Η χρήση του δεύτερου ενικού προσώπου χρησιμοποιείται εκτενώς για να θολώσει τα νερά στους τυχόν αδιάκριτους ακροατές μιας κουβέντας μεταξύ δυο ατόμων.
Αντί ο ομιλών να αναφέρεται στα πεπραγμένα του στο πρώτο ενικό ως είθισται, αναφέρεται σε δεύτερο ενικό, ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται γι' αυτόν.
Εάν και ο συνομιλητής χρησιμοποιεί την ίδια «διάλεκτο», τότε στις αποκρίσεις του που αφορούν το συνομιλητή του μπορεί να χρησιμοποιεί πρώτο ενικό αντί για δεύτερο (πήγαινε κατευθείαν στο παράδειγμα αν κουράστηκες ή μπερδεύτηκες).
Εάν πάλι ο συνομιλητής δεν είναι μυημένος σε αυτή τη μέθοδο, υπάρχει κίνδυνος ασυνεννοησίας μέχρι παρεξηγήσεως.
Παρότι εκ πρώτης όψεως τα άτομα που το χρησιμοποιούν εκτενώς φαίνεται να πάσχουν από διατάραξη προσωπικότητας (ας το κον-φιρμάρει κανένας ψυχολόγος), είναι μια εύκολη, εθιστική και αποτελεσματική μέθοδος να μπερδεύεις τους γύρω σου για τα τι και πώς.
— Πας λοιπόν να πάρεις τη Μαρία και εκεί που παρκάρεις, θυμάσαι ότι δεν πήρες καπότες μαζί.
— Ωωω ρε μαλάκα, και τι έκανα;
— Δεν προλάβαινες να πας περίπτερο γιατί κατέβαινε ήδη, οπότε της τονε φερμάρισες έτσι ξερά.— Το βράδυ ποιος θα είμαι;
— Λες να μαζευτείς σπίτι να παίξεις scene it, ψήνομαι να σκάσω;
— Ναι, θα το σκάσεις, δεν έχεις λόγο...
