Χαρακτηρισμός που αποδίδεται συνήθως από αναρχικούς σε άτομα της παραδοσιακής κοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά και ορισμένους εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς, και έχει να κάνει με την παθητική στάση που διακρίνει - κατά τους αναρχικούς - τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο τα τελευταία χρόνια. Η χρήση του όρου είναι παρεμφερής με το μικροαστούλης, αν και δεν είναι ακριβώς η ίδια. Ο όρος έχει πολλά κοινά με το «ρεφόρμι». Ο αριστερούλης είναι ο αριστερός που «καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Συνήθως το συμπέρασμα ότι κάποιος είναι «αριστερούλης» έρχεται μετά από απογοήτευση όσων πίστευαν ότι ο εν λόγω αριστερός θα τους έβγαινε κάτι μεταξύ Χο Τσι Μινχ, Τσε Γκεβάρα και Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, και τελικά τους βγήκε αποτυχημένη απομίμηση του Ψαριανού. Στο ίδιο μήκος κύματος ο χρυσαυγίτης μπορεί να αποκαλέσει τον νεοδημοκράτη «δεξιούλη».
Χαρακτηρισμός πάλι για αριστερούς, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Εδώ, ο όρος είναι παρεμφερής με το «προοδευτικούλης» και θολοκουλτουριάρης, καθώς εννοεί την αριστερή ιντελιγκέντσια που έχει, ως γνωστόν, σαν προαιώνιο σκοπό της την επιβολή στην Ελλάδα του θεοκατάρατου Μπολσεβικισμού, στα πλαίσια μιας ευρύτερης εβραιομασονοσατανικοσιωνιστικής συνωμοσίας κατά Νίκο Κωνσταντινίδη.
«Όσοι επενδύουν στο ρόλο του θύματος για να μαζέψουν στις κακομοίρικες οργανωσούλες τους δέκα καημένους αριστερούληδες παραπάνω, δεν σπέρνουν παρά την ηττοπάθεια απέναντι στο φασισμό.» (από ανάληψη ευθύνης στο Indymedia για εμπρησμούς).
«Δεν πρόλαβαν να μπουν στην κυβέρνηση οι αριστερούληδες και άρχισαν τα σκάνδαλα» (από εθνικοπατριωτικόν ιστολόγιον στεγαζόμενο σε αμερικάνικο σέρβερ)
