Ο έχων τους κοιλιακούς του καραγραμμωμένους, τόσο που θυμίζουν πλήκτρα πιάνου.

(Στην έκφραση παίζω πιάνο): Η τοποθέτηση των μελανωμένων δακτύλων κρατουμένου ή υπόπτου τελέσεως ποινικού αδικήματος σε υποδείγματα-καρτέλες των αστυνομικών τμημάτων.

Επί βυζαντινών, οι αρχές τηρούσαν ένα πρωτόγονο αρχείο με στοιχεία υπηκόων της αυτοκρατορίας, με το οποίο ταυτοποιούνταν πρόσωπα από κάποιο σταθερό χαρακτηριστικό του παρουσιαστικού τους (π.χ. ύψος, ουλή, χρώμα οφθαλμών, αναπηρία κλπ), ενώ το μήκος της κώμης ή της γενειάδας δεν ελαμβάνετο υπ’ όψιν, δεδομένου ότι, σε περίπτωση κουρέματος-ξυρίσματος, αλλάζει εντελώς η όψη κι ακόμα και το σουλούπι του ανθρώπου (δηλ., αφού κάνεις τη λαδιά δεν αναγνωρίζεσαι κεκαρμένος) και για τον λόγο αυτό (κυρίως) δεν πολυσυμπαθούν οι απανταχού φρεσκοξυρισμένοι αστυνομικοί τους μακρυμάλληδες ή/και γενειοτρόφους μανιάουρους. Είναι βέβαια και το ζήτημα των διαφορετικών μουσικών προτιμήσεων στη μέση...

Ήδη, αφού συλλέγουμε γενετικό υλικό εδώ και χρόνια για την διακρίβωση εγκλημάτων, δεν απέχουμε πολύ από την συλλογή και κωδικοποίηση βιολογικών στοιχείων (π.χ. ίρις οφθαλμών), ώστε να ταυτοποιούνται πρόσωπα με την μικρότερη δυνατή απόκλιση.
Κάτι λέει βέβαια η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για τα εχέγγυα κλπ, αλλά ποιος την ακούει; Άλλωστε, πρόσφατα κηρύχθηκε κλαστέα από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, για το ζήτημα με τις κάμερες!

Προς το παρόν, όσο ακόμα υπάρχουν χταπόδια, θα υφιστάμεθα εν Ελλάδι τα εξής:

1. Δάκτυλος μονός σε διπλό ταμπλώ α-βολοντέ

Είναι γνωστόν ότι, σε όποιον ζητεί έκδοση αστυνομικής ταυτότητας, υποδεικνύεται από τον αρμόδιο αστυνομικό υπάλληλο να τοποθετήσει τον δείκτη της δεξιάς του χειρός στον μελανοφόρο κύλινδρο και στη συνέχεια να τον πιέσει σε κανα-δυο καρτέλες φακελώματος και στο νέο του δελτίο, ώστε να έχει η αστυνομία ανά πάσα στιγμή το αποτύπωμά του για αντιπαραβολή-ταυτοποίηση με όσα άλλα έχει στην διάθεσή της, για κάθε περίπτωση εγκληματικής συμπεριφοράς στην οποίαν ενδεχομένως να ενέχεται. Καθαρά διοικητικού χαρακτήρα η διαδικασία. Μη φοβού.

2. Πιάνο α-κάτρ μαίν

Σε περίπτωση «υπόπτου» (δηλ. κανά φρικιό-κανάς σκούρος-κανας μυστήριος κλπ, κατά τη σεπτή γνώμη της αστυνομίας) τελέσεως αδικήματος, προ-σημαίνεται (καλού-κακού) ο κρατούμενος, αφού γίνει η περιλάλητη κι αμφισβητούμενης συνταγματικότητας (τέτοια ώρα τέτοια λόγια) «εξακρίβωση» των στοιχείων του από τη σήμανση (γύρω στις 3 ώρες αναμονή λες και τα κομπιούτερ δουλεύουνε με κωκ) και καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον αφήνουνε να πάει στην ευχή της Παναγίας, αλλιώς αν από την προανάκριση προκύψουν εις βάρος του ενδείξεις για συγκεκριμένο αδίκημα, εκφεύγει της αρμοδιότητας των ζαπτιέδων κι έχει πλέον να κάνει με το λέα (=εισαγγελέα). Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (Σάκης)...

3. Πιάνο με ουρά

3.α. Σε περίπτωση αυτοφώρου αδικήματος, ο κρατούμενος προ-σημαίνεται υποχρεωτικά.

3.β. Σε περίπτωση ποινής στερητικής της ελευθερίας χωρίς αναστολή, μη μετατρέψιμη (ή αν δεν πληρώσει την εις χρήμα μετατροπή) και χωρίς ανασταλτικό αποτέλεσμα έφεσης, αν ο κατηγορούμενος παρίσταται σα μαλάκας (με ή χωρίς δικηγόρο), τονε βουτάνε, σημαίνεται οριστικά και βουρ για το γκιζντάνι...

3.γ. Στα στρατιωτικά τακτικά δικαστήρια (στρατοδικεία-αεροδικεία-ναυτοδικεία), ο καταδικασθείς εις στερητική της ελευθερίας ποινή, όλως παραδόξως προ(;)σημαίνεται, ανεξαρτήτως των ανωτέρω.

Στην υπό 2 περίπτωση, το πιανάκι παίζεται και με τα δυο χεράκια (άπαντες δακτύλους δυο χειρών + παλάμες + σταθερά + κυλιόμενα). Γίνεσαι χάλια δηλαδή.

Στις υπό 3.β. και 3.γ. περιπτώσεις, παίζει να σου βγάλουν και αναμνηστική φωτογραφία, χωρίς απαραίτητα να σου ζητήσουν αυτόγραφο...

Εξ άλλου, τα παλιά χρόνια έλεγαν περιφρονητικά «φωτογραφημένους» τους σεσημασμένους εγκληματίες (ποινικούς & πολιτικούς), όπως προκύπτει κι από τον πολύπαθο Πέτρο Πικρό («Τουμπεκί» 1927).

Σ.Σ. Μερικοί εκ πεποιθήσεως κακοποιοί, ξεφτίζουν δια παντός τις ρώγες των δαχτύλων τους με ξυράφι, προκειμένου να μην αφήνουν το αποτύπωμά τους (!)