Ο ύμνος του τεμπέλη.

Θέλει να τονίσει το πόσο υπερτερεί η οριζόντια θέση σε σχέση με την καθιστή, όσον αφορά στην ξεκούραση και το ραχάτι.

Αποκτά ιδιαίτερη αξία, όταν ο εν λόγω τεμπέλης την ξεστομίζει βαρεμένα μετακινούμενος από τον καναπέ στο κρεβάτι.

Είναι που φταίει το κλίμα, η διατροφή, το βάρος της Ιστορίας, τα 400 χρόνια υπό τον τουρκικόν ζυγόν, το άριον της φυλής μας, τα νεφελίμ, τι διάολο άλλο δεν ξέρω, αλλά η εθνική μας ταυτότητα προσδιορίζεται με γνώμονα αυτή την πάνσοφη ρήση. Γιατί, βρε παιδί μου, καλό είναι το να κάθεσαι και να μην είσαι όρθιος ή να μην καταπονείς το σώμα σου με σωματικές εργασίες, δε λέω, αλλά να, πιάνεται η μέση, ο αυχένας, μουδιάζει η ουρά, οι γοφοί, τρίζουν τα κόκκαλα όταν σηκώνεσαι, παθαίνεις μια αγκύλωση γενικώς, πράγμα που ουδέποτε συμβαίνει στο κρεββάτι, σε αυτή την άψογη ανθρώπινη επινόηση που σε τραβά σαν τον μαγνήτη και σε επαναφέρει στο λίμπο της εποχής όπου μεγάλωνες στην κοιλιά της μάνας σου. Εξάλλου το να είσαι ξαπλωμένος δεν σημαίνει ότι τεμπελιάζεις. Στο κρεβάτι μπορείς να κάνεις τα πάντα: να μελετήσεις, να γράψεις, να δουλέψεις στον Η/Υ, να φας, να πιεις, να κοιμηθείς, να γαμήσεις, να γαμηθείς, να δεις τηλεόραση, βίντεο, να ακούσεις ραδιόφωνο, να μιλήσεις στο τηλέφωνο, μόνο για κατουροχέσιμο πρέπει να σηκωθείς, για μαγείρεμα, για ψώνια, για να πλυθείς και κάποτε. Αυτό είναι όλο. Α, και για διακοπές.