Στρατιωτικό καψώνι, όπου ο νέωψ κλείνεται στην ντουλάπα, του βάζουν ένα κέρμα στο στόμα, και τον υποχρεώνουν να τραγουδάει (Δες). Κατά άλλη εκδοχή πετάνε τα κέρματα από τις γρίλιες του φοριαμού (Δες).
Πάσα: Κνάσος.
Μακαρι γιατι τωρα υπηρετει φιλος μου απο Περθ Αυστραλια ανυποτακτος που θελει να ξεμπερδευει 36 χρονων και εφαγε τζουκ μποξ στη μοναδα απο δυο ντουλαπες. (Εδώ).
Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!
Ο αργυρώνητος δημοσιοκάφρος-φερέφωνο του εργοδότη του, εφόσον λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο με το εν λόγω μηχάνημα. Του ρίχνεις κέρμα και τραγουδάει τον χαβά που του παραγγέλνεις. Βεβαίως το τζουκ μποξ αδικείται από την παρομοίωση γιατί εκτός που προσφέρει πραγματική μουσική (σε πολλές περιπτώσεις άξια λόγου), τρέφεται με ταπεινά κέρματα, σε αντίθεση με τον περί ου βάτραχα που προσφέρει κακόηχα και ψυχοφθόρα κοάσματα παντελονιάζοντας πολυάριθμα κοπάδια χηνόπουλων. Θα μπορούσανε να τον λένε και χηνοβοσκό ξερωγώ. Άτιμη κοινωνία, άλλους τους αναβιβάζεις κι άλλους τους καταβιβάζεις...
Και εδώ ολοκληρώνεται άλλος ένας εξαιρετικός ορισμός, προσφορά του αδέκαστου, αμερόληπτου και αντικειμενικού λημματογράφου.
Με την απλότητα στον σχεδιασμό και στην κατασκευή έκανε καριέρα ο καρχαρίας. Πεινάει; Τρώει. Δεν πεινάει; Πάλι τρώει επειδή θα πεινάσει. Και ο «δημοσιογράφος τζουκ-μποξ» είναι εξίσου απλός. Του δίνουν χρήματα; Παίρνει και ύστερα «ενημερώνει». Δεν του δίνουν; Ζητάει, δεν παίρνει και «ενημερώνει» κόντρα στα συμφέροντα εκείνου που ΔΕΝ δίνει. Μόλις του δώσουν, θα «ενημερώσει» σύμφωνα με τα συμφέροντα εκείνου που ενέδωσε και έδωσε. Ρίχνεις κέρμα και ακούς είδηση, φίλε καταναλωτή απόψεων που δεν είναι δικές σου. Οπως παλιά στα κλαμπ έριχνες δεκάρικο κι άκουγες Ελβις. Μετά έριχνες ακόμη ένα και το κουτί σού έπαιζε Τομ Τζόουνς και ύστερα Λεντ Ζέπελιν. Και Μενιδιάτη άμα λάχει, το «Τάμπα τούμπα» ή το «Τεφαρίκι». Και «Παπαλάμπραινα» και χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Ο αείμνηστος Καψής, έλεγε χαρακτηριστικά γι αυτούς τους συναδέλφους του «αυτοί παιδί μου είναι σαν τα τζουκ μποξ, ρίχνεις δεκάρικο και παίζουν ό,τι θες»
Πάντως, πέρα από τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα, υπάρχουν και τα άλλα, που δεν είναι του “κατοστάρικου” αλλά περισσοτέρων μηδενικών από αμφιλεγόμενους γραφιάδες ή σχολιαστές, που έχουν κάνει τον “κατά παραγγελία” σχολιασμό επάγγελμα, αλλάζοντας “στρατόπεδα” κι απόψεις με το αζημίωτο κι αυτό είναι το κατακριτέο και το ανήθικο της υπόθεσης. Εξάλλου, ο «δημοσιογράφος τζουκ μποξ» είναι μια διαχρονική «αξία»… Βέβαια τα γραφόμενά τους ή τα λεχθέντα τους, πάντα θα τους ακολουθούν, νυν και αεί…
Έχεις καλύτερο ορισμό; Πρόσθεσέ τον!
Δημοσιεύτηκε
