Κλασική έκφραση που περιγράφει γλαφυρά και εμπνευσμένα (παρ' όλη την παλαιότητά της) το προχωρημένο σημείο στο οποίο έχει φτάσει το κουρέλιασμα της ψυχολογικής μας ισορροπίας. Λέξη κλειδί για να αντιληφθούμε ποια είναι τα άτυχα υποκείμενα αυτής, είναι το «ταξί». Και εννοώ ότι πρόκειται για μια πρόταση-κραυγή του αστικού πληθυσμού η οποία δεν θα μπορούσε να εκφράσει έναν αναχωρητή, έναν καλόγερο στο μοναστήρι του, έναν βοσκό. Η χρήση της συγκεκριμένης έκφρασης, παρά τις κάποιες επιμέρους αντιφάσεις, ακολουθεί το αλμπεργαμικό (έστω σαρτρικό) «Η κόλαση είναι οι άλλοι».
Δεν είναι δύσκολο να φτάσει κάποιος σε τέτοια απόγνωση στην κενωνία την άτιμη που ζούμε. Σκεφτείτε:
Το θέμα ύπνος Λίγος, πάντα λιγότερος από αυτόν που θα θέλαμε. Με όλες τις δουλειές και τις σκοτούρες ακατάστατος. Σε κουτιά από τσιμέντο-τσιγαρόχαρτο που σου επιτρέπουν να ξυπνήσεις μέσα στο μαύρο το μεσάνυχτο από τις ομιλίες ή τίποτα δυνατές σκέψεις του γείτονα. Και αν καταφέρεις και ξανακοιμηθείς, θα ξυπνήσεις ακριβώς ένα λεπτό αργότερα για τη δουλειά ή, αν παρακοιμηθείς, θα σε σηκώσει το αφεντικό σου τηλεφωνικώς, με τρυφερά ουρλιαχτά για καλημέρα. Σ' αυτήν την περίπτωση πιθανώς να έχεις παράλληλα και ένα bad hair day. Εκτός κι αν τα μαλλιά σου έχουν αποφασίσει εδώ και καιρό να κοιμηθούν λίγο παραπάνω από εσένα, στο μαξιλάρι σου.
Η πόλη Στην Ελλάδα όσο μεγαλύτερη τόσο χειρότερα. Θα συναντήσεις τραγική κίνηση, ρύπανση, έργα, πορείες, απειλές για βόμβες, μονοδρομήσεις-έκπληξη, απεργίες μεταφορικών μέσων και φυσικά χιλιάδες άλλους ανθρώπους που έχουν τα δικά τους, όπως εσύ. Στατιστικά, είναι αναμενόμενο να πετύχεις τουλάχιστον έναν ράντομ μαλάκα να σε φτιάξει παραπάνω. Άγγελοι και πριγκίπισσες το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι και χωρίς καφέ δεν υπάρχουν, και να υπήρχαν, δε θα τους δεις.
Οι σπουδές Ακόμα κι αν διάλεξες τις σωστές, παλεύεις από τη μια με τα βιβλία (το οποίο είναι καλό) από την άλλη με τα κόμπλεξ του κυρίου καθηγητή, με τα βυσματούχα κομματόσκυλα, την αδιαφορία, τις ελλείψεις. Υπάρχουν και οι τυχεροί, δε λέω.
Η δουλειά Άγχη, αφεντικά, ρουφιανιές, χαραμισμένο πτυχίο και όνειρα. Πολλοί εκεί έξω για εφτακόσια ευρώ και κάτι ψιλά. Δεν επεκτείνομαι.
Τα λεφτά Θες δε θες, είναι παντού σαν ιδέα και πουθενά σαν ύπαρξη. Παρασυρόμαστε ο ένας από τον άλλο και κάνουμε λες και θα τα πάρουμε μαζί μας. Είναι η ύπουλη άποψη της μετρησιμότητας των αγαθών. Είναι η κλινική ενσάρκωση της δήθεν εξουσίας μας, του ενός επί του άλλου και τανάπαλιν.
Οι σχέσεις Μέγα κεφάλαιο. Δύσκολα τα ανθρώπινα. Κάθε άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος ξεχωριστός κόσμος και, αν το δεις έτσι, είναι πιο λογικό η αρμονία μεταξύ μας να είναι η εξαίρεση, παρά ο κανόνας, Ό,τι την μια μέρα σε ανεβάζει, την άλλη μπορεί να σε ρίξει βαθύτερα. Νταξ, αυτή είναι η μαγεία του πράγματος μεν, αλλά όταν μπερδεύεται η υπόθεση, το ποτήρι τείνει να φαίνεται μισοάδειο. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, γκόμενες, γκόμενοι, όπου υπάρχουν κανόνες είναι καταπιεστικοί, όπου δεν υπάρχουν είσαι μάλλον μόνος σου, χωρίς χάρτη, στα χαμένα.
Τα παιδιά Η ομορφιά και η ελπίδα του κόσμου. Ρισπέκτ. Αλλά πώς σκατά τα κατάφερναν οι γονείς μας, μπορείς να μου πεις;
Οι αστάθμητοι παράγοντες Θρυαλλίδα των προαναφερομένων και όσων ο συντάξας δεν σκέφτηκε ή δεν άντεξε να καταγράψει. Είναι το προηγούμενο βήμα πριν την εκφορά της σλανγκοπεριγραφόμενης έκφρασης. Είναι το σύμπαν που πετάγεται από την γωνία και σου κάνει «Τζά! Τσίμπα ένα αρχίδι!». Κλήση για παρκάρισμα θα είναι, ακύρωση ραντεβού θα είναι, το πισί σου που γονάτισε και πήρε μαζί του δουλειά ημερών... Εκεί είναι που αρχίζεις να κάνεις τις συνδέσεις με όλα τα παραπάνω και αρχίζεις τα γαλλικά...
Ο εκστομίζων την έκφραση λοιπόν, πριν τα πράγματα ξεφύγουν από τον έλεγχο και αρχίσει να βγάζει αφρούς, βρίσκει λίγα δευτερόλεπτα να κάνει έναν αυτογνωστικό μίνι απολογισμό της κατάστασης, εντοπίζοντας τόσο το πρόβλημα, όσο και τη λύση που φαίνεται πιο ρεαλιστική: Το πρόβλημα δεν είναι το σύμπαν και ο κόσμος μας! Το πρόβλημα είναι πρόβλημα όταν μπορεί να λυθεί. Αλλιώς είναι φυσικό εμπόδιο, σαν τον διαιτητή που σου κόβει αθέλητα τη σουτάρα για γκολ και πρωτάθλημα. Θυμηθείτε: Τον ξένο και τον εχθρό, τον είδαμε στον καθρέφτη. Επομένως στις προκείμενες περιπτώσεις «φταίμε» εμείς, φταίνε τα νεύρα μας και, συνεπώς, πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό: να χαλαρώσουμε (τα χάπια προτείνω να τα εκλάβουμε μόνο μεταφορικά) και, αφού εκτιμούμε ότι τίποτα δεν θα βγει αν επιμείνουμε, να πάρουμε ένα ταξάκι για το σπίτι και να αφήσουμε το πρόβλημα για αύριο που θα έχουμε καθαρό μυαλό. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Ίσως και να ξεφυλλίσουμε λίγο slang.gr για να βρούμε νέους τρόπους να μιλήσουμε για πανάρχαια προβλήματα.
[Παράδειγμα δεν βάζω γιατί φοβάμαι ότι θα το χαλάσω και δεν θέλω.]
