Η έκφραση είναι πολύ παλιά. Την πρώτη αναφορά για την φράση «Δεν δίνω δυάρα», την βρήκα σε ένα ρεμπέτικο του 1923 της λεγομένης Αμερικανικής περιόδου.
Η δυάρα ήταν υποδιαίρεση της δραχμής (100 λεπτά), δύο λεπτά δηλαδή. Και την εποχή εκείνη κυκλοφορούσαν και μονόλεπτα ακόμα. Επειδή η αξία δύο λεπτών ήταν πολύ μικρή, δεν ένοιαζε σχεδόν κανέναν η απώλεια μιας δυάρας.
Έτσι η φράση σημαίνει την απαξίωση ενός πράγματος σε επίπεδο κάτω από την αξία της δυάρας. Γι' αυτό και δεν χαραμίζεις ούτε καν μία δυάρα γι' αυτό.
Επίσης σημαίνει και την παντελή αδιαφορία για κάποια κατάσταση.
Με την πάροδο των χρόνων, τα μονόλεπτα και τα δίλεπτα βγήκαν από την κυκλοφορία και παρέμειναν τα πεντάλεπτα (οι πεντάρες) και τα δεκάλεπτα (οι δεκάρες). Αντίστοιχα και η φράση «ανέβηκε» νομισματικά σε δεκάρα.
Η επίταση «τσακιστή» δείχνει ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση και αδιαφορία, αφού δεν θυσιάζεις ούτε καν μια στραβωμένη δυάρα ή δεκάρα, που δεν την εδέχοντο ούτε τα περίπτερα.
Σημ. Το λήμμα το ανέβασε στο ΔΠ ο Hank.
- Από το ρεμπέτικο «άζμα» για την Παπαγκίκα.
«Έχω μανία να ανεβαίνω στα ωτό μα η τρέλα μου είναι το τιμόνι να κρατώ έτσι μ' αρέσει να γλεντάω τη ζωή δεν δίνω δυάρα ο κοσμάκης τι θα πει.»
- - Καλό το ποδήλατο του Γιώργου;
- Μωρέ δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για δαύτο.
