Ορισμοί με ετικέτες (304)
Εμφανίζονται 11-20 από 304

Αλλιώς ο μπαζοκρύφτης, δηλαδή τα τεράστια τρέντι γυαλιά τύπου πούλμαν, που θυμίζουν παρμπρίζ λεωφορείου, έχουν δε ως κύριο σκοπό να κρύψουν την μπαζοσύνη του μπάζου που τα φορά και να κόψουν κάτι από την επιθετικότητα της ωστικής δύναμης του μπαζούκας.

Συνηθίζονται πολύ στο Facebook, από κοπελιές που δεν το έχουν με την εμφάνιση, πλην είναι φιλότιμες και δεν θέλουν να παραιτηθούν από το παίγνjιο της σαγήνjης.

Αρχαιοκαυλιστί: ἀλεξίμπαζον, φωγαλλιστί: para-baze, ενώ ο μπαζοκρύφτης είναι το cache-baze. (Πλάκα κάνω γερμανέ μεταφραστή).

Πάσα: allivegp.

Στο μπαχάλικο μαγαζάκι "Η Σουργελλάς", στο ράφι με τη λίστα του ντου και συγκεκριμένα στο συρτάρι "μπαχαλάκης, μπάχαλος", βρίσκουμε και την υποπερίπτωση του σταλινομπάχαλου, σε κατοπτρική συμμετρία με τον αναρχοσταλίνα.
Αυτή η λέξη κανονικά δεν υπάρχει. Έχει μέσα της θανάσιμη (χρωματική) αντινομία (δες την παρακάτω φωτό).
εδώ
Όμως, κυκλοφορεί, (κόντρα στην επιστήμη) και λέγεται, προφανώς ως ποιητική μεταφορά για πρακτικές ατόμων ή ομάδων με μπαχαλορεά στο να τα κάνουν όλα πουτάνα, όχι όμως στο βωμό τίποτα ελευθεριακών ονειρώξεων, αλλά για γειδικότερες, "ταξικές" (αχαχαχαχ) καταστάσεις τ. "όχι στις Σκουριές", υπεράσπιση του Δημόσιου φορέβα, χτίσιμο πόρτας πρυτάνεος άμα λάχει, επίθεση στον νομπελίστα Τζέιμς Γουότσον (αυτόν ντε που ανακάλυψε την διπλή έλικα του DNA), τα "Βοήθεια, φέρτε τον Εισαγγελέα" της Ζωής και της Ραχήλ στην ΕΡΤ κ.ο.κ.

σκυλοκουράδα, σκυλοκούραδο

Αλλιώς το σκυλόσκατο, η κουράδα του σκύλου. Όπως λέει και ο Dry Hammer, "σου γεμίζει περισσότερο το στόμα" από ό,τι η μικρότερη λέξη σκυλόσκατο. Το βρίσκουμε ήδη στη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου, γραμμένη το 1962.

Μεγαλύτερο σλανγκικό ενδιαφέρον έχει το ότι το βρίσκουμε και ως βρισιά, για να περιγράψει έναν άνθρωπο ξευτίλα, μηδαμινό, σκατιάρη, σκατένιο, ένα σκουπίδι, ένα απόρριμμα.

επαναστατόσημα, αριστερόσημα, αναρχόσημα

Κλάσικ, τώρα πια, λέξη της αριστεράς και του αναρχικού χώρου, η οποία παραπέμπει στα φανταστικά (και φαντασιακά να τα πεις μέσα είσαι) ένσημα τα οποία κανείς "κολλάει" με την πορεία του στους εν λόγω χώρους.

Τα επαναστατόσημα είναι λέξη που στηλιτεύει και λοιδωρεί πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές, και συγκεκριμένα την επαγγελματοποίηση της πολιτικής συμμετοχής και γενικά την ιδιοτελή εξαργύρωσή της (με θέσεις, διασυνδέσεις, προσβάσεις, καταξίωση, δηλαδή, εξουσία, μούρη, φράγκα, σεξ, και διάφορες μορφές ασυλίας). Επιπλέον, χρησιμοποιείται σε συμφραζόμενα με ειρωνική διάθεση για να καταγγείλει την επίκληση του προσωπικού αριστερού/αναρχικού παρελθόντος ως πρόσχημα ιδιώτευσης, "τιμητικής αποστρατείας" από την ενεργό πολιτική δράση, χωρίς, όμως, αποποίηση των ωφελημάτων (ηθικών και υλικών) που απορρέουν από την τελευταία - ή ακόμα και ως πρόσχημα προδοσίας και μεταπήδησης στο στρατόπεδο του αντιπάλου, από τον ρεφορμισμό μέχρι τη δεξιά. βλ. και το αξίωμα "αριστερό παρελθόν = δεξιό παρόν"). Τέλος, χρησιμοποιείται πολύ συχνά αυτοϋπονομευτικά, αυτοκριτικά όχι μόνο για την ιδιοτέλεια αλλά και την ηττοπάθεια (πας στην πορεία-μνημόσυνο για να κάμεις το "καθήκον σου", χωρίς να το πιστεύεις) που επικρατεί και τον κούφιο φορμαλισμό της πολιτικής συμμετοχής που φτάνει να μετριέται ως ποσότητα με τα επαναστατόσημα ως διαπιστευτήρια χωρίς περιεχόμενο.

Στην περίπτωση της αριστεράς τα επαναστατόσημα τα κολλάνε και τα εκμεταλλεύονται οι πουλημένες ή/και ψευτο- πρωτοπορίες της εργατικής τάξης, ενώ στο πλαίσιο της αναρχίας οι υψηλά ιστάμενοι στις άτυπες ιεραρχίες στους κόλπους της. Με άλλα λόγια, επαναστατόσημα κολλάνε και εξαργυρώνουν οι κάθε λογής -πατέρες και γουαναμπήδες αναρριχόμενοι γυμνοσάλιαγκες* του κάθε λογής επαναστατικού κινήματος... αλλά και ρεβιζιονιστικού, και γενικά κάθε κινήματος που "επαναστατίζει" (προσομοιώνει, δηλαδή, ραντικάλ ύφος και ενσωματώνει συστημικά επαναστατικές πρακτικές - γι' αυτό και, καταχρηστικά, επαναστατόσημα μπορεί να ειπωθεί ότι κολλάνε μέχρι και οι της "λαϊκής δεξιάς" συνδικαλησταράδες).

Τώρα, όπως φάνηκε κι από πάνω, υπάρχουν υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες κατ' εξοχήν επαναστατόσημων, τα οποία και κολλιούνται στα αντίστοιχα βιβλιάρια επαναστατοσύνης και συνυπολογίζονται για την πολιτική και άλλη κάλυψη του δικαιούχου: τα αριστερόσημα, και τα αναρχόσημα.

• Ως αριστερόσημα λογίζονται συνήθως: η μακρόχρονη και συνεπής συμμετοχή σε αγώνες, κομματικές και γενικά συλλογικές διαδικασίες (καταρχήν, δηλαδή, το να μην είσαι, πολιτικά πουθενάς), η ανάδειξη του προσώπου σου μέσα στους αγώνες ως μαχητικής ή ηγετικής ή διανοούμενης φυσιογνωμίας, και όσο προχωρούμε προς τα "βαρέα και ανθυγιεινά", η προσωπική έκθεση σε αγώνες που ενέχουν άμεσα προσωπικό κόστος επειδή θίγουν άμεσα συμφέροντα του αντιπάλου (π.χ. η σύγκρουση με την εργοδοσία στον ιδιωτικό τομέα). Ιδιότυπο αριστερόσημο, με το οποίο μπορεί κανείς να εξαγοράσει υπό συνθήκες προνομιακά πλασματικά έτη αγώνων είναι και η απλή συμμετοχή σε μυστήρια αριστερά γκρουπούσκουλα κατά την νεανική ηλικία. Ενδιαφέρον είναι ότι το να καταλάβεις θέσεις σε θεσμικά συλλογικά όργανα είναι και αριστερόσημο και εξαργύρωση αυτού.
• Ως αναρχόσημα από την άλλη, λογίζεται επίσης η πολύχρονη και συνεπής παρουσία, εν προκειμένω στον αναρχικό χώρο (ένσημα που τα παίρνεις εύκολα παλιώνοντας, καθώς επίσης εύκολα βλέπεις τον εαυτό σου να γερνάει και τους άλλους να μένουν νέοι), αλλά εδώ η προσωπική διακινδύνευση, η τόλμη και η θυσιαστική πλευρά της δράσης κυριαρχούν. Καλό, δηλαδή, το αφισοκόλλημα αλλά το να είσαι τίμιο κομματόσκυλο δε φτάνει συνήθως, ειδικά εκεί που δεν υπάρχουν, τυπικά τουλάχιστον, κόμματα: για να κολλήσεις αναρχόσημα πρέπει να έχεις κάνει και καραγκαγκάν πράγματα τα οποία συνήθως είναι και ματσίλες, όπως το να είσαι μάχιμος στα μπάχαλα ενάντια σε μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους και σίστες, το να έχεις για πλάκα την ρίψη καλιαμπού, και όσο προχωράμε προς τα "βαρέα και ανθυγιεινά", οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι βασανισμοί, οι στοχευμένες εναντίον σου σωματικές επιθέσεις, η συμμετοχή σε απεργία πείνας, ενώ για κάποιους ούμπερ αναρχόσημο και ιερό δισκοπότηρο είναι η όποια σχέση με το "ένοπλο".

Αυτά για τα επαναστατόσημα, κάναμε το καθήκον μας, κολλήσαμε και το σλανγκόσημο.

(Για λόγους πληρότητας, τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι ως αριστερόσημα και αναρχόσημα αναφέρονται στο διαδίκτυο συχνά και τα οπτικά σύμβολα της αριστεράς και της αναρχίας, χωρίς το λογοπαίγνιο με τα ένσημα).

*Ωστόσο, επειδή κάθετί έχει δυο πλευρές, η απαξίωση την οποία εκφράζει το ντισκούρ περί κακών επαναστατόσημων, σε ένα βαθμό παίρνει παραμάζωμα συλλήβδην κάθε σημασία και αξία σχετική με την ατομική πείρα, τη συνεπή παρουσία, την προσωπική έκθεση και ριψοκινδύνευση, την τόλμη, την αλληλοαναγνώριση και αλληλοεκτίμηση του αγωνιζόμενου ανθρώπου που έχει και παρελθόν, και από αυτό εφορμά προκειμένου να υπερβαίνει το παρόν και να προχωρά στο σοσιαλιστικό μας μέλλον (ουάου). Και σε ένα βαθμό θολώνει τα νερά σε σχέση γενικά με την έννοια και το όραμα της επανάστας.

Ψακί-μουνί: η γυναίκα - κοπέλα που δεν κάνει χρήση του ξυραφιού στο συγκεκριμένο σημείο ή έχει να κάνει μπάνιο από το Πάσχα. Συνήθως χρησιμοποιείται για κοπέλες πού έχουν κάνει το σεξ καθημερινότητα... και όχι με τον ίδιο άντρα!

Από την πολύ συχνή της χρήση η φράση «πουτάνας γιός» καθιερώθηκε τόσο πολύ στην γλώσσα μας που πλέον μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ως μία, ενιαία και αδιαίρετη λέξη. Κάτι σαν την Αγία Τριάδα. Συχνότατη η χρήση της λέξης αυτής στα γήπεδα, στις δημόσιες υπηρεσίες και όπου βασιλεύει η κλασσική ελληνική καφρίλα.

Κλίση του ουσιαστικού

Ενικός Αριθμός

Ο πουτανασγιός
του πουτανασγιού
τον πουτανασγιό
πουτανασγιέ

Πληθυντικός Αριθμός

Οι πουτανασγιοί
των πουτανασγιών
τους πουτανασγιούς
πουτανασγιοί

Αυτό που θα λέγαμε ελληνιστί τσοντόφατσα. Χρησιμοποιείται κυρίως για άντρες, και εκτός από τη μακρυά μαλαπέρδα, είναι από τα βασικότερα προσόντα που πρέπει να έχει ένας πορνοστάρ αν θέλει να κάνει διαχρονική καριέρα στο χώρο.

Είναι η φάτσα που έχει κάτι το διεστραμμένο, το παρακμιακό αλλά και το διαχρονικό μαζί. Βέβαια τσόντα-face μπορεί να είναι και κάποιος που δεν είναι πορνοστάρ, αλλά «το 'χει», θα μπορούσε να είναι π.χ. Γεωργίτσης (ή μήπως έχει παίξει σε τσόντα αυτός;)

Νομίζω ότι τα μύδια θα βοηθήσουν στην κατανόηση του λήμματος, είναι τα απόλυτα τσόντα-faces, για όσους βλέπουνε καμιά τσοντούλα. Ειδικά της γενιάς μου (βλέπε νοικιασμένο VHS από το βιντεοκλαμπάδικο της γειτονιάς.)

Αναφερόμεθα στην χρήση του ναζί ως γαμοσλανκοτέτοιου - όχι με την πολιτική έννοια του φασιστόμουτρου / ναζού, αλλά ως χαρακτηρισμό ανθρώπα με άκαμπτο και ψυχαναγκαστικό σπασαρχιδισμό. Μιλάμε για έγκαυλους και ιδεοληπτικούς πατερνάλες που την πέφτουν ακαριαία σε όποιον τολμήσει να παραβιάσει τους δυσκοίλιους «κανόνες» τους.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Οι οικοναζί, οι μονομανείς και γκρηνιάρηδες οικολόγοι που επιβάλλουν τις απόψεις τους παρεμβατικά (μπουγελώνοντας με κόκκινη μπογιά κυρα-περμαθούλες με γούνες, απελευθερώνοντας μαϊμούδες από ερευνητικά εργαστήρια, βουλιάζοντας φαλαινοθηρικά κλπ).
• Οι φεμιναζί ή φεμινοναζί, βαμμένες φεμουνίστριες με τη φαλτσέτα ανά χείρας έτοιμες να ευνουχίσουν όσους δεν επιδεικνύουν την απαιτούμενη κορεκτίλα.
• Ναζί της γραμματικής, όσοι καιροφυλακτούν στα φλώρουμ για να διαπομπεύσουν αυτάρεσκα όποιον ορθογραφικά ή συντακτικά άπλυτο εντοπίσουν. Να μην συγχέεται με την γραμματική των ναζιστών που μάλλον αποτελεί αντώνυμο (βλ. εγέρθουτου, κ.ά.)

Η έτσι χρήση του ναζί καταγράφεται στα αγγλικάνικα από τα ογδόνταζ (fashion nazi, vegan nazi, fitness nazi, grammar nazi, κ.ο.κ)

Βλ. λαι φρίκουλας.

Απόδοση στα ελληνικά της γαλλικής και πλέον μάλλον διεθνοποιημένης έκφρασης Gauche Caviar με τρόπο που είναι κττμγ πετυχημένος, ίσως πιο πετυχημένος κι απ' το πρωτότυπο καθώς δημιουργεί λέξη τύπου Port-manteau. Ορισμένες φορές λέγεται και χαβιαροαριστερά, αλλά ρε πστ πιο ωραία ακούγεται το πορτμαντώ. Ο χαβιαριστερός είναι ένας αριστερός που ζει με τρόπο χλιδαίο, ο οποίος θεωρείται ότι αντιφάσκει με τις αρχές της Αριστεράς.

Η Βικούλα μας δίνει τις εκφράσεις που δηλώνουν κάτι παρόμοιο σε διάφορες γλώσσες (βεβαίως υπάρχει απόσταση μεταξύ των διαφορετικών σημασιολογικών αποχρώσεων, άλλο αριστερός κι άλλο λίμπεραλ): champagne socialist, Hampstead liberal, Chardonnay socialist, Bollinger Bolshevik στα αγγλικά, Limousine liberal στις Η.Π.Α., Salonkommunist στα γερμανικά, Radical Chic στα ιταλικά, esquerda caviar στα πορτογαλικά, Kystbanesocialist στα δανικά, αναφερόμενο σε πολυτελή περιοχή.

Από τα ελληνικά μπορούμε να αναφέρουμε τις παραπλήσιες (όχι βέβαια ταυτόσημες) εκφράσεις: αριστεροκράτης, προλεφτάριος, αριστερός της δεξιάς τσέπης, σοσιαληστής.

Το γαλλικό πρωτότυπο χρονολογείται από το 1980 και επιθέσεις στον François Mitterand και μέλη της κυβέρνησής του. Ως σημαντικές στιγμές της χρήσης του όρου μπορούν βεβαίως να αναφερθούν οι επιθετικές κριτικές στον Dominique Strauss-Kahn για τα σεξουαλικά του μεράκια που πλήρωσε ακριβά από κάθε άποψη, στο σώγαμπρο Bernard Kouchner με τις διάφορες Μπίζνες Καλά Οργανωμένες, στη Ségolène Royal για τη φοροδιαφυγή της. Μπορούμε πλέον να προσθέσουμε και τον François Hollande, που στα απομνημονεύματα της πρώην ερωμένης του Valérie Trierweiler παρουσιάζεται να έχει περιφρόνηση για τους φτωχούς που αποκαλούσε σύμφωνα με τη συγγραφέα ξεδοντιάρηδες (les sans-dents). Τα απομνημονεύματα της Trierweiler Merci pour ce moment παρουσιάζουν γενικότερα τον Γάλλο Πρόεδρο ως τυπικό χαβιαριστερό: Έναν άνθρωπο με εκλεπτυσμένο ουρανίσκο που δεν ανέχεται τα γεύματα ή φαγητά που δεν είναι ό,τι πχοιοτικότερο έχει να προσφέρει η γαλλική γαστρονομία, έναν άνδρα που περιφρονεί την ερωμένη του για την ταπεινή κοινωνική της καταγωγή και την απατά με την Julie Gayet όχι μόνο επειδή η τελευταία ήταν ηθοποιός και τρελό μουνέτο, αλλά και επειδή ήταν ταξικώς αρχοντομούνα καίτη πουτανάκι, όλα αυτά ενώ ταυτοχρόνως έκανε μεγαλόστομες δηλώσεις για τα σοσιαλιστικά του πιστεύω τα οποία μάλλον τα είχε ως μια μορφή ψαγμενιάς όχι και τόοοσο διαφορετικής από τα εκλεπτυσμένα εδέσματα και ποτά.

Αναφέρθηκα εκτενώς στα γαλλικά παραδείγματα για τον λόγο ότι διαμορφώνουν νομίζω τρόπον τινά ένα πρότυπο χρήσης του όρου. Στα γαλλικά ο όρος αναφέρεται κυρίως σε σοσιαλιστή, όχι και τόσο σε καθαυτό κομμουνιστή ή ριζοσπαστικό σοσιαλιστή. Ο χαβιαριστερός είναι de gauche, είναι της Αριστεράς γενικώς και αορίστως, αλλά μην τον πάρετε και για κανέναν κομμουνίσταρο. Ένα κύριο χαρακτηριστικό του χαβιαριστερού είναι νομίζω ότι θέλει πρώτη ποιότητα σε όλα του και αυτό αφορά και στα φαγητά που τα θέλει σπάνια κι εκλεπτυσμένα, και στη σεξουαλική του ζωή όπου διάγει βίο bon viveur, και μέσα σ' όλα θέλει να έχει και τις πιο ψαγμένες πολιτικές ιδέες και θέσεις, οπότε επιλέγει να είναι σοσιαλιστής που ακούγεται πιο επιπέδου. Εν ολίγοις διαλέγει την Αριστερά με παρόμοια κριτήρια που διαλέγει και το χαβιάρι, ως κάτι το ταυτόχρονα ποιοτικό και εξωτικό.

Πάμε τώρα στη μεταφορά στην Ελλάδα. Κατ' αρχήν, ένας συνοπτικός ορισμός της χαβιαριστεράς φέρεται να έχει δοθεί από τον γνωστό σλανγιώτατο Κώστα Ζουράρι.

Τώρα, η εντύπωση που έχω είναι ότι στην Ελλάδα ο όρος χρησιμοποιείται περισσότερο εναντίον των εξής: α) Αυτού που ονομάζουμε Πολιτισμική Αριστερά κατ' αντιδιαστολή προς την καθαυτό Αριστερά (να την πούμε κομμουνιστική;) που είναι περισσότερο οικονομοκρατική, ταξική και εντέλει μαρξιστική. Η πολιτισμική Αριστερά υπερασπίζεται δικαιώματα, λ.χ. μειονοτήτων, ομοφυλοφίλων, προσφύγων, δεν μπαίνει όμως στο βάθος της ταξικής διάστασης των προβλημάτων, αλλά μένει σε ένα επίπεδο πολιτισμικού εποικοδομήματος. β) Σχετικοάσχετα, χρησιμοποιείται από ορισμένους αριστερούς οι οποίοι είναι φιλικοί προς τον (όπως θέλετε πείτε το) πατριωτισμό ή εθνικισμό ή ελληναρισμό και οι οποίοι κατηγορούν ως χαβιαριστερούς την Κοσμοπολίτικη Αριστερά ή την διεθνιστική Αριστερά με την αφηρημένη έννοια. Τους προσάπτουν ότι είναι εθνομηδενιστές και, εδώ είναι το κρίσιμο, ότι δεν νιώθουν τις ευαισθησίες του πραγματικού λαού, του λαένιου λαού, μέσα στις οποίες μπορεί να περιλαμβάνονται και στοιχεία, όπως το να είναι κανείς ελληναράς (με την αριστερή έννοια) ή η ορθόδοξη πίστη μας, τα ήθη και έθιμα του τόπου και τα ρέστα σημαιούλες. Οι χαβιαριστεροί κατηγορούνται συναφώς ως άνιωθοι, ως αποκομμένοι από το λαό, ως προτιμώντες το χαβιάρι από το ψωμί, το σουβλάκι και το Γιάνη Βαρουφάκη, και εντέλει ως παραχωρούντες όοολα τα παραπάνω στη Χρυσή Αυγή και τα δεξιά εθνίκια, ως μη έδει. γ) Επίσης χρησιμοποιείται εναντίον ντεκαφεϊΚνέ κεντροαριστερών, οι οποίοι αν και αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, στην ουσία είναι κατά τους χρησιμοποιούντες την έκφραση στην καλύτερη φιλελέφτ, αριστεροφιλελέδες, χιπστέρια, ενώ στη χειρότερη πασοκόψυχοι χιπστεροναζί σοσιαληστές. Νομίζω ὀτι περισσότερο εννοείται με την έκφραση το α), μετά το β) και μετά το γ).

Βεβαίως μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εναντίον οποιουδήποτε διάγει χλιδαίο βίο προδίδοντας τις αριστερές αρχές. Ορισμένα παραδείγματα ακόμη:

Δεν αναφερόμαστε στα μεγάλα ποιητικά αριστερουργήματα επιφανών Πασόκων ποιητών, όπως ο Τηλέμαχος Χυτήρης, αλλά σε μία από τις πολλές εις -ποίηση λέξεις, η οποία όμως έχει αποκτήσει σημασία λόγω του ότι κάνει σημαντική διεθνή καριέρα ως Pasokification (βλ. στο άρθρο του Ν. Σαραντάκου για πλήρη ανάλυση).

Στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να δηλώσει το πώς ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα βάζει νερό στο κρασί του, ότ-αν αναλάβει την εξουσία, και μετατρέπεται σε σοσιαλδημοκρατικό, και εντέλει σε ένα κόμμα που απλώς εναλλάσσεται με τη Δεξιά χωρίς μεγάλες διαφορές, ιδίως στη σύγχρονη διάσταση της Τίνας. Όπως λέγεται προσφυώς, η εξουσία είναι η λυδία λίθος που μετατρέπει ένα αριστερό κόμμα σε ΠαΣόΚ.

Η νεώτερη σημασία όμως αφορά στο πώς σε ένα περιβάλλον πάλι Τίνας, είναι μοιραίο ένα σοσιαλιστικό με την έννοια του κεντρώου σοσιαλδημοκρατικού κόμμα να συνθλιβεί, γιατί δεν θα έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό από τη Δεξιά, οπότε ο μεν κόσμος που θέλει την πεπατημένη θα πάει στη Δεξιά που δεν θα χάσει τα πελατάκια της, ως το Ρήαλ θινγκ, οι δε κοντρα-Τινίστας θα πάνε σε ένα πιο ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα ή σε ένα ακροδεξιό. Ο όρος πασοκοποίηση, λοιπόν, εκφράζει την εξαφάνιση του Κέντρου σε περιόδους πόλωσης.

Για τη διεθνή εξέλιξη του όρου:

Ο όρος πασοκοποίηση έχει βρει το αντίστοιχό του στα αγγλικά, στον όρο pasokification [...] Σε πρόσφατο άρθρο βρίσκουμε τον ορισμό του, μαζί με μιαν αναφορά στον δημιουργό του όρου: This phenomenon – the rapid capitulation of a social democratic heavyweight in times of austerity – has been called ‘Pasokification’ by James Doran, and it’s a trend we may well see beyond Greece. Δεν ξέρω αν όντως ο James Doran είναι ο πρώτος που έπλασε τον όρο, πάντως συμφωνώ στον ορισμό. Στα αγγλικά, ονομάστηκε Pasokification η εκλογική κατάρρευση ενός κραταιού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος όταν δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις στη λιτότητα. Ο όρος, βέβαια, δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο για το ΠΑΣΟΚ ή κυρίως για το ΠΑΣΟΚ. Ακούστηκε πάρα πολύ στη Βρετανία, μετά την εκλογική ήττα των Εργατικών, και ιδίως μετά τη συντριβή του Εργατικού Κόμματος στη Σκωτία. Μάλιστα, ο όρος pasokification έχει προταθεί για καταχώρηση (ή καταχώριση, αν είστε από την αντίπαλη φράξια) στο λεξικό Collins, με ορισμό την εκλογική καθίζηση του βασικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της χώρας λόγω της εμφάνισης ενός ριζοσπαστικότερου κόμματος στα αριστερά του. Όπως σημειώνεται εκεί, Pasokification has already happened to Scottish Labour.Να σημειωθεί ότι ο όρος έχει περάσει και στα ισπανικά, όπου γίνεται λόγος για Pasokificación del Psoe, του Σοσιαλιστικού κόμματος, μια και εκεί υπάρχει η απειλή του Podemos. Ο όρος, που τον λάνσαρε ο Χουάν Κάρλος Μονεδέρο, βγάζει μερικές χιλιάδες γκουγκλιές.

Στου κυρ-Σαράντ

Συνεχίζουμε με μία ινσέψιο, ήτοι με μία πασοκο-ποίηση για την πασοκοποίηση από έναν τραυματισμένο ironic πασοκτζή στο Φέισμπουκ:

Στην πολιτική επικαιρότητα τώρα, οι δύο διαφορετικές σημασίες της πασοκοποίησης φαίνεται ότι συνδέονται, όπως καταδεικνύει ο Νίκος Σαραντάκος στο άρθρο του, καθώς ένα αριστερό κόμμα που ανεβαίνει στην εξουσία και συμβιβάζεται μοιραία θα συνθλιβεί στο κέντρο για να δώσει τη θέση του σε ένα άλλο πιο ριζοσπαστικό κόμμα, σύμφωνα με ένα διαλεκτικό προτσές που αναπτύσσεται σε συνθήκες ΤΙΝΑΣ και αντιδράσεων (ίσως μάταιων αλλά ποτέ δεν ξέρεις) σε αυτήν. Ο σύριζας, ή έστω ψηφοφόροι του, φοβούνται και τα δύο, ήτοι μήπως σε μία πρώτη φάση υποστούν πασοκοποίηση με την έννοια της μετατροπής σε ένα κατεστημένο αστικό κόμμα εντέλει μάλλον μνη, που θα σημάνει σε δεύτερη φάση την εξαφάνισή του.

Όμως από ό,τι βλέπω στον γούγλη, την πασοκοποίηση με την έννοια της πολιτικής εξαφάνισης τρέμει και η νουδούλα.

Τελικά, αν όλοι πασοκοποιηθούν, ποιος θα μείνει απασοκοποίητος; Οι δυστοπίες περί πασοκοποιήσεως των πάντων πλην κάποιων που θα είναι υπερβολικά σκληροί για να πεθάνουν γίνουν Πασόκ, έχουν αρχίσει να δίνουν και να παίρνουν. Σε ένα πρόσφατο μυθιστόρημά του με τίτλο Υποταγή, ο Michel Houellebecq περιγράφει ένα δυστοπικό μέλλον της Γαλλίας, όπου όλα τα δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θα έχουν πασοκοποιηθεί με μοναδικούς επιζήσαντες αφενός τους ακροδεξιούς και αφεδύο ισλαμιστικά κόμματα τ. "Αδελφοί Μουσουλμάνοι". Στην Ελλάδα με τα χρυσαύγουλα οι δυστοπίες έχουν ήδη ξεκινήσει προφητικά για την υπόλοιπη Ευρώπη αν και το μέλλον παραμένει άδηλο.

Σε αυτό το ψυχικό και πολιτικό τοπίο επανέρχομαι κυκλικώς σε μία πασοκο-ποίηση, ήτοι στο υπέρτατο μεσσιανικό αριστερούργημα του Τηλέμαχου Χυτήρη:

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου.
Τόσα νερά στο δωμάτιό μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει - έστω - ένας υδραυλικός.

"Οδύσσεια", Συλλογή "Τόποι Νέοι"