Λοιπόν...
Όποιος παλαιότερα πότιζε με πενηντάρικα τα ηλεκτρονικά, σίγουρα θα είχε ρίξει κανά πακέτο Ντελόρ στο παιχνίδι «Bubble-bubble» (μπούμπλε-μπούμπλε για τότε που είμασταν πιτσιρίκια και δεν είχαμε καλή γνώση της Αγγλικής). Ήταν αυτό που είχες ένα τερατάκι που ξέρναγε φούσκες, οι οποίες παγίδευαν τα τερατάκια – εχθρούς, ώστε σπάζοντάς τις τα εξολόθρευες. Υπάρχει και στα ΜΑΜΕ.
Όταν έμενες αρκετά σε μία πίστα, έβγαινε μια προειδοποίηση στην οθόνη και εμφανιζόταν κάτι σαν φαντασματάκι στην επάνω αριστερή γωνία. Αυτό δεν σκοτωνόταν με τίποτα, παρά σε πλησίαζε αργά αργά ώσπου να σε φάει (αν δεν καθάριζες γρήγορα την πίστα την είχες πουτσίσει...).
Στα μέρη μου το φαντασματάκι αυτό το ονομάζαμε «Λούσα» (με παχιά προφορά του «σ» μάλιστα), η προέλευση δε του χαρακτηρισμού είναι άγνωστη σε μένα.
Κάποιος φίλος με καταγωγή από άλλο μέρος, μου είπε ότι στα μέρη του το λέγαν «Ζάχο», επειδή έμοιαζε λίγο με καρχαρία (καρχαρίας-Ζαχαρίας-Ζάχος). Όποιος έχει να προσθέσει κάποια άλλη ονομασία, δεκτή...
(σ.σ. το παιχνίδι είναι θρύλος...)
(Σε ηλεκτρονικό όπου κάποιος παίζει μπούμπλε μπούμπλε τον πλησιάζει ένας άγνωστος και παρακολουθεί την εξέλιξη…)
- Γρήγορα φίλε, θα βγει ο Λούσας!
- Όχι ρε πούστη! Βγήκε!
- Άσε να στο περάσω εγώ γιατί είναι δύσκολο...
(…πάντα υπήρχαν κάτι τυπάκια – τζαμπατζήδες - που αυτοπροσφέρονταν να περάσουν τις δύσκολες πίστες στους άλλους, αλλά μόλις παλουκώνονταν στη θέση, άντε να τους σηκώσεις μετά...)
