Λέξη επιστημονικής φαντασίας που εκφράζει κάτι ιδεατό. Αποδίδεται σε σημείο στο στοίχημα που υποτίθεται ότι είναι άχαστο και χωρίζει το σύνολο της ανθρωπότητας σε δύο εντελώς άνισα μέρη: Στους μαλάκες που δεν θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για εύκολο κέρδος και στους αίλουρους που θα πλουτίσουν. Στην ουσία αποτελεί λέξη-ιδέα για κάτι που ίσως υπάρξει. Γνωρίζουμε τις ιδιότητές του, γνωρίζουμε το «σχήμα» του, γνωρίζουμε και τη χρησιμότητά του, αλλά απλά δεν υφίσταται. Ακριβώς όπως και το φωτόσπαθο, η μηχανή του χρόνου, τα ιπτάμενα αυτοκίνητα και τα γένια του φίλου μου του Χρήστου που γνωρίζουμε πώς θα είναι όταν δημιουργηθούν.

Λέξη-κράχτης γνωστών «παραγωγών» του ραδιοφώνου, το καλύτερο δόλωμα για τη μαρίδα του στοιχήματος, ο χειρότερος διώχτης για τους «γκουρού» και γενικά μία φράση που πολύ χρησιμοποιείται από τους κύκλους του αθλητικού τζόγου.

Αργκό από τον χώρο της τζαζ.
Λέγεται αποκλειστικά από τύπους που χτυπάνε με ύφος τα δάχτυλα σε αντιχρονισμό με το που ακουστεί άναρθρο σαξόφωνο και αναφέρεται σε οποιοδήποτε κομμάτι ξέρουν οι ίδιοι, πιθανώς και μόνον αυτοί. Πολλάκις ημερησίως, για να το παίξουν κάποιοι βαφτίζουν στανταράκια κομμάτια που μάλλον χαρακτηρίζονται ως τζαζζζ.
Στη μη εκφυλισμένη εκδοχή (που δεν μας ενδιαφέρει και πολύ), αναφέρεται στα όντως στάνταρ κομμάτια που πρέπει να ξέρει όποιος διατείνεται ότι έχει επαφή με τζαζ. Ε, δεν γίνεται να μην ξέρεις και το Τέηκ Φάιβ ρε θείο...