Ορισμοί (27979)
Εμφανίζονται 11-20 από 27979

Κάτι που, σε σύγκριση με κάτι άλλο, είναι ή δείχνει μηδαμινό, ανάξιο λόγου.

Προέρχεται από κάποια διαφήμιση των τότε μοναδικών ανταγωνιστών Κολυνός / Kolynos και Colgate. Μία από τις δυο είχε βάλει φθόριο και ήταν ... Fluoride, ενώ όλες οι άλλες ήσαν απλώς οδοντόκρεμες.

Η έκφραση γενικεύθηκε με λίγο σκωπτική απόχρωση και ακούγεται ακόμα από κάτι γέρους σαν τον Hodjas για παράδειγμα.

Όταν φτερνιζόμαστε, παίρνουμε ανάσα σηκώνοντας λίγο το κεφάλι και με το φτέρνισμα το κατεβάζουμε κάπως, αλλά με όλη μας την δύναμη, όπως στην περίπτωση της καταφάσεως-επιβεβαιώσεως.

Από αυτό προέρχεται και η φράση όταν κάποιος λέει κάτι και κατά τύχη συγχρόνως φτερνισθεί να λέει (αψού!) ''και αλήθεια λέω''.

Ετυμολογία λέξης:(η καροτίδα) Χρησιμοποιείται κυρίως για να γίνει αντιληπτή η αίσθηση του θυμού.

Ο γέρος, ο ηλικιωμένος, το χούφταλο, το ραμολιμέντο, ο χαρχάλης, ο υπέργηρος, το σαράβαλο, ο κωλόγερος.

Τουλάχιστον μπαμπαδισμός αν όχι... μπαμπαλισμός.

Η έκφραση, αναλόγως των περιστάσεων, χρησιμοποιείται με περιπαικτική διάθεση, κατανόηση και συμπάθεια, αντικαθιστώντας ή αποφεύγοντας βαρύτερους συνώνυμους χαρακτηρισμούς, αλλά και απαξιωτικά ή υβριστικά, είτε για άτομα περασμένης, τρίτης ηλικίας είτε για άτομα πάσης ηλικίας που εκφράζουν όμως, λόγω και έργω, άπιαστες, ανεπίτευκτες ανησυχίες και προσδοκίες νεώτερης ηλικίας.

Έκφραση παρεμφερής με τις θα γίνει χαμός, έγινε της πουτάνας. Η λεπτή διαφορά έγκειται στο ότι την ακούει κανείς συνήθως από άτομα με ιδιαίτερη αδυναμία στα RPG, MMORPG, στις ταινίες Lord of the Rings, και φυσικά στα βιβλία του Tolkien, και γενικότερα σε ότι περιέχει ξωτικά, δράκους, και μαλλιαρούς τούμπανους(βλ. σφίχτερμαν) warriors με τεράστια σπαθιά.

Η Μόρντορ στην τριλογία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών του Tolkien είναι ο τόπος του υπέρτατου Κακού, τιγκαρισμένη με ένα σωρό σιχαμερά και κακιασμένα πλάσματα, κατά τους θρύλους απροσπέλαστη, άντρο του υπερσατανικού Σόρον. Στη Μόρντορ παίζεται και η κλασσική τελική αναμέτρηση μεταξύ του Καλού και του Κακού, σε μια επική μάχη-υπερπαραγωγή, όπου αφού πρώτα διαλυθεί το σύμπαν, τελικά το Καλό θριαμβεύει.

Αυτή τη τελική αναμέτρηση μάλλον είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές της έκφρασης τούτης.

Περίεργο πράμα το art of masoulima... Παίζει κι έτσι, παίζει και γιουβέτσι αποτελώντας τρόπο μέτρησης της σκληρότητας κάποιου.

Αρχικά σκληρός είναι αυτός που ΔΕΝ μασάει, δηλαδή δε χαμπαριάζει, δεν καταλαβαίνει Χριστό, είναι τελικώς αμάσητος. Αυτά που ο σκληρός τύπος δεν μασάει είναι αντικείμενα λίγο ως μετρίως σκληρά. Όσο ανεβαίνουμε στην σχετική κλίμακα σκληρότητας, σκληρός είναι αυτός που μασάει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γνωστός λαϊκός ήρωας Παναγής Κουταλιανός (Κούταλη, 1847 - Κωνσταντινούπολη, 1916), ο οποίος κατά το λαϊκό άσμα μασούσε σίδερα.

Σχετικό λήμμα και το μασάει η κατσίκα ταραμά;

(Δεν) τα καταφέρνει. Είναι κουτός, βλάκας, ανίκανος να φέρει σε πέρας μια απλή δουλειά.

Έκφραση εκδήλωσης ικανοποίησης που σημαίνει ότι η ομάδα σου κέρδισε (δύο μηδέν).

Η συγκεκριμένη φράση χρησιμοποιείται κυρίως από τους Πατρινούς και αυτούς οι οποίοι ζουν στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας (κυρίως της δυτικής) όταν αναφέρονται σε τριτοκλασάτους τραγουδιστές ή οργανοπαίκτες οι οποίοι γυρνούν στα πανηγύρια της Αχαΐας. Επειδή τα δύο συγκεκριμένα χωριά της Αχαΐας είναι σε αρκετά κοντινή απόσταση, η φράση δηλώνει ότι στην πραγματικότητα είναι παντελώς άγνωστοι. Τα ονόματα τέτοιων καλλιτεχνών τα μαθαίνεις συνήθως μέσα από τις πολιτιστικού περιεχομένου εκπομπές του μεγάλου ραδιοφωνικού παραγωγού επ' ονόματι Μπλάκμαν.

Η φράση μπορεί κατ' επέκτασιν να χρησιμοποιηθεί και για διάφορους τύπους οι οποίοι το παίζουν φίρμα ενώ στην πραγματικότητα δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους.

Αυτό που ελκύει τις (χαζο)γκόμενες, συνήθως το λέμε για ακριβά αμάξια ή για ακριβά μοδάτα ρούχα.