Ορισμοί με ετικέτες (29)
Εμφανίζονται 1-10 από 29

Έκφραση που περιγράφει την αλλοπρόσαλλη και εκτός εαυτού κατάσταση που έχει παρέλθει κάποιος, κυρίως λόγω αλκοόλ και λοιπών ουσιών. Η μαγεία της κρύβεται στην μεταφορική και κυριολεκτική ερμηνεία της.

Μεταφορικά μιλώντας, η έκφραση παρομοιάζει το υποκείμενο με ένα μαινόμενο άλογο που χλιμιντρίζει πλέον, αντί να μιλάει, καλπάζει ελεύθερο δεξιά και αριστερά, δίχως ίχνος κούρασης η αντίληψης του χώρου και του χρόνου,προσπαθώντας να τερματίσει μια απροσδιόριστη διαδρομή που ούτε το ίδιο δεν γνωρίζει. Ένα ατίθασο άτι, απελευθερωμένο από τον ζυγό της βάρβαρης σοβαρότητας.

Σε κυριολεκτικό επίπεδο το νόημα βρίσκεται πίσω από την έλλειψη λογικής που διέπει κάθε πράξη του υποκειμένου, καθώς επίσης και στην ανικανότητα του να αρθρώσει μια απλή πρόταση ή/ και λέξη.

Το κείμενο που γράφεις υπό την επήρεια αλκοόλ ή ελαφρών ναρκωτικών ουσιών, συνήθως μοιράζεσαι στα κοινωνικά δίκτυα και, το πιθανότερο, μετανιώνεις μόλις ξεσουρώσεις.

Το σύνδρομο ΔΘΧ (Δεν Θυμάμαι Χριστό) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα κενά μνήμης που προκύπτουν έπειτα από μακροχρόνια (ή έντονη) κατανάλωση "μαλακών" ναρκωτικών όπως το χόρτο και το αλκοόλ. ΔΕΝ χρησιμοποιείται για να περιγράψει διαλείψεις κατά την διάρκεια μέθης ή/και μαστούρας.

Χαρακτηρισμός για άτομο που μετά από υπερβολική κατανάλωση αλκοολούχων ποτών έχει περιέλθει σε κατάσταση μέθης.

Λιωσίδι, οι κυριότερες κατηγορίες:

• Ο ντίρλας, η λιάρδα, ο εκτελών μπυρουέτες,
• Ναρκοσλανγκιά για τον τελειωμένο αρρωστάκια,
• Ο καΐλας, το σε σημείο απόλυτης εξαθλίωσης καψίδι με online γκέη-μινγκ,
• Όστις φαν-ατικός ενός μουσικού συγκροτήματος κυριολεκτικά λιώνει το βινύλιο από το πολύ παίξιμο,
• Το ζόμπι, ο ρανίδας, αυτός που στεγνώνει με τις ώρες μπροστά από τον κουλοχέρη,
• Η κάθε ψυχαναγκαστική και συνήθως πολύωρη ενασχόληση, ψώρα, καμενιά ή πώρωση με κάτι.

Ανάδοχος εκ του δουπού: Γαλαδριήλ.

Η παρατεταμένη κατάποση αλκοόλ, κυρίως με παρέα κατά τις μεσημεριανές ώρες που συνεπάγεται άραγμα για μαγείρεμα σε κάποιο σπίτι με σκοπό την ανανέωση και ενδυνάμωση του συστήματος/οργανισμού ώστε να μπορεί να συνεχιστεί το πιώμα.

Κατά πάσα πιθανότητα μαγειρεύει κάποιος ανίδεος από μαγειρική, με τυχαία συστατικά και κάθε ένας από την παρέα προσθέτει/πετάει και κάτι δικό του επικαλούμενος την «μεγάλη» εμπειρία του στη μαγερική.

Κλασσική αντίδραση όταν κάποιος ασκεί «κριτική» με το συστατικό που προστέθηκε είναι: «Άσε ρε μαλάκα, σου λέω θα γίνει τούμπανο».

Βασικά χαρακτηριστικά της κατάστασης:

1) Κανείς δε καταφέρνει να φύγει από το σπίτι.
2) Ενώ ο σκοπός είναι να το ξενέρωμα απ' τό αλκοόλ, όλοι πίνουν μια ζεστή συνήθως μπύρα.
3) Από αυτούς πού πετάνε τα έξτρα υλικά, κάποιος θα πετάξει και μια μαλακία μέσα που είτε θα το καταστρέψει και θα ξαναρχίσει η «συνταγή» με ακόμα χειρότερες προσδοκίες, είτε θα καταλήξει να τρώνε μη φαγώσιμα υλικά (όπως γραβάτες).
4) Σημαντικό βάρος του λήμματος δίνεται στο έξτρα, παντελώς άκυρο υλικό που θα κάνει τους πάντες να πανηγυρίσουν με την μέγιστη μαλακία που μόλις έγινε. Εάν το υλικό που προστέθηκε είναι αβλαβές θα γίνει σίγουρα κάποιο προσποίηση ότι θα φαγωθεί, έτσι για να βγει καμιά φωτογραφία. Αυτός που κάνει ότι το τρώει έχει πάντα σοβαρό ύφος ότι δε τρέχει τίποτα.
5) Κλασσική συνταγή είναι η ομελέτα, με τυρί και μπαλαντέρ την γραβάτα του μάγειρα!!

Σημαίνει λιώμα στα αρβανίτικα, κυρίως από μεθύσι.

Ο πονοκέφαλος και γενικότερα η αδιαθεσία απ' το μεθύσι (της περασμένης βραδιάς): κεφάλι καζάνι, στόμα παπούτσι, στομάχι χάλια, συγκέντρωση μηδέν, και άλλα διάφορα συμπτώματα που μπορούν να ποικίλλουν από ασθενή σε ασθενή –δε α τον κάνουμε και Γκρέιζ Ανάτομι τον ορισμό.

Γράφεται και χαγκόβερ.

Απευθείας δάνειο από τα αγγλικά, όπου hangover σημαίνει γενικότερα «απομεινάρι», «κατάλοιπο», και με την τωρινή σημασία μαρτυρείται από το 1904. Στα ελληνικά, το ακούω προσωπικά τουλάχιστον από δεκαετία Ενενήντα (και λίγο βάζω).

Αξίζει να σημειωθεί πως οι κατεξοχήν μπουκοφσκικοί, από αλκοόλ προτιμούν μπύρα και δη Kaiser - ένα ακόμη αιώνιο μπυροερώτημα, όπως και το γιατί άραγε οι μεταλλάδεςπίνουν αποκλειστικά Amstel.

Δεν έχω απόλυτη αίσθηση της απόστασης (πχ στο πεζοδρόμιο, σε σκαλοπάτι), εξαιτίας της επίδρασης ξιδιών ή ναρκωτικών.

Χάνω δηλαδή το επίπεδο στο οποίο θα έπρεπε να πατήσω ώστε να μην πέσω.