμενο της έννοιας ποτέ δεν εξηγήθηκαν πλή­ρως, ούτε και αναπτύχθηκαν θεωρητικά. Το εγχείρημα του «εκσυγχρονισμού» οριζόταν στην ουσία με αρ­νητική παρά θετική χροιά: έπαιρνε την μορφή εναντίωσης στις παλιές λαϊκιστικές πρακτικές, καθώς και στον συντηρητικό συνασπισμό που εκπροσωπούσε η ΝΔ. Όταν οριζόταν με θετική χροιά, ταυτιζόταν με την πρόοδο και το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν ως ο υποστη­ρικτής των «προοδευτικών» δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία. Πίσω από την ταμπέλα του εκσυγχρονισμού καλύφθηκαν, και καλύπτονται, μια σειρά από στόχοι και πολιτικές, πολλές φορές ανόμοιες και αντιφατικές μεταξύ τους. Ο καθένας που χρησιμοποιεί τον όρο το κάνει με το δικό του σκεπτικό διότι αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πωλήσει τη θέση του πιο πειστικά. Αποτελεί μια ωραία καραμέλα πίσω από την οποία κρύβονται επιμελώς πραγματικές προθέσεις πολιτικών δυνάμεων, επιχειρηματικών και μιντιακών (ΜΜΕ) ομίλων. Αν ως προς το θεωρητικό περιεχόμενο υπάρχουν ασάφειες, ως προς την πολιτική του χρήση υπάρχουν κοινές συνισταμένες και πρακτικές. Οι πολιτικές της λιτότητας, της συγκράτησης και της μείωσης του εργασιακού κόστους, του λιγότερου κοινωνικού κράτους και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, αποτελούν οργανικό κομμάτι όλων των πολιτικών δυνάμεων που ευαγγελίζονται τον εκσυγχρονισμό, είτε δεξιών είτε σοσιαλδημοκρατών. Ταυτόχρονα, κάθε αναφορά σε κοινωνικές κατακτήσεις και κάθε προσπάθεια διατήρησης εργατικών κεκτημένων, κάθε κριτική των αγορών, συκοφαντείται από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο ως λαϊκισμός, αναχρονισμός, ή συντεχνιασμός. Ο εκσυγχρονισμός είναι μια ουδέτερη διατύπωση που αποκρύπτει τις ιδεολογικές του ρίζες και στοχεύσεις. Στην ουσία, εκσυγχρονισμός, ή νεοφιλελευθερισμός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. (Γιάννος Κατσουρίδης εδώ).

Όπως δείχνει και το άρθρο ο όρος ήταν πολύ της μοδός επί Σημιτιστάν, όταν το εκσυγχρονιστάν είχε τον προστάτη άγιό του

Άγιος Σημίτιος, προστάτης του Εκσυγχρονιστάν

Μετά την προσφάτως επισκήψασα κρίση, το πρόταγμα του εκσυγχρονισμού έχει ελαφρώς θολώσει και εν πολλοίς αντικατασταθεί από αυτό των επειγουσών μεταρρυθμίσεων, ωστόσο συνεχίζει να χρησιμοποιείται και σήμερα με τις παραπάνω σημασίες, όσο συνεχίζουν να υπάρχουν εκσυγχρονιστήρια που είτε φλερτάρουν με τον "χιπστεροναζισμό" του Ποταμιού είτε μετατρέπονται σε χιπστέρια που ψηφίζουν ΠαΣόΚ επειδή είναι βίντατζ.

Χιπστεροπασόκος. Του αρέσει ο εκσυγχρονισμός επειδή είναι βιντατζιά.

  1. Με τέτοια τερτίπια προσπαθούν να πάρουν δάνειο οι μπαταχτσήδες του εκσυγχρονιστάν. (Από το Unfollow).
  2. Κρατικές επιχορηγήσεις στα ταξί επί....Εκσυγχρονισμού ... Όποια πέτρα και να σηκώσεις το εκσυγχρονιστάν είναι απο κάτω... Τι να πώ; Μετά μας το παίζουν και αδικημένοι. (Από την Παραπολιτική).
  3. Με το Ποτάμι να μαζεύει όλο το εκσυγχρονιστάν και τα ορφανά του Κύρκου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ψάχνει να βρει την ψήφο του. (Εδώ).
  4. Να διεκδικούν αδιάκοπα και ποικιλοτρόπως μια ανθρώπινη ζωή και τη βελτίωση της θέσης τους στην κοινωνία. Με αυξήσεις μισθών. Με συγκράτηση των τιμών στα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Με μείωση της υπέρογκης και άδικης φορολογίας τους. Με ουσιαστική και πλήρη δωρεάν Παιδεία και υγειονομική περίθαλψη. Με πολιτικές που θα αναβαθμίζουν τις συνθήκες εργασίας και το περιβάλλον. Ολα αυτά, όμως, στο ...«εκσυγχρονιστάν» είναι δογματισμοί και ξεπερασμένες αντιλήψεις. (Από τον Ρίζο).

Τέλος, να σημειώσουμε ότι είναι ένα από τα πλέον προφιλή μπινελίκια του Κώστα Ζουράρι/ Ζουράρεως, που το εντάσσει σε μία σειρά άλλα μπινελίκια από την τετρακισχιλιετή ιστορία του ανθηρού Έλληνος λόγου, όταν κάνει λεκτικό bashing σε εκσυγχρονιστήρια/ εκσυγχρονιστάδες:

  1. Κρατοθεοδοκήται και νατοκεμαλική αρβύλα. Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ; ...και όχι το ΕΑΜ... να, ιδού κι άλλη μια λαμπρή εφαρμογή της «αρχής της ετερότητας», που λέει κι ο μέγας Σκοπιανός ή το «σεβόμαστε την διαφορετικότητα», που ψιττακίζουν οι μπουρδολόγοι του εκσυγχρονιστάν. (Εδώ).
  2. Εξ "ημεδαπού πανεπιστημίου", πενιχράν έχοντες την θεωρητικήν τους σκεύην και εκτρέφοντες ευρωλιγούρικες φωταδιστικές αρλούμπες περί προόδου και ποστ-μόδερν εκσυγχρονιστάν: τ. Βίπερ-Νόρα θεληματικό πηγούνι επαναστάτες, τρίτης δροσιάς. [...] Οι σημερινοί συμπλεγματικοί ευρωλιγούρηδες και προοδευτιικοί εκσυγχρονιστάδες της καθ' ημάς οσφυοκαμψίας [...] οι σημερινοί συμπλεγματικοί γραικύλοι του εκσυγχρονιστάν ταυτίζουν ως αφασικοί ευρωπίθηκοι το σιελοπαρόν του σαρκίου τους με το αργόσυρτο διηνεκές παρόν... [...] ...τους ενοχλεί πολύ, πάρα πολύ, σ' όλα αυτά τα προσκυνημένα βλακόμετρα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, τα ευρωλιγούρια και λοιπά γραικύλια του εκσυγχρονιστάν. (Αποσπάσματα ζουραρείων μπινελικίων από το πρόσφατο βιβλίο Έρχομαι από μακριά. Η αγορήνδε Ιλιαδορωμηοσύνη του Οδυσσέα Ελύτη, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2014, σ. 33, 39, 135,147).

Ετικέτες: Αντισημιτικά, Περιοχή: Κολωνάκι, Φίλιον.

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία

Το «με Μαρξ, ορθοδοξία και μια ζεϊμπεκιά» είναι στίχος του Χάρρυ Κλυνν από το «Ελλάδα, η χώρα του πράσινου ήλιου» στα '80ς. Ο Χάρρυ Κλυνν στα '80ς σατίριζε την τότε νεοεμφανιζόμενη γειτνίαση μαρξιζόντων και ορθοδόξων, που εν μέρει προήλθε εκ των τελευταίων ως αντίδραση για τις κατηγορίες όσον αφορά στον ρόλο της Εκκλησίας κατά την Δικτατορία, και εν μέρει στα πλαίσια γενικότερων ζυμώσεων στην σοσιαλιστική δεκαετία των '80ς. Σήμερα, όμως, το οξύμωρο σχήμα «μαρξορθόδοξος», ως αντιδιαστελλόμενο από αυτό που οι ίδιοι θεωρούν ως ευρωλιγούρηδες ή φωταδιστές, δηλώνει ότι στην σύγχρονη Ελλάδα πλάι στην κλασική αντίθεση Δεξιά-Αριστερά, υπάρχει ένα παράπλευρο ιδεολογικό δίπολο που μπλέκεται με περίεργους τρόπους στα υπάρχοντα κόμματα. Οι «μαρξορθόδοξοι» είναι αυτοί που πιστεύουν σε ιδανικά της «καθ' ημάς Ανατολής», των ελληνικών «κοινοτήτων», σ' ένα είδος ιθαγενούς σοσιαλισμού. Το οποίο στην πράξη σημαίνει απλώς έντονη κριτική στην Δύση και τον φιλοδυτικισμό, η οποία κριτική τους φέρνει σε στενή γειτνίαση με καθαυτό μαρξίζοντες αντικαπιταλιστές. Από την άλλη, έχει γίνει και μια γειτνίαση μεταξύ δεξιών με την έννοια του φιλοδυτικού φιλελευθερισμού και ορισμένων αριστερών τύπου λ.χ. ΣΥΡΡΙΖΑ, που είτε απλώς διεκδικούν κάποια γενικά δικαιώματα (στην καλύτερη περίπτωση), είτε απλώς θεωρούν ότι είναι τρέντυ να ψηφίσεις ένα αριστερό κόμμα, που να μην βαρύνεται όμως με τον δογματισμό του ΚΚΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο οι μαρξορθόδοξοι, όσο και οι ευρωλιγούρηδες διοχετεύονται σε πολλά κόμματα και εξουσίας και εναλλακτικά. Έχω την εντύπωση ότι οι μαρξορθόδοξοι τείνουν να διοχετεύονται περισσότερο σε Ν.Δ. και μετά ΚΚΕ, Παπαθεμελή ή και ΛΑΟΣ, ενώ οι ευρωλιγούρηδες πιο πολύ σε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΡΙΖΑ και μετά Ν.Δ. και εναλλακτικά φιλελεύθερα ή οικολογικά κόμματα. Αλλά πιστεύω εξίσου ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν και μαρξορθόδοξους και ευρωλιγούρηδες στις τάξεις τους, κι αυτό τα καθιστά κατάτι αντιφατικά. Βεβαίως και τα δύο άκρα αυτά του διπόλου έχουν καθ' εαυτά τις αντιφάσεις τους. Μερικά φαινόμενα για χάρη παραδείγματος. Βλέπουμε μια γειτνίαση στους «μαρξορθόδοξους» προσωπικοτήτων τόσο ετερόκλητων όσο ο Κώστας Ζουράρις, η Λιάνα Κανέλλη, ο Χρήστος Γιανναράς, ο π. Μεταλληνός, ο Διονύσης Σαββόπουλος (πιο πολύ '80ς - '90ς), ο Γεωργουσόπουλος, ο Παπαθεμελής κ.ά., ενώ η κατά βάση αριστερή εκφραστική τους χρησιμοποιείται και από ακροδεξιούς λ.χ. του Καρατζαφέρη. Από την άλλη, βλέπουμε φαινόμενα, όπως λ.χ. της «συμμετοχικής δημοκρατίας», που επαγγέλθηκε ο Γ. Παπανδρέου το 2004 βάζοντας στο ίδιο κόμμα Ανδρέα Ανδριανόπουλο και Στέφανο Μάνο με Μίμη Ανδρουλάκη και Μαρία Δαμανάκη, πράγμα που του κόστισε τις εκλογές, εν μέρει. Και το άλλο οξύμωρο, που βλέπουμε στις μέρες μας είναι ότι έχουμε μια οιονεί φιλορωσική Δεξιά της Ν.Δ. και μια ας πούμε φιλοαμερικανική Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, πολύ σχηματικά βέβαια, και κυρίως σε επίπεδο συμπαθειών των δύο ηγεσιών.

Αυτά. Απλώς διερωτήθηκα μήπως σε σλανγκ λεξιπλασίες μπορεί να βρεθεί ακριβέστερη περιγραφική δυναμική από ό,τι σε κλασικούς όρους, όπως Δεξιά-Αριστερά.

Στο τραγούδι του Χάρρυ Κλυνν εκφράζεται, νομίζω, σαφώς ο όρος που περιγράφει και φαινόμενα τύπου Μαρξ εντ Σπένσερ.

Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου
του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς,
πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα,
του Datsun, Adidas και χάνι της Γραβιάς.

Τσαρούχι, Rolex, Νακμπάρ,
ρεπόρτερς και Τζέι Αρ,
με Honda η Ελλάδα προς την δόξα τραβά,
με Marx, Ορθοδοξία και με μια ζεϊμπεκιά
να την η Ελλάδα ανάσκελα...

Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου
του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς,
πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα,
του Datsun, Adidas και χάνι της Γραβιάς.

Ξεσηκωθείτε Έλληνες, ξεσηκωθείτε πατριώτες!
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
με Rolex στα χέρια με γούνες στους ώμους.
Ίτε παίδες Ελλήνων υπέρ βωμών και εστιών,
υπέρ πατρίδος και θεών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών ημών.

Υπέρ αγοράς Super Market Electric,
υπέρ Prisunic Μαρινόπουλος.
Αναφωνήσατε λοιπόν μετ' εμού: «Ζητάω-ζητώ»!
Ζήτω!
Πάντα ζει, ζήτω!
Πάντα ζει με τον Πανταζή. Ζήτω!

Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου
του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς,
πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα,
του Datsun, Adidas και χάνι της Γραβιάς.

Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτις
άμα λάχει να ούμε...

Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!

Δημοσιεύτηκε
Τελευταία επεξεργασία