Κάθε χρόνο, βρωμιάρες μέρες, οι νεοέλληνες καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες πατροπαράδοτης (ειδικά εάν είσαι ερυθρόδερμος) γεμιστής ψητής γαλοπούλας.
Οι παλαιότεροι βουβά αναρωτιούνται: «αυτό δεν είναι το εορταστικό μου τραπέζι… αυτό δεν είναι το νόστιμο μου γουρουνόπουλο… Θεέ μου, μα πως βρέθηκα εδώ; Same as it ever was… same as it ever was, κ.λπ.». Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα μας.
Tου όχι-και-τόσο-λουκούλλειου αυτού γεύματος προηγείται πάντα η επίσκεψη της κυρα-περμαθούλας νοικοκυράς σε super market για να προμηθευτεί το περί ου ο λόγος κατεψυγμένο πτηνό. Εκεί υφίσταται κάθε χρονιά το ίδιο εθνικό κλονισμό. Διαπιστώνει με απόλυτη φρίκη ότι, όλες οι εισαγόμενες γαλοπούλες αναγράφουν με κεφαλαία γράμματα την ειδεχθή λέξη Turkey! Αναθεματίζοντας την μοίρα της– οι εγχώριες γαλοπούλες είναι πανάκριβες! – και αφού ρίξει μια ματιά τριγύρω για τον φόβο των άλλων εχθρών του Ελληνισμού, των Ιουδαίων, κάνει την καρδιά της πέτρα και χώνει την γαλοπούλα Τουρκίας στο καλάθι της. Οι καλεσμένοι δεν θα μάθουν ποτέ το ένοχο μυστικό της.
Διάλογος ασιγματίστριας γιαγιούμπας νίντζα και υπάλληλου supermarket.
- Πδι μου γιατί όλεσ αυτούνεσ οι γαλοπούλσ είναι Τουρκίασ;
- Δεν είναι Τουρκίας, κυρία Μαρία, Αμερικής είναι.
- Μη μ’ λεσ ψέματα πδι μου, ξέρω να διαβάζω, γράφει TURKEY.
- Έτσι λέγεται η γαλοπούλα στα Αγγλικά
- Φτου σου να κοροιδεύς μια γιαγούλ' ετς! Τρίζουν τα κόκαλα του Καραουισκάκη παλιόπαιδο! Άσε που θα κολλήσουμε και καμιά γρίπη των πλερικών, του λέει κι ο Ευαγγελάτσ!
- (Ψιθυριστά) Μπη στα διάλα, κωλόγρια!
- ΤΙ ΕΙΠσ;!;!;
- Χρόνια πολλά και του χρόνου, γιαγιάκα!
