Ορισμοί με ετικέτες (32)
Εμφανίζονται 21-30 από 32

Η φράση υπάρχει από την δεκαετία του '80, τότε που η πλατεία την Εξαρχείων στην Αθήνα ήταν μέρος που δεν σύχναζε ο οποιοσδήποτε...

Ατάκα κάγκουρα που, βασικά, δεν ξέρει τι άλλο καλύτερο να πει. Η ατάκα καθιερώθηκε από την ταινία «Οι Ραδιοπειρατές» (1982) με Στάθη Ψάλτη και Μιχαλόπουλο, που έχουν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό στα '80ς. Ίσως η πλέον σλανγκ εποχή του ελληνικού κινηματόγραφου.

Αθάνατη ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από την εποχή των 80ς και του σιδηρού παραπετάσματος. Την έλεγε Νεοέλληνας που είχε μόλις γυρίσει από την Σοβιετική Ένωση. Εννοούσε ότι η ανέχεια ήταν τόσο μεγάλη απ' την άλλη μεριά του σιδηρού παραπετάσματος, που είχανε ξεφύγει από τη νομισματική οικονομία και είχαν περάσει σε οικονομία ανταλλακτική ειδών, και μάλιστα πρωτευόντων ειδών, όπως η οδοντόκρεμα Κολινός, γνωστή παρακμιακή οδοντόκρεμα, που άκμασε στα 80ς. Τώρα ο Πούτιν προσπαθεί να βγάλει την Ρωσία από την εποχή Γιέλτσιν, αλλά η χαρρυκλυννική ατάκα χρησιμοποιείται ακόμη για χώρες-παραδείσους του σεξοτουρισμού.

Από παλιά διαφήμιση των '80ς, που διαφήμιζε σαμπουάν με μπύρα στα συστατικά του. Και προειδοποιούσε χιουμοριστικά τον θεατή ότι είναι σαμπουάν από μπύρα για να λουστεί, κι όχι μπύρα για να την πιει. Πλέον χρησιμοποιείται στα πλαίσια διασπερμάτευσης, όπου προειδοποιείται ο παθητικός τι να κάνει με τα φλόκια. Μεταφορικά, για κάθε αναποδιά, δυσκολία. Δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο, το λούσιμο είναι μεγαλύτερο μπλέξιμο, αλλά το πιοτό πάει σε μεγαλύτερο βάθος.

Ευχαριστώ τον Ειρωνικόλα, που μου το θύμισε...

Στυλ μαθητών, που μοιάζουν με Γαρδέλη. Κοπάνα από σχολείο, η τσάντα στον ώμο και μηχανάκι.

Ευχαριστώ κατ' αρχήν το Χαλικούτη γι' αυτό το swinging από λήμματα που κάναμε (αντιδάνειο βέβαια το δικό μου προτεινόμενο). Ευχαριστώ και τον Ιησού, ο λόγος του οποίου γίνεται πάντα προσεκτός από τους έχοντες ώτα, όπως και τα θαύματα - λήμματά του.

Λοιπόν, το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από τον δίσκο «Έθνος Ανάδελφον» το 1985. Ανήκε σε μια σειρά από νούμερα που σατίριζε την (κατά την γνώμη μου αξιόθαυμαστη) προσπάθεια της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη να αναβαθμίσει την πολιτιστική ζωή της Αθήνας. Πλην ο Χάρρυ Κλυνν σατίρισε ένα σχετικό σύνδρομο υπερκουλτουρίασης που κατείχε τους Έλληνες. Και τις τραγελαφικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν. Λ.χ. η «κυρία»-γκόμενα (στον δίσκο) πάει τον Βασίλη (κύριο χαρρυκλυννικό ήρωα) στο Ηρώδειο, κι αυτός νομίζει πως βρίσκεται σε κέντρο με την Ρίτα (Σακελλαρίου) και τον Γιαννάκη (Πάριο). Ή ο γιος πάει την ηλικιωμένη μάνα του στο Ηρώδειο, κι αυτή κάνει πολύ αστείες ερωτήσεις.

Θα αρχίσω κατ΄ανάγκη απ' το τέλος. Το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι το άσμα που κλείνει όλο αυτό το αφιέρωμα στην Μελίνα. Προφανώς, το λογοπαίγνιο είναι ανάμεσα στο «κουλτούρα» και το «κατούρα». Αυτό φαίνεται από το σύνολο τετράστιχο, που είναι ως εξής:

«Κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
και τίναξέ την να πέσει, και η τελευταία σταγών,
κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
με Μπρεχτ και τσιφτετέλια, θα δικαιωθεί ο αγών!».

Εννοείται ο αγών της Μελίνας Μερκούρη και των Ελλήνων που συντονίστηκαν με το όραμά της. Οπότε την έκφραση την λέμε, όταν δεν έχουμε καταφέρει να αντέξουμε ένα υπερκουλτουριάρικο έργο, όσα αντισώματα υπερκουλτουρίασης κι αν διαθέτουμε. Λ.χ. βλέπεις τον «Αντρέι Ρουμπλιόφ» του Ταρκόφσκι στην ορίτζιναλ βερσιόν των 4,5 ωρών. Ε, κάποτε μετά την τρίτη ώρα, δεν θα πεις το «κουλτούρα να φύγουμε» και θα σηκωθείς να φύγεις; Η παρομοίωση είναι με το ότι κατουράς πριν κάνεις κάποιο εγχείρημα, ας πούμε κατουράς πριν μπεις στο αυτοκίνητο για να πας κάπου, μια εκδρομή, κτλ.

Στο παράρτημα οι υπόλοιπες λεπτομέρειες.

(από aias.ath, 03/12/09)

Ατάκα που ξεπήδησε από παλιά καλή διαφήμιση. Στη διαφήμιση τον φούρναρη της γειτονιάς υποδυόταν ο καλόκαρδος και χαμογελαστός φούρναρης της διαφήμισης των ζυμαρικών Stella. Μερακλής και μιλούσε εκ πείρας αφού όπως έλεγε και το σλόγκαν: “Σαράντα χρόνια φούρναρης, έχω ψήσει και έχω ψήσει’’.

Η πολύχρονη εμπειρία λοιπόν αποτελεί την κεντρική ιδιότητα της ατάκας. Η ατάκα μπορεί να αναφερθεί σε περιπτώσεις που επιδιώκεται να προσδοθεί κύρος σε μια εκφερόμενη άποψη. Κύρος που πλαισιώνεται από την πολύχρονη εμπειρία σε κάποιο τομέα. Έτσι η αναφορά στα χρόνια εμπειρίας λειτουργεί υποστηρικτικά, στοχεύοντας να επιβεβαιωθεί μια εκφερόμενη άποψη. Πολλές φορές ωστόσο η ατάκα μπορεί να λεχθεί με ειρωνικό τρόπο ειδικά, όταν τα επιχειρήματα μας είναι ανύπαρκτα ή ανίσχυρα, για να πείσουν τον άλλο.

Σημείωση: Πολλές φορές απαλείφεται κι η λέξη φούρναρης κι η ατάκα αποδίδεται: Σαράντα χρόνια…

Συνηθίζεται μετά την εκφορά της ατάκας να επικρατεί παύση και κούνημα των χεριών ώστε να αποδοθεί συνειρμικό link μέσω shortcut στην εμπειρία κάποιου.

Αναφορά στην εμπειρία γίνεται επίσης και με την επίσης γνωστή αλλά νεότερη ατάκα που προέρχεται από θεατρική επιθεώρηση που ειπώθηκε από τον Κώστα Τσάκωνα: Μιλάμε για την ατάκα, σαράντα χρόνια βαρελάς, τέτοιο πάτο δεν ξανάδα, όπου ο Τσάκωνας εκθείαζε κάποια γυναικεία οπίσθια. Εδώ είναι σα να λέμε όσο ζω μαθαίνω, ενώ παράλληλα κάνουμε έντονη στον άλλο, την έκπληξη μας. Η ατάκα αυτή εστιάζει στη γενικότερη εμπειρία κάποιου σε θέματα που αφορούν πάτο (π.χ: κακή θέση σε ποδοσφαιρικό βαθμολογικό πίνακα, κλπ). Η ατάκα αυτή μπορεί να λεχθεί και ως: Tόσα χρόνια βαρελάς τέτοιο πάτο δεν ξάναδα (ή δεν έχω ματαδεί).

Γνωστή ατάκα του χαριτωμένα ευτραφούς συντρόφου του Αστερίξ που, ως γνωστόν, είχε πέσει μικρός στο καζάνι με το μαγικό φίλτρο. Ο εν λόγω κύριος με χόμπυ τα μενίρ, τα αγριογούρουνα και το ξύλο στους Ρωμαίους, όχι απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά, χρησιμοποιεί την συγκεκριμένη ατάκα χτυπώντας παράλληλα το κεφάλι του με δάχτυλο, γεγονός που παράγει τον ήχο «τοκ, τοκ», μη μπορώντας να καταλάβει τους Ρωμαίους εν γένει.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η ατάκα χρησιμοποιείται από διαφόρους (ανεξαρτήτως σωματικού βάρους και χόμπυ) για να δείξουν ότι δεν κατανοούν τη συμπεριφορά ή τις απόψεις τρίτων.

Μυθικό ον, το οποίο με τη μορφή που το ξέρουμε σήμερα κυκλοφορεί στους δρόμους των ελληνικών πόλεων από τη δεκαετία του 80. Εικάζεται ότι είναι πρώτος ξάδερφος του Μπάμπη του Σουγιά και σίγουρα χρησιμοποιούν τον ίδιο στυλίστα. Φίλοι του είναι ο Κώστας ο Γκοτζίλας, ο Νίκος ο Πεταλούδας και άλλα εκλεκτά μέλη της κενωνίας.

Ο Πέτρος ο Μπαλτάς στυλιστικά έχει μείνει σε μία κακή στιγμή της δεκαετίας του 80 (όχι ότι υπήρχαν και πολλές καλές για όποιον θυμάται) και πιστεύει πολύ στα εξής είδη ένδυσης / υπόδησης: Κολλητό τζην τύπου «σωλήνα» απαραιτήτως μία πιθαμή πιο κοντό από το κανονικό, άσπρη μπουρνουζέ κάλτσα, κοντό σταράκι με τα κορδόνια πιασμένα γύρω απ' τον αστράγαλο και α-πα-ραι-τή-τως φλάινγκ τζάκετ ΜΕΣΑ από το ήδη στενό τζην. Υποθέτω ότι μέσα από το φλάινγκ παίζει απλό άσπρο T-shirt.

Ο Πέτρος ο Μπαλτάς είναι χουλιγκάνος εκ πεποιθήσεως και έχει προσχωρήσει εδώ και χρόνια στο δόγμα «και τα μυαλά στα κάγκελα». Δεν το πολυσκέφτεται, αλλά και να το σκεφτεί δεν θα καταλήξει κάπου αλλού διότι αφ' ενός όλοι του οι γνωστοί είναι του ιδίου δόγματος και αφ' ετέρου η έντονη σκέψη τον βάζει σε endless loops από τα οποία αδυνατεί να ξεφύγει, οπότε γιατί να το κουράσει το πράγμα;

Με την πάροδο του χρόνου, ο Πέτρος ο Μπαλτάς (όπως και οι υπόλοιποι της παρέας) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μίας ευρύτερης ομάδας και το όνομά του περιγράφει όλα τα μέλη της.

Χάρις στην πρωτοποριακή έρευνα πεδίου των Α.Μ.Α.Ν., υπάρχει ευτυχώς βιντεακό υλικό το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κοινωνιολογική και ανθρωπολογική εξέταση του φαινομένου από τους επιστήμονες του μέλλοντος. Το σχετικό υλικό παρατίθεται εδώ ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες διάσωσής του.

Έκφραση επευφημίας, συνήθως μεταξύ κολλητών, που αναφέρεται στο ρίξιμο ή στο πήδημα μιας γκόμενας...

Η έκφραση ειπώθηκε για πρώτη φορά από τον σπίκερ Βασίλη Σκουντή στο τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη στον ημιτελικό αγώνα του Eurobasket με την Γαλλία.