Ορισμοί με ετικέτες (29)
Εμφανίζονται 21-29 από 29

Ο μεγαλύτερος έλληνας κωμικός όλων των εποχών Θανάσης Βέγγος.

Η πιο magic ελληνική διαφήμιση ever. Πρωτοπαίχτηκε το 2006, μήνα-μέρα-ώρα-λεπτό-δευτερόλεπτο δε θυμάμαι. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πριν το Μουντιάλ. Διαφήμιση της NOVA. Ο μπάτσος, και σ΄ αυτή αλλά και στην άλλη διαφήμιση της NOVA (pull over the gaidar) με τη γιαγιά και τη γκλίτσα, ήταν οι πιο γαμάτες διαφημίσεις που θυμάμαι. Απόδειξη: τη θυμούνται όλοι οι Έλληνοι μέχρι σήμερα, μουχαχαχα (ΜΧΧΧ).

Από το τρίο κωμικών ηθοποιών The Three Stooges, που έδρασαν στην Αμερική στις αρχές και μέσα του 20ου αιώνα: Λάρυ, Μόε, Κάρλυ.

Χρησιμοποιούσαν χοντρά αστεία, φυσικό χιούμορ. Οπότε μπορεί να λέγεται για τρίο Αγίας Παρασκευής ή για σάρα, μάρα και κακό συναπάντημα, ή για γελοίους, γκροτέσκους τύπους. Βλ. και τον άλλο ορισμό για τα περαιτέρω.

Αλλιώς, το συνεχές, νευρικό γέλιο που εχει την τάση να μεταδίδεται αστραπιαία στους γύρω μας, προκαλώντας εν τέλει πανδαιμόνιο.

Από το δημοφιλές ξενικό «LOL» (Laughing Out Loud) και το «ολοκαύτωμα».

Έκφραση που σημαίνει «τα λέμε». Προέρχεται από το ρήμα μιλάω και τον τίτλο της αργεντίνικης τηλενουβέλας «Μιλάγκρος, η ατίθαση» (Ισπανιστί «Muñeca Brava»), που ξεκίνησε να προβάλλεται στο Star Channel το 1999, και επαναλήφθηκε μερικές φορές τις επόμενες χρονιές.

Χρησιμοποιείται σκέτο, ως «τα μιλάγκρος», ή και με προσθήκη του «η ατίθαση» μετά από μια μικρή παύση, είτε από αυτόν που είπε «τα μιλάγκρος», είτε από τον συνομιλητή του.

Ως "αρένα" ονομάζεται από κάποιους η βοηθητική πετσέτα που στρώνεται, προκειμένου να γίνει επάνω της η αλλαγή της πάνας του βρέφους. Προφανώς, η δυσκολία που αντιμετωπίζουν πολλοί για την αντικατάστασή της, ιδιαίτερα στην αρχή, τους οδήγησε να επινοήσουν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Η αριθμητική υπέροχη των ανδρών σε έναν τόπο, χώρο, μέρος.

χιούμορΠουστερία. Το γνωστό σε όλους κωλάδικο, δηλαδή gay bar. Εναλλακτικά πουστερία είναι ο κάθε χώρος διασκέδασης όπου συναθρoίζονται gay.(καφέ, γνωστό στέκι).

Μου έρχεται η διάθεση και συμπεριφέρομαι ανόητα, και κάνω πράγματα που σε κανονικές συνθήκες θα θεωρούσα ασόβαρα ή και ανάρμοστα. Κανονικά δεν είμαι έτσι, ξες, απλά κάτι παίχτηκε, κάποια περίεργη συναστρία ρε παιδί, και θέλω να κάνω καραγκιοζιλίκια ή να πετάω κρυάδες χωρίς να μπορώ να σταματήσω και χωρίς να δίνω λογαριασμό και σε κανέναν. Ξες... γιατι κανονικά, είμαι πολύ-πολύ σοβαρός άνθρωπος.

Συνώνυμα: με πιάνει η μαλακία, κουτουρντίζω, παρανοώ, συνήθως λέγεται για καταστάσεις γέλιου και χαβαλέ. Η σύνταξη θυμίζει τα με πιάνει βήχας / λόξιγκας / νευρικό γέλιο (όλα τους αθέλητα!), αλλά δέον να σημειωθεί ότι -παρά τη στάνταρ έκθλιψη στον προφορικό λόγο, με πιάν' η βλακεία- εδώ έχουμε οριστικό άρθρο: ή βλακεία, όχι οποιαδήποτε βλακεία -αν και συχνά λέγεται και με πιάνει μιά βλακεία για έμφαση, με το μια τονισμένο.

Συχνή η κρίση βλακείας στους έλληνες, θεμελιακό συστατικό του χιούμορ των οποίων φαίνεται να είναι ακριβώς η σάχλα, η εγνωσμένη κι εσκεμμένη ανοστιά ή και χοντράδα, και συχνά το ψυχαναγκαστικό λογοπαίγνιο επιπέδου αθλητικογραφίας / φροντιστηρίων μέσης εκπαίδευσης / γυράδικων της Θεσσαλονίκης... Με άλλα λόγια, αυτά που απαρτίζουν τη λεγόμενη σεφερλίτιδα (εξού και άξιος ο Μάρκος). Όχι βέβαια ότι το ελληνικό χιούμορ δεν έχει και άλλα βασικά συστατικά -άλλη κουβέντα αυτό.