Στίχος τραγουδιού του Γ. Μαρκόπουλου που γράφτηκε στην διάρκεια της χούντας και κατάφερε να το περάσει με πρώτη εκτέλεση από τον Γ. Ντουνιά και μετά από τον Θ. Ανδρεάδη. Το τραγούδι είναι και σήμερα επίκαιρο γιατί μπορεί να μην έχουμε χούντα με αυτήν την έννοια αλλά έχουμε χούντα που τρώει την καθημερινότητά μας στο όνομα μιας πιο άνετης ζωής. Όταν ο ταχυδρόμος σου φέρνει πακέτο τους λογαριασμούς που δεν σε ξεχνάνε ποτέ, όταν το 24ωρο δεν σου φτάνει για να δουλέψεις σε δυο και τρεις δουλειές πολλές φορές για να μπορέσεις να πληρώσεις τα πακέτα σου με αποτέλεσμα το έτερον σου ήμισυ να ψάχνεται αλλού, όταν δουλεύεις σαν το σκυλί για να πληρώνεται ο κάθε καρεκλοκένταυρος δημόσιος υπάλληλος που αν χρειαστείς τις υπηρεσίες του ή θα έχει πάρει άδεια από τη σημαία ή αν δεν έχει όρεξη θα σου πει να περάσεις σε μια βδομάδα, όταν στην δουλειά σου δεν μετράνε οι ικανότητές σου αλλά ο μπάρμπας από την Κορώνη του συναδέλφου σου, όταν πεθαίνεις γιατί δεν σε καλύπτει το ταμείο σου και η τσέπη σου δυστυχώς είναι άδεια, όταν, όταν, όταν...
Τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι ποια θα ειναι καλύτερη λύση: το χαρακίρι; Μια πέτρα στο λαιμό και το πιο βαθύ σημείο στο λιμάνι; Η ταράτσα του πιο ψηλού κτιρίου; Ο μεγάλος στιχουργός σου δίνει την εναλλακτική: να πας στη ζούγκλα με τον Ταρζάν.
Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν θα την περνάω φίνα
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν θα φύγω σ' ένα μήνα
κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα κι όχι η μπόρα του αιώνα
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν τον παιδικό μου φίλο
παρέα με τον ελέφαντα να μη μου δίνουν ξύλο
.........
Θ' αφήσω το γραφείο μου και τα υπάρχοντά μου
θα πάρω το κορίτσι μου να το 'χω συντροφιά μου
κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα κι όχι η μπόρα του αιώνα
Η πλειοψηφία δεν χρειάζεται παράδειγμα γιατί το βιώνει καθημερινά. Η μειοψηφία και να της δώσεις παράδειγμα δεν θα το καταλάβει.
