Το μελαγχολικό αγόρι ήταν -και ως ένα σημείο είναι- μια διαδεδομένη έκφραση για τα συνεσταλμένα, εντροπαλά, μοναχικά, λιγομίλητα, σκεπτόμενα, πονεμένα, με δυο λέξεις για τα αινιγματικά και ποιητικά αρσενικά κάθε ηλικίας.
«Το μελαγχολικό αγόρι» (πάντα με άρθρο) έχει γνωρίσει σε τρυφερή ηλικία την τραγικότητα της ύπαρξης και τη μοχθηρία των ανθρώπων, γεγονός που άφησε τραύματα στον ψυχισμό του, μια απρόσμενη ωριμότητα και ανοιχτές πληγές που μόνο ο χρόνος, καθώς και η στοργή και το προδέρμ από τα γκομενάκια που γουστάρουν τα μελαγχολικά αγόρια μπορούν να απαλύνουν λιγάκι.
Ακόμα και αν η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τραύματα αλλά με την ιδιοσυγκρασία του, το μελαγχολικό αγόρι θα πρεπει να αντιμετωπίζεται με λεπτότητα και -λέξη κλειδί- «διαφορετικά» από τους κάθε είδους κάφρους
Ανθρωπογεωγραφικά, το μελαγχολικό αγόρι στο σχολείο καθόταν μονίμως σε εκείνο το παγερό τσιμεντένιο πεζούλι, στην πλατεία είχε καπαρωμένο εκείνο το ημισκοτεινό παγκάκι, στα πάρτι εξαφανιζόταν κάποια στιγμή στο μπαλκόνι μόνο του, στα μπαρ έπινε στην γωνία στην μπάρα σεμνός, ταπεινός και κύριος.
Το μελαγχολικό αγόρι μπορεί αλλά μπορεί και μην έχει διαβάσει το χ ευαγγέλιο ζοφερότητας, μπορεί αλλά μπορεί και να μην ακούει ή να παίζει την χ μουσική, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει αυτό το μάτι και αυτό το ύφος που κάνουν αδύνατη την παρερμηνεία ως προς τη μελαγχολία του.
Το μελαγχολικό αγόρι θα ακολουθήσει την παρέα στην επιφανειακή της ευδαιμονία με δυσκολία, με ειδική πρόσκληση και μόνο αν η τελευταία συνοδεύεται από ειρωνεία - όχι προς το μελαγχολικό αγόρι, προς την ίδια τη ζωή και τη ματαιότητά της («άντε βρε Χρήστο, έλα μαζί μας, πού θα βρεις χειρότερα!).
Το μελαγχολικό αγόρι μπορεί εν τέλει και να μην είναι και τόσο μελαγχολικό, απλά ψάχνει κάποια να τον καταλάβει.
Εν τέλει οι emo δεν είναι παρά μετροσέξουαλ μελαγχολικά αγόρια. Με άλλα λόγια, τα μελαγχολικά αγόρια δεν έχουν εκλείψει, αλλά έχουν μπασταρδευτεί.
Καλά, ξέρεις αυτό που λένε πως όταν δεν έχεις δράματα στη ζωή σου, τα δημιουργείς μόνος σου;
Τέλος πάντων, μην τρελαινόμαστε κιόλας πως έχω ερωτευθεί(Θεέ μου!) τον Φίλιππα! Λίγο ότι είναι καλλιτέχνης, μελαγχολικό αγόρι, ταλαιπωρημένη ψυχή από τα Καμίνια του Πειραιά («μιά γειτονιά με λίγο φώς», «σπίτια χαμηλά», «απέναντι από φάμπρικες και σχέσεις της ρουτίνας»), μια πληγωμένη ψυχή που περιμένη ν'αγαπηθεί κτλ. κτλ. κτλ... Είδες; Τον έχω εξιδανικεύσει, του έχω δώσειδικές μου ερμηνείες, τον έχω ανεβάσει σ'ένα βάθρο που δεν του αξίζει του Καβαλημένου! Και όμως! Τώρα που μου'πες πως δύο σχέσεις είχε στη ζωή του αι αυτές τις παντρεύτηκε, ταιριάζει τέλεια στο προφίλ που του έχω διαμορφώσει!
Αϊ σιχτίρ!
(Θαυμάστρια του Φίλιππου Πλιάτσικα από φόρουμ)
