Πού πάει η μαγκιά μας όταν φεύγει*; Και κυρίως, πού είναι η μαγκιά, και πού ήταν πάντα, αν δεν είναι εκεί που εμείς νομίζαμε ότι είναι;
Αυτό το ερώτημα μόνο κάποιος άλλος μπορεί να το απαντήσει και όχι εμείς, κάποιος συμπατριώτης μας, που πάντα μπορεί να βρει ότι, αυτό το οποίο εμείς κατορθώσαμε δεν είναι το real thing, αλλά μια φτηνή απομίμηση του μάγκικου, του μπάνικου, του κιμπάρικου, του ωραίου και του αληθινού κ.λπ.
Τώρα η μαγκιά είναι εκεί, όπου το εκεί μπορεί να είναι δυο ακριβώς αντίθετες κατευθύνσεις και modus operandi:
α) σε κάτι πιο καταφερτζίδικο, ξύπνιο, άκοπο, έως και λαμόγικο...
β) σε κάτι πιο φτωχό πλην τίμιο, κοπιώδες, αυτοδημιουργητοειδές...
βλ. παραδείγματα
*την παίρνει απ' το χέρι ο τσαμπουκάς που μας έχει φύγει κι αυτός, και περπατούν μαζί χέρι χέρι στα λιβάδια των χαμηλών προσδοκιών και των χαμένων υποθέσεων.
- Καλά, την Κωνσταντίνα, το καυλάκι, το μανιτάρι, την έφαγα φίλε... μαγκιά;
- Έλα ρε...;
- Την πήρα και πήγαμε τριήμερο και καλά...
- ... Άε ρε μαλάκα, εγώ την είχα φάει στο πάρτυ της Ξένιας... εκεί είναι η μαγκιά φίλε... ούτε τριήμερα, ούτε αου σου του...
- Ωραίος ο κήπος, ε; Αυτοί οι Σύριοι γαμούνε και είναι και φτηνοί...
- Ωραίος... αλλά φίλε, αλλού είναι η μαγκιά.
- Τι ρε μαλάκα...
- Ε, να το κάνεις μόνος σου, ρε αλλοτριωμένε...
