- Η παπάτζα της χλιδής. Η παραμύθα που εμφανίστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια σύμφωνα με την οποία όλοι έχουν δικαίωμα στην χλιδή ακόμα και όταν δεν έχουν τα αναγκαία προσόντα (ειδικά τότε). Μπορούν άφοβα να υπερκαταναλώνουν χωρίς να παράγουν. Αυτό επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους: αγορές χωρίς προκαταβολή και με αμέτρητες δόσεις, κάρτες, επιταγές, καταναλωτικά δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι βδέλλες γίνονται πλουσιότερες, ενώ οι πελάτες τους εξοικειώνονται με νομικούς όρους όπως: κατάσχεση, αναγκαστική εκτέλεση, πτώχευση, τόκοι υπερημερίας...
Είναι μια ακόμα προσφορά του διεθνούς μάρκετινγκ στους νεόπτωχους.
- Η προσωπική παραμύθα της χλιδής την οποία χτίζει κάποιος γύρω του με σκοπό να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την προσοχή των άλλων. Είναι ένας από τους τρόπους (πρόσκαιρης) βελτίωσης της ερωτικής ζωής. Συνήθως έχει καταστροφική κατάληξη για τον χλιδοπαπάτζα /την χλιδοπαπατζού, εκτός εάν προλάβει να κάνει κανένα καλό γάμο όσο είναι ακόμα στα πάνω του / της.
Ο όρος-θεσμός στην σημασία #2, που αποτέλεσε την βάση για την σημασία #1, δεν είναι καινούργιος. Εμφανίστηκε την δεκαετία του '50 με πρώτους διδάξαντες τους Ιταλούς. Οι κάτοικοι των ΗΠΑ τον έκαναν επιστήμη στην δεκαετία του '80.
«...Η φούσκα της χλιδοπαπάτζας έσκασε και μάλλον ήταν η τελευταία στην σειρά με τις φούσκες...» (από την Μπαρμπουτιέρα)
Χλιδοπαπάτζας είναι ο τύπος. Άμα τον γυρίσεις ανάποδα, δεν θα πέσει ούτε κέρμα. Άκουσα ότι σε λίγο του παίρνουν και την Μαζεράτι. Ό,τι πήδηξε, πήδηξε...
