Αν το ανθρώπινο πρόσωπο προσομοιωθεί με ρολόι (τα παλιά με τους δείκτες, όχι τα ψηφιακά) το λήμμα, στο δώδεκα, συμβολίζει ακριβώς αυτό, το κεντρικό σημείο του μετώπου, το λεγόμενο και δόξα-πατρί (και υιώ και...).
Βίαιο χτύπημα στο σημείο όπου συγκλίνουν ο ωροδείκτης με το λεπτοδείκτη, μπορεί να αποβεί μοιραίο για την μετέπειτα πνευματική ανάπτυξη του κρουόμενου (διάσειση και βάλε). Αυτό λοιπόν είχε στο μυαλό της η Αρλέτα όταν έγραφε το ''είναι δώδεκα η ώρα, είν' η ώρα των τρελών''.
Μεταφορικά, η λέξη χρησιμοποιείται για να δηλώσει την άμεση ενέργεια, την χωρίς τζιριτζάντζολες και τσιριμόνιες, την ντιρέκτ πράξη, ανεξαρτήτως όμως έκβασης. Δηλαδή, πας ντουγρού και γλέπωμεν.
- Τι κοιτάς ρε σαν τη γελάδα που κοιτάει το τραίνο;
- Α στη ντνάξω στου δώδεκα, δεκατρία ράμματα α σε πω τι κοιτάω.- Τι έκανες τελικά; Μίλησες με τη Μαρία;
- Μίλησα.
- Ε, και τι είπατε;
- Δεν είπαμε. Εγώ είπα.
- Ε, τι της είπες;
- Χωρίζουμε.
- Πω ρε πστ. Νταν στο δώδεκα, με τη μία.
4 σχόλια
johnblack
Επίσης, όταν είμεθα εις δημόσιον χώρον και θέλουμε να δείξουμε κάποιον, ας πούμε ένα ωραίο μουνί, χωρίς να σηκώσουμε δάχτυλο και γίνουμε κάρφωμα, λέμε π.χ. «τρεις πήγε η ώρα»ή «τι ωραία που είναι στις τρεις το μεσημέρι» (δλδ μαλάκα κοίτα με τρόπο δεξιά).
Fotis Nitsiopoulos
Όντως.Προσωπικά το έμαθα απ΄το στρατό αυτό που λές
Stravon
Καρράς: δώδεκα παρά!!
μετάφραση: αστόχησα γμτ!
GATZMAN
Βίτση: Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα