μούσι και θεωρία

...αρχειομαρξισμός, λικβινταρισμός...

βασικό θεωρητικό έργο αυτής της κατηγορίας συναγωνιστών είναι το θεωρία και ντάξει.

άλλο έργο του ιδίου, «το πίνε και το γίγνεσθαι».

Ένα ξυράφι του Όκαμ τους χρειάζεται...

[...] Η φράση πηγάζει από εκείνους τους ημιμαθείς υποστηρικτές της Αριστεράς (συνήθως γενειοφόρους) που επιδίδονται σε ελαφριές συζητήσεις καφενείου [...]

Ας μην λοιδορείται άλλο πια η Αριστερά. Είδαμε δα, και τους τζιτζιφιόγκους των αστικών κομμάτων τι χοντρομαλακίες λένε, όταν συζητούν «σοβαρά και τεκμηριωμένα», κι ας μην έχουν μούσι.

Τι είναι η ταξινομία ;;, υπάρχει τέτοιο πράμα ;;

το νέτι δίνει αποτελέσματα μόνο για τη βιολογία. η επιστήμη της ταξινόμησης των οργανισμών.

έλεγα και γω ότι μου είχε διαφύγει κοτζάμου ορολογία

Τι θα έλεγε ο Gatzman; Πρόκειται για ταξιτζήδες που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους αποκλείοντας αεροδρόμια και γιουβέτς.

Ετς! Ταξίαρχοι plus plus. Κι αν σκάσουν και πολλοί μαζί δημιουργούν την ... ταξιαρχία

Pyotr Alexeyevich Kropotkin = Hairy look; Expect pinky voter!

H χειρονομία του ξυρίσματος δείχνει το δέρμα, προβάλλει το δέρμα. Είναι μια χειρονομία που επιβεβαιώνει το δέρμα, που επιμένει, δηλαδή, στο οριακό σημείο ανάμεσα σε εμένα και τον κόσμο. Εάν ξυρίζομαι, είναι γιατί θέλω να με προσδιορίσω σε σχέση με τον κόσμο. Η χειρονομία του ξυρίσματος αφαιρεί τις τρίχες όχι γιατί κρύβουν το πρόσωπο αλλά γιατί κρύβουν το δέρμα. Η χειρονομία αρνείται τις τρίχες γιατί θολώνουν τη διαφορά ανάμεσάς μας σε σχέση με τον κόσμο.

Οι γενειοφόροι αρνούνται την προσπάθεια εντοπισμού της ταυτότητας που καταβάλλει η χειρονομία του ξυρίσματος. Αφήνουν σε αβεβαιότητα τη διαφορά ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο. Οι νεαροί που δεν ξυρίζονται δε θέλουν να κρυφτούν πίσω από τη γενειάδα. Αντιθέτως, θέλουν να δοθούν στον κόσμο χάρη στη και με τη γενειάδα [ξυρισμένος Καίσαρας, γενειοφόρος Ιησούς].

Μούσι και Θεωρία από τον Vilém Flusser, Χειρονομίες.

εγώ ξέρω ότι το μούσι τσιμπάει και πείτε με κότα.

Iron, μη ξεχνάμε ότι αυτά τα έγραφε ο Βιλέμ στα δασύτριχα σέβεντηζ.

Ας ξαναδιαβάσουμε το κείμενο αντικαθιστώντας πρόσωπο με αιδοίο, γένια με μουνότριχες, κλπ.

καλά, εγώ νόμιζα ότι τρολλάρετε, αλλα ο τύπος κυριολεκτικά υπάρχει...

εκείνη την εποχή το μούσι απλά επανήλθε, αλλά παίζει από πολύ πιο πριν, αρχαία ελλάδα, ρώμη, 19ος-αρχές 20ού ευρώπη, επίσης σε ντόπιους πληθυσμούς, ανατολή, και πάει λέγοντας. Είναι μέγα και πολύ ενδιαφέρον θέμα, όπως και τα πάντα τα περί της εμφάνισης. Τώρα το ότι τσιμπάει θα το έλεγαν και άλλες πριν από μένα (να διευκρινίσω ότι σε γενικές γραμμές και ανάλογα με τον από κάτω από το μούσι, μου αρέσει το μούσι, αλλά τι νά κάνω που τσιμπάει, πώς λέμε μου αρέσει η σοκολάτα αλλά παχαίνει).

άλλο συναφές θέμα το μουστάκι, η ήβη που λές και συ, το μήκος του μαλλιού και στα 2 φύλα, το χρώμα του δέρματος του λευκού (μαυρισμένο ή όχι), όλ' αυτά ανάλογα με τις εποχές αποκτούν ή επαναποκτούν τους συμβολισμούς τους κλπκλκλπ.

Σήμερα είμαστε αφενός τυχεροί που όλα «επιτρέπονται» ηθικώς ή στυλιστικώς πως, από την άλλη οι ταυτότητες που προσδιορίζονται μέσω μιας χ επιλογής για την εμφάνισή μας είναι πολύ αδύναμες. Δηλ. μπορεί να το παίξεις μουσάτος ενώ η ψυχή σου είναι ξυριστίλας. Μάλλον αυτό εννοεί και το λήμμα, την υποκρισία.

Αλλά μιλάμε για τρίχες τώρα...