Σλόγκαν σε τοίχους ελληνικών δημόσιων σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αναπαράγεται όμως ακόμα και σε προ δεκαετίας τελειόφοιτους, συνήθως με μισόκλειστα μάτια, τρεμάμενη φωνή, βλέμμα γερακιού προσηλωμένο στην ολοένα και πιο χαμηλωμένη κάφτρα. Συνήθως προφέρεται με τόνο παραίτησης και νοσταλγίας.
- Και κει που λες, άρχισα να λέω στο τσόλι τα δικά μου...
- Αντώνη, ωραία αυτά που λες, αλλά φοβάμαι ότι μυρίζει αλλά... δεν γυρίζει!
